Η ΓΝΗΣΙΑ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Η ΑΜΟΙΒΗ ΤΗΣ - Βασ. Π. Καυκόπουλου

Η ΓΝΗΣΙΑ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Η ΑΜΟΙΒΗ ΤΗΣ

Του  Βασ. Π. Καυκόπουλου

«… καί παρέστησαν αὐτῷ πᾶσαι αἱ χῆραι

κλαίουσαι καί ἐπιδεικνύμεναι χιτῶνας

καί ἱμάτια ὃσα ἐποίει μετ’ αὐτῶν οὖσα ἡ Δορκάς».

          Ο γεροντότερος των Αποστόλων, ο Πέτρος, κρατώντας στο αποστολικό του χέρι τον φωτοβόλο πυρσό, τρέχει παντού και σκορπίζει το ζοφερό σκοτάδι της πλάνης και της απιστίας. Μια μέρα φθάνει στην ωραία πόλη της πεδιάδας του Σάρωνος, τη Λύδδα. Εκεί, ακολουθώντας τα ίχνη του Διδασκάλου του, εθεράπευσε τον παράλυτον Αινέαν και τον παρέδωκε υγιή στους πατριώτες του. Κοντά στη Λύδδα βρίσκεται μια άλλη πόλη, η ξακουστή Ιόππη. Οι χριστιανοί της ζουν μια ζωή γεμάτη αγάπη. Εκεί κανείς δεν υποφέρει κι’ η πρώτη αρετή είναι η φιλανθρωπία, που γλυκαίνει κάθε πληγή που ανοίγει η στέρηση μέσα στη καρδιά. Στη πόλη εκείνη εζούσε μια  κοπέλλα που τη  λέγανε Ταβιθά ή Δορκάς (ελληνικά), η οποία είχε αφιερώσει ολόκληρο τον εαυτό της στη ζωή της αγάπης.

Όχι ένα, ούτε δύο καλά έκανε, αλλά «αύτη ην πλήρης αγαθών έργων κι’ ελεημοσυνών ων εποίει». Ήτο δηλαδή γεμάτη από αγαθοεργίες κι’ ελεημοσύνες. Ήτο το υπόδειγμα της ελεήμονος γυναίκας στη πατρίδα της. Ζούσε για να συντρέχη, να βοηθή και να ελεή τους πάσχοντες. Αληθινή μητέρα των φτωχών, των χηρών και των ορφανών.-

          Αλλ’ «εγένετο δε εν ταις ημέραις εκείναις ασθενήσασαν αυτήν αποθανείν», συνεχίζουν οι Πράξεις. Αρρώστησε η Ταβιθά κι’ απέθανε και  μαζί με τη ζωή της εσταμάτησαν και τα καλά της έργα. Όμως ο Θεός, που ξέρει τι κάνει, την επανέφερε στη ζωή, δια του Αποστόλου Πέτρου, αφού άκουσε τα ολόθερμα παρακάλια και τις ικεσίες των χηρών και των ορφανών της Ιόππης. Τι χαρά και τι ευτυχία στη πόλη εκείνη ! Και ποια η αμοιβή της αγάπης και της αγαθοεργίας !

          Αλλά ποια είναι η έννοια της αγάπης, της κορωνίδας των αρετών και ποια η αμοιβή της; Την έννοια της αγάπης κανείς δεν μπόρεσε να συλλάβη σε τόσο βάθος και σε τόση έκταση, όπως ο Χριστιανισμός, η Θρησκεία της αγάπης. Τόσον ο Κύριος με το «αγαπάτε αλλήλους», όσο και μετά οι Απόστολοί Του κι’ οι πατέρες της Εκκλησίας μας, ύψωσαν την αγάπη σαν το αγιώτερο και ισχυρότερο σύμβολο του Χριστιανισμού. Ο Απόστολος Παύλος υμνεί, όσο κανείς άλλος, στη Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του, Κεφάλ. ΙΓ΄, την αγάπη και τη παρουσιάζει σαν το βασικώτερο γνώρισμα του Χριστιανού. «Η αγάπη πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».

          Φίλες και Φίλοι, η αγάπη, όμως, αυτή δεν πρέπει να μείνη μόνον λόγια, αλλά να μεταφρασθή σε έργα και πράξεις. Ανέκαθεν, σαν γνησιωτέρα μορφή του χριστιανισμού, εθεωρήθη η φιλανθρωπία, δηλαδή η έμπρακτη εκδήλωση της αγάπης. Μόνον όταν ευεργετούμε, μοιάζουμε με το θεό, που είναι όλος αγάπη. Την ωραιότερη ιστορία του κόσμου την έγραψε η αγάπη. Οι «Αγάπαι» της εποχής των Αποστόλων, η «Λογία» του Αποστ. Παύλου, η περίφημη «Βασιλειάδα» αργότερα του Μεγ. Βασιλείου και τόσα άλλα ιδρύματα αγάπης και φιλανθρωπίας, μαρτυρούν την αλήθεια αυτή.

          Αλλά η αληθινή αγάπη είναι πλατιά, απέραντη και τόση που φθάνει και μέχρι τους εχθρούς μας. «Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών … εάν γάρ αγαπήσητε τους αγαπώντας υμάς, τίνα μισθόν έχετε; ουχί και οι τελώναι το αυτό ποιούσι;», μας λέγει ο Κύριος. Πόσο δύσκολο είναι, αλλά και πόση μεγάλη είναι η προσφορά αυτή της αγάπης ! Ο Ραούλ Φολλερώ, για να εξυμνήση την αγάπη, λέγει: «Η αγάπη δεν είναι χρήμα, αλλά εκδήλωσις αισθήματος. Είναι προσφορά του εαυτού σου, που σε εξυψώνει και πληρώνει χαρούμενα τη προσπάθειά σου. Η αγάπη είναι πηγή χαράς που δεν γνωρίζει τις κοινωνικές τάξεις, ράτσες και φυλές. Η αγάπη περιφρονεί τα σύνορα και δεν παραδέχεται τον πόλεμο». Πόσο ταιριάζουν τα λόγια αυτά στους Ορθόδοξους Ιεραποστόλους, που, αδιαφορούντες για ράτσες, φυλές κι’ εχθρούς, προσφέρουν την αγάπη τους στους πάντας; αυτή είναι η αληθινή αγάπη, που είναι πηγή χριστιανικής και πνευματικής χαράς.    

          Φίλες και Φίλοι, η αγάπη, όμως, αμείβεται από το Θεό, όπως έγινε στην περίπτωση της Ταβιθάς, που την ανέστησε ο Απόστ. Πέτρος, για να βραβεύση την αγάπη της προς τους φτωχούς. Εκείνος, που αληθινά αγαπά, αμείβεται από το Θεό κι’ αισθάνεται σ’ όλη του τη ζωή μια ανεκλάλητη χαρά κι’ ευτυχία. Αμείβεται και στην πρόσκαιρη αυτή ζωή, αλλά και με ένδοξη ανάσταση κι’ αιώνια ζωή. Αμείβεται, γιατί οι προσευχές κι’ οι παρακλήσεις εκείνων που αγαπά κι’ ευεργετεί, τον ακολουθούν. Τότε, λοιπόν, γιατί να τσιγγουνευώμεθα στην αγάπη; Γιατί να δυσκολευώμεθα να κάνουμε το καλό σ’ εκείνους που έχουν ανάγκη;

          Ας γίνη παράδειγμα για όλους μας η αγία κόρη της Ιόππης, η Ταβιθά, που ζούσε για να στηρίζη, να παρηγορή και να εξυπηρετή. Ας γίνει η καθημερινή μας πρακτική ο κοινωνικός Χριστιανισμός, που τον έχουμε … καταχωνιάσει !

          Αλλά φαίνεται, Φίλες και Φίλοι, ότι δεν γνωρίζουμε ποιος είναι ο Ιησούς !

          Ο Νικόδημος, λέει στον Ιησού: «Ραββί, οίδαμεν ότι από θεού ελήλυθας διδάσκαλος…» (Ιω. γ΄ 2). Αυτό το «οίδαμεν» έχει κάποια αυτάρκεια, κάποια οίηση. Και το υπόλοιπον του διαλόγου δείχνει ότι ο Νικόδημος γνωρίζει πολύ λίγα. Ο Ιησούς θα εκπλαγή. «Συ ει ο διδάσκαλος του Ισραήλ και ταύτα ου γινώσκεις;» (Ιω. γ΄ 10).

          Αγαπητέ Νικόδημε, πιστεύεις αλήθεια πως γνωρίζεις Αυτόν που μιλείς; Τί γνωρίζεις γι’ Αυτόν;

          Κι’ εμείς, που διακηρύσσουμε πως γνωρίζομε ποιος είν’ ο Ιησούς και ό,τι σχετίζεται μ’ Αυτόν, τί γνωρίζομε γι’ Αυτόν, αλήθεια; Υπάρχει μια γνώση πραγματική, που δεν αναπληρώνεται από καμμιά προσχώρηση σε μαθημένους τύπους.

          Γνωρίζουμε τον Σωτήρα, τον Αναστημένο Ιησού; Ας το αποδείξουμε, τόσο με την πίστη όσο και με την πολυδιάστατη διακονία μας ! …