Μια ένδειξη διαμαρτυρίας στην πληγωμένη Εκκλησία μας - Γιώργος Παπαδόπουλος

«Δυστυχισμένη Ελλάς, δυσ­τυχισμένοι Έλληνες! Αναθεματισμένοι κυβερνήτες…»

(Μακρυγιάννης)

Τετάρτη 18 Μαρτίου του 2020.Αποφάσισα να κατέβω στην Αθήνα. Μια τελευταία βόλτα. Όσο μπορούσα. Όσο επιτρέπεται. Όσο υπάρχουν συγκοινωνίες. Όσο υπάρχει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! Όσο υπάρχει ΕΛΛΑΔΑ!

Μα που βρίσκομαι; Στην άλλοτε γεμάτη κόσμο πόλη μας, στη άλλοτε γεμάτη αυτοκίνητα, στην άλλοτε γεμάτη καταστήματα, στους άλλοτε μικροπωλητές ,στην άλλοτε γεμάτη  αστέγους και ζητιάνους, επικρατεί μια νέκρα. Ποιος ξέρει τι έχει γίνει. Προχωρώ από άκρη σε άκρη. Η ίδια εικόνα παντού. Παιδιά πουθενά. Τα κλείδωσαν τιμωρία στο σπίτι στερώντας τους την μάθηση. Γιατί; Γιατί έτσι αποφασίστηκε.

Που και που βλέπεις φιγούρες βιαστικές που μοιάζουν με ανθρώπους ντυμένους σε αποκριάτικο καρναβάλι.  Απομακρύνεται ο ένας από τον άλλο σαν να έχει λέπρα. Και ρωτάς τι να έχει ντυθεί αυτός; Γιατρός αφού έχει γάντια και μάσκα ή μήπως είναι κάποιο UFO προγραμματισμένο να υπακούει και να υποκύπτει στη πλύση εγκεφάλου των εκάστοτε μέσων ;

Προχωρώ πιο κει. Αρχίζω να μετράω. Μιά, δύο, τρεις…29 εκκλησίες  πέρασα. ΟΛΕΣ ΒΟΥΒΕΣ! ΟΛΕΣ ΑΛΕΙΤΟΥΡΓΗΤΕΣ!  Πάγωσα. Τι έγινε; Που βρίσκομαι; Στα χρόνια του Αλή Πασά;

Όχι τότε υπήρχαν εκκλησίες. Τότε υπήρχαν τα κρυφά σχολειά. Τα παιδιά μάθαιναν γράμματα, δεν έκαιγαν  το δίκτυο από το gaming.

Μήπως είμαι στη Σπιναλόγκα; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ!

Εκεί υπήρχε ανθρωπιά και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! Εκεί υπήρχε Εκκλησία ζωντανή. Εκεί η καμπάνα χτυπούσε ΔΟΞΟΛΟΓΩΝΤΑΣ τον Θεό και ΠΑΡΑΚΑΛΩΝΤΑΣ για την ίαση που ήρθε με το εμβόλιο του Χάνσεν! Εκεί του Ευαγγελισμού ακουγόταν το «ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ…» χωρίς τη φοβία  του Σταλινικού καθεστώτος που αποφάσισε εκτός των άλλων να πάρει και το ρόλο του Πνευματικού.

Που ακούστηκε… Το Ελληνικό κράτος θέλει να κάνε τον παπά! Και μάλιστα τον πνευματικό! Για δες βάζει και επιτίμιο. Βάζει σε κανόνα όλο τον κλήρο. Από τον άξιο Αρχιεπίσκοπο που έδωσε μια μεγάλη μάχη αυτές τις μέρες μέχρι και τους ιερείς και τους διακόνους. ΟΛΟΙ ΑΛΕΙΤΟΥΡΓΗΤΟΙ! ΟΛΟΙ ΣΕ ΚΑΝΟΝΑ! ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΙΝΩΝΗΣΕΙ! Αφορισμένοι. Και όλα αυτά γιατί;

Επειδή υπάρχει μια γρίπη; Επειδή κάποιοι καταπατώντας την ελευθερία εξασκήσεως των θρησκευτικών μας καθηκόντων πάγωσαν την Ελλάδα. Μα επιτέλους το ίδιο ενδιαφέρον γιατί δεν έγινε με το AIDS,με την ομοφυλοφιλία, με την ηπατίτιδα, τα ναρκωτικά, με την ανηθικότητα, τα τροχαία και με τις εκτρώσεις  ;

Γιατί από την αρχή όλο το ενδιαφέρον να κατακερματιστεί η Εκκλησία; Τόσο πολύ την φοβούνται; Γιατί να μείνουν χωρίς πνευματική τροφή οι πιστοί; Μα ο άνθρωπος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΟ.ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΣΩΜΑ!ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΜΟΝΟ ΦΑΙ…ΕΧΕΙ ΨΥΧΗ! Αυτή θα πεθάνει; Θα σκοτωθεί; Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη όσων νοσούν ψυχικά και θεραπεύονται στην εκκλησία; Τα νοσοκομεία σώματος είναι ανοικτά. Τα νοσοκομεία των ψυχών γιατί να είναι κλειστά; Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη των καταθλιπτικών επεισοδίων που σημειώνονται ;Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη των αγριεμένων ζώων που φτίαχνει για το θίασο του το κράτος;  Γιατί δεν μπαίνει σε καραντίνα το Κοινοβούλιο; Αυτοί ορκίστηκαν ότι θα μας φροντίζουν. Πού είναι αυτό που υποσχέθηκαν; Όλοι τα ίδια. Από τον Άννα στον Καιάφα!

Τότε είπα στον εαυτό μου. Κατάλαβα που είμαι. Στην εποχή του Μαξιμίνου. Του φρικτού διώκτη του χριστιανισμού. Και ποιο το τέλος του;  Κάποτε μπήκε στο πλοίο με συνοδεία δούλων του, για να φτάσει στην Κωνσταντινούπολη. Στα ξαφνικά τα μάτια του τυφλώθηκαν και παρ’ όλο που και πριν ήταν τυφλός στην ψυχή, τυφλώθηκε και στα μάτια. Στη συνέχεια παραπονέθηκε στους δούλους του, πως κάποια αόρατα χέρια τον μαστίγωναν φριχτά.

Αμάν…πρέπει να τρέξω σε κάποια κακόμβη. Αν με βρουν το αμάρτημα να είσαι χριστιανός είναι μεγάλο! Και βροντοφωνώ τα λόγια του Μακρυγιάννη: «Δυστυχισμένη Ελλάς, δυσ­τυχισμένοι Έλληνες! Αναθεματισμένοι κυβερνήτες…» 

Γιώργος Παπαδόπουλος

Δημοσιογράφος