«ΤΟΝ ΟΝΕΙΔΙΣΜΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΦΕΡΟΝΤΕΣ … ΚΡΑΤΩΜΕΝ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

«ΤΟΝ ΟΝΕΙΔΙΣΜΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΦΕΡΟΝΤΕΣ …

ΚΡΑΤΩΜΕΝ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ»

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

       Στα όρια της εκκλησιαστικής «παρεμβολής» της «Ζωής» η μελέτη της Κ. Διαθήκης, με ιδιαίτερη προτίμηση τις Επιστολές του Απ. Παύλου ήταν στην πρώτη γραμμή, ζήτηση, και συζήτηση. Σε εβδομαδιαία σύναξη π.χ. εργαζομένων εκεί φοιτητών της Θεολογίας ερμηνευτικές προεκτάσεις τους στο σήμερα μας παρουσίαζαν οι αείμνηστοι Θεολόγοι της Δημήτριος Παναγιωτόπουλος και Ευστάθιος Μπάστας. Στα τακτικά μέλη της Χ.Φ.Ε. -φοιτητές όλων των Πανεπιστημιακών Σχολών- στοχαστική εις βάθος ανάλυση μας έκανε ο προ ημερών κοιμηθείς εν Κυρίω πατήρ Ηλίας Μαστρογιαννόπουλος. Σήμερα στην πρώτη γραμμή, ζήτηση, συζήτηση είναι τα Γεροντικά τσιτάτα, και σε δεύτερη και αν, κάποιοι λόγοι του Χριστού και κάποια χωρία, και αν, του Απόστολου των Εθνών. Είναι που γράφτηκε. «Ένας Καθηγητής μου … είχε γράψει κάποτε. «Πού είναι ο Χριστός, που είναι οι Απόστολοι, που είναι η Εκκλησία; Όλα έχουν σκοτεινιάσει κάτω από την τεράστια σκιά του Γέροντα»- π. Αλέξανδρος Σμέμαν «Ημερολόγιο», σελ. 423, «Αναστάσιος» 1.10.2014, «Συμπορευόμενοι με π. Αλέξανδρο Σμέμαν». 

      Την αφορμή για τις σκέψεις που ακολουθούν έδωσαν σχόλια κυρίως στην ανωνυμία καταγγελίας ως μονομερούς-«Με τη μονομερή … τοποθέτησή σας…»-σχετικής ανακοίνωσης ΕΛΜΕ για τη γιορτή των Τριών Ιεραρχών, από καθηγήτρια με υπόβαθρο ευδιάκριτα χριστιανικό.

Πιο συγκεκριμένα, ο λίαν αγαπητός π. Νικόλαος Μεσαλάς σχολίασε θετικά την καταγγελία, αλλά πρόσθεσε ότι, «καλό θα ήταν να είναι και υπογεγραμμένη για να έχει και αξία». Διαφωνώντας με το τελευταίο σχολιαστής με  ψευδώνυμο observer υποστήριξε ότι και η ανώνυμη καταγγελία έχει την ίδια αξία «αν αυτό  που γράφει είναι σωστό», Αλλά και πρόσθεσε ότι, επί πλέον αυτή -η ανώνυμη- προφυλάσσει το σχολιαστή και τους περί αυτόν από πολλά τε και δεινά επερχόμενα από «τους κακοπροαίρετους γιατί δε ζούμε σε κοινωνία αγγέλων».

     Παρεμβαίνων  συμφώνησα στο «υπογεγραμμένη…» με π. Νικόλαο, και με observer  ότι και η ανώνυμη έχει την ίδια αξία, «αν αυτό  που γράφει «είναι σωστό». Για τα παραπέρα όμως κατέθεσα ευθεία διαφωνία μέσω Απ. Παύλου γράφοντος προς Τιμόθεο. «Υπόμνησιν λαμβάνων της εν σοι ανυποκρίτου πίστεως»-«Λαμβάνοντας υπόψη μου την ανυπόκριτη πίστη  σου», που συνέδεσα με το : «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε», σε σημερινή γλώσσα, είσαστε-είμαστε του Χριστού ! Και,  οφείλουμε να ζούμε και να ενεργούμε με οδηγό το : «Ου γαρ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως, και αγάπης και σωφρονισμού». Με ρητό επακόλουθο : «Μη ουν επαισχυνθής το μαρτύριον του Κυρίου ημών, μηδέ εμέ τον δέσμιον αυτού»-2Τιμ.1,5κε. Η εποχή μας είναι εποχή Αποκαλυπτική, και ο κάθε χριστιανός οφείλει να ξεκαθαρίζει αν σηκώνει Σταυρό Χριστού ή κοροϊδεύει εαυτόν και λοιπούς ! Οφείλει με άλλα λόγια να κάνει αισθητή τη χριστιανική υπόσταση και παρουσία του, να στέκει θαρρετά απέναντι, ενδεικτικά, στην αθεϊστικής βάσης και ολοκληρωτικής απόκλισης μειοψηφία, που κατά την τακτική της κολοβής αλεπούς αυτοανακηρύσσεται … «προοδευτική» πλειοψηφία, και ευρύτερα στον πνευματικό και ηθικό κατήφορο και εκτραχηλισμό επί του προκειμένου της Ελληνικής κοινωνίας !

       Ο observer επανήλθε στην ίση αξία του ανώνυμου σχολίου, «αν αυτό  που γράφει είναι σωστό», πράγμα που δεν αμφισβήτησα, επέμεινε στην «προστασία» που παρέχει στο σχολιαστή η ανωνυμία, αλλά και διαμήνυσε «περισσότερη προσοχή για το πώς ερμηνεύουμε το Β΄ Τιμ.1,5κε». Με άλλα λόγια, υπέδειξε επιλογή χριστιανικής ζωής «λάθε βιώσας», «χαμηλής πτήσης», με κατεβασμένα τα φτερά. Και με τα περί «προσοχής στο πώς ερμηνεύουμε …», πήγε να καλύψει αμφότερα και Αγιογραφικά. Αναρωτιέμαι πού της Γραφής και πού της ιστορίας της Εκκλησίας βρήκε και διάβασε τα τοιαύτα, και πιο πολύ αν  ιδιαίτερα σήμερα μπορούν να σταθούν και να αποτελέσουν χριστιανική πρόταση ζωής αυτά ! Μάλλον καλύτερα και ευθέως λέω ότι, ο αναδυόμενος από τα ανωτέρω τύπος «χριστιανού», είναι άγνωστο είδος χριστιανού, χριστιανού, όντως χριστιανού !

     Δεν ξέρω αν ή πόσο έχουμε όλοι συνειδητοποιήσει ότι πρώτιστο, κύριο, και ”sine qua non” -χωρίς αυτό τίποτα»- για το χριστιανό κάθε εποχής είναι ο Σταυρός ! Με ό, τι αυτό αντιπροσωπεύει στα όρια της Εκκλησίας για κάθε μέλος της, μέλος του Σώματος του Χριστού. Αν θέλετε όχι ο βαρύς σαν του Χριστού, που προκάλεσε εκείνο το : «Πάτερ μου ει δυνατόν εστί παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο», αλλά και τον έφερε πλησίστιο σε απόλυτη πιστότητα με το θέλημα του Πατρός -«Πλην ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ»- Μτ.26,39-40 ! Σταυρός που η Αγάπη του επιμερίζει σε κάθε χριστιανό, από την ευθεία του: «Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία» ! Και από τούτο: «Ο ζυγός μου χρηστός, και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν» -Μτ.11.30. Ωστόσο Σταυρός προσωπικής δοκιμασίας και δοκιμής. Σταυρός δοκιμής ! Οπωσδήποτε όμως, όχι περιγραφή σταυρού, ούτε υποκατάστατο σταυρού ! Ούτε  «σταυρός» … δονκιχωτικός ! Ούτε τέλος σταυρός αδιακρισίας, ως των πάλαι ποτέ «εισπηδούντων» στο μαρτυρικό στάδιο …

*****   ***   *****

      Αυτά είναι καθαρά, ξάστερα και αμοιβαία συμφωνημένα από την πρώτη στιγμή ανάμεσα στο Χριστό και τον κάθε χριστιανό ! Και, αντιπροσωπεύουν το Σταυρό της ελευθερίας του, «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν» !   Και δείχνουν πεντακάθαρα ότι : 1. Ο Χριστός δεν αναγκάζει κανέναν να πάει μαζί του, η ιστορία του δεν είναι υπόθεση αριθμών και οπαδών. «‘Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν», έχει ειδοποιηθεί και γνωρίζει εκ προοιμίου ότι δεν πρόκειται για ένα ρομαντικό περίπατο, αλλά για μια ζωή στην περιπέτεια του, «απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». Όποιος θέλει καλείται να ακολουθήσει και ακολουθεί την Αγάπη που  «ου ζητεί τα εαυτής», αλλά του «πλησίον» του όποιου άλλου, που ταλαιπωρείται, υποφέρει, πεινάει υλικά και πνευματικά !  2.   Από κει και πέρα, η ελευθερία του «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν», συνεπάγεται ομολογία σταθερή σε κάθε εποχή. «Πας όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς. Όστις δ’  αν αρνήσητέ με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς». Και πιο απροκάλυπτα.  3.«Ος ου λαμβάνει τον σταυρὸν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ έστι μου άξιος»-Μτ.10,32-33. Καθαρά, ξάστερα, αμοιβαία συμφωνημένα πάντα στη βάση της ελευθερίας της Αγάπης του «όστις θέλει». Ιδού, από τη Μεγάλη και Μόνη  Πηγή !

     Αυτά δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο της λιποψυχίας, της κάμψης, και αυτού του «ουκ οίδα τον άνθρωπον». Ανθρώπινα όλα αυτά, πλην μένει πάντα ανοιχτή διάπλατα την πύλη της Μετάνοιας-«Δεινόν η ραθυμία, Μεγάλη η Μετάνοια, ην μοι δώρησαι Σωτήρ, ο αμέτρητον έχων το έλεος», Δοξαστικό Οσίας Κασιανής-και η Αγάπη Του τον περιμένει να διαβεί την είσοδό της !

      Τέλος σε ό,τι αφορά στα του αρνητικού, του άκρως εναντίου, όνομα και πράγμα, εχθρικού περιβάλλοντος, αν μπορεί να νοηθεί τέτοιο το σημερινό αυτό «των κακοπροαίρετων, γιατί δε ζούμε σε κοινωνία αγγέλων», δύο, μόνο δύο παραθέσεις-υπομνήσεις από τις Μεγάλες Ώρες του Θείου Πάθους  είναι θαρρώ υπέρ αρκετές και άκρως ενδεικτικές για να καταλάβει καθένας μας τα όρια και τα πλαίσια του τι και πώς οφείλει να ενεργεί ο «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν» χριστιανός, χριστιανός.  1. «Οψίας γενομένης … ελθών Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ευσχήμων βουλευτής, ος και αυτός ην προσδεχόμενος την βασιλείαν του Θεού, τολμήσας εισήλθεν προς Πιλάτον, και ητήσατο το σώμα του Ιησού …». «Τολμήσας», ιδού ο χριστιανός της κρίσιμης, της πολύ-πολύ κρίσιμης ώρας, του ακραία εχθρικού περιβάλλοντος, ο χριστιανός, χριστιανός ! «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία», και η ελευθερία της αγάπης του Χριστού ! Και, 2. «Διαγενομένου δε του Σαββάτου Μαρία η Μαγδαληνή, και Μαρία η του Ιακώβου, και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα, ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν … και έρχονται προς το μνημείον … και έλεγον προς εαυτάς, τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου … ην γαρ μέγας σφόδρα»-Μαρκ.15,42κε, 16,1κε. Ιδού και οι χριστιανές, της κρίσιμης, της πολύ-πολύ κρίσιμης ώρας του ακραία εχθρικού περιβάλλοντος  ! Δεν τις απασχολεί ότι όλοι είναι απέναντι ! Ούτε κι αυτό το εμπόδιο της φρουράς. Μόνο ο βράχος που κλείνει τη θύρα του μνημείου ! Από την άλλη, την ίδια εκείνη πολύ-πολύ κρίσιμη ώρα, οι απομείναντες Ένδεκα της πρώτης γραμμής είχαν χαθεί ! Προσέξτε όμως, σ’ αυτούς και το Δωδέκατο νέο έστειλε το Άγιο Πνεύμα … Ανερμήνευτες οι βουλές Του, ανεξιχνίαστοι οι δρόμοι Του …

     Πλημμύρα η ιστορία της Εκκλησίας από χριστιανούς, χριστιανούς ! «Τοσούτον έχοντες ημίν περικείμενον νέφος μαρτύρων-μεγάλη στρατιά»- Εβρ.12.1. Όχι λίγοι βέβαια από τότε ως και σήμερα και οι «χριστιανοί» της υπό ανωνυμίαν … «προστασίας» από τους «κακοπροαίρετους, γιατί δε ζούμε σε κοινωνία αγγέλων». Και σε τι παραλλαγές δεν είχε κατατεθεί το «ουκ οίδα τον άνθρωπον», για ένα χαρτί «προστασίας» από τις εθνικές Ρωμαϊκές αρχές, μέγα πρόβλημα τότε για την Εκκλησία «οι πεπτωκότες», πολύ λεπτό και πολύ δύσκολο  !

    Ωστόσο απ’ αυτά κι αυτά, και από αυτές τις ελάχιστες παραθέσεις από τη Μεγάλη και Μόνη Πηγή, φαίνεται λίαν ευδιάκριτα ότι και σήμερα όπως πάντα, μάλλον ιδιαίτερα σήμερα, ο χριστιανός, οφείλει να λέει, και να ομολογεί, όχι βέβαια με προπέτεια … αλλά με το χριστιανικό τρόπο της ζωής του, θαρρετά με τη στάση, την υπόσταση, την παρουσία του ότι : «Ου γαρ επαισχύνομαι το Ευαγγέλιον του Χριστού». Δεν ντρέπομαι που είμαι του Χριστού»-Ρωμ.1,16-της Εκκλησίας, της όντως και οικουμενικής στην αποστολή Ορθοδοξίας Να ζει και να κινείται με «πνεύμα δυνάμεως, αγάπης,, το Α και Ω, και σωφρονισμού»!-2Τιμ.1,5. Φυσικά με ανοιχτό το ενδεχόμενο «να υποστεί για το Χριστό κάποιον από τους τρέχοντες σήμερα «ονειδισμόν-εξευτελισμό»-Εβρ.13,13. Δεν είναι πολύ δύσκολο σήμερα και στη λεγόμενη Ορθόδοξη Ελλάδα να καταλάβουμε ότι «ο κόμπος πια έχει φτάσει στο χτένι», κατά το κοινώς λεγόμενο, και δεν υπάρχει για το χριστιανό άλλος δρόμος, άλλη οδός !

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα …»

Αθανάσιος Κοτταδάκης