"Θερινές καταιγίδες..." - Δημήτρη Ι. Ευσταθιάδη

"Θερινές καταιγίδες..."

Του Δημήτρη Ι. Ευσταθιάδη,

αποφ. Τμήματος Τουριστικών Επιχειρήσεων,

Α.Τ.Ε.Ι. Πάτρα

Και να που βρισκόμαστε στη καρδιά του καλοκαιριού. Ο περισσότερος κόσμος, αν δεν έχει ξεκινήσει τις καλοκαιρινές του διακοπές, ήδη τις έχει προγραμματίσει και το μόνο που έχει απομείνει, είναι το πέρας της αντίστροφης μέτρησης για την πολυπόθητη μέρα της έναρξης των διακοπών .Καλοκαίρι. Η εποχή της ανεμελιάς. Η εποχή που τα προβλήματα του καθενός, όσο ανυπέρβλητα κι αν φαντάζουν στα μάτια αυτού που τα αντιμετωπίζει, όσο γελοία κι αν τα βλέπουν κάποιοι άλλοι γιατί..."αυτό δεν είναι τίποτα, εγώ να δείς τι τραβάω..." (ναι, υπάρχουν κι αυτοί και όλοι μας, έχουμε συναντήσει κι από έναν τέτοιο) κάπως "καταλαγιάζουν". Λίγο ο ήλιος, λίγο η προαναφερθείσα προσμονή των διακοπών, όχι ότι εξαφανίζονται ως δια μαγείας, αλλά πηγαίνουν μια θέση πιο πίσω στον εγκέφαλο.

Κι εκεί που κάθεσαι, στη δροσιά μιας παραλίας, σε ένα καφέ και απολαμβάνεις το δροσιστικό σου, μέσα σε διάστημα λίγων μόλις λεπτών, το ελαφρύ αεράκι, αρχίζει και δυναμώνει...φωτεινές χαραγματιές, σημαδεύουν τον σουρουπομένο ουράνιο θόλο και ουράνιοι κρότοι ταράζουν την ηρεμία και τη γαλήνη της στιγμής. Ξεσπάει μπουρίνι. Θερινή καταιγίδα. Και τρέχεις άρων άρων, να καλυφθείς από την βροχή. Δεν θέλεις να μουσκέψει η καταιγίδα την ευτυχία ή την "ευτυχία" σου...και για να μην ξεχνιόμαστε, ρίχνουμε και από καμιά κατάρα...σαν να θέλουμε να "εκδικηθούμε" αυτόν που ζηλεύει την ευτυχία μας.

Δεν είναι, όμως, έτσι...δεν ζηλεύουν όλοι την ευτυχία σας. Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι που δεν προσδοκούν σε κάποιο καλοκαίρι.. Υπάρχουν άνθρωποι που ζούν σε έναν ατελείωτο χειμώνα. Που κάποτε έζησαν κάποιες αλκυωνίδες μέρες ,μα δεν είδαν ποτέ πως είναι το καλοκαίρι. Και το μεγαλύτερο κρίμα τους είναι,ότι τις αλκυωνίδες τους, τις πίστεψαν για το πολυπόθητο τους καλοκαίρι. Και ως επί το πλείστον είναι άνθρωποι που δεν θα κερδίσουν την συμπάθεια...την εκτίμησή σου .Άνθρωποι, εκ πεποιθήσεως μαυροφορεμένοι, με τρομακτικά τατουάζ, με σκουλαρίκι στο αυτί, με μακρυά μαλλιά. Που κάθε τατουάζ, όμως, μπορεί να καλύπτει και μια πληγή. Που κάθε τρύπα στο αυτί μπορεί να είναι και μια τρύπα στην καρδιά. Που τα μακρυά μαλλιά, μπορεί να κρύβουν δακρυσμένα μάτια. Άνθρωποι που εύκολα χαρακτηρίζονται "αλήτες". Και όχι, βέβαια, πως δεν θέλουν να ζήσουν το καλοκαίρι. Απλά ως προτεραιότητα τους, θέτουν το να προσφέρουν το καλοκαίρι αυτό και να το ζήσουν με αυτόν που θα αποδεχτεί την ανιδειοτελή αυτήν προσφορά τους. Δεν θέλουν να τους δοθεί το καλοκαίρι. Θέλουν να δώσουν το καλοκαίρι.

Ευτυχία. Κάτι που όλοι εύχονται, τυπικά τουλάχιστον, για τους άλλους. Για όλους τους άλλους. Πόσες φορές, όμως, άθελα αλλά ενίοτε και θελημένα την έχουμε στερήσει από κάποιους άλλους; Γιατί θεωρήσαμε ότι δεν αξίζαν να είναι ευτυχισμένοι; Γιατί, θεωρήσαμε πως η δική τους ευτυχία, συνεπάγεται την δική μας δυστυχία; Γιατί κρίναμε ότι κάποιοι δεν αξίζουν να είναι ευτυχισμένοι. Γιατί τους θεωρήσαμε ανίκανους να μας προσφέρουν την ευτυχία. Κι ας θυσίασαν ότι είχαν και δεν είχαν για το χατήρι μας. Τους πρέπει να πονάνε .Βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού. Και ξαφνικά και απρόσμενα...οι θερινές καταιγίδες. Που μας χαλάνε τη στιγμή. Κι όμως...φέρνουν τη δροσιά μέσα στην αφόρητη ζέστη...κάνουν τη γη να μυρίζει όμορφα...Μην υποτιμάμε μια θερινή καταιγίδα...μπορεί να είναι και η θύμηση μιας δυστυχίας, για χάρη της δικής μας ευτυχίας...