ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΛΟΙ ΣΑΜΑΡΕΙΤΕΣ

ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΛΟΙ ΣΑΜΑΡΕΙΤΕΣ

«Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν».

Ὁ ἱερέας καὶ ὁ λευΐτης ἔδειξαν μιὰ χαρακτηριστικὴ ἀδιαφορία γιὰ τὸν «πλησίον». Καὶ δυστυχῶς ἔχουν μυριάδες ὀπαδοὺς σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ κάθε κοινωνικὴ τάξη. Πλούσιοι, μὰ καὶ φτωχοί, ἄνθρωποι ποὺ κατέχουν ἀξιώματα, ἀλλὰ καὶ ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ, βλέπουν τὸν πόνο καὶ τὴ δυστυχία τῶν ἄλλων καί «ἀντιπαρέρχονται». Στὴν ἐποχή μας οἱ πολλοὶ κλείνονται στὸν ἑαυτό τους. Συχνὰ δὲν ξέρουν ποιὸς μένει δίπλα τους. Ἀπομονώνονται καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὸν πόνο ἢ τὸ πρόβλημα ποὺ ἀπασχολεῖ τὸν «πλησίον» τους.

Α) Ὁ Σαμαρείτης.

Πόσο διαφορετικὰ ὅμως συμπεριφέρθηκε ὁ Σαμαρείτης τῆς σημερινῆς παραβολῆς! Μόλις βρέθηκε μπροστὰ στὸν μισοπεθαμένο συνάνθρωπό του, χωρὶς νὰ χάσει λεπτὸ τὸν πλησιάζει καὶ σκύβει ἐπάνω του. Εἶναι ξένος ὁ πληγωμένος καὶ ἄγνωστος. Καὶ μάλιστα Ἰουδαῖος. Θὰ μποροῦσε νὰ τὸν περιφρονήσει καὶ νὰ χαρεῖ γιὰ τὸ πάθημά του. Ὁ τόπος εἶναι ἔρημος. Οἱ ληστὲς ἴσως βρίσκονται ἀκόμα κάπου ἐκεῖ κοντά. Ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νὰ πάθει κι αὐτὸς τὰ ἴδια...

Ὁ Σαμαρείτης, δὲν ζητάει νὰ τὸν δοῦν οἱ ἄλλοι τὴν ὥρα τῆς φιλανθρωπίας του. Δὲν θέλει νὰ τὸν ἐπαινέσουν, νὰ τὸν προβάλλουν. Δὲν θὰ ἔδινε, φυσικά, λόγο σὲ κανέναν ἄν δὲν σταματοῦσε νὰ βοηθήσει, ὅπως οἱ δύο προηγούμενοι. Ἀκόμα, δὲν ἀρκεῖται σὲ εὐχὲς καὶ ἔκφραση συμπάθειας. Οὔτε ὑπολογίζει τοὺς κόπους ἢ τὸ χρόνο ἢ τὴ ζημιὰ ἀπὸ τὴν καθυστέρηση τῶν ἐργασιῶν του, ἢ τὰ ἔξοδα. Ὅλα αὐτὰ τὰ λησμονεῖ. Μπροστά του εἶναι ὁ ἀδελφὸς ποὺ ἔχει ἀνάγκη βοήθειας. Σκύβει πονετικὰ ἐπάνω του, πλένει τὶς πληγές του μὲ κρασί, τὶς ἁπαλύνει μὲ λάδι, τὶς δένει πρόχειρα καὶ τὸν μεταφέρει στὸ πανδοχεῖο, ὅπου καὶ πληρώνει.

Β) Χρειάζονται καὶ σήμερα.

Καλοὶ Σαμαρεῖτες χρειάζονται καὶ σήμερα. Οἱ πληγωμένοι ἀπὸ ὁρατοὺς καὶ ἀόρατους ἐχθρούς, εἶναι πολλοί. Γύρω μας, ἴσως καὶ πολὺ κοντά μας, ὑπάρχουν «ἡμιθανεῖς» καὶ πληγωμένοι ἀπὸ τὴν κακία τοῦ κόσμου ἢ ποικίλες συμφορές. Δὲν ὑπάρχει σχεδὸν σπίτι ποὺ νὰ μὴν ἔχει κάποια δοκιμασία. Σὲ ὅλους αὐτοὺς ἂς δείξουμε τόση ἀγάπη, ὅση θέλουμε νὰ μᾶς δείχνουν οἱ ἄλλοι στὶς περιπτώσεις ποὺ βρισκόμαστε σὲ δυσκολίες. «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν», μᾶς τονίζει ὁ Κύριος.

Ὁ νομικὸς ρώτησε πῶς θὰ κερδίσει τὴν αἰώνια ζωή. Καὶ ὁ Κύριος τὸν παρέπεμψε στὸν ἄνθρωπο τῆς ἀγάπης. Ἡ θρησκεία μας δὲν εἶναι θεωρία. Εἶναι ζωὴ καὶ δράση. Εἶναι θυσία στὸ βωμὸ τῆς ἀγάπης. «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν», σημαίνει νὰ σκεπτόμαστε τοὺς ἄλλους ὅπως καὶ τὸν ἑαυτό μας! Ποὺ γιὰ νὰ τὸ πετύχουμε πρέπει νὰ ἀποσπασθοῦμε ἀπὸ τὰ δεσμά μας, τὶς ὑποθέσεις μας, τὸ συμφέρον μας. Ὁ θεόπνευστος λόγος τονίζει «χαίρειν μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίειν μετὰ κλαιόντων». Δηλαδὴ νὰ ζοῦμε μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους. Μὲ τὴ σκέψη τῆς δυστυχίας τους. Νὰ ὑποφέρουμε μὲ τὸν πόνο τους. Ἀλλὰ κι αὐτὸ δὲν ἀρκεῖ. Δὲν φθάνει νὰ συγκινεῖσαι μέχρι δακρύων μπροστὰ σὲ μιὰ συμφορά. Πρέπει νὰ πλησιάζεις τὸν ἄλλο, τόν «πλησίον» καὶ νὰ προσφέρεις ὅ,τι μπορεῖς. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κάνεις τὰ πάντα. Μπορεῖς ὅμως νὰ σπογγίσεις μερικὰ δάκρυα, νὰ μαλακώσεις μερικὲς πληγές, νὰ παρηγορήσεις μὲ τὴν παρουσία σου, νὰ παρακινήσεις καὶ ἄλλους, νὰ προσευχηθεῖς.

Ἡ ἀγάπη εἶναι προσφορὰ ποὺ πάντα ἔχει καλὸ ἀντίκτυπο καὶ σὲ μᾶς τοὺς ἴδιους ποὺ τὴν προσφέρουμε. Ὠφελούμαστε πρῶτα ἐμεῖς ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης μας. Τὸ ἔργο τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη, ἡ πραγματοποίηση τῆς θείας ἐντολῆς «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν», εἶναι ἔργο πραγματικὰ θεῖο. Δίνει βαθιὰ ἱκανοποίηση καὶ γεμίζει χαρὰ τὸν ἄνθρωπο τῆς ἀγάπης. 

Περιοδικό «ΖΩΗ»