Αιωνία η μνήμη του Αγίου Αρχιερέως Παύλου

 Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΓΕΜΙΖΕ ΧΑΡΑ.

  Τον Άγιο Επίσκοπο Γλυφάδας κ.Παύλο, αξιωθήκαμε και τον γνωρίσαμε πριν μερικά χρόνια, τότε που αγωνιζόμασταν κατά της ιδρύσεως κατευθύνσεως ισλαμικών σπουδών, στην Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. Μας είχε κάνει εντύπωση η αγάπη και η στήριξη που μας προσέφερε. Μας μετέδιδε ζωντάνια και όρεξη για αγώνα. Μάλιστα, ήρθε και μας στήριξε, σε σχετική εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε από την Μητρόπολη Θεσσαλονίκης και στην πρωινή Θεία Λειτουργία,είς τον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, έβγαλε πύρινο κήρυγμα.

  Επόμενος σταθμός της γνωριμίας μας, ήταν ο Όσιος Πορφύριος, τον οποίο αγαπούσε πολύ. Μας έκανε την μεγάλη τιμή και παρέστη σε ευλογημένη σύναξη, προς τιμήν  του Οσίου, εντός του πάνσεπτου Ιερού Ναού του Αγίου Δημητρίου μας, όπου μίλησε, με όμορφα και καρδιακά λόγια, για την γνωριμία του, με τον μεγάλο Άγιο.

  Από τότε επικοινωνούσαμε συχνά. Πάντοτε ήθελε να μας δείχνει, ότι είναι κοντά μας, ότι μας στηρίζει και δεν μας ξεχνά. Πολλούς και σπουδαίους χαιρετισμούς μας απέστειλε, με αφορμή διάφορες αγιολογικές ημερίδες.

  Αξιωθήκαμε μάλιστα και τον επισκεφθήκαμε στην Μητρόπολη του. Η φιλοξενία του αρχοντική, η αγάπη του μεγάλη. Μας συγκίνησε η απλότητα και η παιδική καρδιά του. Προσπαθούσε πάντοτε να μας κάνει να γελάμε, να χαιρόμαστε. 

  Ήταν αληθινός μοναχός. Πολλές φορές μας έπαιρνε τηλέφωνο, κατά της 3 περίπου τα ξημερώματα, για να μας δείξει ότι προσεύχεται για εμάς και ότι δεν μας λησμονεί. Ήταν ένας μοναδικός και ξεχωριστός Αρχιερέας.

  Θα τον θυμόμαστε πάντοτε, με πολλή αγάπη και ευγνωμοσύνη. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, την χαρά, που μας γέμιζε. Και τώρα ακόμα, παρ΄όλο που μας λείπει, ήδη, πολύ, χαιρόμαστε, διότι ξέρουμε, ότι  έχουμε άλλον έναν άγιο μεσίτη στους ουρανούς. Είθε η ευχή του να μας ακολουθεί σε όλη μας την εν Χριστώ ζωή. Αμήν.    

Μετά πολλής ευγνωμοσύνης και αγάπης.

 Πτυχιούχοι και φοιτητές διαφόρων σχολών της Θεσσαλονίκης.

Υ.Γ. Σας επισυνάπτουμε κάποιες φωτογραφίες από την επίσκεψη μας, στην Μητρόπολη του, καθώς και κάποιους χαιρετισμούς, που μας απέστειλε.

Χαιρετισμὸς Hμερίδας αφιερωμένης

στον Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη,

Μητροπολίτου Γλυφάδας κ. Παύλου

Εν Βούλα τη 14^η Νοεμβρίου 2016

Προς

τον Αιδεσιμολογιώτατον Πρωτοπρεσβύτερον

π. Αλέξιον Παπαστεργίου

Προϊστάμενον του Ιερού Ναού

Αγίου Γεωργίου Πανοράματος

Εις Θεσσαλονίκην

          Αιδεσιμολογιώτατε πατέρα Αλέξιε

Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε!

          Με ιδιαίτερη πνευματική χαρά έλαβα γνώση, για την πρωτοβουλία της Ενορίας Σας, σχετικά με την διοργάνωση Αγιολογικής ημερίδας, αφιερωμένη στον σύγχρονο Όσιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη, που τελεί υπό την ευλογία του πολυσεβάστου Ποιμενάρχου Σας, Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου.

          Μακράν σωματικώς, αλλά εγγύς πνευματικώς, απευθύνω τούτον τον σημειολογικό χαιρετισμό, τόσο προς την Οργανωτική Επιτροπή της Ημερίδος, όσο και τους συμμετέχοντας σ’ αυτήν, έχοντας την αίσθηση, ότι η ευχή του Γέροντος Ιακώβου πλανάται ύπερθεν ενός εκάστου και Εκείνος επευλογεί την συνάθροισή Σας.

          Τον Όσιο Καθηγούμενο της εν Ευβοία Μονής του Οσίου Δαυίδ, σεβόμουν ανέκαθεν. Πολλάκις είχα ακούσει πλείστα όσα περί της ασκητικής και φιλοθέου βιωτής Του και της Αγιότητος του βίου Του. Ιδιαιτέρως, περί της οσιακής ζωής τού Γέροντος Ιακώβου, μου είχε μεταφέρει ο αοίδιμος Μητροπολίτης Χαλκίδος κυρός Νικόλαος, τον οποίο έπειτα από την εις Επίσκοπον χειροτονία του, διαδέχθηκα εις την θέση τού Ιεροκήρυκος του Ιερού Ναού της Μεγαλόχαρης, του Πανελληνίου Ιερού Προσκυνήματος Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Τήνου.

          Η αδιάλειπτη σχέση Του με τον Θεό και η ολοζώντανη επικοινωνία Του με τον Έφορο και Προστάτη της Μονής Του, τον Άγιο Δαυίδ, κατεδείκνυαν στους μοναχούς και τους επισκέπτες-προσκυνητές της Ιεράς Μονής, την αληθινή μαρτυρία της Ορθόδοξης Θεολογίας Του. Αν και δεν αξιώθηκα να λάβω την ευχή Του, όσο λειτουργούσε στο επί γης Θυσιαστήριο, έχω επανειλημμένως προσκυνήσει τον σεπτό τάφο Του, ζητώντας τις πρεσβείες Του.

          Με την πεποίθηση, ότι η ψυχή του Γέροντος Ιακώβου, ευρίσκεται εις τα Δεξιά του Θρόνου της μεγαλωσύνης του Τριαδικού Θεού, η ελαχιστότητά μου, όπως και ολόκληρο το πλήρωμα της Αγίας μας Εκκλησίας, αναμένω την πανηγυρική διακήρυξη της Οσιότητος της Αγίας Μορφής Του και την Αγιοκατάταξή Του εις τα Δίπτυχα της Αγιωτάτης, Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

          Ευχόμενος επιτυχίαν εις την Αγιολογικήν ημερίδα Σας, μετά πάσης τιμής και ευχές εν Κυρίω, διατελώ,

Ελάχιστος εν Επισκόποις

Ο Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης και Βάρης

ΠΑΥΛΟΣ ο Α΄

______________________________________________

Κήρυγμα Μητροπολίτου Γλυφάδας κ. Παύλου στην αγρυπνία προς τιμήν του Οσίου Πορφυρίου

ΑΓΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

          Η αιτία της αρπαγής ενός Αγίου από τον πρόσκαιρο τούτον κόσμο, είναι πάντα η αγάπη του για το Θεό. Καθοριστικός παράγοντας στο μέτρο αυτής της αγάπης, είναι η συμπόρευση των λόγων του και των πράξεών του. Κριτήριο αλάνθαστο στην κατάταξη ενός κοινού θνητού στο χορό των φίλων του Θεού, η έξωθεν καλή μαρτυρία, η παραδοχή δηλαδή από το πλήρωμα της εκκλησίας, της ορθόδοξης συμπεριφοράς ενός χριστιανού.

          Η οικουμενική αναγνώριση της οσιακής ζωής, του σήμερα τιμωμένου Αγίου Πορφυρίου, ήλθε ως φυσικό επακόλουθο της διάχυτης και εμφανέστατης πραγματικότητος, η οποία φεγγοβολούσε καθημερινά στο πρόσωπο του Καυσοκαλυβίτου ασκητού. Και η αλήθεια αυτή, δεν ήταν άλλη από τον σφοδρό έρωτα του ευλογημένου Γέροντα, προς τον Θεό και προς τον άνθρωπο.

          Τι να πρωτοπεί κανείς για τον σύγχρονο τούτον Άγιο της Εκκλησίας μας, που τις τελευταίες δεκαετίες μεσουράνησε στο πνευματικό στερέωμα του τόπου μας; Στο άκουσμα και μόνο του ονόματός του, θαρρείς πως ακόμη και οι κάμποι και τα βουνά κι οι θάλασσες, αντιλαλούν την αγιότητα του Αγιορείτη μοναχού και την αγιοπνευματική συγκρότηση του κοσμογυρισμένου ιερομόναχου.

          Τον Όσιο Πορφύριο, αξιώθηκα να συναντήσω στην Αθήνα επί εποχής Πολυκλινικής, και έκτοτε διατήρησα πνευματική επικοινωνία. Την τελευταία φορά που τον επισκέφθηκα για εξομολόγηση στο καλυβάκι του στο Μήλεσι, παρά το γεγονός ότι ήταν εμπύρετος, με εντυπωσίασε η μνήμη του, αφού διαπίστωσα πως θυμόταν με λεπτομέρειες τις προηγούμενες εξομολογήσεις μου. Ακόμη ενθυμούμαι το ύφος του, που ήταν ήπιο, ανθρώπινο, απλό και όχι αυστηρό.

          Έχω τα βιβλία του και τα συμβουλεύομαι πολλάκις. Εκεί διαφαίνεται η ζωντανή σχέση του με τον Θεό, η εμπειρία της αγιότητός του και αναδεικνύεται η μαρτυρία της Θεολογίας του.

          Η ψυχή του, ήταν πλημμυρισμένη από τον Χριστό. Οι εντολές του Ευαγγελίου, δεν έμειναν λόγια που ευχαριστούσαν την ακοή, αλλά γινόντουσαν πράξεις, οι οποίες ευαρεστούσαν τον ενανθρωπήσαντα Θεό, αλλά και τον πονεμένο συνάνθρωπο.

          Έλεγε ο Όσιος Πορφύριος χαρακτηριστικά: «Ο Χριστός μάς περιμένει, και μόλις εμείς του ανοίξουμε μια χαραμάδα στην καρδιά μας, μπαίνει αμέσως μέσα μας, και τότε τα έχουμε όλα. Είναι σαν τον ήλιο, που όταν τραβήξεις λίγο την κουρτίνα στο παράθυρο, μπαίνει αμέσως, το φως και οι ακτίνες του μέσα στο δωμάτιο, και ζεσταινόμαστε».

          «Όταν η ψυχή ερωτευθεί τον Χριστό, αγαπά και τους ανθρώπους, δεν μπορεί να τους μισήσει. Στην ψυχή που είναι ερωτευμένη με τον Χριστό δεν μπορεί να μπει ο διάβολος.

          Όταν αγαπήσεις τον Χριστό,

που είναι το παν,

          τότε, όπου να είσαι,

 δεν θα φοβάσαι για τίποτα».

          Στην τήρηση των ευαγγελικών εντολών, ο Άγιος στέκεται ιδιαιτέρως και τονίζει:

          «Η ψυχή ερωτεύεται τον Χριστό όταν γνωρίζει και εφαρμόζει τις εντολές Του. Στην ψυχή, που όλος ο χώρος της είναι κατειλημμένος από τον Χριστό, δεν μπορεί να μπει και να κατοικήσει ο διάβολος, όσο κι αν προσπαθήσει, διότι δεν χωράει, δεν υπάρχει θέση κενή γι’ αυτόν. Μ’ αυτόν τον τρόπο, θα μπορέσουμε να ζήσουμε την αληθινή χριστιανική ζωή».

          Τις σωτήριες προτροπές του Ευαγγελίου, ο Άγιος Πορφύριος τις ανακάλυπτε, μέσα στην Υμνολογία της Εκκλησίας μας, και στα τροπάρια των εορτών. Συμβούλευε δε, τους πιστούς, να παρακολουθούν με προσοχή, να διαβάζουν και να εντρυφούν στην υμνογραφία: «Οι κανόνες, τα τροπάρια, έχουν μέσα θησαυρούς. Σ’ αυτά βρίσκομε τους τρόπους που μεταχειρίσθηκαν οι άγιοι, για ν’ αγαπήσουν τον Χριστό και να νικήσουν το κακό. Έχουν ίση αξία με τα βιβλία του Αγίου Ισαάκ, του Αγίου Εφραίμ κ.λ.π. Γι’ αυτό σας λέγω, το νου σας στους κανόνες και στα τροπάρια.

          Δοθείτε με την ψυχή σας σ’ αυτά. Απολαύστε τα. Εντρυφάτε σ’ αυτά. Εύχομαι να τ’ αγαπήσετε κι εσείς, όπως κι εγώ. Αλήθεια σας λέγω, δεν τα χορταίνω, όλα μ’ αρέσουν να τα θυμάμαι, να τα απαγγέλλω, να τα ψάλλω. Από τους κανόνες πήρα πάρα πολλά. Έτσι τα έζησα από μικρός».

          Αυτή η προσήλωσή του, στο εκκλησιαστικό ήθος και στην σωτηριολογική προσέγγιση των θείων εντολών, γέμισαν την καρδιά του, από απεριόριστη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού. Ο ίδιος επαναλάμβανε συχνά, πως,

          «τίποτε στη ζωή μας δεν είναι τυχαίο. Ο Θεός φροντίζει ακόμη και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας. Δεν αδιαφορεί για μας, δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο. Μας αγαπά πολύ, μας έχει στο νου του κάθε στιγμή, και μας προστατεύει. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό και να μη φοβόμαστε τίποτε».

          Μόνιμος συνοδοιπόρος στην πορεία του προς τον αγαπημένο του Ιησού, υπήρξε η προσευχή. Γι’ αυτό και δίδασκε με απλότητα: «Να προσεύχεσαι χωρία αγωνία, ήρεμα, με εμπιστοσύνη στην αγάπη και στην πρόνοια του Θεού.

          Μην κουρασθείς να προσεύχεσαι».

          Έπειτα έρχεται ο καρπός της άσκησης: «Το μυστικό είναι η προσευχή μας, η αφοσίωσή μας στον Θεό, ώστε να ενεργήσει η χάρις Του. Ό,τι εμείς δεν μπορούμε, θα το κάνει η χάρις Του».

          «Ο άνθρωπος», μας υπενθυμίζει ο Όσιος, «ο άνθρωπος που έχει δώσει την καρδιά του στον Χριστό, δεν υποφέρει, όσες δυσκολίες και να συμβούν. Χαίρεται, είναι γεμάτος εσωτερική χαρά. Είναι δραστήριος, προσεκτικός. Δεν κάνει λάθη, ζημιές. Το μυαλό, τα χέρια, τα πόδια, όλα κινούνται από τη χάρη του Θεού».

          Κι αν κάποτε συμβεί - που συμβαίνει συχνά - , ο άνθρωπος να πλανηθεί από τον μισόκαλο διάβολο, και παραπατήσει, και λυγίσει, και πέσει, και συρθεί στην αμαρτία, τότε, η αγάπη του Θεού είναι παντοδύναμη.

          Το διαλαλεί ο χαρισματούχος Άγιος της αγάπης:

          «Να παρακαλάς το Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου. Κι ο Θεός, επειδή θα τον παρακαλάς πονεμένος και ταπεινωμένος, θα σου συγχωρήσει τις αμαρτίες σου. Η μεγάλη λύπη και η στενοχώρια δεν είναι από το Θεό, είναι παγίδα του διαβόλου.

          Να γεμίσεις την ψυχή σου με Χριστό, με θείο έρωτα, με χαρά. Η χαρά του Χριστού, θα σε γιατρέψει. Ο Θεός φροντίζει ακόμη και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας. Δεν αδιαφορεί για μας, δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο. Ο Θεός, μας αγαπάει πολύ, μας έχει στο νου Του κάθε στιγμή και μας προστατεύει».

          Ο Όσιος Πορφύριος αδελφοί, ζει και κηρύττει την αγάπη, γιατί μόνο αυτή, που είναι η κινητήρια δύναμη της σωτηρίας μας, μπορεί να ανατρέψει το κατάντημα του κόσμου και να ξανακάνει τον άνθρωπο και πάλι αληθινό και Θεοειδή.

          Λίγα μόλις ψήγματα, αυτής της αμφίπλευρης αγάπης του, δανειστήκαμε στην αποψινή μας προσλαλιά. Αυτή η στάση ζωής, η κεχαριτωμένη αγάπη, μας καθιστά ολοκληρωμένους πολίτες της Βασιλείας του Θεού.

          Ο κόσμος μας, δε θα γίνει καλύτερος, αν κατακτήσουμε πλούτο και οικονομική ευρωστία, καθώς εκεί, εγκυμονεί και ευδοκιμεί η διαφθορά. Πρέπει ο καθένας μας, να αλλάξει νοοτροπία και τρόπο ζωής, να ξαναγίνουμε δηλαδή άνθρωποι του πνεύματος και όχι της ύλης.

          Να ξεφύγουμε από τα πρόσκαιρα ενδιαφέροντα τούτου του κόσμου του μάταιου κόσμου και να ξαναβρούμε τη χαμένη προοπτική μας, που είναι ο ουρανός και όχι η γη.

          Να είμαστε άνθρωποι της αλήθειας και όχι του ψεύδους, της απλότητας και όχι της υποκρισίας. Πρέπει να ξαναβρούμε εκείνον τον Χριστό που κήρυττε ο Όσιος Πορφύριος.

          Αδελφοί μου, ο Καυσοκαλυβίτης Άγιος, ο ασκητής της Ομόνοιας, έχει μεγάλη παρρησία στον Χριστό. Γνωρίζοντας, πως ο πανάγαθος Θεός, ο ετάζων καρδίας και νεφρούς, αφουγκράζεται την αγωνία μας και την λαχτάρα μας, και πως δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, ας επικαλεσθούμε θερμά τις πρεσβείες του Οσίου Πορφυρίου και ας μιμούμαστε το παράδειγμά του.

          Ιδιαιτέρως οφείλουμε να τον ακολουθούμε, όλοι όσοι τον γνωρίσαμε και μας στήριξε προσωπικά. Όλοι όσοι τον τιμούμε, και ευλαβικά κλίνουμε γόνυ ψυχής και καρδίας ζητώντας την μεσιτεία του. Μ’ αυτόν τον τρόπο αν ζούμε, τον τρόπο του Χριστού, θα βάλουμε τις βάσεις για μια καλύτερη κοινωνία, για έναν αγιασμένο κόσμο.

          Τότε, η προσωπική μας αγαπητική σχέση για τον Θεό και τον συνάνθρωπο, μπορεί να συμβάλλει στην αλλαγή πορείας ολόκληρου του κόσμου και τον μεταμορφώνει. Γένοιτο.

____________________________________________________

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ,

ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ, ΒΟΥΛΑΣ, ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ & ΒΑΡΗΣ

Πρός τούς Φοιτητάς

διαφόρων Σχολῶν τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου

εἰς Θεσσαλονίκην

Χριστός Ἀνέστη!

          Μέ ἰδιαίτερη πνευματική χαρά ἔλαβα γνώση γιά τήν πρωτοβουλία τῆς Ὁμάδος Σας, σχετικά μέ τήν διοργάνωση τῆς ἡμερίδας μέ θέμα: «Ἡ προσφορά τῶν συγχρόνων Γερόντων στήν Ὀρθοδοξία καί στη νεολαία σήμερα», πού τελεῖ ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Κυρίου κ. Ἀνθίμου.

          Ὑποχρεώσεις ποιμαντικές, μοῦ στεροῦν τήν δυνατότητα ἀπόψε νά εἶμαι μαζί σας καί νά ἀπευθύνω χαιρετισμό στήν ἐκλεκτή ὁμήγυρη τῶν νέων ἐπιστημόνων τῶν Σχολῶν τοῦ Πανεπιστημίου τῆς ἀείποτε συμβασιλεύουσας καί ἐπ’ ἐσχάτων συμπρωτεύουσας πόλης. Σύντομες ὡστόσο προσωπικές ἀναμνήσεις, πού κατέγραψα καί σᾶς ἀποστέλω, ἄς θεωρηθοῦν, ὡς μιά μικρή συμβολή, στήν ἐκ προοιμίου ἐπιτυχημένη ἐκδήλωσή σας.

          Τί νά πρωτοπεῖ κανείς γιά τούς δύο Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, πού τίς τελευταῖες δεκαετίες μεσουράνησαν στό πνευματικό στερέωμα τοῦ τόπου μας; «Παΐσιος» προφέρεις, καί οἱ πέτρες διαλαλοῦν τήν ἁγιότητα τοῦ Ἁγιορείτη μοναχοῦ. «Πορφύριος» λές, καί οἱ κάμποι καί τά βουνά ἀντιλαλοῦν τἠν ἁγιοπνευματική συγκρότηση τοῦ κοσμογυρισμένου ἱερομονάχου.

          Ὁ Θεός μέ εὐλόγησε, νά ἐπισκεφθῶ τόν Ὅσιο Παΐσιο στό κελλάκι του στήν Παναγούδα, ἐδῶ καί πολλά χρόνια, μαζί μέ μιά ὁμάδα νέων ἐπιστημόνων. Νέων σάν καί σᾶς. Μᾶς δέχθηκε μέ ἁπλότητα καί σοφία. Καί μᾶς ἐξέπληξε, ὅταν ἄρχισε νά ἀποκαλύπτει τίς σκέψεις τοῦ καθενός καί τόν σκοπό τῆς ἐπισκέψεώς μας, στό κελλάκι του. Ἰδιαιτέρως ρωτοῦσε τούς νέους, καί μέ πατρικό ἐνδιαφέρον, ἔδωσε τίς καταλυτικές συμβουλές του. Μείναμε ἀποσβολωμένοι ἀπό τήν διορατικότητά του καί ἀπό τό χάρισμα, πού ὁ Θεός τόν εἶχε προικήσει. Σήμερα τά βιβλία του, ἀποτελοῦν καί γιά μένα τόν ἐλάχιστο, πηγή πνευματικῆς τροφοδοσίας.

          Τόν Ὅσιο Πορφύριο, ἀξιώθηκα νά συναντήσω στήν Ἀθήνα ἐπί ἐποχῆς Πολυκλινικῆς, καί ἔκτοτε διατήρησα πνευματική ἐπικοινωνία. Τήν τελευταία φορά πού τόν ἐπισκέφθηκα γιά ἐξομολόγηση στό καλυβάκι του στό Μήλεσι, παρά τό γεγονός ὅτι ἦταν ἐμπύρετος, μέ ἐντυπωσίασε ἡ μνήμη του, ἀφοῦ διαπίστωσα πώς θυμόταν μέ λεπτομέρειες τίς προηγούμενες ἐξομολογήσεις μου. Ἔχω ὅλα τά βιβλία του καί ἀπό τά γραφόμενά του, τόν συμβουλεύομαι.

          Στόν ἀσκητή καί πρόμαχο τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 20^ου αἰώνα, τόν Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο, εἶχα τήν ἰδιαίτερη εὐλογία, νά ἐξομολογηθῶ τουλάχιστον πέντε φορές, ἀρχικά ὡς μαθητής τοῦ ἱστορικοῦ Γυμνασίου τῆς Ἑρμουπόλεως Σύρου καί ἀργότερα ὡς κληρικός - Ἱεροκήρυκας τοῦ Πανελληνίου Ἱεροῦ Ἱδρύματος Εὐαγγελίστριας Τήνου. Κοντά του ἔζησα ἐμπειρία ἁγιότητος. Τό ὕφος του ἦταν ἥπιο, ἁπλό καί ὄχι αὐστηρό, άνθρώπινο. Στό προσωπικό μου ἀρχεῖο, διατηρῶ μιάν ἰδιόγραφη εὐχή του γιά τούς μαθητές, ὅπως καί ἰδιόγραφη Ἀκολουθία τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, μέ ἐπιζωγραφισμένα τά πρωτογράμματα.

          Τόν Λέσβιο παπᾶ - Φώτη Λαυρεώτη, εἶχα ἐπισκεφθεῖ στό κελλί ὅπου ἔμενε, στό Αἰγαιοπελαγίτικο νησί. Ἔτσι, ἀφ’ ἑνός μέν διεπίστωσα τήν κατά Χριστόν σαλότητά του, ἀλλά καί εὐεργετήθηκα λαμβάνοντας πολλές φορές τήν ἁγία του εὐχή. Ἀξιώθηκα μάλιστα νά συλλειτουργήσω μαζί του στήν Σπάρτη, κατά τήν χειροτονία τοῦ νῦν Πρωτοσυγκελλεύοντος π. Συμεών Παπαγεωργίου, παλαιοῦ οἱκοτρόφου τῆς Ἀνωτέρας Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, ὅπου τόν εἶχα φοιτητή. Ἀπό τόν π. Φώτιο ἔχω λάβει προσωπικά ὡς ἱερά παρακαταθήκη, δύο παλαίτυπα Μηναῖα, ἐκδόσεως Βενετίας.

          Προσωπικά γνώρισα καί τόν πατέρα Συμεών Κραγιόπουλο, μέ τόν ὁποῖο εἶχα πνευματική ἐπικοινωνία. Ἔχω ὅλα τά βιβλία του καί συχνά τά συμβουλεύομαι στήν προετοιμασία τῶν κηρυγμάτων μου.

          Σταθμός γιά τήν ἱερατική μου διακονία, ἀποτελεῖ ἡ συνάντησή μου, μέ τόν Γέροντα Γεώργιο Καψάνη, τό ἔτος 1961 στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν. Τότε φοιτητής ὁ ὑπογράφων, βοηθός Καθηγητοῦ ὁ πατήρ Γεώργιος. Τό βιβλίο του «Ἡ ποιμαντική στις φυλακές», τό ὁποῖο μοῦ δώρισε, ὑπῆρξε πολύτιμος ὁδηγός στά 27 ἔτη διακονίας μου στίς φυλακές. Μέχρι τῆς κοιμήσεώς του διατήρησα πνευματική ἐπικοινωνία καί πολλές φορές τόν ἐπισκέφθηκα στήν Ἱερά Μονή Γρηγορίου καί ζήτησα τή συμβουλή του. Ἐντύπωση μοῦ ἔκανε, πώς, δέν δεχόταν νά τοῦ φιλῶ τό χέρι καί νά πάρω τήν εὐχή του, ἀφ’ ὅτου χειροτονήθηκα Ἐπίσκοπος. Πρόκειται γιά ἕναν γνήσιο Ὀρθόδοξο Μοναχό, Ἱερέα καί Καθηγούμενο, πού ὑπεραμύνθηκε τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεώς μας καί τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ μας Ἐκκλησίας.

          Τόν Γέροντα Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτη, τόν γνώρισα μέσα ἀπό τά βιβλία του. Ἐκεῖ διαφαίνεται ἡ ζωντανή σχέση του μέ τόν Θεό καί ἀναδεικνύεται ἡ μαρτυρία τῆς Θεολογίας του.

          Τέλος, γιά τόν Γέροντα Ἰάκωβο Τσαλίκη, ἔχω ἀκούσει πολλά περί τῆς ἁγιότητος τοῦ βίου του. Ἄν καί δέν ἀξιώθηκα νά λάβω τήν εὐχή του, ὅσο λειτουργοῦσε στό ἐπί γῆς Θυσιαστήριο, ἔχω ἐπανειλημμένως προσκυνήσει τόν σεπτό τάφο του, ζητώντας τίς πρεσβεῖες του.

          Τίς θερμές πρεσβεῖες ὅλων τῶν ἀνωτέρω εὐλογημένων Γεροντάδων, ζητῶ καί πάλι ἐγώ ὁ ἐλάχιστος Ἐπίσκοπος, κατακλείοντας τήν παροῦσα Ἡμερίδα, γνωρίζοντας καλά, πώς ὁ Δωρεοδότης Θεός, ὁ ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς, ἀφουγκράζεται τήν ἀγωνία μας καί τήν λαχτάρα μας, καί δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψει ποτέ.

          Νά ἔχουμε τήν εὐχή τους. Ὅλοι ὅσοι τούς γνωρίσαμε καί μᾶς στήριξαν προσωπικά. Ὅλοι ὅσοι τούς τιμοῦμε, καί κυρίως, ἐσεῖς οἱ νέοι, πού εὐλαβικά κλίνετε γόνυ ψυχῆς καί καρδίας καί ζητᾶτε τήν μεσιτεία τους.

Μετά πάσης τιμῆς ἐν Κυρίῳ Ἐγερθέντι,

Ἐλάχιστος ἐν Ἐπισκόποις

+Ὁ Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης

ΠΑΥΛΟΣ ὁ Α΄