ΣΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΕ ΡΩΜΑΝΟ ΤΟ ΜΕΛΩΔΟ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΣΤΟΝ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ  ΤΗΣ  ΘΕΟΤΟΚΟΥ 

ΜΕ  ΡΩΜΑΝΟ  ΤΟ  ΜΕΛΩΔΟ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

     Ασφαλώς ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου αποτελεί την υπερφυσική απαρχή της επίγειας παρουσίας και ζωής του Χριστού. Δεν πρόκειται για απλή προαγγελία, σαν αυτή των Προφητών της Π. Διαθήκης, ότι θα έρθει ο Σωτήρας του κόσμου. Πρόκειται για ρητή αναγγελία ότι, πήρε το δρόμο κι έρχεται, καθώς με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, ως εξηγεί απερίφραστα ο Αρχάγγελος Γιαβριήλ στην έκπληκτη Παρθένο Μαρία, έχει ήδη στην αγία μήτρα της συλληφθεί ! Ασφαλώς πρόκειται για την πιο καλή αναγγελία-ευ και αγγέλλω-για το πιο χαρμόσυνο μήνυμα που ακούστηκε στην ανθρώπινη ιστορία μετά τη θλιβερή και τραγική στιγμή της πτώσης των πρωτοπλάστων.

     Ο χαρακτηρισθείς μεταξύ άλλων και «Πρίγκιπας των Μελωδών» Όσιος Ρωμανός ο έχει συνθέσει στον «Ευαγγελισμό της Θεοτόκου», που η Εκκλησία μας πανηγυρίζει την 25^η Μαρτίου, και τη συσχετίζει με την απαρχή της αναγέννησης του Έθνους μας το Κοντάκιο που ακολουθεί, και απαρτίζεται: Από ένα Προοίμιο και δεκαοκτώ Οίκους. Έχει ως Ακροστιχίδα-στο πρωτότυπο- τη φράση: «Του ταπεινού Ρωμανού ήχος», και Εφύμνιο το στίχο: «Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε».

     Σ’ αυτό ο Υμνογράφος αποδίδει ποιητικά τον φυσικό και λογικό προβληματισμό της Παρθένου Μαρίας κατά το διάλογό της με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, που καταγράφεται στην περικοπή του Ευαγγελιστή Λουκά, (1,26-38), σε συσχετισμό με στίχους του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, (1,18-19), που αναφέρονται στον αντίστοιχο προβληματισμό του μνηστήρα της Ιωσήφ, πάνω στους οποίους κάνει τις δικές του προεκτάσεις ο ποιητής. Από το Εφύμνιο, «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε» γίνεται φανερό, ότι εξυμνείται και προβάλλεται ιδιαίτερα το καίριο στα χρόνια του-6^ος αιώνας- θέμα του Αειπάρθενου της Παναγίας Θεοτόκου Μητέρας του Θεού ημών. 

      Το Κοντάκιο κατατίθεται με την ευκαιρία της μεγάλης Θεομητορικής Γιορτής σε ελεύθερη νεοελληνική απόδοση για ευλαβή ανάγνωση και συνακόλουθο προσωπικό στοχασμό.           

α.   Π ρ ο ο ί μ ι ο.      

     Εδώ επισημαίνονται δυο βασικοί πυλώνες της πίστης, η άπειρη φιλανθρωπία του Θεού, και το Αειπάρθενο της Θεοτόκου.

     «Ότι δεν υπάρχει στον κόσμο άλλος, Ελεήμων ωσάν Εσέ--το γνωρίσαμε, Κύριε, αφότου ως άνθρωπος γεννήθηκες--και υιός της γυναίκας, που Εσύ δημιούργησες, ονομάστηκες.- -Αυτήν μακαρίζουμε αναβοώντας καθημερινά:- -«Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτη». 

β.   Ο ί κ ο ι.     

     Ακολουθώντας τον Υμνογράφο ερχόμαστε με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στη Ναζαρέτ, στο σπιτικό του Ιωσήφ, και ακούμε τις απορίες και τα αισθήματα που διατρέχουν την ψυχή της άσπιλης νεαρής Κόρης κατά την απροσδόκητη κι απίστευτη ουράνια παρουσία, και ιδιαίτερα τη συνακόλουθη συγκλονιστική αγγελία, την ταπεινή υπακοή της στο θείο θέλημα, αλλά και το πρόβλημα, που όπως ήταν φυσικό δημιούργησε στο μνηστήρα της η ανερμήνευτη θεία της σύλληψη.     

1.     Ελάτε με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ μαζί,- -στην Παρθένο Μαρία να πορευτούμε- -και ως Μητέρα και τροφό της ζωής ευλαβικά ν’ ασπαστούμε.- -Δεν πρέπει τη βασίλισσα μοναχά ο στρατηγός να χαιρετά,- -μπορούμε κι εμείς οι ταπεινοί να δούμε- -αυτήν που όλες οι γενιές ως Μητέρα του Θεού μακαρίζουν,--να την προσφωνήσουμε, και να της πούμε:- -«Χαίρε, άσπιλη, χαίρε κόρη θεόκλητη,- -χαίρε σεμνή, χαίρε τερπνή, χαίρε καλή- -χαίρε ωραία, χαίρε γεννήτρα άσπορη, χαίρε άφθορη- -χαίρε Μητέρα άπειρη άνδρα.- -«Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε».

2.     Ο αρχιστράτηγος των ουρανίων στρατιών,- -έλαβε κάποτε σήμα φιλάνθρωπο,- -που ως τα Ευαγγέλια διηγούνται,--έσπευσε στην Παρθένο να επιδώσει.- -Ερχόμενος όμως στο σπιτικό του Ιωσήφ στη Ναζαρέτ,- -δεν έπαυε ν’ αναρωτιέται μέσα του,- -πόσο ν’ αγαπά ο Ύψιστος τους ταπεινούς ανθρώπους,- -και έρχεται να ζήσει ανάμεσά τους.- -«Ο απέραντος ουρανός, κι ο θρόνος ο πύρινα λαμπερός,- -τον Κύριό μου δε χωρεί, έλεγε μονολογώντας- -και η ασήμαντη αυτή παιδούλα μέσα της πώς τον έχει υποδεχτεί;- -Οι άγγελοι στον ουρανό φρίττουν,- -εμπρός Του, κρύβουν το πρόσωπό τους,- -και πώς μπορεί να γενεί ορατός εδώ στη γη ;- -Βέβαια, ό, τι θέλει και όπως θέλει γίνεται.- -Μα τι κάθομαι τώρα και φλυαρώ,- -και δε σπεύδω να πετάξω στην κόρη να της πω»:- -«Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε»;

3.     Με τέτοιους λογισμούς μπαίνει στο σπίτι της σεμνής- -την άγαμη ο ουράνιος επισκέπτης με αυτά προσφωνεί:- -«Χαίρε. Ο Κύριος είναι μαζί σου».- -Μπρος στην αστραφτερή μορφή η παιδούλα δεν ξεθαρρεύει ποσώς,- -σκύβει με σέβας την κεφαλή παρευθύς,- -σιωπά, βάζει το νου καλά να σκεφτεί,- -στύβει την κάθε της σκέψη πολύ,- -όμως αδυνατώντας να βρει εξήγηση λογική,- -αναρωτιέται καθ’ εαυτήν.- -«Τι να ’ναι αυτό που θωρώ;- -Τι αν σκεφτώ εξήγηση θα βρω;- -Πύρινη μορφή, φωνή ανδρική, εμπρός μου ζωντανή,- -μου φέρνει ταραχή, μα και θάρρος μου δίνει- -που με προσφωνεί: «Χαίρε, Νύμφη, ανύμφευτε».

4.     Σωρό τους λογισμούς η Μαριάμ στοιβάζει στο νου,--μα σπεύδει η αστραφτερή μορφή και παρευθύς,- -όλους της τους δισταγμούς καταλαγιάζει.--Ωσάν κατάξερη φυλλωσιά τους κατακαίει,--και την ψυχή της ηρεμεί όταν λέει.- -«Λαμπάδα φωτεινή, ποσώς μη πτοηθείς.- -Τη Χάρη Του σου δώρισε ο Θεός,- -μη σε τρομάζει ο ουράνιος λειτουργός.- -Ήρθα και σου φέρνω τον Πλαστουργό.- -Μέλλεις να τον γεννήσεις υιό !- -Γιατί σου προκαλεί ταραχή η πύρινα λαμπρή μου μορφή;- -Μέλλεις να γεννήσεις τον Κύριο και Θεό,- -και σκιάζεσαι εμέ, δούλο Του, όπως εσύ απλό;- -Γιατί παρατηρώντας με δειλιάζεις,- -όταν μπροστά σου τρέμω όλος εγώ,- -καθώς τα μελλούμενα λογίζομαι,- -που μου εμπιστεύτηκε ο Θεός, όταν μ’ ενθάρρυνε,- -να έρθω να στα πω, με μόνο το λόγο αυτό,- -«Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε»;

5.     Ακούγοντας τα λόγια αυτά η Παναγιά- -λογίζεται και λέει καθ’ εαυτήν.- -«Αφού δεν κατάλαβα, όσα άκουσα μόλις λίγο πριν,- -πώς να καταλάβω όσα ακολούθησαν;- -Αυτός που στέκει εμπρός μου εδώ,-- μου απευθύνει παράξενο χαιρετισμό,- -όμως να καταλάβω αδυνατώ- -αυτό που λέει πως συντελείται !- -Είναι και το άλλο, το και πιο φοβερό,- -που απόθεσε στην ακοή μου.- -Το άκουσα, το είπε καθαρά:- -‘Κυοφορείς και θα γεννήσεις υιό’!- -Μα πώς; Σχέσεις συζυγικές με άνδρα δεν έχω.--Τάχα δεν ξέρει πως είμαι κορασιά; -Ή πως είμαι παρθένα αγνοεί;- -Μου είναι αδύνατο να πεισθώ, το ομολογώ.- -Αλλά πάλι, αν δεν ήξερε αυτά, και μάλιστα καλά,- -δε θα ερχόταν να μου πει: «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε».

6.     «Αυτό που λες πώς θα γενεί;- -Αμέσως πες τι ή ποιος είσαι συ;- -Άγγελο ή άνθρωπο να σε πω;- -Από τον ουρανό είσαι ή κρατάς από τη γη;- -Εξήγησέ μου αυτό που όντως είσαι,- -και αυτό που λες ότι μου ’χει κιόλας συμβεί.- -Αν καταλάβω ποιος μου ομιλεί,- -θα καταλάβω ασφαλώς για ποιο πράγμα μου ομιλεί.- -Γι αυτό από πού έρχεσαι θα μου πεις;- -Από τον ουρανό έρχεσαι ή από τη γη;- -Ξεπέρασα τη δειλία μου την  αρχική,--απέκτησα παρρησία πολλή,- -και όπως βλέπεις μαζί σου συζητώ.- -Αυτό που είπες, μη μου κρύψεις πού λέχτηκε.- -Λέχτηκε στον ουρανό αυτό που με αφορά;- -Γιατί δε λες καθαρά, άγγελος, όχι άνθρωπος πως είσαι,- -εσύ που με προσφωνείς: «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε»;

7.     Ακούγοντας τα λόγια της Παρθένου ο Γαβριήλ,- -ένιωσε μεγάλη ταραχή !— Λόγο σκληρό δεν είπε- -στη μέλλουσα να γεννήσει τον Κύριο.- -Κι έπιασε να μονολογεί καθ’ εαυτόν τώρα αυτός.- -«Δε με πιστεύουν ούτε και εδώ.- -Όπως πριν λίγο καιρό στο ναό,- -έτσι και τώρα στης κόρης το σπιτικό, δε γίνομαι πιστευτός.- -Δισταγμούς είχε ο Ζαχαρίας εκεί,- -δισταγμούς έχει και η Μαρία εδώ.- -Αλλά απόφαση μόνος να πάρω δεν τολμώ,- -ούτε να δέσω τη φωνή της, όπως του γέροντα είμαι ικανός.- -Τότε είχα εξουσιοδοτηθεί, και του έδεσα τη φωνή,--μα τώρα τρέμω, ομολογώ, και περιορίζομαι,- -να πω: «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε».

8.     Τι όμως θα γενεί, αφού ο ιερέας να μιλήσει αδυνατεί,- -η στείρα γυναίκα του κιόλας κυοφορεί,--μα η Μαριάμ να με πιστέψει αδυνατεί;- -Ποιος είμαι, και είναι τι, αυτό που της λέω,--να της εξηγήσω απαιτεί,- -και την ανέχομαι χωρίς να το θέλω,- -φοβούμενος μην οργιστεί Αυτός,- -που από τα σπλάχνα της μέσα έρχεται στη γη,- -και στην απώλεια ρίξει κι εμέ, ως έριξε στον Άδη από τον ουρανό,- -τους αγγέλους που είχαν παραβεί τη δική του εντολή !--Όλα, λοιπόν, τα δέχομαι, και κάνω υπομονή,- -και απαντώ ως εξής σε αυτήν που μαζί μου συζητεί:- -«Θέλεις, Αμώμητη, να μάθεις,- -αυτό που σου λέω πώς θα γενεί;- -Θυμήσου πώς η θάλασσα έγινε στεριά- -για το λαό του Ισραήλ, και πάλι θάλασσα μετά!- -Αυτό το θαύμα στη μήτρα σου συντελείται,- -ώστε κάθε άνθρωπος να μπορεί να σε προσφωνεί:- -«Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε».

9.     Θέλοντας η Αγία να καταλάβει τα λόγια του καλά,- -αποκρίνεται στον άγγελο και λέει ξανά:- -«Τη θάλασσα που λες έκοψε στα δυο- - ο προφήτης με το ραβδί.- -Δεν έγινε, λοιπόν, το θαύμα χωρίς μεσολάβηση.- -Αρχικός μεσολαβητής ήταν ο Μωυσής,- -επόμενος η προσευχή, και τελευταίο το ραβδί.- -Τώρα όμως δε μεσολάβησε κανείς.- -Πώς μπορεί αυτό που λες να μου συμβαίνει,- -αφού με άνδρα δεν έχω σχέσεις συζυγικές;- -Χωράφι που αλέτρι δεν το άγγιξε, ακαλλιέργητο χωράφι εγώ,- -πώς δίχως σπόρο καρπό να φέρω μπορώ,- -πώς μπορώ, δίχως σπορέα να δεχτώ;- -Αυτό να εξηγήσεις και να μου πεις,- -εσύ που στέκεις και με προσφωνείς:- «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε».

10.        Και αυτός που του εμπιστεύτηκε ο Θεός,--μόνο της Παναγίας Μαρίας το χαιρετισμό, όχι τον τοκετό,- -ως άκουσε αυτό που ζήτησε η Παρθένος να μάθει,- -απάντησε και της είπε τα εξής:- -«Κόρη σεμνή, επειδή είπες πως στα παλιά θαύματα,- -μεσολάβησε κάτι τι, τούτο έχω να σου πω.- -Θαύμα ανώτερο από εκείνα είναι το τωρινό.- -Γι αυτό και δε χρειάζεται μεσολαβητή.- -Άγγελος είμαι, και ρόλος μεσολαβητή,- -σε θέμα τόσο υψηλό, δε μου ανατέθηκε.- -Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, άνθρωπος ταλαίπωρος,- - μεσολαβητής σε σένα να γενεί;- -Το ραβδί και ο προφήτης Μωυσής- -προετύπωναν τότε μοναχά,- -αυτό που τώρα σ’ Εσένα θα φανεί ολόλαμπρα.- -Γι αυτό ήρθα, τούτο μόνο να σου πω»:- -«Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε».

11.        «Ήρθες όντως από τον ουρανό,- -γι αυτό συγγνώμη σου ζητώ.- -Τώρα πια μπόρεσα, το είδα ξεκάθαρα,- -και από φόβο καταλήφθηκα.--Το κάλλος σου, η θέα σου, η φωνή σου,- -κάτι το άλλο στο αυτί μου ψιθυρίζουν.- -Αν από τον ουρανό δεν είχες έρθει- -δε θα μπορούσες τα λόγια της Γραφής να ερμηνεύσεις.- -Επειδή όμως έρχεσαι από του κόσμου το Φως,- -μου διαλεύκανες όλους τους ενδοιασμούς.- -Δεν έχει παρά σε εμέ να συντελεστεί αυτό που είπες τούτη τη στιγμή.- -Όντως την αλήθεια κατέχεις.- -Άγγελε, ο λόγος σου σε εμέ, ας συντελεστεί.- -Δούλη Εκείνου που σε έστειλε είμαι.- -Πες μου, λοιπόν, αυτά που επιθυμεί,- -και μέσα μου θα κατοικήσει, και Αειπάρθενο θα με τηρήσει,- -για να μπορεί να μου λέει καθείς:- - «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε».

12.        Ως άκουσε τα λόγια της Παρθένου ο Γαβριήλ,- -της μίλησε με προσοχή πολλή, και έφυγε- -πέταξε, και στα ολόφωτα δώματα της χαράς έφτασε.- -Και τότε ίσως η κόρη έστειλε,- -κοντά της τον Ιωσήφ κάλεσε και είπε:- -«Άνθρωπε συνετέ και σοφέ, εσύ, πού είσαι;- -Και πώς την παρθενία μου δεν προστάτεψες;- -Γιατί ήρθε εδώ κάποιος με φτερά,- -και μου κρέμασε αρραβώνα, μαργαριτάρια στα αυτιά.- -Σαν σκουλαρίκια φύτεψε λόγια εντός μου αυτός.- -Και κοίτα, και δες πώς με καλλώπισε,- -και με αυτό που είπε, τόσο με ομόρφηνε,- -που σε λίγο, άγιε άνθρωπε, θα μου πεις κι εσύ:- -«Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε».

13.        Όταν όμως ο Ιωσήφ τη θεοστόλιστη κόρη αντίκρισε,- -με τη χάρη του Θεού στολισμένη πολύ,- -ξαφνιάστηκε, έκπληκτος, έκθαμβος έμεινε,- -μα και αναρωτήθηκε και είπε καθ’ εαυτόν:- -«Ποια τάχα να είναι αυτή;- -Δε βλέπω να είναι σήμερα, ίδια με χτες.- -Φοβερή μου φαίνεται, συνάμα και γλυκιά,- -αυτή που μαζί της ζω, και ανησυχώ.- -Καύσωνα ατενίζω μαζί με χιονιά,- -καμίνι και παράδεισο στα μάτια μου μπροστά.- -Βουνό που καπνίζει, και θείο λουλούδι χλοερό,- -φοβερό θρόνο και υποπόδιο ταπεινό,- -του κατά πάντα φιλάνθρωπου Θεού.- -Φαίνεται δεν κατάλαβα, ποιαν έλαβα.- -Πώς να την προσφωνήσω, λοιπόν:- - «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε»;

14.        «Μεγάλη και ταπεινή, κυρία και δούλη μαζί,- -αυτό που είσαι τώρα να μου πεις.- -Τι να σε πω, πώς να σε ομολογήσω, να σε εξυμνήσω πώς,- -να επαινέσω το κάλλος σου πώς»;- -Αυτό που το Ευαγγέλιο λέει, όντως έχει συμβεί.- -«Ο Ιωσήφ δεν είχε για καιρό με τη Μαριάμ σχέσεις συζυγικές,- -ωσότου γέννησε φανερά τον Υιό και Λόγο του Θεού»,- -και του αποκαλύφτηκε ποια ήταν αληθινά.- -Το «ωσότου γέννησε», «ούτε και μετέπειτα», ερμηνεύεται σωστά.- -Επισκιάστηκε θεϊκά με το παιδί μαζί,- -και τέτοιες σχέσεις δεν είχε, ούτε μετά, ούτε πριν,- -αυτή που δίκαια προσφωνούμε:- -«Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε».

15.        Από μόνος του, δηλαδή, ο Ιωσήφ,- -δεν είχε με την Παρθένο συζυγικές σχέσεις ποτέ,- -καθώς με το που κατάλαβε τη μεγαλειώδη της αποστολή,- -στεκόταν και ατένιζε έκθαμβος το φως της αγίας της μορφής,- -και έλεγε: «Θωρώ να σε κυκλώνει ιερή φλόγα και πυρά,- -γι αυτό και μένω κατάπληκτος Μαριάμ.- -Θα με προφυλάξεις, ελπίζω, δε θα με κάψεις ποσώς,- -καθώς έγινε ξαφνικά πυρακτωμένο καμίνι η άμεμπτή σου κοιλιά.- -Ελπίζω ότι θα με λυπηθείς, χωνευτήρι μου δε θα γενείς.- -Λύνω, αν θέλεις, κι εγώ τα υποδήματα, όπως παλιά ο Μωυσής,- -για να πλησιάσω, να σε ακούσω,- -και ως σε μάθω, να σου πω:- -«Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε;».

16.        «Κοντά μου τώρα ζητάς να ’ρθεις,- -κι αυτό που είμαι να διδαχτείς»,- -απάντησε η Μαριάμ στον Ιωσήφ.- -«Πλησίασε και άκουσε, λοιπόν.- -Υπάρχω, ναι και είμαι αυτό που θωρείς.- -Πλην, κάποιος φτερωτός μου παρουσιάστηκε,- -όλο το δωμάτιο, εμένα κι αυτόν η όψη του κάλυψε,- -κι ας ήταν, όταν ήρθε οι πόρτες μου κλειστές.- -Στράφηκε τότε σε εμέ και μου είπε μόνο τα εξής: «Χαίρε εσύ προικισμένη με τη χάρη του Θεού».- -Όταν το Όνομα του Κυρίου άκουσα,- -λιγάκι αναθάρρησα, κοίταξα προσεκτικά,- -και είδα πως ήταν μορφή φλόγα ολόφωτη,- -και άκουσα να μου λέει τούτα τα δροσερά:- - «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε».

17.        Με το που ήχησε στα αυτιά μου ο παράξενος χαιρετισμός- -με κάλυψε από πάνω έως κάτω φως,- -και παρευθύς έγκυος πως είμαι ένιωσα.- -Της σύλληψης του εμβρύου το πώς, αγνοώ,--έλα όμως που κυοφορώ,--μα και είναι, όπως βλέπεις, η παρθενία μου άθικτη.- -Και δε γνωρίζω άλλος να μπορεί,- -μάρτυρας αυτού που μου συμβαίνει να μου σταθεί,--άλλος, παρά μόνο ο προστάτης μου, εσύ.- -Δεν έχεις, λοιπόν, παρά να με υπερασπιστείς- -και έτσι ανάπαψη ψυχής να βρεις».- -Αυτό ως άκουσε ο Ιωσήφ απάντησε και είπε εκ βάθους ψυχής.- -«Ασφαλώς και δίνω εγώ για αυτό που σου συμβαίνει μαρτυρία καθαρή- -Άκουσε όμως κι εσύ αυτό που θα πω με προσοχή.- -Ποιος, αλήθεια, θα με πιστέψει, που θα πω,- -ότι ήρθε από τον ουρανό,- - αυτός που σου είπε:- -«Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε»;

18.        «Άνθρωποι με μολεμένη ψυχή, πονηροί- -είναι του λαού σου οι ιερείς.- -Από τούτο γνωρίζεις πριν να στο πω,- -πως δε θα με πιστέψουν, όταν τους ειπώ- -ότι συνέλαβες παιδί δίχως συνεύρεση φυσική.- -Προσωπικά μου είναι περίτρανα φανερό- -το φως της παρθενίας σου το λαμπρό.- -Όμως σ’ αυτούς με το σκοτισμένο μυαλό,- -και ανάξιους να σε γνωρίσουν, είναι σβηστό.- -Λοιπόν, Παρθένα μου, θαρρώ, τούτο πως είναι πιο καλό,- -χωρίς επίσημα διαδικαστικά τον αρραβώνα να διαλύσω.- -Επειδή όμως σέβομαι αληθινά το Θεό, να σε διαπομπέψω δεν επιθυμώ.- -Με όλη μου την αγάπη σε περιβάλλω,- -αλλά και φοβάμαι αυτό το λαό.- -Για τούτο και σε στέλνω σε Αυτόν, που να σε αθωώσει μπορεί,- -απευθύνοντάς σου εκ βάθους ψυχής:- -«Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε».

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα …»

Αθανάσιος Κοττδάκης

ΥΓ1. Ο Οίκος 18 από Ματθ. 1,19-20. «Ιωσήφ δε ο ανήρ αυτής δίκαιος ων, και μη θέλων αυτήν παραδειγματίσαι, εβουλήθη λάθρα απολύσαι αυτήν».

ΥΓ2. Βιβλίο: «Στο Χριστό με Ρωμανό το Μελωδό», Αναφορά στη ζωή του Χριστού από Κοντάκια Ρωμανού Μελωδού σε λόγο Νεοελληνικό, έκδοση Ι.Ν. Αγίου Αντωνίου Σπετσών.