Είναι ή φαίνεσθαι;; --Βοήθεια άνευ όρων τής Σοφίας Καυκοπούλου

Ο μακαριστός Μητροπολίτης
Γέρων Λεοντοπόλεως
κυρός Διονύσιος 

Είναι ή φαίνεσθαι;;

--Βοήθεια άνευ όρων

τής Σοφίας Καυκοπούλου

Την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2020, στην αίθουσα εκδηλώσεων τής Χριστιανικής Στέγης Πατρών, πραγματοποιήθηκε ομιλία με θέμα «Καθ’ ομοίωση ή κατ’ επίφαση… Πού να βρω την ψυχή μου;» από τον δικαστικό κ. Ευάγγελο Κωστακιώτη. Με αφορμή την εξαίσια ομιλία τού κ. Κωστακιώτη, πολλές σκέψεις πλημμύρησαν το μυαλό μου και στριφογυρίζουν συνεχώς μέσα μου. Ο ομιλητής φρόντισε να δώσει στο ακροατήριο ποικίλα παραδείγματα κατ’ επίφασιν πίστεως από ανθρώπους που θρησκεύουν. Όμως τελικά, ποιος είναι ο σωστός τρόπος για να αγαπά κάποιος τον Θεό;; Φτάνει μόνο η πίστη ή δυστυχώς η προσπάθεια μας μένει άκαρπη, όπως η θυσία τού Κάιν που δεν ευχαριστούσε τον Θεό;

Πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να γίνονται άθεοι ή να μένουν αμέτοχοι απέναντι στη θρησκεία, βλέποντας την υποκριτική στάση των πιστών -κατά τα φαινόμενα- χριστιανών. Και αυτό είναι δυστυχώς σύνηθες στις μέρες μας. Ο άνθρωπος πλέον δεν υπακούει στα ‘’πρέπει’’, κάτι θεμιτό όσον αφορά το λεπτό αλλά σπουδαίο ζήτημα τής πίστης. Άρα, είναι ανάγκη να νοιώσει την αλήθεια για να πιστέψει.

Οι περισσότεροι όμως, από άγνοια, από λάθος, από έλλειψη σφαιρικής αντίληψης, εμμένουν να ταυτίζουν την πίστη με τις συμπεριφορές των πιστών. Συνεπώς, δε μελετούν, δεν έρχονται σε επαφή με τους Πατέρες, δε γνωρίζουν τις δογματικές αλήθειες, ώστε να τις ακολουθήσουν ή να τις απορρίψουν συνειδητά. Βλέπουν όμως την υποκρισία, την θρησκοληψία, τον πουριτανισμό, τη μισαλλοδοξία των χριστιανών και απομακρύνονται.

Η λύση σε αυτό το δυσεπίλυτο πρόβλημα δεν είναι τα πύρινα κηρύγματα που αγγίζουν τους ήδη πιστούς, αλλά το παράδειγμα. Το παράδειγμα όλων, όσοι θέλουμε να λεγόμαστε –και να είμαστε- χριστιανοί. Δε συνάδει άνθρωποι τής Εκκλησίας να διώχνουν τον ξένο ή τον ζητιάνο για να μην χαλάσει την αισθητική τους. Δε συνάδει να δειλιάζουν απέναντι στην εθελοντική αιμοδοσία, όταν ο ίδιος ο Χριστός έδωσε το Αίμα του για τον άνθρωπο. Δε συνάδει να κλωτσούν το αδέσποτο που ζητιανεύει φαγητό. Δε συνάδει να κοινωνούν και μετά να μη μιλούν με τη γειτόνισσα. Πολλά δε συνάδουν, αλλά είμαστε φθαρτοί, άνθρωποι με πάθη, πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε. Τουλάχιστον όμως να κάνουμε την προσπάθειά μας, να βάζουμε τον στόχο μας και να παλεύουμε για να τον επιτύχουμε. Με τον καιρό, θα γίνει βίωμά μας. Πριν λίγες μέρες, άνθρωπος πιστός μου είπε αβίαστα κάτι που με κατακεραύνωσε! «Το σκυλάκι σου να βρεις κάπου να το δώσεις…» Για να πάρει την απάντηση ότι τέτοια αμαρτία εις βάρος αθώου πλάσματος δεν την κάνω. Σκέφτομαι από εκείνη τη στιγμή, πόσο μπορεί να πληγώσει κάποιος τον συνάνθρωπό του και πόσο έχει διαστραφεί ο άνθρωπος που έχει φτιαχτεί από τον Δημιουργό για να αγαπά.

Και όλες αυτές οι σκέψεις μου γέννησαν την ανάγκη να εξομολογηθώ κάτι που καιρό τώρα παρατηρώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ίσως κάποιοι δεν το γνωρίζουν, αλλά υπάρχει μια πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων που στέκονται καχύποπτα απέναντι στην Εκκλησία και τους χριστιανούς, για την στάση μας απέναντι στα ζώα. Κάθε μέρα σχεδόν, προσπαθούμε να δώσουμε με επιχειρήματα να καταλάβει ο κόσμος ότι οι αληθινοί χριστιανοί αγαπάμε τα ζώα και ζούμε οι περισσότεροι με αυτά, κοντά στη φύση, απολαμβάνοντας την ομορφιά τής Δημιουργίας. Δε χωριζόμαστε σε αυτούς που βοηθούν μόνο ζώα ή μόνο ανθρώπους, μόνο παιδιά ή μόνο γέροντες, αλλά είμαστε ανοιχτοί σε βοήθεια προς όποιον έχει ανάγκη. Χωρίς διαφήμιση. Δίνοντας χείρα βοηθείας και αγάπης.