Προσφώνησις του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ.Βαρθολομαίου κατά την επίσκεψιν εις Φανάριον μελών της Αδελφότητος Οφφικιάλιων «ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΑΜΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ»

Προσφώνησις της Α.Θ.Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ.Βαρθολομαίου κατά την επίσκεψιν εις Φανάριον μελών της Αδελφότητος Οφφικιάλιων «ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΑΜΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ»

(29 Ἰουνίου 2019)

Ἐντιμολογιώτατε Πρόεδρε τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἀδελφότητος Ὀφφικιαλίων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «Παναγία ἡ Παμμακάριστος» κ. Γεράσιμε Φωκᾶ,

Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Σᾶς ὑποδεχόμεθα ἐν εὐφροσύνῃ καί ἀγαλλιάσει εἰς τήν σεπτήν Καθέδραν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὑμνοῦντες καί δοξάζοντες τόν φιλάνθρωπον Θεόν, τόν πηγάζοντα πᾶσι τήν ζωήν, διά τά σωτήρια δωρήματα Αὐτοῦ πρός Γένος μας. Εἴμεθα κληρονόμοι μιᾶς μακρᾶς καί τιμαλφεστάτης πνευματικῆς παραδόσεως, ἡ ὁποία ἐδημιούργησε ὑψηλόν πολιτισμόν. Γενεά παρέρχεται καί γενεά ἔρχεται, καί ἡμεῖς οἱ ἐν τῇ Πόλει τῶν πόλεων, φυλάσσομεν ἀμετακίνητοι ἐπί δεκαεπτά αἰῶνας, ἐν μέσῳ περιστάσεων καί περιπετειῶν, ἀλλά καί δόξης ἀνεκλαλήτου, τόν τόπον καί τόν τρόπον τοῦ βίου τῶν πατέρων μας.

Διακονοῦμεν μίαν παράδοσιν ζωῆς καί ἐλευθερίας, τήν ὁποίαν συγκροτοῦν ἡ μαρτυρία τῶν Ἁγίων, ἡ θυσία τῶν μαρτύρων τῆς πίστεως, τό σταυροαναστάσιμον ἦθος τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ εὐλογημένη ἄσκησις τῶν μοναχῶν καί τῶν μοναζουσῶν, οἱ ναοί καί τά προσκυνήματά μας, ὁ πόθος τῆς αἰωνιότητος.

Εἰς τήν Ὀρθόδοξον πίστιν, ἡ πορεία πρός τά ἄνω, πρός τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ὄχι μόνον δέν συνεπάγεται ἀδιαφορίαν διά τήν ζωήν καί τόν πολιτισμόν, ἀλλά ἐμπνέει καί ἐνδυναμώνει τό ἐνδιαφέρον μας, τήν εὐθύνην καί τήν δρᾶσιν μας ἐδῶ εἰς τόν κόσμον. Δέν εἶναι τυχαῖον ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ κατ᾿ ἐξοχήν κοινωνική καί κοινοτική μορφή τοῦ Χριστιανισμοῦ. Εἶναι παράδοσις ἀλληλεγγύης, κοινοτικοῦ πνεύματος, ἀδελφοσύνης καί εὐαισθησίας διά τόν ἀνθρώπινον πόνον. Εἰς τήν ἐποχήν μας, κατά τήν ὁποίαν παρατηρεῖται παγκοσμίως μία ὑποχώρησις τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς, καί ἐνισχύεται ὁ προσανατολισμός εἰς τό ἄτομον καί τά δικαιώματά του, ἡ πνευματική καί ἡ κοινωνική ἐμπειρία τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἰδιαιτέρως ἐπίκαιροι καί συνιστοῦν θετικήν πρόκλησιν καί ἐναλλακτικήν πρότασιν ζωῆς «ἀληθευούσης ἐν ἀγάπῃ».

Ἡμεῖς, καθ᾿ ὅλην τήν Πατριαρχίαν μας, ὁμοῦ μετά τῶν λειτουργικῶν καί ποιμαντικῶν εὐθυνῶν μας, ἀνελάβομεν ποικίλας πρωτοβουλίας, κοινωνικάς, πολιτιστικάς, εἰρηνευτικάς, οἰκουμενικάς καί διαθρησκειακάς. Διεκηρύξαμεν, ὅτι τίποτε δέν δικαιολογεῖ τήν προσβολήν τῆς ἱερότητος τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Ἠγωνίσθημεν διά τήν εἰρήνην καί τήν καταλλαγήν. Ἐνημερώσαμεν τήν Τουρκικήν κοινήν γνώμην διά τήν ταυτότητα καί τήν ἀποστολήν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διά τήν σημασίαν τῆς ἐπαναλειτουργίας τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης καί τῆς παρουσίας τῆς Ρωμιοσύνης εἰς τήν ἱστορικήν κοιτίδα της.

Ἔχομεν βεβαίαν τήν πεποίθησιν, ὅτι δυνάμεθα νά ζήσωμεν εἰς ἔνα κόσμον χωρίς νά τόν καταστρέφωμεν. Νά ἐγκαθιδρύσωμεν ἕνα πολιτισμόν ἀδελφοσύνης, ὅπου θά συμβιώνωμεν εἰρηνικῶς, χωρίς ἀδικίαν καί ἐκμετάλλευσιν, μέ ἀμοιβαῖον σεβασμόν καί συνεργασίαν. Τό ἐπίπεδον καί ἡ ἀξία ἑνός πολιτισμοῦ δέν κρίνονται  ἐπί τῇ βάσει τῆς οἰκονομικῆς καί τεχνολογικῆς  ἀναπτύξεως καί τῆς ὀργανώσεως τῆς κοινωνίας, ἀλλά πρωτίστως μέ κριτήριον τήν κοινωνικήν  δικαιοσύνην, τήν ἐλευθερίαν καί τόν τρόπον  ἱεραρχήσεως τῶν ἀξιῶν, εἰς τήν κορυφήν  τῆς ὁποίας ὀφείλει νά εὑρίσκεται ὁ ἀπόλυτος  σεβασμός τῆς ἀξιοπρεπείας τοῦ ἀνθρώπου, «ὑπέρ οὗ Χριστός ἀπέθανε» ( Ρωμ. ιδ’, 16).

Ὁ Χριστός εἶναι «ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰωάν. ιδ’, 6), ἡ σωτηριώδης ἀπάντησις εἰς τά ἔσχατα ἐρωτήματα τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, εἶναι «τό Α καί τό Ω, ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος, ἀρχή καί τέλος» (Ἀποκ. κβ’, 13). Ὀρθῶς ἔχει λεχθῆ, ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἀδιαφορεῖ διά τό Ὑπερβατικόν ἤ καί τό ἀρνεῖται, ἱκανοποιεῖται εὐκολώτερον, διότι δέν ἔχει ὑψηλούς στόχους καί πνευματικάς ἀναζητήσεις. Ὅταν ἀπουσιάζῃ ἡ προοπτική τῆς αἰωνιότητος, τότε ἡ ζωή καί τά ἔργα μας ἔχουν τό στῖγμα τῆς ματαιότητος καί τοῦ συρρικνωτικοῦ ἐγκλεισμοῦ εἰς τόν φαῦλον κύκλον τῆς ἀνάγκης καί τῶν ἀναγκῶν. Ἡ ὑψίστη τελειότης τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὅτι ἀδυνατεῖ νά λύσῃ τό αἴνιγμα  τῆς ὑπάρξεως μόνος του καί ὅτι ἔχει ἀνάγκην τοῦ Θεοῦ διά τήν ὑπαρκτικήν ὁλοκλήρωσίν του.

Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,

Περαίνοντες τόν λόγον, εὐχαριστοῦμεν τόν ἀγαπητόν Πρόεδρον κύριον Γεράσιμον Φωκᾶν διά τήν ὡραίαν προσφώνησίν του καί ἐκφράζομεν τήν ἐμπιστοσύνην καί τήν εὐαρέσκειάν μας πρός τό παρόν Διοικητικόν Συμβούλιον τῆς Ἀδελφότητος διά τήν συμβολήν του εἰς τήν καλήν λειτουργίαν της. Χαίρομεν, διότι ἔχομεν ἐν τῷ προσώπῳ ὑμῶν, Ἐντιμολογιώτατοι Ὀφφικιάλιοι, ἱκανούς συνεργάτας καί προθύμους ἀρωγούς. Σᾶς προτρέπομεν νά συνεχίσετε τήν εὔορκον διακονίαν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, μέ ἐμπιστοσύνην εἰς τήν σοφίαν τοῦ πάντα φιλανθρώπως οἰκονομοῦντος Θεοῦ. Σᾶς εὐχαριστοῦμεν καί σᾶς καλωσορίζομεν ἐγκαρδίως εἰς τήν πνευματικήν Ἀκρόπολιν τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰς τήν «ἄρχουσαν καί πάσχουσαν» Μεγάλην Ἐκκλησίαν, κατά τόν προσφυῆ χαρακτηρισμόν τοῦ σήμερον ἐνθρονισθέντος νέου Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας Μακαρίου, καί ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας ὑμᾶς, μεσιτείᾳ καί πρεσβείαις τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τήν ζωήρυτον χάριν καί τό ἀμέτρητον ἔλεος τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης.

Ὡς εὖ παρέστητε, Ἐντιμολογιώτατοι!