ΟΙ ΑΝΟΗΤΟΙ

ΟΙ ΑΝΟΗΤΟΙ

«Ἃ ἡτοίμασας, τίνι ἔσται;»

Ὁ ἄφρων πλούσιος ποὺ τόσο παραστατικὰ μᾶς ζωγράφισε ὁ Κύριος στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ εἶναι ὁ ἀντιπροσωπευτικὸς τύπος ὅλων τῶν ἀνθρώπων κάθε ἐποχῆς ποὺ ζητοῦν νὰ ἐξασφαλισθοῦν σ᾽ αὐτὴ ἐδῶ τὴ ζωή. Καὶ λησμονοῦν ἢ διαγράφουν τὴν αἰωνιότητα. Ὁ ἀντιπροσωπευτικὸς τύπος ὅσων προσπαθοῦν μὲ κάθε μέσο, μὲ κάθε τρόπο νὰ θησαυρίσουν μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό τους ἄφθονα ἀγαθά, ποὺ θὰ τοὺς δώσουν τὸ αἴσθημα τῆς ἀσφάλειας καὶ τῆς σιγουριᾶς, χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ κάτι ἀνώτερο.

Α) Ἡ ἀφροσύνη τους.

Εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀνεβαίνουν, γίνονται ἴσως γνωστοί, «παράγοντες» ὅπως λέγονται. Δέσμιοι ὅμως τῆς ὕλης, χωρὶς πνευματικὲς ἀνατάσεις. Εἶναι ἔμποροι, εἶναι ἐπαγγελματίες, εἶναι ὑπάλληλοι, ἔχουν μιὰ ὁποιαδήποτε θέση, δὲν διστάζουν ὅμως νὰ συκοφαντήσουν τοὺς ἄλλους, ἢ ὕπουλα νὰ μειώσουν τὴν καλή τους φήμη, γιὰ ν᾽ ἀνεβοῦν οἱ ἴδιοι.

Ἄλλοτε κολακεύουν τοὺς ἰσχυροὺς τῆς ἡμέρας, γιὰ ν᾽ ἀποκτήσουν εὔνοιες, νὰ κατακτήσουν ἀξιώματα, ποὺ δὲν τοὺς ἀνήκουν, ποὺ δὲν ἔχουν τὴν ἱκανότητα νὰ ἐκπροσωπήσουν. Μεταχειρίζονται κάθε θεμιτὸ καὶ ἀθέμιτο μέσο καὶ φθάνουν πραγματικὰ σὲ ὑψηλὲς βαθμίδες.

Στὶς ἀρχὲς ἡ συνείδησή τους ἴσως διαμαρτύρεται γιὰ μιὰ τέτοια πορεία ζωῆς. Πιθανῶς τοὺς δείχνει τὸν κατήφορο, τὸ βάραθρο ποὺ κατρακυλοῦν. Τοὺς λέει ὅτι οἱ νοθεῖες, οἱ ἀπάτες, οἱ κολακεῖες, μποροῦν νὰ τοὺς βοηθήσουν νὰ ἀνεβοῦν ἀλλά... Αὐτοὶ ὅμως πνίγουν αὐτὴ τὴ θεία φωνὴ καὶ συνεχίζουν τὴν πορεία τους. Πηγαίνουν κάποτε στὴν ἐκκλησία «γιὰ τὸ καλό», ἐκμεταλλεύονται ὅμως τοὺς ἄλλους.

Ἔτσι ἐξασφαλίζουν τιμές, πλούτη, μισθοὺς καλούς, συντάξεις παχυλὲς γιὰ τὸν ἑαυτό τους καὶ τοὺς δικούς τους. Ἄλλοι γίνονται ἰσχυροὶ οἰκονομικοὶ παράγοντες. Συσσωρεύουν ἑκατομμύρια, ἀποκτοῦν περιουσίες, δημιουργοῦν γύρω τους κόλακες. Μιὰ χαρὰ τὰ κατάφερα, ἴσως σκέπτονται. Μπράβο τους, ψιθυρίζουν κάποιοι γύρω τους... Εἶναι ὅμως ὅλα αὐτὰ δεῖγμα πραγματικῆς εὐτυχίας;

Εἶναι ἀρκετὰ νὰ τούς «ἐξασφαλίσουν» γιὰ πάντα; Τί ἀπὸ ὅλα αὐτὰ θὰ τοὺς συνοδεύσει στὸ αἰώνιο ταξίδι;

Β) Ὁ προσωπικός μας λογαριασμός.

Ὅλοι αὐτοὶ οἱ «ἐξασφαλισμένοι», ὅπως γράφει ἕνας σύγχρονος πνευματικὸς ἀγωνιστής, τὰ ἔχουν τακτοποιήσει θαυμάσια ὅλα! Ἔχουν ἀφήσει ὅμως σὲ μιὰ τράπεζα ἀτακτοποίητο ἕνα λογαριασμό: Τὸν προσωπικό τους λογαριασμὸ στὴν τράπεζα τοῦ Θεοῦ. Μόχθησαν, κουράσθηκαν, καταπάτησαν τὴ συνείδησή τους. Μὲ μιὰ ὅμως λανθασμένη προοπτική: ὅτι τὰ πάντα τελειώνουν στὸν τάφο. Ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλη ζωή, ὅπου θὰ ἀποδοθεῖ δικαιοσύνη.

Κι ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα τους, ἡ ὥρα τῆς κρίσεώς τους, οἱ μεγάλοι αὐτοὶ ἐπιτυχημένοι τῆς ζωῆς, ἀποδεικνύονται οἱ μεγαλύτεροι καὶ τραγικότεροι ἀποτυχημένοι. Γιατὶ ἡ τακτοποίηση τοῦ προσωπικοῦ μας λογαριασμοῦ στὴν τράπεζα τοῦ Οὐρανοῦ ἀρχίζει ἀπὸ ἐδῶ κάτω.

Δὲν λέει κανεὶς πὼς εἶναι λάθος νὰ κάνουμε σχέδια γιὰ τὸ μέλλον. Τὸ δικό μας καὶ τῶν δικῶν μας. Νὰ τρέφουμε εὐγενεῖς φιλοδοξίες καὶ βλέψεις. Ἐκεῖνο στὸ ὁποῖο ἀντιτίθεται τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ παραγνώριση τοῦ θείου παράγοντα, ἡ παράλειψη τῆς ἀγάπης, ἡ ἄρνηση τῆς πίστεως στὴν αἰωνιότητα, ἡ ἀλαζονεία καὶ τὸ ἀποκλειστικὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Ὅ,τι ἀκριβῶς ἔκανε ὁ ἄφρων πλούσιος τῆς παραβολῆς.

Ἡ ψυχὴ ὅμως, στὴν ὁποία ἀπευθυνόταν, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ νιώσει ἱκανοποίηση καὶ εὐτυχία μὲ τὴν ἀπόλαυση μόνο τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Γι᾽ αὐτὸ ἦταν ταραγμένη κι ἀνήσυχη. Καὶ συνεχῶς κατατρωγόταν ἀπὸ τὴν σκέψη: «τί ποιήσω...»

Ἡ ψυχή, γιὰ νὰ βρεῖ ἱκανοποίηση χρειάζεται τροφοδοσία πνευματικὴ μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴ λατρεία, μὲ τὴ μυστηριακὴ ζωή, μὲ τὸ καθημερινὸ βίωμα τοῦ θείου θελήματος. Ἔτσι μόνο ὁ ἄνθρωπος θὰ ζεῖ στὴ γῆ αὐτή, θὰ ἐργάζεται, θὰ φέρεται ὡς πολίτης ὅμως τοῦ Οὐρανοῦ. Δὲν θὰ γίνεται δέσμιος τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Δὲν θὰ ἐνδιαφέρεται μόνο νὰ ἐξασφαλισθεῖ στὴν προσωρινὴ τούτη ζωή. Τὸ ἐνδιαφέρον του, οἱ προσπάθειές του, ὁ ἀγώνας του, θὰ ἀποβλέπουν νὰ εἶναι πάντα τακτοποιημένος στὴν τράπεζα τοῦ Οὐρανοῦ.

Περιοδικό ΖΩΗ