Ενθρονιστήριος Λόγος Μητροπολίτου Λαρίσης Ιερωνύμου

 Τί τό ἐπ' ἐμέ γενόμενον; Καί πῶς ἔσται μοι τοῦτο; Σήμερον ἐπί τοῦ Θρόνου τῆς κληρωθείσης μοι Ἐπαρχίας, Θρόνου Περιλάμπρου καί Κομβικοῦ εἰς τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἱστορίαν καί τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἱεραρχίαν, ἀφοῦ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς τόν κατεκόσμισαν προεξαρχόντων τῶν Ἁγίων Ἀρχιεπισκόπων Λαρίσης Ἀχιλλίου καί Βησσαρίωνος. Καί ἀνεβαίνω «οὐχί ἀγαλλομένῳ ποδί», ἀλλ' ἀκούοντας ἀπό τά βάθη τῆς χριστιανικῆς ἀρχαιότητος, ἀπό τήν ἔρημο τῆς ἀσκητικῆς νήψεως καί τῆς κατά Χριστόν ἡσυχίας, τόν Ἀββᾶ Ποιμένα νά μοῦ φωνάζῃ: «(...) ἀεί ὁ καθήμενος ἐπί τοῦ ἀρχιερατικοῦ θρόνου οὐκ αὐτός κάθηται, ἀλλ' ὁ λέγων ἐπί δύο καί τριῶν συνηγμένων ἐπί τῷ ὀνόματι αὐτοῦ ἐν μέσῳ αὐτῶν  εἶναι, ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ τῆς Ἐκκλησίας θεμέλιος καί θεμελιώσας αὐτήν Θεός καί ἄνθρωπος.». Ὁ Θρόνος λοιπόν, εἶναι τοῦ Μεγάλου καί Μόνου Ἀρχιερέως Χριστοῦ, ὁ Θρόνος τοῦ Ἀρνίου τοῦ Ἐσφαγμένου. Γι' αὐτό καί αὐτομάτως λαμβάνει ὡς πρόσημό του τή θυσία καί σημασιοδοτεῖ τή θυσιαστική προσφορά. Ὅποιος δέ ἀνέρχεται εἰς τόν Ἀρχιερατικό Θρόνο, δέν μπορεῖ νά πορευθῇ ἀλλοιῶς, παρά μόνον ὡς τύπος Ἐκείνου τόν τόπον τοῦ Ὁποίου καλεῖται νά ἀναλάβῃ.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἐπίσκοπος εἰς τήν λαχοῦσαν αὐτῷ Ἐπαρχίαν δέν ἐνεργεῖ κατά τήν ἰδικήν του βούλησιν καί ἐπιθυμίαν, ἀλλά ἀναλογιζόμενος τά ὅσα τό ἀψευδές στόμα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔχει σωστικῶς διακηρύξει, ἀλλά καί τήν ἔνδικον μισθαποδοσίαν κατά τήν φοβεράν ἡμέραν τῆς ἑλεύσεως Αὐτοῦ, ὁπότε ὡς δικαιοκρίτης θά ἐξετάσει τόν οἰκονόμον τοῦ ἀμπελῶνος Του. Ἐπιπλέον δέ, ὀφείλει νά ἀναλογίζεται ὅτι τά πάντα ἔχουν οἰκοδομηθεῖ ἐπί τοῦ Ἐκουσίου Πάθους καί συνεπῶς ἔχουν καθαγιασθεῖ ἀπό τό Πανάσπιλο καί Πανακήρατο καί Ζωοποιόν Αἷμα τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας. Εὐλόγως λοιπόν καί ὁ Θεῖος Παῦλος

ἀπευθυνόμενος διαχρονικῶς εἰς τούς Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας ὑπογραμμίζει: «Προσέχετε ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πραξ. κ. 28-29). Δέν μποροῦμε λοιπόν, νά ξεφύγουμε ἀπό τά ὅρια αὐτά «ἅ οἱ Πατέρες ἡμῶν ἔθεντο», ἀκριβῶς διότι δέν ἐτέθησαν ἀνθρωπίνως, ἀλλά τά καθόρισεν ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ μέ τή σωστικήν Θυσίαν Του, τήν ὁποίαν μᾶς ἄφησεν ὡς παρακαταθήκην «ἵνα ποιῶμεν εἰς τήν ἐκείνου ἀνάμνησιν» ὡς τό πρώτιστον καί οὐσιαστικότερον.

Διά τοῦτο καί ὁ ἐκ τῶν ἀοιδίμων Προκατόχων μου, κυρός Δωρόθεος ὁ Κοτταρᾶς, ὁ μετά ταῦτα Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος καταστάς, εὑρισκόμενος εἰς τήν ἀντίστοιχον θέσιν εἰλικρινῶς ἐδήλωνεν: «Οὐδένα προγραμματισμόν ἐργασίας πιστεύομεν ὅτι πρέπει νά ἐξαγγέλῃ ὁ Ἐπίσκοπος, ἐφ' ὅσον ἡ ἀποστολή καί τό πρόγραμμα ἐργασίας του εἶναι γνωστά, διαγραφόμενα ὑπό τῆς Ἐκκλησίας καί ἀξιούμενα ἀπό τόν Ὅν ἐκπροσωπεῖ θεῖον Αὐτῆς Ἱδρυτήν καί τά ὁποῖα κατά τήν χειροτονίαν του δι΄ ἱερᾶς πρός τόν Θεόν ὑποσχέσεως ἠσφαλίσατο. Κριτήρια ἐπιτυχοῦς διεξαγωγῆς τῶν καθηκόντων του καί τῆς ἀποστολῆς του αὐτῆς δέν δύνανται νά εἶναι οἱ προγραμματικοί λόγοι, οὔτε οἱ ἐκ τῶν προτέρων παρεχόμεναι ὑποσχέσεις, ἀλλ' ἡ πιστή ἐκτέλεσις τῶν πρός τόν Θεόν ὑπεσχημένων.». Καί συνεπλήρωνεν ὡσαύτως ὁ ἐκ τῶν Προκατόχων μου Σεραφείμ Ὀρφανός: «Ὄντως, ὁμολογῶ ὅτι κολοσσιαῖον τίθεται ἐνώπιον τῆς ταπεινότητός μου τό ἱερόν χρέος καί τό μέγεθος τῆς εὐθύνης ἔναντι τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, τόσον ἐκ τῆς ἐμπιστοσύνης, μέ τήν ὁποίαν μέ ἐτίμησε ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης, ὅσον καί ἐκ τῆς ὑπό τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τιμητικῆς διακρίσεως μεταξύ πολλῶν ὑπεραξίων ἀδελφῶν μου ἐν Κυρίῳ, διά τῆς ἐκλογῆς μου εἰς Ἐπίσκοπον.».

Ταῦτα πάντα ὅμως, ὁ Θεῖος τῆς Ἐκκλησίας Δομήτωρ δέν τά ἐθέσπισεν ὑπέρ Ἑαυτοῦ, ἀλλ' «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας», «ἵνα ζήσῃ ὁ κόσμος δι' αὐτοῦ». Ἑπομένως, τά τῶν Ἐπισκόπων, ἔχουν μέν τάξιν ἐπουράνιον, ἐνεργοῦνται ὅμως, ὑπέρ τῶν ἀνθρώπων. Δια τοῦτο καί ὁ ἐκ τῶν πρό ἐμοῦ κοσμησάντων τόν Θρόνον τῆς Θεοσώστου Μητροπόλεως Λαρίσης καί Τυρνάβου κυρός Θεολόγος Πασχαλίδης ἀναλαμβάνων τήν διακονίαν του διευκρίνιζε: «Δέν εἶναι μόνον ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος "ἔμψυχος εἰκών τῆς θεότητος" πρέπει νά εἶναι χριστομίμητος, "ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπό τῶν ἁμαρτωλῶν" (Ἑβρ. 7,26), κατά πάντα ἅγιος, ἀλλά καί καλός ποιμήν καί προστάτης πάντων.». Παρέθετε δέ πρός περιγραφήν τοῦ ἔργου τοῦ Ἐπισκόπου, ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τούς περί Ἱερωσύνης λόγους τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Χρυσοστόμου: «Ἄλλος αὐτόν ἕλκει, βοηθόν ἁρπαζόμενος, ἄλλος καλεῖ δικαζόμενος σύνδικον∙ ἄλλος πεινῶν ὑπέρ τροφῆς ἱκετεύει, γυμνός ὑπέρ ἐνδύματος∙ ἄλλος πενθῶν εἰς παράκλησιν δεῖται∙ δεσμῶν ἕτερος ἀπολυθῆναι βοᾷ∙ ἕλκει τις αὐτόν πρός νόσον ἐπίσκεψιν∙ ξένος αἰτεῖ καταφύγιον∙ ἕτερος παραστάς χρέους ὀδύρεται∙ μυρίαι τῷ πατρί καθ' ἑκάστην πρός ἑκάστους ὑπέρ ἑκάστου τροπαί∙ ἁρπάζεταί τις καί συνήγορος ὁ πατήρ∙ λιμός ἐνοχλεῖ καί τροφεύς ἐκ συνηγόρου γίνεται∙ νοσεῖ τις καί εἰς ἰατρόν ὁ τροφεύς μεταβάλλεται∙ πένθει τις περιπέπτωκε καί ὁ νοσοκόμος εὑρίσκεται παραμύθιον∙ ξένων ἐπέστη φροντίς καί ξενοδόχος ὁ πάντα γεγονώς ἀναδείκνυται».

Τήν ἀναφοράν του εἰς τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα ὅμως, εἶχε καί ὁ πρότριτα κοιμηθείς Προκάτοχός μου Ἰγνάτιος Λάππας τονίζων εἰς τόν Ἐνθρονιστήριον αὐτοῦ Λόγον: «Ἀναλαμβάνων τήν διαποίμανσιν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας ταύτης σήμερον, διαβεβαιοῦμαι ἅπαντας ὑμᾶς, ὅτι δέν προβαίνω εἰς τήν ἐνέργειαν ταύτην ὡς καιροσκόπος δραττόμενος εὐκαιριῶν, οὔτε ἐπιπολαίως, μή ἀναλογιζόμενος τάς εὐθύνας, ἀλλ' (...) ἐπειδή διαβλέπω ὅτι ὁ λαός οὗτος εἶναι ἄξιος κόπων καί θυσιῶν. Ἔχω ἐπίγνωσιν ὅτι εἰς τάς ἐναλλαγάς τῶν ἱστορικῶν περιστάσεων συμβαίνει ὥστε νά εὑρεθῇ μία τοπική Ἐκκλησία εἰς τό κέντρον τῆς ὑπάρξεως τοῦ λαοῦ Αὐτῆς, καί νά ἐκφράζῃ τήν συνείδησίν του, ὅπως ἐπίσης γνωρίζω ὅτι δύναται νά συμβῇ ὥστε νά ἀπωθηθῇ ἡ Ἐκκλησία εἰς τό περιθώριον τῆς ζωῆς τοῦ τόπου καί νά ἀποβῇ τέλος ἐκεῖ ξένον σῶμα. Πιστεύω ὅτι εἰς τήν εὔανδρον καί ἡρωοτόκον ταύτην Πόλιν, ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει ἀρνηθεῖ τήν ἀποστολήν Της, ἀλλά τοὐναντίον ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐδῶ ὡς πράγματι πρέπει νά εἶναι, δηλαδή τό «ἅλας» τῆς ζωῆς, τό ὁποῖον «ἁλίζει» ὅλα τά γεγονότα καί ἀποκαλύπτει τήν κρυπτήν σημασίαν των.».

Καί ὅταν τόσο σημαντικά καί σπουδαῖα ἔχουν λαλήσει οἱ πρό ἐμοῦ χρηματίσαντες Μητροπολίται εἰς τὀν ἱστορικόν τοῦτον Θρόνον, τί ἄραγε μένει εἰς ἐμένα τόν ἐλάχιστον νά προσθέσω; Τίποτε! Ἤ καλύτερον, εὐτυχῶς τίποτε! Διότι ἔχω τήν ἀσφάλειαν ὅτι εἰπώθηκαν ὅλα ὅσα ἔπρεπε νά εἰπωθοῦν χωρίς τον κίνδυνον ἰδικοῦ μου σφάλματος. Ἡ Ἐκκλησία χαρακτηρίζεται ἀπό μνήμη ἀντιγραφική. Τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου μεταφέρεται ἀπό γενεᾶς εἰς γενεάν ἀνά τούς αἰῶνας ὡς Ἱερά Παράδοσις, εἰς τήν ὁποίαν οὐδείς ἔχει τό δικαίωμα νά προσθέσῃ ἤ νά ἀφαιρέσῃ. Διά τοῦτο καί πρό τῆς χειροτονίας του ὁ Ἐπίσκοπος, ἀναφερόμενος εἰς τά τῆς Πίστεως ὑπόσχεται ὅτι θά ἐνεργήσῃ «μηδὲν προστιθείς, μηδὲν ἀφαιρῶν, μηδὲν μεταβάλλων, μήτε τῶν δογμάτων μήτε τῶν παραδόσεων, ἀλλὰ τούτοις ἐμμένων καὶ ταῦτα μετὰ φόβου θεοῦ καὶ ἀγαθῆς συνειδήσεως διδάσκων καὶ κηρύττων».

Μέ ἄλλα λόγια ὁ Ἐπίσκοπος ὑφίσταται ἐργαζόμενος μή φειδόμενος κόπου καί θυσιῶν «ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστὸς ἐν ἡμῖν» (Γαλ. δ΄,19). Διά τοῦτο καί δέν ἐπιτρέπεται νά ἐκζητήσω τίποτε ἄλλο ἀπό τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα τῆς Θεοσώστου Μητροπόλεως Λαρίσης καί Τυρνάβου παρά μόνον ὅ,τι ἐζήτησε ἀπό τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ὁ Εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης, ὁ ἠγαπημένος Μαθητής, Ἀπόστολος Ἰωάννης: «Ἀγαπητοί, ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὅτι ἡ ἀγάπη ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι, καὶ πᾶς ὁ ἀγαπῶν ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται καὶ γινώσκει τὸν Θεόν. Ὁ μὴ ἀγαπῶν οὐκ ἔγνω τὸν Θεόν, ὅτι ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν. (...) Ἐν τούτῳ ἐστὶν ἡ ἀγάπη, οὐχ ὅτι ἡμεῖς ἠγαπήσαμεν τὸν Θεόν, ἀλλ᾿ ὅτι αὐτὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς καὶ ἀπέστειλε τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἱλασμὸν περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν. Ἀγαπητοί, εἰ οὕτως ὁ Θεὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν.» (Α΄ Ἰω. δ΄,711).

Μέ στόχο, κριτήριο καί γνώμονα ἐνεργειῶν αὐτήν τήν ἀγάπη πορεύομαι πρός πάντας ὑμᾶς ὡς Πατέρας μέ τήν εὐχήν ἵνα «καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. δ΄,13). Ἀμήν