Πρωτοπρεσβ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΠΙΤΣΑΚΟΣ - π. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Πρωτοπρεσβ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΠΙΤΣΑΚΟΣ

"Δίκαιος, ἐὰν φθάσῃ τελευτῆσαι, ἐν ἀναπαύσει ἔσται" 

(Σοφ. Σολ. Δ΄ 7).

Πρὸ τεσσαράκοντα, περίπου, ἡμερῶν, ἐκλήθῃ ἀπὸ τὸν μάταιον τοῦτον κόσμον, ὑπὸ τοῦ Κυρίου μας, ὁ εὐλαβέστατος κληρικός, ὁ ἀκάματος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ ἄοκνος ποιμὴν τῶν λογικῶν προβάτων, ὁ κατανυκτικὸς λειτουργός, ὁ σύγχρονος "παπᾶ - Πλανᾶς", μὲ τὰ ἀμέτρητα χαρτιὰ καὶ ὀνόματα ποὺ προσεκόμιζε ἐπί καθημερινῆς σχεδόν, βάσεως, ὁ, κατὰ κόσμον, ἄσημος καὶ ὀλιγογράμματος, κατὰ Θεόν, ὅμως ἐπίσημος καὶ εὐρυμαθής, ὁ, διὰ τῆς καρδιακῆς αὐτοῦ προσευχῆς, ἀρωγὸς καὶ βοηθὸς "τῶν ἐν θλίψεσι καὶ πόνοις καὶ περιστάσεσιν ὄντων"! Ὁ μικρὸς τὸ δέμας, ἀλλὰ γίγας τῇ ψυχῇ καὶ τῷ πνεύματι, π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΠΙΤΣΑΚΟΣ. Ἐφημέριος, ἐπὶ τεσσαράκοντα περίπου ἔτη, εἰς τὸ χωρίον Ἀργυρά, τοῦ νομοῦ Ἀχαΐας καὶ ἐν συνεχείᾳ, ὡς, τύποις "συνταξιοῦχος", λειτουργὸς καὶ πνευματικὸς πατέρας, εἰς τὸ Ναΐδριον τοῦ ἐν Πάτραις Νοσηλευτικοῦ Ἱδρύματος, "Ἄσυλον Ἀνιάτων Πατρῶν", ἀπὸ τὸ ὁποῖον καὶ ἀπῆλθεν ὡς ἀσθενὴς καὶ ὑπέργηρος, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ ὁποῖον ἄφησε τὴν ἐν κόσμῳ τελευταίαν αὐτοῦ πνοήν ὡς νοσηλευόμενος.

Ἐλυπήθην ἀφάνταστα, ὅταν ἐπληροφορήθην τὴν κοίμησίν του, ὄχι τόσον διότι ... δὲν τὴν περίμενα, ἀλλὰ κυρίως διότι, κάποια συγκεκριμμένη ὑποχρέωσίς μου καὶ ἀπουσία μου ἀπὸ τὴν Πάτρα, μὲ ὑπεχρέωνε νὰ ἀπέχω ἀπὸ τὴν ἐξόδιον αὐτοῦ ἀκολουθίαν. Εὐτυχῶς, ἔσπευσα, ἐνῶ ἀκόμη τὸ ἱερόν του σκήνωμα εὑρίσκετο εἰς τὸ Γραφεῖον τελετῶν "Γαλαριώτου", ὀλίγον πρὶν ἀναχωρήσω, καὶ ἐτέλεσα τὸ ὁριζόμενον ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας "τρισάγιον", μετὰ τοῦ νῦν ἐφημερίου Ἀργυρῶν, π. Γερασίμου Τουρούκη.

Θεωρῶ ὑψίστη εὐλογίαν τοῦ Κυρίου, διότι μὲ ἠξίωσεν νὰ τὸν γνωρίσω ἐκ τοῦ πλησίον καὶ νὰ διδαχθῷ παρ' αὐτοῦ τὴν ἁπλοϊκὴν πίστιν καὶ καρδιακὴν προσευχήν του. Εὐχαριστῶ τὸν Κύριον, διότι μὲ ἠξίωσεν νὰ συνεργασθῷ μὲ τὴν σύγχρονον αὐτὴν ὁσιακὴν μορφήν, εἴτε, ἐν πρώτοις, ὡς διδάσκαλος τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς - διότι μὲ ἐκάλει νὰ διδάσκω τὰ παιδάκια τῶν Ἀργυρῶν τὴν "Μουσικὴν αὐτὴν τῶν Ἀγγέλων" - εἴτε εἰς τὴν συνέχειαν, ὡς ἱεροκῆρυξ τῆς περιοχῆς εἰς τὴν ὁποίαν ἀνῆκε καὶ τὸ χωρίον τῶν Ἀργυρῶν, εἴτε, τέλος, - καὶ λέγω τοῦτο μετὰ πολλῆς συστολῆς καὶ ἐντροπῆς - ὡς πνευματικὸς αὐτοῦ πατέρας, ἀφοῦ ὅσα χρόνια μὲ ἠξίωσεν ὁ Κύριος νὰ διακονήσω τὰ Ἀργυρὰ καὶ ὡς Πνευματικός, πάντοτε ἤρχετο διὰ νὰ καταθέσῃ τὰ "βάρη" τῆς ψυχῆς του, ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ ἐκζητήσῃ τὴν συγχώρησιν καὶ τὴν ἄνωθεν παρρηγορίαν.

Ὡς χείμαρρος καταβαίνουν εἰς τὴν σκέψιν καὶ καρδίαν μου, ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἔζησα κοντά του καὶ τὰ ὁποῖα, διαβεβαιῷ τοὺς πάντας, ὅτι δὲν πρόκειται νὰ διαγραφοῦν ἀπὸ τὴν καρδίαν μου. Εἰς τὴν πρώτην κατάθεσιν τῆς ψυχῆς μου, ἐπικαλοῦμαι τὴν μαρτυρίαν ὅλων ἐκείνων τῶν εὐλογημένων παιδιῶν τῶν Ἀργυρῶν, ἀγοριῶν καὶ κοριτσιῶν, τὰ ὁποῖα σήμερα εἶναι εὐϋπόληπτοι καί, πνευματικῶς, εὐκατάστατοι πολῖται, ἐκεῖνοι ποὺ ἔζησαν τὴν ἀγάπην τοῦ ἀειμνήστου πατρός. Ζητῶ νὰ ἀκούσω τὴν φωνὴν τῆς εὐγνωμοσύνης, ὄχι μόνον τῶν, τότε, νέων, ἀλλὰ καὶ τῶν γονέων τους. Ἐκεῖνοι νὰ καταθέσουν τά, περὶ τοῦ πατρὸς καὶ ποιμένος των. Διότι, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ξεχασθῇ, ἡ ἀνησυχία του, ἐν πρώτοις, γιὰ τοὺς νέους; Ὅταν τότε, ἄλλες κεντρικὲς ἐνορίες τῶν Πατρῶν συντηροῦσαν ὀλιγομελεῖς ὁμάδας κατηχητικῶν, ὁ π. Γεώργιος εἶχε Κατηχητικὸ σχολεῖο μέ, ὑπὲρ τοὺς ἑκατόν, μαθητὰς καὶ μαθητρίας, εἰς τὸ ὁποῖον ἐδίδασκεν ὁ ἴδιος καὶ καλοῦσε καὶ ἐμὲ "διὰ νὰ ἔχουμε παιδιὰ στὰ ψαλτήρια", ὅπως μοῦ ἔλεγε.

Κάθε Σάββατον, ἔστελνε "ταξί" εἰς τὴν Πάτραν καὶ συγκεκριμμένα εἰς ἰδιωτικὴν αἴθουσαν τῆς Ἐγλυκάδος, ὅπου παρέδιδον μαθήματα Βυζαντινῆς Μουσικῆς, καὶ μὲ ἔφερεν, δι' ἰδίων ἐξόδων, εἰς τὴν ταπεινὴν ἐνορίαν του, διὰ νὰ διδάξω καὶ ἐκεῖ στὰ παιδιά, τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Μουσικήν. Ἐπωνύμως, ὑποχρεοῦμαι νὰ ἐκζητήσω τὴν μαρτυρίαν τῶν, τότε, δύο ὁδηγῶν "ταξί" τῶν Ἀργυρῶν, κ. Ἐλευθερίου Ἀσπρούδα καὶ κ. Ἰωάννου Διαμαντοπούλου, οἱ ὁποῖοι δεκάδας φορὰς ἔκαναν τὸ συγκεκριμμένον δρομολόγιον. Ἂς μαθευτοῦν αὐτά, διότι τὴν δῆθεν δράση τῆς Ἐκκλησίας τὴν περιορίσαμε σὲ "Ἀρχιερατικὰ συλλείτουργα" καὶ σὲ χιλιάδες φωτογραφιῶν ποὺ κατακλύζουν τὸ διαδίκτυο καὶ οἱ ὁποῖες μᾶς προβάλλουν ἀκόμη καὶ ... "βήξιμο" τοῦ κάθε Δεσπότη, ἀλλὰ ἐσχάτως καὶ κάποιων "ἐπωνύμων" Ἀρχιμανδριτῶν καὶ ἱερομονάχων ποὺ "ὀρέγονται" θρόνους καὶ ἐπισκοπικὰς καθέδρας. Τὰ βιβλία τῶν Μουσικῶν διὰ τὰ τόσα παιδιά, ἠγοράζοντο παρ' ἐμοῦ, ἀποκλειστικῶς, δι' ἐξόδων τοῦ π. Γεωργίου καὶ τότε - ἐπὶ ... δραχμῆς - μόνον τὸ γνωστὸν "Ἀναστασιματάριον" ἐτιμᾶτο ὑπὲρ τὰς 2000 δραχμάς. Πιστεύω, ὅτι τὰ παιδιά τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, θὰ κρατοῦν εἰς τὰς βιβλιοθήκας των τὰ μουσικὰ αὐτὰ ἐγχειρίδια ...

Ἐπίσης, κάθε Σάββατον, ἐλειτουργοῦσε ὁ ἴδιος καί, πάλιν μὲ τὸν ἴδιον τρόπον, ἔφερε καὶ ἐμὲ εἰς τὰς λειτουργίας, ὄχι ὡς λειτουργό, - τότε ἤμην διάκονος - ἀλλὰ διὰ νὰ μαθαίνω πρακτικῶς τὰ παιδιὰ νὰ συντονίζονται εἰς τοὺ ρυθμοὺς τῆς Θ. Λειτουργίας. Πόσοι, ἐπίσης, δὲν παρέστησαν ὡς ἀκροαταί καὶ θεαταί, εἰς τὶς μοναδικές, τότε, Χριστουγεννιάτικες, ἀλλὰ καὶ Πρωτοχρονιάτικες ἑορτές, ἀλλὰ καὶ ἄλλες παρόμοιες ἐπὶ τῇ λήξει τῶν Κατηχητικῶν περιόδων; Καὶ ὁ ἴδιος ... !!!  Ὡς, ἁπλῶς παριστάμενος, δίδων, πάντοτε τὰ εὔσημα, ἄλλοτε εἰς τὰ παιδιὰ καὶ ἄλλοτε εἰς ἐμὲ τὸν ἀνάξιον. Ποτὲ δὲν ἐκαυχήθη καὶ δὲν προέβαλε τὸν ἑαυτόν του, ἀντιθέτως δέ, ἐσκέπτετο πόσα ἀκόμη ἔπρεπε νὰ κάνῃ. Δὲν θὰ ἦτο δέ ὑπερβολή, - εἰπώθηκε ἄλλωστε, ὡς ἐνθυμοῦμαι εἰς κάποια ἑορταστικὴν ἐκδήλωσιν, ἀπὸ κάποιον ἐπίσημον, ὅτι "τὰ Ἀργυρὰ ἔγιναν ... διάσημα, ἀπὸ τὸν παπᾶ - Γιώργη"! Ἐνθυμοῦμαι κάποια χρονιά, μὲ παρεκάλεσε ὁ ἀείμνηστος, νὰ πᾶμε μὲ τὴν χορωδία τῶν Ἀργυρῶν εἰς τὴν ἑορτὴν τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Πατρῶν κυροῦ Νικοδήμου καὶ ὡς συνηθίζεται εἰς τὰς χορωδίας, νὰ ψάλλομεν κάτι εἰς τὸν Μητροπολίτην. Ὅταν ὁ ἐπίσκοπος εἶδε τὰ παιδιά, ἀπόρησε καὶ μὲ ἐκάλεσε κοντά του καὶ μὲ ἐρώτησε, "τί θὰ ψάλλετε;" Τοῦ ἀπήντησα ὅτι θὰ ἐψάλλομεν τὸ "Χριστὸς ἀνέστη", τὸ ἀργόν. Ἀπόρησεν καὶ μὲ ἠρώτησε: "Μὰ θὰ τὰ καταφέρουν;" Ὁ π. Γεώργιος διαβεβαίωνε μὲ τὸ χαμόγελό του, τὸν Δεσπότη. Καὶ ὄντως, ὅταν τελειώσαμε, ἐσηκώθη ὁ ἀείμνηστος ἐπίσκοπος ἀπὸ τὸν θρόνον του καὶ ἐνθουσιασμένος ἀπὸ τὴν ἀπὸδοση, ἐνηγκαλίσθη καὶ ἠσπάσθη ἕνα πρὸς ἕνα τὰ παιδιά, ἐμὲ καὶ τὸν π. Γεώργιο. Ἀνέφερα τοῦτο τὸ συγκεκριμμένον περιστατικόν, ὄχι δι' ἄλλον λόγον, ἀλλὰ διὰ νὰ ὑπογραμμίσω ἔτι περισσότερον τὸ ἔργο τοῦ π. Γεωργίου

Ἕως ἐδῶ, ἔδειξα τὸν π. Γεώργιο, ὅπως τὸν ἐγνώρισα προσωπικῶς. "Ὁ ἑωρακὼς μεμαρτύρηκε, καὶ ἀληθινὴ αὐτοῦ ἐστιν ἡ μαρτυρία" (Ἰωάνν. ΙΘ΄ 35).

Ὅταν πλέον ἦλθεν ὁ καιρός, ποὺ ἐδικαιοῦτο νὰ συνταξιοδοτηθῇ, θεωρῶντας ὅτι ἔχει ἀκόμη δυνάμεις διὰ νὰ συνεχίσῃ τὸ λειτουργικὸν καὶ πνευματικόν του ἔργον, ἐζήτησεν ἀπὸ τὸν Μητροπολίτην κ.κ. Χρυσόστομον τὴν ἄδειαν, νὰ συνεχίσῃ νὰ προσφέρῃ, ὅσας δυνάμεις τοῦ εἶχον ἀπομείνει, εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῶν νοσηλευομένων εἰς τὸ "Ἄσυλον Ἀνιάτων Πατρῶν", λειτουργῶν καὶ ἐξομολογῶν. Ποῖος εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ θὰ ἠδύνατο νὰ ἀμφισβητήσῃ τὸ γιγάντιον λειτουργικὸν ἔργον ποὺ ἐπετελέσθη ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του. Ἂν κάποιοι νομίζουν, ὅτι οἱ γίγαντες εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ... φαίνονται καὶ ἀκούονται, θὰ διαφωνήσω μαζί τους. Βλέπων καὶ ἐνθυμούμενος τὸν "παπᾶ - Γιώργη", θὰ κραυγάσω στεντορείᾳ τῇ φωνῇ ὅτι, πολλοὶ μπορεῖ νὰ εἶναι οἱ καλοὶ κληρικοί, ἀλλὰ "παπᾶ - Γιώργηδες" σπανίζουν καὶ θὰ ἀργήσουμε νὰ τοὺς ξαναδοῦμε. Ἂς μὴν θεωροῦν κάποιοι ὅτι ὑπερβάλλω. Ὁ Κύριος γνωρίζει ὅτι οὐδὲ τὸ ἕν ἑκατοστόν, τῶν ὅσων γνωρίζω καὶ τῶν ὅσων θὰ ἠδυνάμην νὰ εἴπω καὶ νὰ γράψω, ... ἔγραψα!

Ἐπειδή, ὅμως, ὁ χῶρος ἀλλὰ καὶ ὁ χρόνος πάντοτε εἶναι περιορισμένοι ἀλλὰ καὶ περιοριστικοί, καταθέτω μὲ πολλὴν γενικότητα καὶ ἕνα ἀκόμη στοιχεῖον τοῦ ἀνδρὸς τούτου τὸ ὁποῖον καταδεικνύει τὴν κατὰ Θεόν, πολιτείαν του. Βεβαίως, ἐπειδὴ τὰ περιστατικὰ ποὺ ἔχουν συμβῇ μοῦ ἔχουν εἰπωθῇ ἀπὸ τὸν ἴδιον, κατὰ τὴν ὥραν τῆς ἐξομολογήσεως, δὲν δικαιοῦμαι νὰ τὰ ἀποκαλύψω. Ἂς γνωρίζουμε ὅμως καὶ τοῦτο, χωρὶς ἴχνος ὑπερβολῆς, ὅτι διὰ τῆς ἁπλοϊκῆς ἀλλ' ἐγκαρδίου προσευχῆς του ἠξιώθη πολλῶν θαυμασίων Θείων ἐνεργειῶν καὶ ὀπτασιῶν. Ἴσως ἐπιτρέψει ὁ Θεός, κάποιος ἄλλος ποὺ γνωρίζει καὶ αὐτὰ ποὺ μοῦ ἀπεκάλυψε ὁ ἴδιος ἢ ἴσως καὶ περισσότερα καὶ ὁ ὁποῖος δὲ δεσμεύεται καθ' οἷονδήποτε τρόπον, νὰ προβῇ εἰς τὴν καταγραφὴν τούτων.

Κλείων τὴν παροῦσαν ἐπιμνημόσυνον κατάθεσιν ψυχῆς, παρακαλῶ τὸν π. Γεώργιον ὡς παρρησίαν ἔχοντα πρὸς τὸν Κύριον, νὰ μὴν παύσῃ νὰ εὔχεται ὑπὲρ τοῦ ποιμνίου του, ὑπὲρ ὅλου τοῦ κόσμου καὶ ὑπὲρ ἐμοῦ τοῦ ἀθλίου.

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν