Η ανασυγκρότηση της Κατασκηνώσεως - Ηλία Γιαβρή

Η ανασυγκρότηση της Κατασκηνώσεως

«Εκ της τέφρας μου αναγεννώμαι»

έλεγαν οι προγονοί μας

για το ΦΟΙΝΙΚΑ, το μαγικό πουλί

που στην Κατασκήνωσή μας

έχει εφαρμογή πολύ.

Που έπρεπε ταχύτατα, ν’ ανασυγκροτηθεί

κι’ όμορφη εις τα παιδιά, να παραδοθεί

να την χαίρωνται σαν πρώτα, με τα πνευματικά της φώτα.

Μοναδικός στα σχέδια, είν’ ο πατήρ Σωτήριος

άνθρωπος πνευματικός, και πολύ δραστήριος

που συλλαμβάνει κάθε τι

για το που το πώς και το γιατί.

Ανάγκη λέει του Γιώργου, να βρούμε ένα τεχνίτη

νάχει στη δουλειά του πίστη

να πελεκά την πέτρα, με τα χρυσά του χέρια.

Τα χώματα να κρατηθούν, στο όμορφο τοπίο

με μάντρες όλο πέτρινες, νάναι θαυμασμού μνημείο.

Κι’ ο Γιώργος Αθανασόπουλος, με γνώσεις τεχνικές

και άλλες τόσες πρακτικές.

είναι πάντα επί ποδός, σαν καλύτερος μηχανικός.

Ξεκινάει και πάει γυρεύοντα, για ένα καλό τεχνίτη

και βρήκε τον Αλεύροντα, στο Αίγιο στο σπίτι.

Έλα Βαγγέλη μου κοντά, πάμε στην Κατασκήνωση

και όπως ξέρεις εσύ καλά, να κάμεις επισήμανση.

Κι’ ο Βαγγέλης πατριώτης, και καλός Βορειοηπειρώτης

σαν πειθαρχικός στρατιώτης, είναι πετροπελεκάνος πρώτης.

Πιάνει στο χέρι το σφυρί, και με τάλλο το μυστρί

και δουλεύει με μεράκι, μέχρι το μεσημεράκι.

Γέμισε την Κατασκήνωση, ολόκληρη εκεί με μάντρες

κι’ αυτό το καταφέρνουνε, μόνο ολίγοι άντρες.

Μα κι’ ο κυρ-Νίκος όλο σφρίγος, και τεχνίτης από τους λίγους

είναι άξιος τεχνίτης, στο καλλιτέχνημα της Φύσης.

Όργωσε την Κατασκήνωση, μετά της πυρκαϊάς την επιδείνωση

την έσκαψε κοντά-κοντά, με το ταπί και τον κασμά

με δρόμους και δρομάκια, και με όμορφα δενδράκια.

Κι’ έγινε η Κατασκήνωση, με τα πολλά της κάλλη

κάτι τι μοναδικό, που τη ζηλεύουν άλλοι

ένα χάρμα οφθαλμών, στην Επαρχία των Πατρών.

Με τα ωραία τα κτίρια, τα δύο Γυμναστήρια

που γυμνάζουν τα παιδιά, να κάμουν σώματα γερά

νάναι άξια της Πατρίδας, κάθε ευγενικής ελπίδας.

Με ωραίο θυρωρείο, και περίβλεπτ’ Αρχηγείο

που δεσπόζει μεσ΄ το χώρο, με μήνυμα ελπιδοφόρο.

Βλέπω το Γιώργο αεικίνητο, πάντα με το αυτοκίνητο

τρέχει σ’ όλα να προλάβει, γιατί έχει καταλάβει

ότι η ζωή δεν είν΄κατ΄οίκον, αλλά στο ιερό καθήκον…

Ξεκινά πρωί με την αυγούλα, Πάτρα-Πύργο-και Παναγοπούλα

και το βράδυ στην ομάδα, καίει όπως η λαμπάδα

και φωτίζει τα παιδιά, με νοήματα βαθειά.

Με τον ακάματο πατέρα Σωτήριο

πούταν για μας σωτήριο

και τον Γιώργο Αθανασόπουλο

σαν άλλο πριγκιπόπουλο,

κατέστη η Κατασκήνωσή μας

όαση για την ψυχή μας.

Γι’ αυτό ανήκει και στους δυο

ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Ο Θεός να τους χαρίζει υγεία

κι τη θεία ΤΟΥ ΕΥΛΟΓΙΑ.-

Ηλίας Γιαβρής Πάτρα Μάιος 1998

Ψάχνοντας τα αρχεία μου, βρήκα δύο φωτοτυπίες με σκέψεις γραμμένες ως ποίημα, τις οποίες είχε καταγράψει ο αείμνηστος δάσκαλος Ηλίας Γιαβρής. Ο Ηλίας Γιαβρής αγαπούσε την κατασκήνωση της Γ.Ε.Χ.Α. Πατρών όχι επειδή είχε χρηματίσει Πρόεδρος και Γραμματέας της Ενώσεως επί δεκαετίας αλλά επειδή πίστευε στο Έργο που προσφέρει.

Μην ψάξτε για μέτρο ποιητικό, αλλά για την αγάπη στην κατασκήνωση που εκπέμπει με απλότητα στο γραπτό του.

Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν, αλλά και οι παλαιοί εύκολα ξεχνούν, αυτούς που εργάσθηκαν για να ξαναγίνει η κατασκήνωση. Δεν βρέθηκε κάποιος να καταγράψει τους αγώνες και τις αγωνίες της περιόδου εκείνης. Τις θυσίες και τον ιδρώτα όσων κοπίασαν. Έτσι σήμερα κανείς δεν τους δίνει σημασία αφού δεν γνωρίζουν την προσφορά τους.

Τους γνωρίζει ο Θεός που είναι ο μισθαποδότης (Α Κορ. 15:58).

Ο Ηλίας Γιαβρής στο παραπάνω κείμενό του κάνει αναφορά στους: Αρχιμανδρίτη Σωτήριο Τσάφο, Γεώργιο Αθανασόπουλο, Βαγγέλη Αλεύροντα, Νικόλαο Φράγκο.

Μνησθείη Κύριος ο Θεός

Αναστάσιος Κωστόπουλος

ΥΓ. Θα ακολουθήσει και το άλλο κείμενο.