Ο ΟΣΙΟΣ ΔΑΒΙΔ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ο ΟΣΙΟΣ ΔΑΒΙΔ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

  Τήν ισχυρότερη βεβαίωση του Θαύματος των Θαυμάτων, του μυστηρίου της Θεανθρωπίας, της ενανθρωπήσεως του Θεού και της Θεώσεως του ανθρώπου, αποτελούν οι Άγιοι της Εκκλησίας. Αυτοί δια των μαρτυρικών αιμάτων ή των ασκητικών αγώνων, δια των μεγάλων θυσιών και της πολλής αγάπης τους, καταδεικνύουν την εν Κυρίω Ιησού Χριστώ κατάργηση του φραγμού μεταξύ Θεού και ανθρώπου, μεταξύ ουρανού και γής. Αυτοί οι Θεωθέντες άνθρωποι μεταφέρουν την φωνή του Θεού πρός τους ανθρώπους και πρεσβεύουν υπέρ των προσευχομένων ανθρώπων στον Θεό. Και η αγία ημών Εκκλησία τους έχει καύχημα και δόξα, τα αίματα αυτών αποτελούν την πορφύρα της, τα δέ λείψανα αυτών, τα κοσμήματα της.

  Μακάριοι για αυτό, οι τόποι εκείνοι, οι οποίοι κατηξιώθηκαν να αναδείξουν Αγίους και να φυλάσσουν τα τίμια αυτων Λείψανα. Το παράδειγμα των Αγίων και η παρουσία των λειψάνων, αποτελούν διαρκή ευλογία, αλλα και διαρκές κίνητρο για τους πιστούς, προς κατάκτηση των αρετών, προς πνευματική τελείωση.

  Ευλογημένη και μακαρία ειναι για αυτο η μεγαλώνυμος πόλη της Θεσσαλονίκης. Όσον λίγες αλλες πόλεις, ανέδειξε πλήθη αγίων, οι οποίοι ως αστέρες αειφανείς, ελάμπρυναν τον νοητό ουρανό της Εκκλησίας. Και ειχε την χαρά να φυλάσσει εντός των ναών της, πολλών αγίων άγια λείψανα, τα οποία βοηθούν στην εδραίωση της ευλαβείας και αρετής, των Θεσσαλονικέων Χριστιανών και των συρρεόντων έξωθεν προσκυνητών.

  Αλλά οι ποικίλες ιστορικές συμφορές, οι οποίες έπληξαν το γένος μας, συνετέλεσαν στην απώλεια πολλών αγίων λειψάνων. Ωρισμένα χάθηκαν και άλλα μεταφέρθηκαν σε αλλους τόπους.

  Κατα την απελευθέρωση της, απο τον τουρκικό ζυγό, η ελεύθερη πλέον Θεσσαλονίκη, βρέθηκε έχουσα δύο μονο λείψανα αγίων της. Της ενδόξου μυροβλύτιδος οσίας μητρός ημων Θεοδώρας και του μεγάλου Πατρός της Εκκλησίας και αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, Γρηγορίου του Παλαμά.

  Αλλά κατα τις ημέρες του αειμνήστου Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος του Χρυσοφάκη, χάρη στο ζήλο του, βρέθηκαν και επέστρεψαν πολλα άγια λείψανα στην Αγιοτόκο Θεσσαλονίκη. Ένα απο αυτα ηταν και του Οσίου Δαβίδ.

  Ο Μεγάλος Όσιος, είχε γεννηθεί στην επαρχία της Μεσοποταμίας, στις ανατολικές εσχατιές της μεγάλης τοτε Χριστιανικής Αυτοκρατορίας. Ο τόπος εκείνος, ηταν πραγματικός παράδεισος ασκητών, κατι παρόμοιο προς το Άγιον Όρος. Χιλιάδες μοναχοί προσεύχονταν και ασκούνταν εκει, στα πάμπολλα μoναστήρια και ερημητήρια και πολλών μεγάλων ασκητών του τόπου εκείνου, τα ονόματα λαμπρύνουν το εορτολόγιο της αγίας ημων Εκκλησίας.

  Αλλά ήδη οι επιδρομές των Περσών, ετάρασσαν τα μέρη εκείνα. Πολλοί αναγκάζονταν να φύγουν στα ενδότερα της αυτοκρατορίας. Με αυτον τον τρόπο, ο Όσιος Δαβίδ έφθασε στην Θεσσαλονίκη, κατα τους χρόνους περίπου, που ο άλλος ένδοξος συμπατριώτης του, ο Όσιος Δανιήλ ο Στυλίτης μετέβαινε στην Κωνσταντινούπολη.

  Εβδομήντα χρόνια ασκήτευσε στην Θεσσαλονίκη ο Όσιος. Αρχικά, μαζί με άλλους μοναχούς, στην μή διασωθείσα σήμερα, Ιερά Μονή των Αγίων Θεοδώρου και Μερκουρίου. Κατόπιν, μιμούμενος τον επιφανή ασκητή της Συρίας, Άγιον Συμεών τον Στυλίτη, τον οποίο ασφαλώς ειχε δεί, πριν εγκαταλείψει την πατρίδα του, ανήλθε επι δένδρου αμυγδαλιάς και παρέμεινε εκει, για τρία έτη, υπομένων κακοκαιρίας και καύσωνας. Τέλος κλείσθηκε σε κελλί, έξω των τειχών της πόλεως και παρέμεινε εκεί, για πολλές δεκαετίες έγκλειστος, γεμίζοντας, με τα θαύματα του, όλη την χώρα.

  Το έτος 538 κλήθηκε απο τον Αγιώτατο Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης Αριστείδη, να επιτελέσει μία υπηρεσία εξόχου σπουδαιότητας για την πόλη. Να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη και να παρακαλέσει τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό να μεταφέρει την έδρα του επάρχου του Ιλλυρικού, του διοικητού δηλαδή της Χερσονήσου του Αίμου, απο την πόλη Σίρμιο [παρα τον Δούναβη] στην Θεσσαλονίκη, πράγμα το οποίο εκρίνετο αναγκαίο για την ασφάλεια της. Μετέβη ο Γέρων και κατέπληξε, με την αβραμιαία μορφή του την αυτοκράτειρα Θεοδώρα, κατέπληξε κατόπιν περισσότερο τον ίδιο τον Ιουστινιανό, όταν εισήλθε στην αίθουσα της συγκλήτου,εθυμίασε αυτόν και τους συγκλητικούς, κρατώντας αναμμένα κάρβουνα στις παλάμες του. Το αίτημα των Θεσσαλονικέων, έγινε δεκτό. Όταν ομως ο Όσιος, επέστρεφε με το πλοίο, αντίκρυσε την Θεσσαλονίκη και την μονή του και παρέδωσε την αγία ψυχή του στον Κύριο, τον οποίο σε ολη του την ζωή, αγάπησε και λάτρεψε αποκλειστικά.

  Το τίμιο αυτου λείψανο κατατέθηκε αντος της Ιεράς Μονής των Αγίων Θεοδώρου και Μερκουρίου, οπου αρχικά ασκήτευσε και οπου βρισκόταν η αμυγδαλιά. Εκει παρέμεινε για αιώνες, επιτελώντας θαύματα, μέχρι όπου κατα την περίοδο της Φραγκοκρατίας [ 1204- 1224 ] μεταφέρθηκε στην Ιταλική πόλη Παβία, νοτιοδυτικά του Μιλάνου. Για πρώτη φορά, μίλησε για αυτό, το 1236, ο επίσκοπος της πόλεως Ροδοβάλδος, λέγοντας οτι ειχε τοποθετηθεί στο Ναό του Αγίου Πέτρου, πλησίον των Ιερών Λειψάνων του Ιερού Αυγουστίνου, Το 1809 ερειπωθέντος του ναού, κατατέθηκε στο μέγαρο της επισκοπής Παβίας και το 1904 στο ναό του μοναστικού ιδρύματος Αρτιτζιανέλλι, πλησίον του Μιλάνου, οπου έκτοτε εορταζόταν πανηγυρικά η μνήμη του, κάθε 26 Ιουνίου.

  Και κατέστη ο Άγιος αυτος της Ανατολής, τόσο αγαπητός στην Δύση, ωστε στον μακρινό Καναδά, στην επαρχία του Κεμπέκ, ιδρύθηκε το 1937 κωμόπολη, ονομασθείσα  Άγιος Δαβίδ και ετέθη υπο την προστασία του, λαβούσα και τεμάχιο των Ιερών Λειψάνων του.

  Έτσι αφου έλαμψε αιώνες στην Δύση, επέστρεψε στην πόλη του, στην Αγιοτόκο Θεσσαλονίκη, χάρη στον αείμνηστο Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα τον Χρυσοφάκη.

  Ευφραίνου εν Κυρίω πόλη Θεσσαλονίκη. Ό ενδοξότερος όλων των ασκητών βρίσκετε κοντά σου. Σείσθηκες απο σεισμούς, κλονίσθηκες, τραυματίστηκες. Γαλήνευε τώρα, βλέποντας την γαλήνη του ασκητού σου. Ευφραίνεσθε τάγματα μοναχών και μοναζουσών. Υπόδειγμα βίου μοναστικού, δόθηκε σε εμάς. Ευφραίνεσθε Ιερείς. Στήριγμα και αντιλήπτορα των ποιμαντικών σας μόχθων, βρήκατε.

  Να ευφραινόμαστε όλοι και να τιμάμε τον Όσιο, όχι απλώς με τελετές και εκδηλώσεις ευλαβείας, αλλά κυρίως, προσπαθώντας να τον μιμηθούμε, να μιμηθούμε την καθαρότητα και αγιότητα του, κατα το μέτρο των ασθενών μας δυνάμεων.

  Σε ικετεύουμε, Όσιε Πάτερ Δαβίδ τρισμακάριστε, ενίσχυε μας στον κατα Θεόν αγώνα μας, πρέσβευε προς Κύριον, υπερ ημων των αμαρτωλών και μην μας εγκαταλείψεις ποτέ πλέον. ΑΜΗΝ.

 Αληθινά ευγνώμων

Ένας νέος, τέκνο του Αγίου Δημητρίου