"εἰρήνην ἔχομεν πρός τόν Θεόν" - π. π. Παναγιώτου Καραγιάννη

Πρωτοπρεσβύτερου π. Παναγιώτου Καραγιάννη

 «Ἀδελφοί, δικαιωθέντες ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν πρός τόν Θεόν διά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Δηλαδή, ἀφοῦ γίναμε δίκαιοι διά τῆς πίστεως, ἔχομε εἰρήνη μέ τόν Θεόν, διά τῆς μεσιτείας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος μας.

 «Ἡ πίστις μας, ἐδωρήσατο τῶν ἁμαρτημάτων τήν ἄφεσιν. Κι ἀφοῦ βαπτισθήκαμε, ἀμώμους καί δικαίους μᾶς ἔκανε», παρατηρεῖ εὐστόχως ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος.

«Δικαιωθέντες», λοιπόν, πού σημαίνει εἶναι ἕνα γεγο-νός τετελεσμένον.

 Ἐκμεταλλευόμενος ὁ ἱερός Χρυσόστομος τό «εἰρήνην ἔχομεν», μᾶς συνιστᾷ: «Μηκέτι ἁμαρτάνωμεν, μηδέ πρός τά πρότερα ἐπανερχώμεθα». Νά μήν ἁμαρτάνου-με καθόλου, οὔτε νά ἐρχώμεθα πίσω, δηλαδή στάς προ-τέρας ἡμῶν ἁμαρτίας. Ὅπως ἐπισημαίνει ἄλλωστε καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος· λέγει: «οὐδείς ἐπιβαλών τήν χεῖρα αὐτοῦ ἐπ᾿ ἄροτρον καί βλέπων εἰς τά ὀπίσω, εὔθετός ἐστιν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Λκ.Θ’62).

 Ἀπό τή στιγμή πού ὁ ἄνθρωπος ἐβαπτίσθη εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύμα-τος ἤ ἀπό τή στιγμή πού ἐξωμολογήθηκε, ὀφείλει νά βαδίζη σταθερά, στερεά, ἀκλόνητα καί ἀποφασιστικά τήν πνευματική του ζωή καί πορεία του πρός τόν Οὐρανό! Διότι ὁ χριστιανός δέν εἶναι γιά ἐδῶ μόνιμα, ἀλλά προορίζεται γιά τόν Οὐρανό ὅπου καί «τό οὐράνιον πολίτευμά του», σύμφωνα μέ τόν λόγον τοῦ Εὐαγγελίου πού λέγει ὅτι: «ἡμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει»! (Φιλιπ.Γ’20). Ἀπό τότε, λοιπόν, ὀφείλει νά ἀγωνί-ζεται διά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς του ἀσταμάτητα! Διότι διαφορετικά πραγματοποιεῖ μέ τήν ἁμαρτωλή καί ἀκάθαρτον ζωή του ἐκεῖνο πού λέγει ἡ ἀληθινή παροιμία: «κύων ἐπιστρέψας ἐπί τό ἴδιον ἐξέραμα, καί, ὗς λουσαμ-νη εἰς κύλισμα βορβόρου»· δηλαδή, σκυλί πού γύρισε πάλι στό ξέρασμά του, καί χοῖρος πού, ἀφοῦ ἐλούσθη καί ἐκαθαρίσθη, ἐκυλίσθη πάλι μέσα στή λάσπη (Β’Πέτρ.Β’ 22).

 Ἡ ἁμαρτία προκαλεῖ τήν ἐχθρότητα μεταξύ ἡμῶν καί τοῦ Θεοῦ· καί δημιουργεῖ ἔτσι ὄχι μιά ἁπλή ἀποξένωσί μας ἀπό τόν Θεόν, ἀλλά πραγματική ἐμπόλεμη κατάστασι! Δηλαδή, ἀναλυτικότερα, ὁ ἄνθρωπος, πού ἐνῶ ἁμαρτάνει, ἤ ἁμάρτησε ἤ ἁμαρτάνει κατ᾿ ἐξακολούθησιν, καί δέν πηγαίνει εἰς τόν Πνευματικόν νά ἐξομολογηθῆ καί νά ἀρχίση νά βρίσκη τήν ὁδόν τῆς σωτηρίας του διά τῆς μετανοίας, αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἐκήρυξεν ἤδη φοβερόν καί ἀναίσχυντον πόλεμον κατά τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ! Κι ὅπως μᾶς λέγει ὁ ἴδιος ὁ Θεός: «σκληρόν πρός κέντρα λακτίζειν» (Πράξ.ΚΣΤ’14) καί «φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος» (Ἑβρ.Ι’31). Δηλαδή, ὑ-πογράφει τήν αἰωνίαν καταδίκην του!

 Ὁ Ἅγιος, ὁ Δίκαιος Θεός, δέν μπορεῖ νά βρίσκεται σέ κατάστασιν εἰρήνης μέ τόν ἔνοχον ἐφ᾿ ὅσον αὐτός ἐξακολουθεῖ νά φέρει μέσα του τήν ἁμαρτίαν. Ὅταν ὅμως ἡ ἐνοχή του ἀπομακρυνθῆ διά τῆς ἐξομολογήσεως, διότι «ἄνευ ἐξομολογήσεως..», ὅπως λέγομεν κι ὅπως διατυπώνει ἡ ἱερά Θεολογία πρωτίστως τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας, «..καί Πατριάρχης νά εἶσαι, δέν σώζεσαι», τότε δίδετε τόπον εἰς τήν εἰρήνην.

 Εἰρήνη, λοιπόν, μετά τοῦ Θεοῦ, εἶναι μιά κατάστα-σις καινούργιας φιλίας καί αἰωνίου στοργῆς τοῦ Θεοῦ μαζί μας!

 Διά τοῦτο, ἀδελφοί μου, «εἰρηνεύετε, καί ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί εἰρήνης ἔσται μεθ᾿ ὑμῶν» (Β’Κορ.ΙΓ’11), καί ἐδῶ, καί αἰωνίως εἰς τήν ἀτελείωτον καί αἰωνίαν καί μακαρίαν Βασιλείαν Αὐτοῦ!

 Ἀμήν.