Ἡ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Πατρῶν.

Μὲ λαμπρότητα ἑορτάσθη ἡ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν Ἱερὸ Μητροπολιτικὸ Ναὸ Εὐαγγελιστρίας Πατρῶν.

Στὴν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου καὶ στὴν Θεία Λειτουργία προεξῆρχε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, συλλειτουργοῦντος τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κερνίτσης κ. Χρυσάνθου, τῇ συμμετοχῇ Ἱερέων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καὶ παρουσίᾳ τῶν Πολιτικῶν, Στρατιωτικῶν καὶ Ἀστυνομικῶν Ἀρχῶν τῆς πόλεως καὶ πλήθους Λαοῦ.

Ὁ Σεβασμιώτατος στὴν ὁμιλία του ἀνεφέρθη στὴν Ὀρθοδοξία ποὺ εἶναι ἡ ἴδια ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ καὶ ἐτόνισε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Πίστη καὶ ἡ ἱερὰ Παράδοση ταυτίζονται. Πρόκειται γιὰ τὴν ἐμπειρία τῆς Θεώσεως, ἡ ὁποία παρεδόθη ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό στοὺς Ἁγίους Του, στοὺς θεουμένους δηλ. ἀνθρώπους, ποὺ ἦταν σὲ θέση νὰ δεχθοῦν αὐτὴν τὴν ἀποκάλυψη καὶ τὴν παρέδωσαν στοὺς ἐπιγενομένους...

Ἡ Ἐκκλησία ἀντιστέκεται σὲ ὅ, τι προέρχεται ἀπὸ πηγὲς νόθες ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι ἐμποδίζει τὴν πορεία τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν θεογνωσία καὶ κλείνουν τὸν δρόμο πρὸς τὴν θέωση.

 Γι’αὐτὸ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πολεμάει τὶς αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες ὡς νοθευμένα φάρμακα ἐπιθυμοῦν νὰ εἰσέλθουν στὸν ἀνθρώπινο ὀργανισμὸ καὶ νὰ θανατώσουν πνευματικὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὅπως τὸ νοθευμένο φάρμακο πρέπει νὰ ἀποσυρθῇ ἀπὸ τὴν κυκλοφορία ὡς ἄκρως ἐπικίνδυνο ἔτσι καὶ τὸ ψεῦδος πρέπει νὰ ἀποκαλυφθῇ καὶ ἡ αἱρετικὴ διδασκαλία πρέπει νὰ ἀπομακρυνθῇ, ἀφοῦ σκοτώνει τὸν πνευματικὸ ὀργανισμὸ τοῦ ἀνθρώπου...

Σέ ἂλλο σημεῖο τῆς ὁμιλίας του ὁ Σεβασμιώτατος ἀνεφέρθη στήν διαφορά μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως. «...Στήν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή, κυρίαρχο στοιχεῖο εἶναι ἡ προσευχή, ἡ νήψη, ἡ ἐσωτερική ζωή, ἡ φιλοκαλία, ἡ ἂσκηση, ἡ μυστική θεωρία, ἡ θεολογία τοῦ Ἀκτίστου Φωτός,  ἡ Μυστηριακή ζωή, τά ὁποῖα συνιστοῦν τήν ἁγία ταυτότητα τῆς Ὀρθοδοξίας...

 ...Ἡ δυτική ὃμως θεώρηση τῶν πραγμάτων ἒχει πολλάκις ἐπηρεάσει ὃλο τό φάσμα τῆς ζωῆς μας. Τήν ἐκπαίδευση, (ἐδῶ ἀξίζει νά σημειώσωμε ὃτι ὃλες αὐτές οἱ κινήσεις πού γίνονται εἰς βάρος τῆς πνευματικότητος τῆς παρεχόμενης παιδείας, μέ τήν ἀπομείωση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καί τίς ὃποιες ἂλλες σκέψεις καί δραστηριότητες οἱ ὁποῖες ἀφοροῦν στόν συγκεκριμένο εὐαίσθητο χῶρο), τήν συμπεριφορά μέσα στήν οἰκογένεια, ἀπό τήν ὁποία ἒχει χαθεῖ ἡ ἐν Χριστῷ ἑνότητα, τόν τρόπο διασκέδασης ὁ ὁποῖος δέν ἒχει καμμιά σχέση μέ τήν ψυχοσύνθεση καί τήν πνευματική ταυτότητα τοῦ Ἓλληνα, τό κάλλος καί τήν αἰσθητική, ἡ ὁποία πλέον ὑπηρετεῖ φθηνές ὀρέξεις, χωρίς τίς βαθειές πνευματικές ἀναζητήσεις καί ἀνατάσεις.

          Καί ὃμως σέ χρόνια δίσεκτα αὐτά τά Ὀρθόδοξα ζείδωρα τά κράτησε καί τά τήρησε ὁ ὀρθόδοξος Λαός μας καί αὐτά τόν κράτησαν στά πόδια του γιά νά ἀντέξῃ μέχρι σήμερα...

Καί κατέληξε:

«... Σύμφωνα μὲ τίς θέσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων,(βλ. Ἃγιος Εἰρηναῖος), ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἡ Ἀποστολικὴ δηλ. παράδοση ἀποτελεῖ τὴν μόνη ἐγγύηση γιὰ τὴν Θεία Ἀποκάλυψη, γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ ὅλα ὅσα λαμβάνουν χώρα μέσα στὴν Ἐκκλησία, γιὰ ὅσα συνιστοῦν μιά ζωὴ καὶ πορεία πρὸς τὰ ἄνω σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν βοσκηματώδη βίο.

Ἀδελφοί μου, συμπερασματικὰ σήμερα μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι:

ἐφ’ ὅσον ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ αὐτὴ εἶναι μία, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ταυτίζεται μὲ τὴν Ὀρθοδοξία.

Ἔχομε πλειστάκις τονίσει, μὲ τὴν εὐθύνη τοῦ Ἐπισκόπου ἀκεραία, ὅτι μιά εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ ὅτι ἡ χρησιμοποίηση τοῦ ὃρου αὐτοῦ ἀπὸ οἱονδήποτε ἄλλον ὀργανισμό, συνιστᾶ καπηλεία.  Εἶναι τιμὴ τὸ ὅτι εἴμεθα Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Εἶναι ὑψίστη εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ δωρεά, τῆς πολλῆς Του ἀγάπης καὶ ἄκρας φιλανθρωπίας, τὀ ὃτι ἀνήκομε στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία Του. Αὐτὴ ἡ τιμὴ συνιστᾶ παράλληλα καὶ εὐθύνη καὶ προϋποθέτει σκληρὸ καὶ μεγάλο ἀγῶνα προκειμένου νὰ τὴν διατηρήσωμε καὶ νὰ κάνωμε τὴν ἀποκεκαλλυμένη ἀλήθεια βίωμα σωτήριο. Ἡ ἰδιότητά μας ὡς Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων εἶναι συγχρόνως καὶ πορεία σταυρική, προκειμένου νὰ φθάσωμε στὴν Ἀνάσταση ποὺ εἶναι ὁ τελικὸς προορισμὸς τῆς ζωῆς μας.

 Ἐμεῖς καὶ σήμερα καὶ πάντοτε θὰ διακηρύσσωμε:

  Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν, Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν...»

Στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας πραγματοποιήθηκε ἡ Λιτάνευσις τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί ἀνεγνώσθη τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.