Προσφώνησις τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου κατά τήν εἰς Ἐπίσκοπον Χειροτονίαν τοῦ Θεοφ. Ἐψηφισμένου Μητροπολίτου Νέας Ζηλανδίας κ. Μύρωνος

Προσφώνησις τῆς Α. Θ. Παναγιότητος 

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου 

κατά τήν εἰς Ἐπίσκοπον Χειροτονίαν τοῦ Θεοφ. Ἐψηφισμένου 

Μητροπολίτου Νέας Ζηλανδίας κ. Μύρωνος 

(11 Ἰουλίου 2018)

* * *

Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Μητροπολῖτα Νέας Ζηλανδίας κύριε Μύρων,

Εἰσηγήσει τῆς ἡμῶν Μετριότητος καί ψήφῳ κανονικῇ τῆς περί ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ἐκλεγείς Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς θεοσώστου Ἐπαρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Νέας Ζηλανδίας, λαμβάνεις σήμερον ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ, κατά τήν ἑορτήν τῆς ἀριστάθλου Μεγαλομάρτυρος καί Πανευφήμου Εὐφημίας, τήν χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης.

Καθίστασαι ἀρχιερεύς τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς εὐλογηθείσης ὑπό τοῦ πανδώρου Θεοῦ νά εἶναι κληρονόμος καί φύλαξ τῆς ἀμωμήτου παραδόσεως τῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης καί τῆς ἐλπίδος, καί νά μαρτυρῇ εὐόρκως ἐν τῷ κόσμῳ, λόγῳ καί ἔργῳ, Ἰησοῦν Χριστόν ἐσταυρωμένον καί ἀναστάντα, ἐν ἀκλονήτῳ προσδοκίᾳ τῆς δευτέρας καί ἐνδόξου Αὐτοῦ Παρουσίας. Ὑψίστη ἡ τιμή καί μέγιστον τό χρέος διά σέ!

Εἰς τήν Μητρόπολιν Νέας Ζηλανδίας, διαδέχεσαι τόν νῦν Μητροπολίτην Γάνου καί Χώρας κ. Ἀμφιλόχιον, ὁ ὁποῖος ἐποίμανεν εὐκλεῶς ἐπί δωδεκαετίαν ὅλην τόν ἐκεῖ λαόν τοῦ Θεοῦ, ἀναδειχθείς ἔνθερμος καί ἔνζηλος ἱεραπόστολος καί κῆρυξ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ εἰς τήν περιοχήν τῆς Ὠκεανίας, ὡς καί ἐνωρίτερον εἰς ἄλλα μήκη καί πλάτη τῆς γῆς. Καλεῖσαι νά συνεχίσῃς μέ τόν αὐτόν ζῆλον τό θεάρεστον ἔργον τοῦ προκατόχου σου, νά μεταφέρῃς καί σύ «ρήματα ζωῆς αἰωνίου» (Ἰωάν. στ’, 68) εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης, ὡς ἐπίσκοπος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀπό τήν ἱεραποστολικήν δρᾶσιν τοῦ ὁποίου, ὡς ὀρθῶς ἐγράφη, «ὅλοι οἱ λαοί, ἀπό τήν κεντρική Εὐρώπη μέχρι καί τήν Κασπία θάλασσα καί ἀπό τή Βαλκανική μέχρι τήν Βαλτική θάλασσα, γνώρισαν τήν χριστιανική πίστη καί βίωσαν τήν ἐμπειρία τῆς πίστεως μέ τήν πνευματική τροφή τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, χωρίς βέβαια νά θυσιάσουν τά χαρακτηριστικά στοιχεῖα τῶν ἐθνικῶν τους παραδόσεων».

Τήν ἀλήθειαν ὅτι «οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί εἶναι καί ὀφείλουν νά εἶναι ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ κόσμῳ» διετύπωσε μετ᾿ ἐμφάσεως καί σαφέστατα ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ Σύνοδος τονίζει ὅτι «τό ἀποστολικόν ἔργον καί ἡ ἐξαγγελία τοῦ εὐαγγελίου, γνωστή ὡς ἱεραποστολή» ἀνήκουν εἰς «τόν πυρῆνα τῆς ταυτότητος τῆς Ἐκκλησίας» (αὐτόθι), συμφώνως πρός τήν τελευταίαν ἐντολήν τοῦ Κυρίου «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. κη’, 19). Ἡ διαχρονική ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας νά μεταδίδῃ τό Εὐαγγέλιον τῆς ἐλευθερίας «ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε» (Γαλ. ε’, 1), πρέπει νά ἐκπληρώνεται «ὄχι ἐπιθετικῶς ἤ διά διαφόρων μορφῶν προσηλυτισμοῦ, ἀλλ᾿ ἐν ἀγάπῃ, ταπεινοφροσύνῃ καί σεβασμῷ πρός τήν ταυτότητα ἑκάστου ἀνθρώπου, καί τήν πολιτιστικήν ἰδιαιτερότητα ἑκάστου λαοῦ». Ὑπογραμμίζεται, ὅτι πᾶσαι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι ὀφείλουν νά συμβάλλουν εἰς ταύτην τήν προσπάθειαν. Δι᾿ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους, ἡ μετοχή εἰς τήν Θείαν Εὐχαριστίαν εἶναι «πηγή ἀποστολικοῦ ζήλου πρός εὐαγγελισμόν τοῦ κόσμου». Ἐν εἰρήνῃ προελθόντες, «καλούμεθα νά συνεχίσωμεν τήν ῾λειτουργίαν μετά τήν Λειτουργίαν᾽ καί νά δίδωμεν τήν μαρτυρίαν περί τῆς ἀληθείας τῆς πίστεως ἡμῶν ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, μοιραζόμενοι τάς δωρεάς τοῦ Θεοῦ μεθ᾿ ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος, ὑπήκοοι πρός τήν σαφῆ ἐντολήν τοῦ Κυρίου πρό τῆς Ἀναλήψεώς Του: ῾καί ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἔν τε Ἰερουσαλήμ καί ἐν πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καί Σαμαρείᾳ καί ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς᾽ (Πράξ. α’, 8)» (Ἐγκύκλιος, § 6).

Ἀδιάλειπτον χρέος τῆς Ἐκκλησίας σήμερον ἀποτελεῖ καί «ὁ ἐπανευαγγελισμός τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ στίς σύγχρονες ἐκκοσμικευμένες κοινωνίες» (Μήνυμα τῆς Συνόδου, § 2), εἰς ἕνα κόσμον, ὅπου κυριαρχεῖ τό ἄτομον καί τά δικαιώματά του, ἡ αὐτονομία καί ἡ αὐτοπραγμάτωσις, ὅπου τό ἀνθρώπινον πρόσωπον μετατρέπεται εἰς μετρήσιμον μέγεθος καί εἰς καταναλωτικήν μονάδα. Ἔργον κάθε γνησίου ποιμένος, καί ὑμῶν, Θεοφιλέστατε, εἶναι ἡ μέριμνα διά τόν ἄνθρωπον, τόν «ἠγαπημένον τοῦ Θεοῦ». «Ψυχῆς γάρ ἀπώλεια μιᾶς τοσαύτην ἔχει ζημίαν, ὅσην οὐδείς παραστῆσαι δύναται λόγος» (Ἰ. Χρυσόστομος, PG 60, 40). Ἐν τῇ ποιμαντικῇ ταύτῃ διακονίᾳ διασώζεται ὁ πλοῦτος τῆς παραδόσεως φιλανθρωπίας καί ἀλληλεγγύης τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ πολιτισμός τοῦ προσώπου καί τό ἦθος τῆς ἀγάπης, ὁ ὕψιστος πολιτισμός εἰς τήν ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος. «Ποιμένα ἀληθινόν, ἀποδείξει ἀγάπη. Δι᾿ ἀγάπην γάρ ὁ Ποιμήν ὁ Μέγας ἐσταύρωται» (Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, Κλῖμαξ ΛΑ’).

Οἱ σύγχρονοι καιροί ἀπαιτοῦν πολλά, πάμπολλα, ἀπό τούς διακόνους τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του. Τό πανδαιμόνιον τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, αἱ Σειρῆνες τοῦ ἑαυτοκεντρισμοῦ καί τῆς ἀδιαφορίας διά τόν πλησίον, ὁ ὀρυμαγδός ἀπό τήν κατάρρευσιν τῶν παραδόσεων καί τῶν ἀξιῶν, αἱ πολύβουοι μηχαναί τοῦ τεχνολογικοῦ πολιτισμοῦ, αἱ ἰαχαί τῶν κερδοσκόπων εἰς τήν παγκόσμιον ἀγοράν, αἱ ἐκρήξεις τοῦ φονταμενταλισμοῦ, ἀλλά καί οἱ στεναγμοί τῶν ἀναριθμήτων πεινώντων καί περιφρονημένων, καθιστοῦν δύσκολον νά φθάσῃ τό εὐάγγελον μήνυμα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας εἰς τά ὦτα καί τάς καρδίας τῶν ἀνθρώπων. Γεγονυίᾳ τῇ φωνῇ ὀφείλομεν ἡμεῖς πάντες νά ὀνομάζωμεν τό μόνον ὄνομα ὑπό τόν οὐρανόν «ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» τό «ὑπέρ πᾶν ὄνομα» τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ὀφείλομεν νά μαρτυρῶμεν τήν ἀλήθειαν τῆς ἀδιασπάστου ἑνότητος τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον, μέ αὐταπάρνησιν καί αὐτοθυσίαν, μέ ταπείνωσιν καί διάκρισιν, μέ εὐαισθησίαν πρός τόν ἀνθρώπινον πόνον, μέ ἀγάπην πρός πάντας, ἀνυστάκτως, ἐμπεδοφρόνως, ἀπροσωπολήπτως. Ὀρθῶς τονίζει ὁ ἀδελφός ἅγιος Περγάμου, ὅτι τά ἀδιέξοδα, ἐνώπιον τῶν ὁποίων εὑρίσκεται ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, «ἀποτελοῦν τήν πρόκληση καί τό πλαίσιο, πού προσφέρει ὁ σύγχρονος κόσμος στήν Ὀρθοδοξία, γιά νά κάνη ζωντανή τήν παράδοση, πού παρέλαβεν ἡ γενεά μας ἀπό τούς πατέρες της».

Αὐτό εἶναι τό πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τό ὁποῖον καλεῖσαι, Θεοφιλέστατε, νά ἐνσαρκώνῃς καί νά ἐκφράζῃς εἰς ὅλην σου τήν μαρτυρίαν, πάντοτε ἀποβλέπων εἰς τήν δόξαν τοῦ Σωτῆρος τοῦ κόσμου Χριστοῦ καί εἰς τήν «οἰκοδομήν»τοῦ Σώματος Αὐτοῦ. Εἶναι τό πνεῦμα τῆς ἀμετακινήτου πιστότητος εἰς τήν παράδοσιν καί συγχρόνως τῆς ἀνοικτοσύνης πρός τόν κόσμον καί τήν ἱστορίαν, ἡ διακονία τοῦ «οὐκ ἐκ τοῦ κόσμου» καί τοῦ «ἐν τῷ κόσμῳ» προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου.

Πολλάκις ἐτονίσαμεν, ἐπαναλαμβάνομεν δέ καί κατά τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν, ὅτι ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πρωτίστως «λειτουργός», προεστώς τῆς εὐχαριστιακῆς συνάξεως. Τό ἁγιαστικόν, διδακτικόν, ποιμαντικόν, διακονικόν καί διοικητικόν ἔργον τοῦ ὀρθοδόξου ἐπισκόπου εἶναι οὐσιαστικῶς προέκτασις τῆς εὐλογίας καί τῆς χάριτος τῆς Θείας Εὐχαριστίας, εἰς ὅλους τούς τομεῖς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, καί τρέφεται ἀπό τήν εὐχαριστιακήν ἐμπειρίαν. Ἄς ἀκούσωμεν μέ προσοχήν τά θεολογικώτατα λόγια τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ Καβάσιλα «Τήν τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίαν, εἴ τις ἰδεῖν δυνηθείη ... οὐδέν ἕτερον ἤ αὐτό μόνον τό Κυριακόν ὄψεται σῶμα» (Εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν, ΛΗ’, PG 150, 452-453).

Ἡ Θεία Εὐχαριστία ἀποτελεῖ σύνοψιν τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ἐν αὐτῇ συμπυκνοῦται τό θεανδρικόν μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀλήθεια ὅτι τά πάντα ἐκτίσθησαν διά τήν προοπτικήν τῆς Θεανθρωπινότητος, ὅτι «πάντων χρημάτων μέτρον Θεάνθρωπος». Αὐτήν τήν ἀλήθειαν ἐπισφραγίζει τό πολυθρύλητον θαῦμα τῆς τιμωμένης σήμερον ἐν τῷ παμφώτῳ Φαναρίῳ Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος καί Πανευφήμου Εὐφημίας. Τό δόγμα τῆς Χαλκηδόνος, τό «ἀεί μυστήριον» τῆς ἑνώσεως καί ἀλληλοπεριχωρήσεως τῆς θείας καί τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, καταργεῖ τήν πλάνην τοῦ ἀνθρωπομονιστικοῦ νεστοριανισμοῦ καί τοῦ δοκητιστικοῦ μονοφυσιτισμοῦ, ἡ ὁποία ἀρνεῖται τήν σωτηριώδη ἀλήθειαν τῆς Θεανδρικότητος. Ὁ ὅρος τῆς Χαλκηδόνος εἶναι, ὡς ἐλέχθη προσφυῶς, «ὁ μίτος τῆς Ἀριάδνης πού σώζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τούς λαβυρίνθους τοῦ ὑλισμοῦ καί τοῦ ἰδεαλισμοῦ».

Θεοφιλέστατε καί προσφιλέστατε ἀδελφέ,

Τό μυστήριον τῆς «εὐχαριστιακῆς πραγματώσεως τῆς Ἐκκλησίας» καλεῖσαι ἀπό τῆς σήμερον νά διακονῇς ὡς ἐπίσκοπος καί μητροπολίτης εἰς τήν Ἐπαρχίαν σου. Ἐφιστῶμεν τήν προσοχήν σου εἰς τό γεγονός ὅτι ἡ εὐχαριστιακή καί ἐσχατολογική ταυτότης τῆς Ἐκκλησίας ἀπειλεῖται σήμερον ὄχι μόνον ἀπό τήν ἐκκοσμίκευσιν, ἀλλά καί ἀπό τάσεις ἐσωστρεφείας καί ἀκοσμικῆς πνευματικότητος ἐντός τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.

Ἡ ἡμετέρα Μετριότης καί οἱ τιμήσαντές σε διά τῆς τιμίας ψήφου αὐτῶν ἀδελφοί Συνοδικοί Ἀρχιερεῖς γνωρίζομεν ὅτι θέτομεν βαρύ φορτίον εἰς στιβαρούς ὤμους. Εἶσαι σάρξ ἐκ τῆς σαρκός τῆς λεβεντογέννας καί ἀριστοτόκου Κρήτης. Ἡ μέχρι σήμερον πορεία σου, ὑπόδειγμα ἀφοσιώσεως εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί εἰς τήν Μονήν τῆς μετανοίας σου, ἡ λιπαρά καί πολυδιάστατος μόρφωσις καί παιδεία σου, ὁ δυναμισμός καί τό φιλόθεον καί φιλάνθρωπον ἦθος σου, ἐγγυῶνται καρποφόρον ποιμαντορίαν. Σέ ἀναμένει μέ ἀνοικτάς ἀγκάλας τό εὐλογημένον ποίμνιόν σου. Σέ συνοδεύουν αἱ εὐχαί τοῦ Πατριάρχου σου, τῶν συνεπιοκόπων σου, τοῦ λοιποῦ καθ᾿ ἡμᾶς ἱεροῦ κλήρου, τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ συνευχομένου ἐνταῦθα καί ἐκ τοῦ μακρόθεν.

Νά εἰσέλθῃς, Θεοφιλέστατε, ἐν ταπεινώσει, ἐν κατανύξει, ἐν δοξολογίᾳ, εὐχαριστίᾳ καί φόβῳ Θεοῦ εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, διά νά λάβῃς, μεσιτείᾳ καί τῆς Μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας, ἀπό τό λαλοῦν, ἐνεργοῦν καί διαιροῦν τά χαρίσματα Ἅγιον Πνεῦμα, τήν ἀείζωον καί ζωοπάροχον χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης.

Πρόσελθε!