Ο τελευταίος εχθρός
Πήρε ό,τι μέτρο ήταν δυνατό να πάρει.
Κλείδωσε πόρτες και παράθυρα,
τα φώτα όλα έσβησε,
άρπαξε ένα φακό
και λούφαξε σε μια ντουλάπα.
Φοβόταν και κρυβόταν.
Κάθε βράδυ, το ίδιο σκηνικό,
οι ίδιοι φόβοι.
Συνήθως γλίτωνε αναίμακτα,
πότε με κάποιες αμυχές,
γδαρσίματα και
μώλωπες.
Με τον καιρό συνήθισε,
κι οι φόβοι του αυτοί,
αδιάφοροι πια γινήκαν.
Μονάχα έναν δεν μπόρεσε ποτέ του να νικήσει.
Τον πιο βάναυσο και άγριο.
Τον στυγνό εαυτό του.
Στάχυς
4 σχόλια:
Όλοι θα σου πουν ότι σωστά το γράφεις. Εγώ θα σου πω ότι εχθροί μου είναι οι άλλοι που με πολεμούν με πλάγιους τρόπους. Ο εχθρός μου δεν είναι μέσα μου αλλά πέριξ εμού.
Εξαιρετικό! Ο πιο βάναυσος και άγριος...πόσο δίκιο έχεις...
Καιρό είχες να φανείς....
Πολλές φορές ψάχνοντας να βρω τον εχθρό μου βλέπω στον καθρέπτη τον εαυτό μου. Είναι σκληρός και ανίκητος αυτός ο εχθρός.
Αριμαθαίος
Μόνο ο Στάχυς θα μπορουσε να γράψει κάτι τέτοιο! Συγχαρητήρια, μου άρεσε πολύ!
Δημοσίευση σχολίου