Στυλιανή Τερψιάδου, ο άνθρωπος του Θεού

Στυλιανή Τερψιάδου, 

ο άνθρωπος του Θεού

  Χτες 20 Σεπτεμβριου,του Αγιου Ευσταθιου,εκοιμηθη ενας υπεροχος ανθρωπος, η αειμνηστη Στυλιανη Τερψιαδου. Σημερα εγινε η κηδεια της και ετσι αναπαυτηκε η ψυχη της.

  Για την κ. Στυλιανη, οτι και να πω θα ειναι λιγο. Αλλωστε τοσο σπουδαιοι ανθρωποι δεν τιμωνται με λογια, αλλα με σιωπη. Ομως ποθω ταπεινα, να ψελισω λιγα λογια,δ ιοτι την αγαπω πολυ και ευεργετηθηκα πλουσιοτατα απο εκεινην.

  Την γνωρισα στην Χριστιανικη Αγωγη του Βολου. Περισσοτερο ομως συναναστραφηκα μαζι της στην κατασκηνωση της Πορταριας. Παντοτε μου εκανε εντυπωση το ουρανιο χαμογελο της, η καλωσυνη, η ταπεινωση, η ανεξικακια, η αγαπη της. Την θυμαμαι να μεταφερει τον δισκο με το φαγητο στο σπιτακι του ευλογημενου Ιερεως πατρος Παμφιλλου. Οταν την εβλεπα συγκινουμουν, διοτι το εκανε με τοσο αγαπη και αυταπαρνηση, που αμεσως ηθελα να την βοηθησω, πραγμα που γινοταν. Οι ευχες και οι ευλογιες που μου εδινε,θα με ακολουθουν.

  Σε καθε κατασκηνωτικη περιοδο ηταν εκει, δεν μας ξεχναγε, ερχοταν για να θυσιαστει για χαρη μας. Ολα τα παιδια την αγαπουσαν πολυ, διδασκονταν απο τις αρετες της, τις οποιες επιμελως εκρυβε.

  Στην αιθουσα της Χριστιανικης αγωγης Βολου συνεχιζα να την βλεπω, σχεδον σε καθε ομιλια. Παντοτε εκει για να διδαχθει, να ακουσει, να μαθητευσει. Αυτη η γυναικα μονο αγαπουσε, ποτε δεν μου μιλησε ασχημα για ανθρωπο, παρ ολο που καποιοι την πληγωσαν , εκεινη τους συγχωρουσε και προσευχοταν συνεχως για εκεινους.

  Καποτε, οταν μετακομισα στην αγιοτοκο Θεσσαλονικη, την πολη του Αγιου Δημητριου, μαθα οτι αρρωτησε σοβαρα απο καρκινο. Βρηκα με την βοηθεια του Θεου το τηλεφωνο της και απο τοτε επικοινωνουσαμε συχνοτατα. Ολη η οικογενεια μου, την συμπονεσε, την αγαπησε, διδασκοταν απο την αγιοτητα του βιου της. Αν και ποναγε φρικτα, αν και κατεβαινε συνεχεια στον Οικο Ειρηνης στην Αθηνα, εκεινη παντοτε δοξολογουσε, ευλογουσε, συνχωρουσε, μετανοουσε.

  Δοξαζω τον καλο Θεο που εφερε στην ζωη μου εναν τετοιο ανθρωπο, μια αγια γιαγια. Στις τηλεφωνικες μας συζητησεις, αναλυαμε διαφορα πνευματικα θεματα, ειλικρινα με συγκινουσε. Αγαπουσε ολους τους Αγιους,ιδιαιτερα τον Αγιο Στυλιανο, τον Αγιο της. Συμπονουσε ολους τους πονεμενους. Μιλαγε με τα καλυτερα λογια για τις κυριες που την διακονουσαν, για τους Πατερες της Αδελφοτητας του Σωτηρα που επισκεπτονταν τον Οικο Ειρηνης για να Λειτουργησουν και να κοινωνησουν τους αρρωστους.

   Ικετευαμε ολοι οσοι την γνωρισαμε τον καλο Θεο να της χαρισει και αλλα χρονια, διοτι την ειχε αναγκη η ανθρωποτητα,καθως τετοιοι ανθρωποι,μονο ωφελουν και ποτε δεν βλαπτουν .Και πραγματι εγινε το Θαυμα,ξεπερασε τον καρκινο, μας την χαρισε ο Θεος.

  Επεστρεψε στο σπιτι της, στην Αγχιαλο,το οποιο τοσο πολυ της ειχε λειψει. Σε αυτην την ευλογημενη κατοικια γινονταν κυκλοι Αγιας Γραφης και κατηχητικο για παδακια, τα οποια υπεραγαπουσε. Περασε ενα διαστημα [λιγα χρονια] ησυχιας και γαληνης, αναρρωσης και προσευχης. Τωρα κατεβαινε στην Αθηνα, μονο για επανεξετασεις, οι οποιες ηταν ολες καλες.

  Οι πειρασμοι δεν σταματησαν να την πολεμουν. Καποια θεματα με την συνταξη της, που δεν της εδινε το κρατος ενω την δικαουνταν, την στεναχωρησαν πολυ. Ολοι προσευχομασταν εμπονα για εκεινη. Μετα απο λιγο καιρο, ξανα καρκινος. Η στεναχωρια μεγαλη, ομως η ελπιδα ζωντανη. Ξανα η ευλογημενη και αγιασμενη κ. Στελλα μετακομιζει στον φιλοξενο Οικο Ειρηνης,οπου πια θα παραμεινει μεχρι να αναχωρησει για τους Ουρανους.

  Ευτυχως ο καλοτατος Θεος ειχε παντοτε διπλα της την κ. Νικη, τον Κυρηναιο της, η οποια την στηριξε αφανταστα. Ανθρωποι σαν την κ. Νικη, ολοι θα ηθελαν να εχουν διπλα τους,στις πονεμενες του στιγμες.

   Η κ. Στελλα την επανεμφανιση του καρκινου θα την αντιμετωπισει με γενναιοτητα, ανδρεια, υπομονη, αφανταστη υπομονη. Ποναγε φρικτα,κυριολεκτικα. Τον τελευταιο καιρο ηταν συνεχεια ξαπλωμενη στο κρεβατι του πονου. Υπηρχαν στιγμες που δεν μπορουσε να καταλαβει με ποιον μιλουσε. Ταλαιπωρηθηκε πολυ, ομως αγιασε,τα ο πιστευω αυτο.

  Ετσι λοιπον μετα απο ιωβεια υπομονη η πολυαγαπητη μου γιαγιουλα, η κ.Στελλα, ο ανθρωπος του Θεου, αναχωρησε για την Ουρανια Βασιλεια, οπου χαιρεται, αγαλλεται και πρεσβευει για ολους μας. Σας παρακαλω, οσοι διαβαζετε και διαβασετε αυτα τα καρδιακα λογια, να την μνημονευετε.. Ας εχουμε ολη την αγιασμενη ευχουλα της και ας πρεσβευει για ολους μας. Αμην.

Με απεραντη εν Χριστω αγαπη και θαυμασμο στο μεγαλειο της ψυχης της

Άγις Μπεκιάρης,

πτυχιουχος Θεολογικης σχολης Α.Π.Θ