ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΗΣ: Η φετινή επέτειος ας γίνει το αντίδοτο στο απεγνωσμένο πανδημικό μας βάσανο

Η παγκόσμια κοινότητα καί ἡ χώρα μας ἀγωνίζονται γιά τήν ἀποτελεσματικότητα ἀντιμετώπισης τοῦ νέου κορωνοϊοῦ, σύν τοῖς ἄλλοις καί μέ τήχωροθετική διεύρυνσητῶν ὑγειονομικῶν καί νοσοκομειακῶν δυνατοτήτων. Ἡ ἐξάπλωση τῆςἀπρόβλεπτης πανδημικῆς ἀπειλῆςκαί σέ μᾶς ὁδήγησεστή στενοχωρία τοῦ συλλογικοῦ ἀποκλεισμοῦἀπό τήν παραμικρή σχεδόν κίνησηκαί βεβαίως ἀπό κάθεἐκδήλωση ἐπετειακοῦ ἑορτασμοῦ. Φέτος, μέ ἄλλα λόγια, συρρικνώθηκεἡ χωρητικότητα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καί τῆς πρώτης μεγάλης ἐθνικῆς μας ἑορτῆς.Μήπως ὅμως ὑπερβάλλουμε καί ἀστοχοῦμε στήν ἑρμηνευτική τῶν φαινομένων; Μήπως ἡ χωρητικότητα παραμένει τό ἴδιο ἀληθινή καί πλατιά καί μᾶς προσμένει;

ΠΡΙΝ ΕΙΚΟΣΙ ΑΙΩΝΕΣ, ὅπως καί ὅταν τό θέλησε, ὁ Θεόςμᾶς ἔδειξε τήν τελειότητα τοῦ ἀνθρώπου.
Παραμένοντας τέλειος Θεός, ἀναδέχθηκε στό πρόσωπό Του τήν ἀνθρώπινη φύση μας τέλεια.Μᾶς φανερώθηκε ὡς Θεάνθρωπος μέσα ἀπό τήν προσληφθεῖσα ἀνθρωπινότητά του γιά νά γίνει αὐτή ὁ μοναδικός μας δρόμος τῆς σωτηρίας, τῆς ὁλοκληρίας, τῆς τελειότητας, τῆς πληρότητας, τῆς ἕνωσης μέ τόν Τριαδικό Θεό.

Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἐνανθρώπινος ἀδελφός μας, γιά νά μᾶς καταστήσει δικούς Του θεανθρώπινους ἀδελφούς καί υἱούς τοῦ Θεοῦ. Ἀνασώζει καί ἀπολυτρώνει καί τελειοποιεῖγιά μᾶς τήν ἀρχική δημιουργική Του πράξη καί τήν αἰώνια ἁγιαστική Του κληρονομιά, νά εἴμαστε ἀληθινά ἄνθρωποι, νά εἴμαστε (νά γινόμαστε) αὐτό πού εἴμαστε, “κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ ὁμοίωσιν Θεοῦ”.

Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΓΙΝΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ἄν δέν τόν ἀγγίζει ὁ Θεός στά ἐσώψυχά του, ἄν δέν γίνει βιωματικός σκοπός του ὁ Θεός, παραμένει μικρός, πολύ μικρός, ἀσήμαντος, πολύ ἀσήμαντος, φτωχός καί κακομοιριασμένος.

Τί νά περιχωρήσει ὁ ἄνθρωπος;

Ἡ χωρητικότητά του εἶναι δεδομένη. Ὅ,τι κι ἄν μάθει, ὅ,τι κι ἄν ζήσει, ὅ,τι κι ἄν κερδίσει, ὅ,τι κι ἄν τοῦ ἀναγνωριστεῖ, εἶναι μιά περιορισμένη κατάσταση χωρητικότητας (χωροχρόνου). Ἄν εἶχαν μεγαφωνική ἀναμετάδοση τά ἴχνη τῆς φθαρμένης σωματικότητας ἀναριθμήτων ἀνθρώπων (π.χ. ἀπό τά ἴχνη τῶν κρεματορίων τοῦ Χίτλερ ἤ τῶν συγχρόνων ἐκδοχῶν τους μέχρι καί τῶν νεκρῶν τῆς Κίνας τῆς σήμερον), θά μᾶς ἐπιβεβαίωναν τήν ἴδια ἀπελπισμένη κραυγή: “Ἰδού παλαιστάς ἔθου τάς ἡμέρας καί ἡ ὑπόστασίς μου ὡσεί οὐθέν ἐνώπιόν σου. Πλήν τά σύμπαντα ματαιότης, πᾶς ἄνθρωπος ζῶν”(Ψαλμ. 38,6).

Ἀκόμη καί στά πλαίσια τοῦ βίου, ἡ ἀνθρώπινη χωρητικότητα, ἡ ἀνθρώπινη διαπλάτυνση καί εὐρυχωρία εἶναι μιά κατάσταση δυναμική (κατάσταση δυνατότητας) πού πραγματώνεται μέσα ἀπό τήν ἀναγνώριση τῶν ἄλλων.Ὁ ἄνθρωπος καθ᾽ ἑαυτόν εἶναι φύσει περιορισμένος. “Ἁπλώνεται” μετέχοντας στούς ἄλλους ἀνθρώπους καί στά ἄψυχα πράγματα. Γίνεται σπουδαῖος, ὅταν καταφάσκει τήν κοινωνία. Ἡ θεατή διακοινωνία εἶναι αὐτή πού προσδίδει ἀξία καί διασώζει ἀπό τήν ἀπαξίωση τόν κάθε ἄνθρωπο.

Ἀπό αὐτό τό χειροπιαστό δεδομένο, μακάρι κάποια στιγμή νά ἀναχθοῦμε καί νά ἀναζητήσουμε ἡ πανανθρωπότητα ἕνα ἄλλο ἀφετηριακό καί κυρίως ἐσχατολογικό δεδομένο (δῶρο, ὕψιστο θεῖο δῶρο).

ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΙΚΟΣΙ ΑΙΩΝΕΣ, αὐτήν τή φυσική μεταπτωτική στενοχωρία μας ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός τήν ἔχει ἀναπλάσει σέ εὐρυχωρία πρός τόν ἄκτιστο Ἑαυτό Του καί σέ εὐρυχωρία πρός τήν πανανθρωπότητα. «Ὅλον τόν Ἀδάμ φορέσας, Χριστέ, τήν ἀμαυρωθεῖσαν ἀμείψας ἐλάμπρυνας πάλαι φύσιν καί ἀλλοιώσει τῆς μορφῆς σου ἐθεούργησας”. «Φόρεσες ὅλη τήν ἀνθρώπινη φύση, Χριστέ, κι ἀπό σκοτεινιασμένη πού ἦταν πρίν, ἐσύ τήν μετέβαλες σέ λαμπρή καί τό ἔδειξες φανερά ὅτι τήν ἕνωσες μέ τή θεότητά σου μέ τό φωτεινότατο ἄλλαγμα τῆς μορφῆς σου» τήν ὥρα τῆς Μεταμόρφωσης». Ὁ εὐαγγελισμός δέν εἶναι μόνο γιά τή σάρκωση, ἀλλά γιά ὅλη τή διαδρομή τῆς θείας οἰκονομίας.

Αὐτό δέν τό κρατάει ὁ Χριστός γιά τόν ἑαυτό Του, ἀλλά τό προσφέρει τελείως σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Κι αὐτό τό προσφέρει ὄχι καταναγκαστικά, ἀλλά ἐλεύθερα σέ ὅσους ἑνώνονται μαζί Του ὡς ἐκκλησιαστικό σῶμα. Μᾶς τό βεβαιώνουν τά πνευματικά ἀναστήματα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, οἱ Ἅγιοι καί οἱ δίκαιοι.
Ὅλοι οἱ Ἅγιοι, μέ πρώτη τήν Παναγία μας, εἶναι ἀπροσμέτρητα δεκτικοίστό Χριστό καί σέ κάθε ἄνθρωπο. Ἦταν ἐπί γῆς καί διαμένουν αἰώνια δεκτικοίπρός τό Χριστό καί πρός τήν πανανθρωπότητα.

ΑΥΤΟ (νά) θυμόμαστε ὅλοι μας, στά προεόρτια, στά ἑόρτια καί στά μεθέορτα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ.
Τήν εὐρυχωρία τῆς θεανθρώπινης δωρεᾶς-δυνατότητας σέ μᾶς ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ.
Τήν εὐρυχωρία τῆς θεανθρώπινης δωρεᾶς πού μᾶς ὑπέδειξε ὁ Χριστός, πού τήν προσέλαβαν αὐτοθυσιαστικά ἡ Παναγία Μητέρα Του καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι καί οἱ Δίκαιοι.

Τήν εὐρυχωρία τῆς θεανθρώπινης μοναδικῆς παναξίας πού ὁ κάθε πιστός τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, ἄν θέλει, τήν πιστεύει καί τήν προσλαμβάνει καί τήν διατηρεῖ στό νῦν καί ἀεί.

Αὐτήν τήν εὐρυχωρία εἶχαν καί προσέφεραν μέ τή φιλοτιμία τῆς θυσίας τους ὅλοι οἱ μάρτυρες καί οἱ αὐτοθυσιαζόμενοι ἀγωνιστέςτῆς ἱστορικῆς μας διαχρονίας τήν ὁποία σημαιοφορεῖ ἡ πρώτη μας ἐτήσια Ἐθνική Ἐπέτειος.Αὐτό δηλώνει ἡ ἐθνική μας σημαία, μέ τή δοξασμένη Σταυρική ἁπαλότητα καί φυσικότητα τοῦ γαλάζιου καί τοῦ λευκοῦ, τῆς θάλασσας πού μᾶς περιβάλλει καί τοῦ οὐρανοῦ πού μᾶς προσμένει.

Μέ τέτοια θεανθρώπινη πρακτική καί ἐμπειρική θεολογική συνείδηση ἀναδείχθηκαν οἱ τόσο μεγαλειώδεις μορφές πού παιανίζουμε τά μεγαλουργήματά τους μέ τόν Ἐθνικό μας Ὕμνο καί τά μουσικά ἐμβατήρια τῆς ἐθνικῆς μας παλιγεννεσίας.

Ὁ Χριστός φόρεσε ὅλον τόν Ἀδάμ, ὄντας καί παραμένοντας τέλειος Θεός ἀναδέχθηκε τήν ἑνιαία ἀνθρώπινη φύση πού μᾶς ἔδωσε καί τήν θεούργησε στό πρόσωπό Του, γιά νά γίνει ὁ δρόμος μας, νά μᾶς δείξει τήν ἀληθινότητά μας, νά μᾶς χαρίσει τήν αἰώνια ζωτικότητα, τήν κοινωνία μας μαζί Του.

ΜΕ ΑΥΤΗΝ τήν ἐπαναστατική πίστη καί πιστότητα ἔζησαν καί ἔδρασαν οἱ Νεομάρτυρες τῆς φυλῆς μας σέ κάθε γωνιά τῆς ἀπελευθερωμένης καί τῆς εἰσέτι δούλης πατρῴας γῆς μας.
Μέ αὐτήν τήν ἀναστάσιμη σταυρωμένη γενναιότητα ἡ ἁγία Φιλοθέη ἡ Ἀθηναία ἔγινε πρόδρομος τῆς δημοκρατίας, πρόδρομος τῆς ἐλευθερίας, πρόδρομος τῆς παιδείας, πρόδρομος τῆς κοινωνικῆς προσφορᾶς γιά ρωμηούς καί ρωμηοποῦλες, καί γιά ἐξισλαμισμένους δούλους καί δοῦλες τῆς ὀθωμανικῆς βαρβαρότητας.
Μέ τόν ἴδιο θεολογικό καί ἀνθρωπολογικό ἐξοπλισμό καί τήν ἴδια ἀποφασιστικότητα ἐμπρός στόν ἀτομικό θάνατο ὁ Ἁγιορείτης ἱερομόναχος ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἔστησε 180 ἁπλά (δημοτικά) σχολεῖα καί δεκάδες ἄλλα ἐκπαιδευτήρια ἀνά τήν ἐπικράτεια, ὥστε ἡ Ρωμηοσύνη (πού κανείς τρανός δέν τήν ὑπολόγιζε) νά ἀποδειχθεῖ πώς εἶχε ἀδούλωτο φρόνημα καί ἀδούλωτη ὑπαρκτικότητα.
Ἡ Ρωμηοσύνη ἐπιβίωσε καί θά ἐπιβιώνει, γιατί ἦταν βαπτισμένη στήν κολυμβήθρα τοῦ σαρκωμένου Θεοῦ, γιατί κοινωνοῦσε τό Σῶμα καί τό Αἷμά Του, γιατί γνώριζε νά ξεπερνᾶ τίς ἱστορικές της ἀποθλίψεις μέ τή διαρκή ἱστορική κατάφαση στόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου, στόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεανθρώπινης σωτηρίας.
Πόσα μεγάλα καί ἀτρόμητα ἱστορικά ἔθνη, πού ἔζησαν ἀλλοτριωμένα ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔσβησαν, καί ὅμως ὁ Ἑλληνισμός ζεῖ ὡς Ρωμηοσύνη, ὡς δυναμική καί πραγματική ἐκδοχή τῆς Ἐκκλησίας, σέ κοινωνία μέ τόσους ἄλλους βαπτισμένους συνορθοδόξους λαούς.

Η ΦΕΤΙΝΗ ΔΙΤΤΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ἄς γίνει τό καλύτερο ἑορταστικό ἀντίδοτο στό ἀπεγνωσμένο πανδημικό μας μεγάλο βάσανο.

Νά ξαναθυμηθοῦμε καί νά διδάξουμε τό ἡρωϊκό παράδειγμα τῶν γενναίων μας μέσα στά σπίτια μας στούς προσφιλεῖς μας, ἀλλά καί μέσα ἀπό τίς καθημερινές μαςδιαδικτυακές ἐπικοινωνίες.Μέ τήν ἀγωνιστικότητα τῶν καρδιῶν μας, μέ τήν αὐτοθυσιαστική πρακτικότητα τοῦ παραδείγματός μας, μέ τήν πίστη μας καί τήν πιστότητά μας στόν Κύριο καί Θεό μας ὑπό ὁποιεσδήποτε ἀτυχεῖς συγκυρίες.

Ὅπως μᾶς σήκωσε Ἐκεῖνος καί μᾶς σηκώνει μέ τήν ἄκρα ἀγαπητική ταπείνωση τῆς ὑπομονῆς Του, καιρός εἶναι νά σηκώσουμε ὁ καθένας τό πανανθρώπινο βάσανο καί τήν ἐθελούσια ἀποστέρηση τῶν ἀλλοτινῶν “χαρῶν”. Ἡ ἐνανθρώπησή Του καί ἡ ἄκρα ταπεινότητά Του καί ὁ σταυρικός Του θάνατος, δηλαδή ἡ θεανθρώπινη παρουσία Του μέσα σέ τόσο ἀκραῖες ἱστορικές ἀπορρίψεις, ἄς γίνουν ὑπόδειγμα σωφροσύνης, ταπεινότητας, ὑπομονῆς, αὐτοσυγκράτησης, αὐτοπεριορισμοῦ, ἑκούσιας αὐτοθυσίας ὑπέρ ἀλλήλων.

Θά ζήσουμε μιά σταυροαναστάσιμη πορείαμεγαλύτερης διάρκειας, ἐγκράτειας, μόνωσης, εἰλικρινοῦς καί διαρκοῦς προσευχῆς, συνάντησης μέ τήν πανανθρωπότητα μέσα ἀπό τόν συμμετοχικό πόνο καί τήν προσευχητική ὀδύνη τῆς βαθειᾶς καρδιᾶς. Νά γίνουμε ἐπιτέλους φιλοθεάμονες καί φιλήκοοι τῶν ὑπέρ νοῦν, τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου στήν καρδιά μας. Νά τό ζήσουμε στήν πράξη μέ μιάν ἁπλότητα πίστης καί νά τό φανερώσουμε ὅτι εἴμαστε ὁ καθένας δικός Του ναός. Ὄχι μόνο στιγμιαῖα καί ἐπετειακά, ἀλλά σέ μιά διάρκεια πού μπορεῖ νά περιχωρήσει τό Θεό τῆς ἐνανθρωπήσεως.Μέ χειραγωγότήν Παναγία μας τή Μεγαλόχαρη,στήν ὁποίαἀνατιθέμεθα τήν πᾶσαν ἐλπίδα μας.

Καλή δύναμη σέ ὅλους, προπαντός στούς ἤδη κινδυνεύοντες ἀδελφούς μας, ὅπως καί στούςκυβερνητικούς καί κρατικούς φορεῖς προάσπισης τῆςὑγείας, στούςἰατρούςκαί νοσηλευτέςτῶννοσηλευτικῶνκέντρων καί στό προσωπικότῶν φαρμακείων.

Ὁ Χριστός καί ἡ Παναγίατῶν Νεομαρτύρων μας, τῶν μεγάλων Ἀντιστασιακῶν τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος μας,νά ἐπιδοτοῦν καί νά διακρατοῦν καί νά ἐπιβραβεύουντήν ὑπομονή καί τό φιλότιμο καί τήθυσιαστική ἀνταπόκρισηἑνός ἑκάστου ὑπέρ ὅλων.

†Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος

Πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ