ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΕΝ Τῼ ΠΑΝΣΕΠΤῼ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚῼ ΝΑῼ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ο Μ Ι Λ Ι Α

ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

ΕΝ Τῼ ΠΑΝΣΕΠΤῼ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚῼ ΝΑῼ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (Φανάριον, 5 Μαρτίου 2017)

***

Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα,

Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,

Ἐξοχώτατε ἐκπρόσωπε τῆς ἐντίμου Κυβερνήσεως τῆς Ἑλλάδος,

Ἀδελφοί ἐν Κυρίῳ,

Λαέ τοῦ Θεοῦ περιούσιε, 

Ἡ παροῦσα ἡμέρα λαμπροφορεῖ ἀληθῶς τὴν δόξαν καὶ τὸ κράτος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἡμετέρας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τὴν παροῦσαν ἡμέραν τιμᾷ κατ᾿ ἐξοχὴν καὶ ἑορτάζει κυρίως ὁ Ἁγιώτατος Ἀποστολικὸς καὶ Πατριαρχικὸς Οἰκουμενικὸς Θρόνος, ὁ φύλαξ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἀπὸ τῆς λύμης τῶν ἐπιβουλευσαμένων τὴν ἑνότητα τοῦ ἀρράφου Χιτῶνος τοῦ Κυρίου, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. 

Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως πανηγυρίζει σήμερον τὸν θρίαμβον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἀγαλλομένη καὶ χαίρουσα μετὰ Προφητῶν τιμίων καὶ Πατέρων μακαρίων, οἱ ὁποῖοι «τὸν νόμον Κυρίου καλῶς διετάξαντο καὶ τῇ πίστει ἐφάνησαν στῦλοι ἀκλινεῖς καὶ ἀπόρθητοι», δρέπουσα τὰς ὀπώρας τῆς ἐμμονῆς αὐτῆς εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν καὶ τῆς προασπίσεως τῆς Πίστεως ταύτης, ὡς αὕτη ἅπαξ παρεδόθη τοῖς Ἁγίοις Ἀποστόλοις καὶ δι᾿ αὐτῶν τοῖς Ἁγίοις Πατράσιν ὑπὸ τοῦ σαρκωθέντος Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ.

«Οὐκ ἐν σοφίᾳ καὶ δυνάμει καὶ πλούτῳ» καυχᾶται ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ τὸ Ἱερὸν Κέντρον αὐτῆς, «ἀλλ᾿ ἐν τῇ τοῦ Πατρὸς ἐνυποστάτῳ Σοφίᾳ Θεοῦ», τῷ Χριστῷ μόνον, «ἐπὶ τῷ Ὁποίῳ καὶ εὐφραίνεται κράζουσα: Σύ μου ἰσχύς, Κύριε, καὶ καταφυγὴ καὶ στερέωμα».

Ἀπὸ τοῦ Ἱεροῦ τούτου Πατριαρχικοῦ Ἄμβωνος προησπίσθη, κατωχυρώθη καὶ ἐκηρύχθη ἀνὰ τοὺς αἰῶνας βιωματικῶς καὶ ἐμπειρικῶς εἰς ἔθνη πολλὰ καὶ εἰς λαοὺς πολλούς, εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα, ἡ Οἰκουμενικὴ Ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλαδὴ τὸ μυστήριον τῆς εὐσεβείας ἡμῶν. Ἡ πανηγυριζομένη καὶ ἐφέτος, ἐν μέσῳ ζοφερῶν νεφυδρίων τοῦ κόσμου τούτου καὶ τῆς τεταραγμένης ἀνθρωπότητος παροῦσα ἡμέρα ἀποτελεῖ τὴν μαρτυρίαν Πατέρων Θεοφόρων τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσεως καὶ Ἀρχιεπισκόπων καὶ Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως πολλοὶ ἐκ τῶν ὁποίων ἐδιώχθησαν διὰ τὴν προάσπισιν τῆς Ἀληθείας, ὡς καὶ ἄλλοι ἄπειροι ἐπώνυμοι καὶ ἀνώνυμοι καὶ ἀφανεῖς, μέχρι μαρτυρίου, -κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί- ἀθληταὶ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Ὀρθοπραξίας.

Ἐν τῇ Κωνσταντίνου ἰδίᾳ ταύτῃ Πόλει, ἐν Νικαίᾳ, ἐν Χαλκηδόνι, ἐν Ἐφέσῳ, ἐν τῇ κληρουχίᾳ δηλονότι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διετυπώθησαν τὰ σεπτὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως ἡμῶν, τὸ ὁποῖον βραχεῖ τῷ ρήματι συγκεφαλαιώνει τὸ ὅλον κήρυγμα τῆς τοῦ Χριστοῦ Οἰκονομίας διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων. Ὑπὸ τῶν κλεϊσάντων τὸν πανίερον Οἰκουμενικὸν Θρόνον Ἁγίων διεφυλάχθη ἡ ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ κανονικὴ τάξις καὶ ἡ ἑνότης καὶ ἡ αὐθεντία αὐτῆς, ἀλλὰ καὶ τὸ κριτήριον καὶ τὸ μέτρον τῆς ἐν πιστότητι πρὸς τὴν ἀλήθειαν Ὀρθοπραξίας.

Ἐν τῷ Ἱερῷ Φαναρίῳ καὶ σήμερον, 5ην Μαρτίου τοῦ σωτηρίου ἀπὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως ἔτους 2017, «γράφεται καὶ τιμᾶται πιστῶς προσκυνούμενος ὁ χαρακτὴρ τοῦ Δεσπότου, καὶ λαμβάνει ἡ Ἐκκλησία παρρησίαν εὐσεβῶς τὸν Σωτῆρα δοξάζουσα». Ἐπισημαίνεται καὶ διακηρύττεται καὶ σήμερον ὅτι συνεχίζεται θεοπρεπῶς ἡ ἐπίγειος στρατεία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς στρατεία ἄμωμος, ἀμίαντος, ἀναλλοίωτος, ἀκριβής, τελεία, σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις.

Διὰ τῆς στρατείας αὐτῆς ταύτης ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία  ἔσπειρε διαχρονικῶς καὶ σπείρει ἄχρι τῆς ὥρας ταύτης καρποφόρως τὸν σπόρον τῆς ἐν αὐτῇ ἀληθείας ἐν δάκρυσι καὶ ἀγωνίαις, ἐν ἀγαλλιάσει ὅμως θερίζει πάντοτε καρπὸν πολύν, πολυπλασίονα χαρὰν καὶ θυμηδίαν ὄντως δρεπομένη. Ἡ Ἐκκλησία μας εὐαγγελίζεται εἰς τὸν κόσμον Χριστόν, τὴν Ἀλήθειαν, τὸ Φῶς καὶ τὴν Ζωὴν καὶ τὴν Εἰρήνην τὴν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν, τὸν Ἥλιον καὶ Διδάσκαλον τοῦ κόσμου, τὸν Ὁποῖον κηρύττει, προσκυνεῖ καὶ δοξάζει «ἐν λόγοις, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασιν».

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἰδιαιτέρως σήμερον, κατὰ τοὺς δυσοιώνους τούτους καιρούς –κατὰ τοὺς ὁποίους ἐψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν καὶ φωναὶ πολλαὶ καὶ ποικίλαι διαλαλοῦνται καὶ διαδίδονται- δίδει καθ᾿ ἡμέραν, διὰ τοῦ θεοπνεύστου λόγου καὶ τῆς κενωτικῆς καὶ θυσιαστικῆς διακονίας αὐτῆς, μαρτυρίαν ἀληθείας. Ὀφείλει δὲ νὰ ἐπισημανθῇ ἰδιαιτέρως ὅτι ὁ διαπρύσιος βιωματικῶς προασπιστὴς τῆς ἀναλλοιώτου ταύτης Ὀρθοδόξου Ἀληθείας πανίερος Οἰκουμενικὸς Θρόνος διακηρύττει τὴν σωτηριώδη Ὀρθόδοξον ἀλήθειαν μετὰ φωνῆς ἰσχυρᾶς ἐν μέσῳ ἑνὸς κόσμου ἀπορουμένου καὶ τῆς ἀνασφαλοῦς καὶ προσκεκολλημένης εἰς τὰ γήϊνα καὶ μάταια συγχρόνου ἀνθρωπότητος. Κηρύττει καὶ διαλαλεῖ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δίδει διεξόδους καὶ σώζει.

Ἡ βάσις τῆς μαρτυρίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας εἶναι τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον καὶ ἡ Ἱερὰ Παράδοσις αὐτῆς. Τόσον ἡ διακριτική, πραγματικῶς καὶ μεταφορικῶς, καὶ συγχρόνως καὶ κριτικὴ Εὐαγγελικὴ φράσις: «Ἴδε ὁ ἀνθρωπος», ὁ παθητὸς καὶ κατεστιγμένος τοῖς μώλωψι τῆς ἁμαρτίας καὶ συγχρόνως ὑποφέρων καὶ ὑπομένων ἄνθρωπος, ὅσον καὶ ἡ κλῆσις τοῦ Χριστοῦ πρὸς πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον «ἀκολούθει μοι» ἵνα «μείζω τούτων (τῶν ἐπιγείων δηλαδή) ὄψει», ἀποτελοῦν τὸ κριτήριον καὶ τὸ μέτρον τῆς ἀποστολῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ποιμένων της ἀνὰ τὴν ὑφήλιον.

Πέριξ τῶν δύο τούτων πραγματικοτήτων ἱερουργεῖται ἡ ἀποστολὴ τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον, ἡ ὁποία δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὸν «ἐκκλησιασμὸν» τοῦ ἀποστατήσαντος καὶ ἀποστατοῦντος ἀπὸ τοῦ Θεοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου καὶ τὸν «ἐπανεκκλησιασμὸν» τοῦ συγχρόνου ἐκκοσμικευμένου καὶ ἐκπτώτου τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθοῦς πίστεως καὶ ζωῆς κατ᾿ ὄνομα μόνον Χριστιανοῦ. 

Ἐν τῇ ἐκπληρώσει τῆς βαρείας ἀποστολῆς ταύτης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οὐδόλως λησμονεῖται ὅτι ὁ κόσμος «κεῖται ἐν τῷ πονηρῷ». Αὐτὴ εἶναι μία διαπίστωσις, τὴν ὁποίαν ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν βιοῦμεν οἱ πάντες ὁμοῦ καὶ ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν κεχωρισμένως. Παρακολουθοῦμεν, λοιπόν, οἱ Ὀρθόδοξοι μὲ ἀπορίαν, δέος καὶ ἔκπληξιν καθημερινῶς τραγικὰ γεγονότα, ἐμφανιζόμενα «νέα εὐαγγέλια» -ἀποκυήματα ἰδεολογιῶν ἢ ἰδεοληψιῶν- καὶ τοὺς ποικιλωνύμους «σωτῆρας» - φορεῖς, ὑποστηρικτὰς καὶ πρεσβευτὰς αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι, ὡς ἕτεροι διάττοντες ἀστέρες, ταχέως ἐκ τῶν πραγμάτων διαψεύδονται. Παρακολουθοῦμεν, εἰς πάντα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς γῆς, ἔκθαμβοι τὴν προσπάθειαν τοῦ ἀνθρώπου νὰ «αὐτονομηθῇ», νὰ δημιουργήσῃ δηλαδὴ ἴδιον νόμον, ἀντίθετον πρὸς τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ. Παρακολουθοῦμεν μετὰ συστολῆς καὶ ἀγωνίας τὴν καταβαλλομένην προσπάθειαν τοῦ ἀνθρώπου νὰ νομιμοποιήσῃ τὴν ἀνομίαν καὶ νὰ εἰσαγάγῃ νεωτερικὰς καὶ κενὰς ἀπόψεις περὶ τῆς καλῶς ποιηθείσης ὑπὸ τοῦ Θεοῦ εἰκόνος Αὐτοῦ καὶ νὰ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἰδιαιτέρως τὰς νεωτέρας γενεάς... Πάντα ταῦτα προκαλοῦν φόβον εἰς τὴν καρδίαν ἡμῶν διὰ τὰ ἐπερχόμενα, διότι δὲν γνωρίζομεν τί τέξεται ἡ ἐπιοῦσα. Ἀναζητοῦμεν ἐλπίδα, καταφυγήν, στήριγμα καὶ διέξοδον ἐκ τῶν ποικίλων ἀδιεξόδων τὰ ὁποῖα ὡς ἐκ τῶν ἀνωτέρω προκαλοῦνται ἀλλὰ καὶ προκαλοῦν σπερμολογίαι διαμορφούμεναι, πολλάκις ὑπὸ τῶν ἐπιδιωκόντων νὰ ἐπιβάλλουν τὸ «ἴδιον θέλημα», βασιζόμενοι εἰς τὴν ἀνθρωπίνην δύναμιν καὶ εἰς τὸν ἐπίγειον πλοῦτον.

Ἡ κατάστασις αὕτη ἐμποδίζει τὸν ἄνθρωπον νὰ ἔχῃ ἐσωτερικὴν ἑνότητα καὶ ἡρεμίαν, νὰ διατηρῇ τὴν ταυτότητά του καὶ νὰ καλλιεργῇ τὴν ἀνθρωπιάν του. Ἡ πορεία καὶ ἡ στάσις γενικῶς τῆς συγχρόνου κοινωνίας ἐπιτείνει τὸν κατακερματισμὸν τοῦ ἀνθρώπου προσώπου καὶ καθιστᾷ δυσχερεστέραν τὴν ἄσκησιν τοῦ ἠθικοῦ βίου, τοῦ ὁποίου κριτήριον εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἔχει λησμονηθῆ ἐν τῇ πράξει ἡ ἐνεργοποίησις καὶ ἡ βίωσις τῆς κεφαλαιώδους ἐντολῆς τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία, συνεργούσης καὶ ἐπισφραγιζούσης καὶ τῆς «πάντοτε τὰ ἀσθενῆ θεραπευούσης καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληρούσης» Θείας Χάριτος, ἀποτελεῖ τὴν μόνην βεβαίαν ἐγγύησιν ἀναψύξεως καὶ λυτρωμοῦ ἐκ τῆς συγχρόνου προβληματικῆς τοῦ ἀνθρώπου, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς συστεναζούσης καὶ συνωδινούσης ἄχρι τοῦ νῦν μετ᾿ αὐτοῦ κτίσεως. Ὁ δὲ γνωστὸς παροιμιώδης λόγος τῶν Λατίνων homo hominis lupus, εὑρίσκει τὴν ἐφαρμογὴν αὐτοῦ εἰς τὴν σύγχρονον κοινωνίαν περισσότερον ἀπὸ ποτέ, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν ἐποχὴν τῶν διατυπωσάντων αὐτὴν Λατίνων. 

Εἰς πάντα ταῦτα, προσθετέα καὶ ἡ αὐξανομένη ἐκκοσμίκευσις τῶν Χριστιανῶν εἰς τὴν ἐποχήν μας, ἡ ὁποία καθιστᾷ ἐνίοτε δυσδιάκριτον τὴν χριστιανικὴν ἰδιαιτερότητα ἐντὸς τοῦ συγχρόνου κόσμου. Βεβαίως, πολλὰ στοιχεῖα τοῦ συγχρόνου πολιτισμοῦ μαρτυροῦν καὶ σήμερον τὴν χριστιανικὴν προέλευσιν καὶ τὸ χριστιανικὸν παρελθόν του. Οὐδὲν ὅμως αὐτῶν διατηρεῖ ἐμφανῶς τὴν χριστιανικὴν πληρότητα, διότι ὁ λεγόμενος χριστιανικὸς κόσμος ἔχει πρὸ πολλοῦ τοποθετήσει τὸν Χριστιανισμὸν εἰς τὴν προκρούστειον κλίνην τοῦ νεωτερικοῦ ὀρθολογισμοῦ. Διαπιστοῦται μάλιστα ὅτι βασικαὶ ἀρχαὶ τοῦ ἀκρωτηριασμένου καὶ ἐκκοσμικευμένου Χριστιανι-σμοῦ χρησιμοποιοῦνται εἰς τὴν ἐποχὴν μας διὰ τὴν καταπολέμησιν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας του. Λησμονεῖται, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ δὲν ἀποτελεῖ ἠθικὴν ἢ κοινωνικὴν διδασκαλίαν, ἰδεολογίαν ἢ οὐτοπικὴν θεωρίαν. Ἡ εἰς Χριστὸν Πίστις, ὁ Χριστιανισμὸς δὲν εἶναι κοινωνικὸν ἢ πολιτικὸν σύστημα, ἀποσκοποῦν εἰς τὴν εὐμάρειαν καὶ εἰς τὴν ἀντιμετώπισιν μόνον τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου -οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνον ζήσεται ἄνθρωπος-. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι βίωμα Ζωῆς καὶ Φωτός, τὸ ὁποῖον ὁδηγεῖ εἰς τὸν ἀνακαινισμὸν τοῦ ἀνθρώπου.

Τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖον ἐμπει-ρικῶς καὶ βιωματικῶς κηρύττει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκ-κλησία, ἔρχεται καὶ σήμερον, ὅπως καὶ πάντοτε, ὡς ἀνακαινιστική, παρακληρικὴ καὶ σωτηριώδης πνοὴ εἰς τὸν κόσμον. Δυστυχῶς, τὸ γεγονὸς τοῦτο ὑπό τινων παραθεωρεῖται ἢ καὶ ἀγνοεῖται τελείως. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, συνεπὴς πρὸς ἑαυτὴν καὶ πρὸς τὸ διαχρονικὸν κήρυγμά της, προβάλλει πάντοτε τὴν πνοὴν καὶ ἐμπειρίαν ταύτην ὡς τὸν μόνον ἀντίλογον εἰς τὸν παραλογισμῶν τῆς σήμερον.

Ὁ σωτηριώδης αὐτὸς ἀντίλογος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὴν περιπέτειαν τῆς ἀνασφαλείας τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος εἶναι πάντοτε ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ: τὸ «ἀκολούθει μοι» πρὸς τὸν ἀπὸ Βηθσαϊδᾶ Φίλιππον, ὅπως καὶ πρὸς ὅλους μας διαχρονικῶς. Εἶναι ἀκόμη ἡ ἄμεσος φίλιος τοῦ Ἀποστόλου ἀπόκρισις πρὸς τὸν «μὴ ἔχοντα δόλον» συναπόστολόν του Ναθαναὴλ «ἔρχου καὶ ἴδε», ὅτι εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν, «τὴν προσδοκίαν τῶν ἐθνῶν».

Τὸ αἰώνιον εὐαγγέλιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἐντὸς τῶν ἱερῶν θριγκίων τῆς ὁποίας οἱ πατέρες ἡμῶν ἐσώθησαν καὶ ἐλπίζομεν καὶ ἡμεῖς σωτηρίας τεύξασθαι, εἶναι ἡ ὑπὸ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ παραδοθεῖσα, ὑπὸ δὲ τῶν συγκροτησάντων τὰς Οἰκουμενικὰς Συνόδους Θεοφόρων Πατέρων δογματισθεῖσα καὶ

διαφυλαχθεῖσα καὶ ἀπαραχαράκτως βιωθεῖσα ἐμπειρικῶς καὶ βιουμένη Ὀρθόδοξος Πίστις εἰς τὸν Θεάνθρωπον Χριστόν. Τὸ αἰώνιον τοῦτο εὐαγγέλιον διαλαμβάνεται εἰς τὰς τρεῖς εὐαγγελικὰς λέξεις: ἔρχου, βλέπε καὶ ἀνακαινίζου καθ᾿ ἡμέραν, τηρῶν καὶ ἐφαρμόζων Ὀρθοδόξως τὴν Πίστιν καὶ μετέχων βιωματικῶς εἰς τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, τὰ ἀνακαινίζοντα καὶ ἁγιάζοντα πάντα προσερχόμενον εἰς αὐτὰ ψυχῇ καὶ καρδίᾳ καθαρᾷ ἄνθρωπον. Τὸ βίωμα τοῦτο διακηρύττει, ὡς τὸ στίγμα καὶ τὸ ἐγκόλπιον αὐτῆς, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πρὸς τοὺς πιστούς της καὶ πρὸς πάντα ἄνθρωπον «θέλοντα σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Καλεῖ, δηλαδή, τὸν σύγχρονον ἄνθρωπον νὰ ἀνανήψῃ καὶ νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὴν ἀείζωον πηγήν, τὴν Πίστιν εἰς τὸν Χριστόν, διὰ νὰ ζήσῃ καὶ νὰ δημιουργήσῃ ἔχων συνεχῶς εἰς τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν του τὸ «Γενηθήτω τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς». Ἡ προτροπὴ «ἔρχου καὶ ἴδε» ἔρχεται ὡς ἀπάντησις εἰς τὴν ἐναγώνιον κραυγὴν τοῦ καταποντιζομένου εἰς τὰ κύματα τῆς συγχρόνου Γενησαρὲτ τῆς ὀλιγοπιστίας ἀνθρώπου: «βοήθει μοι». 

Οἱ ἀνταποκρινόμενοι εἰς τὴν κλῆσιν ταύτην καὶ ἀκολουθοῦντες τὸν Χριστόν, συμπορεύονται μετ᾿ Αὐτοῦ εἰς τὸ μυστήριον τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του. Αἴρουν δηλαδὴ τὸν Σταυρὸν τῆς αὐταπαρνήσεως, τῆς θυσίας, τῆς κενωτικῆς ἀγάπης, τῆς προσφορᾶς, καὶ διὰ τῆς ὁδοῦ αὐτῆς βλέπουν τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ εὑρίσκονται ἐπὶ τὸ ὄρος Σιὼν μετὰ τοῦ ἐσφαγμένου Ἀρνίου ἔχοντες «τὸ ὄνομα αὐτοῦ καὶ τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς αὐτοῦ γεγραμμένον ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν», ἀκολουθοῦντες «τῷ ἀρνίῳ ὅπου ἂν ὑπάγῃ» (Ἀποκ. ιδ΄, 1-4). Καὶ οἱ ἀνταποκρινόμενοι εἰς τὴν κλῆσιν ταύτην εἶναι ἄνθρωποι πάσης φυλῆς καὶ γένους, πάσης τάξεως, παντὸς μορφωτικοῦ ἐπιπέδου, κατὰ τὸ ὑπόδειγμα τῆς στρατιᾶς ὅλης τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, εἰς τὴν ὁποίαν συγκαταλέγονται καὶ οἱ μὴ μετασχόντες θύραθεν ἀλλὰ μόνον κατὰ Θεὸν παιδείας καλαθοποιὸς τῆς ἐρήμου Μέγας Ἀντώνιος καὶ ὁ σύγχρονος Ἅγιος τῆς πολυκλινικῆς τῆς πλατείας Ὁμονοίας Ὅσιος Πορφύριος, ἀλλὰ καὶ οἱ διακεκριμένοι φιλόσοφοι καὶ ἐγκρατεῖς τῆς ἐπιστήμης Μέγας Βασίλειος καὶ Γρηγόριος Θεολόγος, Βασιλεῖς καὶ ἁπλοῖ στρατιῶται, πλούσιοι καὶ πένητες, μαχηταὶ ἀναχωρηταὶ τῆς ἐρήμου καὶ τῶν σπηλαίων καὶ τῶν ὀπῶν τῆς γῆς ἀλλὰ καὶ εὐλογημένοι παλαισταὶ τοῦ βίου, πατέρες καὶ μητέρες κατὰ σάρκα τέκνων, ἁγιασθέντες ἐν τῷ καθημερινῷ στίβῳ τοῦ ἀνάντους τούτου βίου. Εἰς δὲ τὴν τελευταίαν τάξιν Ἁγίων, τὸ εὐσεβὲς ἡμῶν Γένος ἔχει νὰ συγκαταλέξῃ πολλοὺς ἀσήμους καὶ ἀνωνύμους, ὧντινων τὴν ἐγγραφὴν ἐν Βίβλῳ Ζωῆς, θὰ πληροφορηθῶμεν, μετὰ βεβαιότητος ἐν ἐκπλήξει, κατὰ τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς ἐνδόξου ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου τὸ δεύτερον...

Παναγιώτατε,

 Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐργάζεται τὴν ἐπὶ γῆς στρατείαν της νηφαλίως, κοσμίως, ἐπιεικῶς, διδακτικῶς, συμπαθῶς, φιλαδέλφως, εὐσπλάγχνως πρὸς πάντας, διδοῦσα ἀπάντησιν, ἔργοις καὶ λόγοις, ὅτι κρατεῖ τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ὁμολογίας αὐτῆς καὶ ὅτι ἐργάζεται ἀνυστάκτως διὰ τὸν εὐαγγελισμὸν τοῦ ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου καθημένου ἀνθρώπου ἀλλὰ καὶ διὰ τὸν ἐπανευαγγελισμὸν τοῦ οὕτω καλουμένου Χριστιανικοῦ κόσμου, ἐπαναλαμβάνουσα τὴν κλῆσιν τοῦ Ἱδρυτοῦ της: ἀκολούθει μοι, ἔρχου καὶ ἴδε.

Τὸ μυστήριον τοῦτο τοῦ εὐαγγελισμοῦ καὶ ἐπανευαγγελισμοῦ τῆς ἀνθρωπότητος, τῆς Ὀρθοδόξου Ἀληθείας, διεκήρυξε στεντορείᾳ τῇ φωνῇ καὶ ἡ ὑπὸ τὴν προεδρείαν τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος συνελθοῦσα ἐν Κρήτῃ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, διακηρύξασα ὅτι αὕτη (ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία) «ἀποτελεῖ αὐθεντικὴν μαρτυρίαν τῆς πίστεως εἰς τὸν Θεάνθρωπον Χριστόν...εὐαγγελιζομένη τῷ κόσμῳ παντὶ τὸν λόγον τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδος καὶ τῆς ἀγάπης»˙ ὅτι «εὐαγγελικῶς προϊσταμένη τῶν δογμάτων καὶ τῶν εὐσεβῶν παραδόσεων φθέγγεται θεοπνεύστως», καὶ ὅτι «ἡ Ἐκκλησία (ἡ Ὀρθόδοξος) δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν της. Προσφέρεται δι᾿ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα, διὰ τὴν ἀνύψωσιν καὶ ἀνακαίνισιν τοῦ κόσμου εἰς καινοὺς οὐρανοὺς καὶ καινὴν γῆν». Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπανέλαβε καὶ διετράνωσε «τὴν εὐαγγελικὴν μαρτυρίαν» «ἐν τῇ οἰκουμένῃ», ἤτοι «τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ: τὴν ἀγάπην Του, τὴν εἰρήνην, τὴν δικαιοσύνην, τὴν καταλλαγήν, τὴν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως καὶ τὴν προσδοκίαν τῆς αἰωνιότητος».

Παναγιώτατε, Σεβασμιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί, Λαὲ τοῦ Θεοῦ περιούσιε,

Ἀσκήσαντες οἱ Πατέρες ἡμῶν ἐν τῇ Πόλει ταύτῃ, καὶ κατὰ τοὺς ἐσχάτους τούτους καιροὺς καὶ Ὑμεῖς, Παναγιώτατε, καὶ ἡμεῖς οἱ νεώτεροι, ἀπὸ κοινοῦ μετὰ τῆς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ἱεραρχίας, τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τὴν ὀφειλετικὴν διακονίαν μας πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν, ἀκολουθοῦμεν καὶ συμπορευόμεθα μετὰ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἂν κατὰ τὴν διαδρομὴν τῶν αἰώνων ἄχρι τῆς στιγμῆς ταύτης ὑπῆρξαν δυσκολίαι, στεναγμοὶ καὶ κραυγαὶ ἀλάλητοι καὶ ἀνέκφραστοι τῶν πατέρων καὶ προγόνων μας καὶ ἡμῶν αὐτῶν, μᾶς ἐνισχύει ἡ πίστις καὶ ἡ βεβαιότης ὅτι τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ τὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον κυβερνᾷ ὁ Δημιουργὸς καὶ Κυρίαρχος τοῦ κόσμου Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων ταπεινὸς Ἰησοῦς τῆς Ναζαρέτ, κατὰ τὰς ἀνεξιχνιάστους βουλὰς καὶ τὰ κρίματά Του. Ὁ ἱστάμενος ἐπὶ τὸ πηδάλιον ἐσταυρωμένος ἀδύναμος καὶ συγχρόνως νικήσας τὸν θάνατον παντοδύναμος Ἰησοῦς ἐπιβεβαιώνει τὴν ρῆσιν τοῦ χρυσορρήμονος προκατόχου Σας ὅτι «πῦλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσι τῆς Ἐκκλησίας» παρὰ τὰς ποικίλας συχρόνους θυέλλας καὶ τοὺς πνέοντας ἐναντίους ἀνέμους. Ἡ Ὀρθοδοξία μας εἶναι ὁ θησαυρὸς μας, τὸ ἀναφαίρετον κεκτημένον μας, ἡ Ἡμέρα, τὸ Φῶς, ἡ καταξίωσις τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ ἐλπὶς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ζωὴ καὶ διαρκὴς μαρτυρία ζωῆς, τὴν ὁποίαν οὐδέποτε καλύπτει ὁ οἱοσδήτις τάφος. Ὁμιλεῖ κατ᾿ εὐθεῖαν εἰς τὰς ψυχάς, εἰς τὰς ὁποίας ἀποκαλύπτει τὴν πραγματικότητα, τὴν παρουσίαν τοῦ Θεοῦ. Τὰς προσελκύει εἰς τὰς αἰωνίους πηγάς, ἀπὸ ὅπου ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι λαοὶ ἀντλοῦμεν τὰς εὐγενεστέρας καὶ δημιουργικωτέρας τῶν ἐμπνεύσεων. Αὐτὴ εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία μας. Αὐτὸς ὁ κλῆρος καὶ ἡ μαρτυρία καὶ τὸ μυστήριον τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ πάσης Ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων. 

Ἡ ἀεὶ βιουμένη Ὀρθοδοξία μας αὐτή, ἑορτάζει σήμερον τὰ ὀνομαστήριά της, τὴν νίκην τῶν Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Πατέρων, τῶν δεινῶν καὶ ἀκαταμαχήτων Μονομάχων τῆς Πίστεως, τῶν Ὑπερμάχων τῆς Ἀληθείας. Ἡ Ὀρθοδοξία μας διακηρύττει τὴν καταξίωσιν αὐτῆς ὡς ἀληθείας καὶ ὡς ζωῆς καὶ ὡς τῆς μόνης σωτηρίας τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν. Ἡ Ὀρθοδοξία μας διὰ τοῦ ἱλαροῦ καὶ συγχρόνως ἐκτυφλωτικοῦ Φωτός της λάμπει πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ, ἐκχέουσα τὰς ὑπὲρ τὸν Ἥλιον φωτιζούσας τὸν τεταραγμένον κόσμον τῆς ἐποχῆς μας σωτηριώδεις ἀκτῖνας της. Ἡμεῖς δὲν πρέπει νὰ κλείσωμεν εἰς τὰς ἀκτῖνας ταύτας τὰ βλέφαρα τῶν ὀφθαλμῶν μας καὶ τὰς θύρας τῆς ψυχῆς μας ἀλλὰ νὰ τηρήσωμεν αὐτὰ ἀνοικτὰ διὰ νὰ εἰσέλθῃ ἐντὸς ἡμῶν ἄπλετον τὸ Φῶς Χριστοῦ, τὸ ὁποῖον ὀφείλομεν νὰ μεταδώσωμεν εἰς τοὺς λοιποὺς ἀνθρώπους, ἐπαναλαμβάνοντες καὶ ἡμεῖς ὡς ἕτεροι Φίλιπποι: «ἔρχου καὶ ἴδε». Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη ἀένναος πηγὴ φωτὸς ἐντὸς τοῦ σκότους τῆς ἀνθρωπίνης κακοπραγίας καὶ ἀναρχίας, τῶν ἀστάτων λογισμῶν καὶ τῶν ποικίλων χοϊκῶν προγραμματισμῶν, τοὺς ὁποίους ἡ βουλὴ τοῦ Κυρίου, ὁ Ὀρθόδοξος λόγος καὶ τὸ Ὀρθόδοξον βίωμα, ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ Πίστις «διασκεδάζουν». Γνῶτε, λοιπὸν ἔθνη καὶ πᾶς ὁ κόσμος καὶ πᾶσα ψυχὴ ζῶσα, ὅτι μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός.

Ὁ Ἱερὸς Πατριαρχικὸς Ἄμβων ἐνώπιον τοῦ μυστηρίου τούτου, τοῦ ἑορταζομένου ἐν συμβόλοις εἰκόνων καὶ σήμερον θριάμβου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας δίδει ἀπόκρισιν παντὶ τῷ αἰτοῦντι περὶ τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος. Ἐπαναλαμβάνει, πρὸς ἑαυτοὺς καὶ πρὸς ἀλλήλους, πρὸς τὸν κόσμον ἅπαντα, τὸν λόγον τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Ἄγγελον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Σμυρναίων, καὶ κατ᾿ ἐπέκτασιν πρὸς τοὺς Ἀγγέλους πασῶν τῶν κατὰ τόπους Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν: «Τάδε λέγει ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ὃς ἐγένετο νεκρὸς καὶ ἔζησεν˙ οἶδά σου τὰ ἔργα καὶ τὴν θλῖψιν καὶ τὴν πτωχείαν˙ (πλούσιος δὲ εἶ)... μηδὲν φοβοῦ ἃ μέλλεις παθεῖν... γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς» (Ἀποκ. β΄, 8 καὶ 10). 

Αὐτῷ τῷ Κυρίῳ καὶ Ἡγήτορι τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως καὶ Ἐκκλησίας «ἡ δόξα ...καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ ἰσχὺς ...εἰς τοὺς  αἰῶνας τῶν αἰώνων˙ ἀμήν». (Ἀποκ. ζ΄, 12).