ΠΑΡΕΛΑΥΝΩ

ΠΑΡΕΛΑΥΝΩ

και θα παρελαύνω γιατί είμαι Έλληνας, 

και ας μην αρέσει σε κάποιους αυτό, 
και το ότι είμαι Έλληνας 

μου τό 'πε ένας κοντινός μου πρόγονος

με δάκρυα στα μάτια

όταν μου μίλαγε τον πόλεμο.

Βλέπεις, δεν κάθισε στην πολυθρόνα του , 

όπως οι τωρινοί αραχτοί "πολεμιστές" του διαδικτύου.

Βλέπεις, σφηνωμένες ήταν ακόμη οι σφαίρες 

στο μπράτσο του και δάκρυζε και ήταν Περήφανος,

γι' αυτόν και γω παρελαύνω σήμερα, ιδιαίτερα. 

Γι' αυτόν που έδωσε το αίμα του για νά 'μαι ελεύθερος 

και να στέκομαι στα πόδια μου σαν προσωπικότητα 

μοναδική και ανεπανάληπτη.

Και την ελευθερία μου δεν θα την χαρίσω 

στην "φιλελευθερία" του κάθε καλοπερασάκια 

που παρελαύνει καθημερινά στο διαδίκτυο, περήφανος 

για τις σκέψεις και τα σοφίσματα 

της "αλτρουιστικής", "απλόχωρης" και "πολύπλευρης" 

διανοήσεως του, μάλιστα αβρόχοις ποσί.

Και τώρα, που δεν μπορώ να παρελάσω 

θέλω να μεταδώσω στους μαθητές μου την Περηφάνια μου αυτή 

για ΄κείνους στην Πίνδο και την Κορυτσά.

Γιατί που ξέρεις; Ο πόλεμος δεν γνωρίζει χρόνους και καιρούς. 

Και τότε τι θα κάνεις φίλε μου; 

όταν το δάκτυλό σου τρέμει πάνω από το πλήκτρο του delete 

κοιτώντας να μαζέψεις τα συντρίμμια που ο συγκρητισμός μέσα σου άφησε. 

Φίλε, αλήθεια θα έχυνες ποτέ το αίμα σου, ζεστό όπως είναι,

για τις αράδες που σκαρφίζεις στην οθόνη σου; 

Δεν νομίζω. 

Φίλε μου, θα απαιτούσες κάποιο παιδί σου να κάνει παρέλαση

για τα όσα επιπόλαια και ανόητα αραδιάζεις στα ιστολόγιά σου.

Δεν νομίζω.  

Φίλε, είσαι μικρός και είναι γίγαντες,

δεν πολεμάς φαντάσματα, τα βάζεις με ήρωες 

που κάναν την υπέρβαση, 

που δεν μπορείς εσύ να κάνεις.

Σήκω, φίλε, και να σε περήφανος που είσαι Έλληνας 

και να παρελαύνεις για αυτό, 

γιατί πριν από σένα κάποιοι άλλοι Έλληνες, πρόγονοί σου, 

δίδαξαν για μια ακόμη φορά στον κόσμο 

την έννοια του ηρωισμού, της θυσίας, της ελευθεριάς, της ανθρωπιάς.

Θα παρελαύνω και ας φυσάει δυνατός, ο άλλος αέρας,

Θα παρελαύνω και ας μου ανοίξει το κλαδί το κεφάλι,

τιμή μου και καμάρι μου.

Θα παρελαύνω και ας μην έχω την άδεια των διευθυντάδων μου, 

την άδεια αυτή την μεγάλη μέρα μου την έδωσε ο παππούς μου 

με τις σφηνωμένες ακόμη σφαίρες στο μπράτσο του. 

Αυτός ήταν αληθινός ήρωας 

και θέλω να του μοιάσω.

Παρατηρητής

ΠΗΓΗ: ΣΕΜΠΡΕΒΙΒΑ