Μνήμη του Οσίου Δομετίου του Πέρσου (7 Αυγούστου)

Η Eκκλησία μας τιμά σήμερα τη μνήμη των οσιομαρτύρων Αστερίου του Θαυματουργού και Δομετίου του Πέρσου (†363), της  Οσίας Ποταμιάδας της θαυματουργού, του Νεομάρτυρος Αββακούμ, του εν Θεσ/νίκη (†1628) εκ μεταθέσεως από τις 6 Αυγούστου, του Αγίου Ποιμένος του Ρώσου, του Μάρτυρος Σώζοντος του εκ Νικομηδείας, του Αγίου Ναρκίσσου πατριάρχου Ιεροσολύμων και του Οσίου Μικάλλου του εν Ακανθού, όπου υπάρχει Εκκλησία και αγίασμα, στο οποίο πολλοί πιστοί βρήκαν τη θεραπεία τους.

Ο Όσιος και μάρτυρας Δομέτιος ήταν Πέρσης στην καταγωγή και έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Διδάχθηκε τη διδασκαλία του ιερού Ευαγγελίου από κάποιο χριστιανό, που ονομαζόταν Άβαρος. Όταν οι άνθρωποι του σπιτιού του το έμαθαν, εξεγέρθηκαν εναντίον του και ο  Δομέτιος αναγκάστηκε να τους εγκαταλείψει, αφού επιθυμούσε την απόλυτη αφοσίωση στο Σωτήρα Χριστό.

Κατέφυγε στην πόλη Νίσιβη στα βυζαντινά σύνορα, όπου φιλοξενήθηκε σε κάποιο μοναστήρι. Αναχώρησε όμως κι από εκεί, για να έλθει στη Θεοδοσιούπολη, στη μονή του Σεργίου και Βάκχου, όπου καλλιέργησε σε μεγάλο βαθμό τις αρετές και το πνευματικό περιεχόμενο του ιερού Ευαγγελίου.

Ο προϊστάμενος της Μονής, βλέποντας το ήθος, τη φιλοτιμία, τη συμπάθεια προς τον άνθρωπο και την εν γένει πνευματική ανωτερότητα του Δομετίου, θέλησε να τον εισαγάγει στην ιεροσύνη, προτείνοντάς του να χειροτονηθεί πρεσβύτερος.

Ο Δομέτιος, κινούμενος από ταπείνωση, έφυγε στα όρη ζώντας σε μια σπηλιά σε αναζήτηση του ακτίστου θαβωρίου φωτός, αντί να παραμείνει να αναλάβει διοικητικά και λειτουργικά αξιώματα.

Κάποια ημέρα περνούσε από εκεί με τη συνοδεία του ο Ιουλιανός ο Παραβάτης και διέταξε να τον σκοτώσουν με λιθοβολισμό, γιατί τον βρήκαν να προσεύχεται μαζί με τους μοναχούς μαθητές του.

Σήμερα πανηγυρίζει το μικρό βυζαντινό εκκλησάκι του αγίου Δομετίου στον ομώνυμο Δήμο Αγίου Δομετίου στη Λευκωσία.

Επικαλούμαστε τις πρεσβείες του Οσίου Δομετίου, όπως το Πανάγιο Πνεύμα μάς χαρίζει αγωνιστική διάθεση, ταπεινό φρόνημα, θάρρος και δύναμη, για να αντιμετωπίζουμε νηφάλια τις δυσκολίες και τους κινδύνους της καθημερινής μας ζωής, διατηρώντας τα υψηλά ιδανικά και τις ηθικές αξίες, στοιχεία τόσο απαραίτητα σε κάθε εποχή.

Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου