Ποιμενική...ευθύνη!
Κυριακή Αγίων Πατέρων Α'
Οικουμενικής Συνόδου
Τρία χρόνια είχαν συμπληρωθεί
στην Έφεσο. Ο Θείος Παύλος, φωτισμένος από την Πρόνοια του Θεού, έκρινε πως
είχε έρθει η ώρα να επιστρέψει στα Ιεροσόλυμα. Είχε εργασθεί πολύ, κοπίασε στον
αμπελώνα του Ευαγγελίου με στόχο την σωτηρία του ανθρώπου. Γι'αυτό άλλωστε είχε
έρθει ο Κύριος στον κόσμο, ώστε να τελειοποιήσει την αγάπη για την οποία, από
την οποία, με την οποία είχε πλάσει τον άνθρωπο και η οποία θα τον έσωζε
τελικά. Είχε ανατρέψει το ειδωλολατρικό σκηνικό ένας άνθρωπος και οι συνεργοί
του. Πριν αναχωρήσει ο Απόστολος, σύναξε τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της
Εφέσου στην παραθαλάσσια Μίλητο ώστε να τους παραδώσει τις υποθήκες του για τη
συνέχισι και ευόδωσι του έργου του.
Από τους λόγους αυτούς του
Αποστόλου προς τη σύναξι των πρεσβυτέρων της Εκκλησίας διαφαίνεται η πεποίθησί
του ότι η τοποθέτησί τους στη διακονία αυτή είναι έργο του Αγίου Πνεύματος ενώ
η ίδια η Εκκλησία είναι θεμελιωμένη στο Κυριακό αίμα. Αυτά τα δύο δεδομένα
χαράσσουν βαθύτατα τη συνείδησι του Παύλου. Επομένως ο όλος αγώνας και η αγωνία
του δεν ήταν για έργο προσωπικό ή για την υστεροφημία αλλά για την επικράτησι
της Ειρήνης του Θεού μέσα από την αναγγελία της σωτηρίας. Ανήκει στο Θείο
Σχέδιο και άρα δεν ανησυχεί μήπως δεν επιτύχει αλλά μήπως δεν το διαχειρισθεί σωστά
τόσο ο ίδιος όσο και οι άνθρωποι που με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος
επιλέγονται για να ποιμάνουν. Η προσοχή είναι απαραίτητη και για τους εαυτούς
τους αλλά και για το ποίμνιο το οποίο ανά πάσα στιγμή μπορεί να κινδυνεύσει.
Δεν είναι μόνο οι ειδωλολάτρες
και οι αλλόθρησκοι που πολεμούν το έργο της Εκκλησίας επειδή αποκαλύπτει το
αληθινό φως και ξεσκεπάζει το σκοτάδι αλλά είναι και εκείνοι, οι χειρότεροι,
που χρησιμοποιώντας το μερικόν της αλήθειας του Χριστού μολύνουν το όλον της
πίστης και συνεπώς φράσσουν το δρόμο της σωτηρίας. Διότι η σωτηρία δεν είναι
ένα σύνολο κανόνων και επιταγών αλλά ο Ιησούς Χριστός έτσι όπως εισήλθε στην
Ιστορία του κόσμου αποκαλύπτοντας τον Πατέρα μέσα από το Άγιο Πνεύμα. Για τον
λόγο αυτό οι "λύκοι βαρείς", όσοι δηλαδή κατατέμνουν την αδιάσπαστη
και ενότητα και αλήθεια είναι οι πραγματικοί εχθροί της Εκκλησίας διαστρέφοντας
τον αυθεντικό Λόγο του Θεού. Στη δράσι αυτών είναι σωστικό αντίδοτο η επίπονη
επαγρύπνησι των ποιμένων οι οποίοι μέσα από την αδιάλλειπτη προσευχή τούτο θα
επιδιώκουν: να αφουγκράζονται το Θέλημα του Κυρίου αλλά και να προστατεύουν
ενωμένο τον λαό Του αδιάσπαστο από την Εκκλησία. Η σχέσι αυτή είναι προσωπική
καθώς η πίστι που διακονείται είναι καθολική και ακαινοτόμητη.
Όσο ήταν μαζύ τους θυσιάστηκε και
προτρέπει και τώρα στην αυτοπροσφορά. Πριν φύγει παραδίδει τους πρεσβυτέρους
στον Θεό και στον λόγο Του ο οποίος και τους καταρτίζει πνευματικά αλλά και
τους καθιστά ως κληρονομιά μεταξύ των πιστών. Αυτή είναι η σπουδαιότερη
ποιμαντική πράξι. Τους παρέλαβε στοργικά καθοδηγούμενος από τον Παράκλητο και
πάλι στην Τρισήλιο Θεότητα τους αποδίδει έχοντας εργασθεί μόνο για την φανέρωσι
της Αλήθειας και όχι για την ψεύτικη δημιουργία της. Με αυτό το φρόνημα και οι
Άγιοι Πατέρες συγκεντρώθηκαν στη Νίκαια της Βιθυνίας για να επαναλάβουν ό, τι
είδαν και παρέλαβαν από τους Αποστόλους. Συγκεντρώθηκαν να διατρανώσουν και όχι
να επεξεργαστούν την πίστι που τους αποκαλύφθηκε, να ενισχύσουν την ενότητα και
να επανεπιβεβαιώσουν ότι ο Θεάνθρωπος τον οποίον με απορία και έκστασι είχαν
δει Άγγελοι και άνθρωποι να αναλαμβάνεται ήταν υιός του Θεού και τέλειος
άνθρωπος. Αυτήν την πίστι παρέδωσαν περιμένοντας και από εμάς να επωφελούμαστε
από το θαύμα της ενότητος που εσχάτως γίνεται προσδοκία(!).
δ. Γρηγόριος Φραγκάκης
Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου