Κράτος και «Κράτος» - Ιάκωβος

Κράτος και «Κράτος»

          Στο Κράτος του Θεού, αυτοί που θα έχουν την τύχη να καταγραφούν σαν πολίτες του, θα φυλάσσονται αιώνια και ατελεύτητα από τον ίδιο τον Κύριο και θα  απολαμβάνουν τα ανεξάντλητα ουράνια αγαθά Του.

          Δεν θα γνωρίζουν τι σημαίνει θάνατος, αρρώστια,  λύπη, πόνος, πείνα, δίψα, κρύο, ζέστη, κούραση αλλά θα αισθάνονται μια απέραντη, απερίγραπτη χαρά που θα προέρχεται από την συνεχή επαφή και επικοινωνία τους με τον Αρχηγό του Κράτους της Βασιλείας του Θεού, τον Γιο του Θεού και Βασιλέα των όλων, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Αυτός πρέπει να είναι ο μόνιμος και σταθερός στόχος της ζωής του κάθε χριστιανού. Γιατί πόσο μεγάλη είναι η αξία μιας επίγειας ζωής ενός πολίτη κάποιου «Κράτους» της γης, που θα διαρκέσει μόνο μερικές δεκάδες χρόνια, αν συγκριθεί με την ατέλειωτη χαρά και δόξα που θα βιώνουν ΟΛΟΙ όσοι θα πολιτογραφηθούν στο Κράτος του Θεού, χωρίς καμιά διάκριση;

          Στα «Κράτη» της γης οι άρχοντες θέλουν, προσπαθούν και επιχειρούν συχνά με έντεχνους τρόπους, να εξουσιάζουν και να κατακυριεύουν τους υπηκόους τους  και να τους  συμπεριφέρονται σαν να είναι κοπάδι, το οποίο νομίζουν πως μπορούν ανά πάσα στιγμή να οδηγούν όπου και όπως αυτοί θέλουν. Τους στερούν έτσι το δικαίωμα που χάρισε ο Θεός σε ΟΛΑ ανεξαίρετα τα ανθρώπινα πλάσματά  Του, να έχουν ο καθένας τη δική του ανεπανάληπτη προσωπικότητα, την δική του σκέψη, ιδέα και νοοτροπία, με λίγα λόγια το ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟ του. Να σκέφτεται δηλαδή, να μιλά και να ενεργεί όπως ο ίδιος νομίζει καλό. Και ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν επεμβαίνει βίαια για να του στερήσει αυτό το δικαίωμα που ο ίδιος του χάρισε! Γιατί λοιπόν εμείς να θέλουμε να στερήσουμε από τον οποιονδήποτε αυτή την θεϊκή χάρη και να τον καθοδηγούμε σαν να είναι νήπιο; Μα, ακόμα και το νήπιο, σαν το ταϊζει η μάνα του, όταν χορτάσει κλείνει το στόμα κι αν η μητέρα επιμένει θα το αναγκάσει να εμέσει την τροφή που το υποχρέωσε  να δεχτεί χωρίς την ελεύθερη βούλησή του.

          Οι άρχοντες της γης είναι βέβαια άνθρωποι και σαν τέτοιοι είναι αδύνατο να μην κάνουν λάθη. Ευτυχισμένος όμως είναι ο τόπος που οι άρχοντές του προσπαθούν να κάνουν όσο γίνεται λιγότερα λάθη και που όταν τα κάνουν δεν διστάζουν να τα παραδεχτούν, ακόμα και να απολογηθούν. Και όταν κάνουν διακρίσεις και αδικίες, θα είναι προς τιμήν τους όχι μόνο να τις παραδέχονται αλλά και να τις επανορθώνουν.

Ιάκωβος