Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς
Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον
Ἡ φωτιά τοῦ Πνεύματος
Πανοσιολογιωτάτου
Αρχιμανδρίτου
Γρηγορίου Μουσουρούλη
« Ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι
γλῶσσαι ὡσεί πυρός,, ἐκάθισέ τε ἐφ᾽ἕνα ἕκαστον, καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες
Πνεύματος Ἁγίου»
(Πράξ. β´3)
Πεντηκοστή ἡμέρα ἀπό τήν
λαμπροφόρο ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. Οἱ Ἀπόστολοι, ἡ Παναγία μας
καί ἄλλοι πιστοί, συνολικά ἑκατόν εἴκοσι ἄνθρωποι, βρίσκονται συγκεντρωμένοι
στό ὑπερῶο τῶν Ἱεροσολύμων. Ξαφνικά μιά βοή ἀκούστηκε ἀπό τόν οὐρανό. Σάν
βίαιος ὁρμητικός ἄνεμος γέμισε ὅλο τό σπίτι, ὅπου βρίσκονταν οἱ Ἀπόστολοι καί
οἱ ἄλλοι Μαθητές. Καί εἶδαν ὅλοι μέ τά
μάτια τους γλῶσσες παρόμοιες μέ τίς γλῶσσες τῆς φωτιᾶς νά διαμοιράζονται καί νά
κάθονται σέ καθένα ἀπό αὐτούς. Καί γέμισε τό ἐσωτερικό τους μέ Πνεῦμα Ἅγιο. Τί εἶναι ὅμως τό Ἅγιο Πνεῦμα; Ποιό εἶναι τό
ἔργο του στήν Ἐκκλησία καί ποιό στή ζωή τῶν πιστῶν;
*****
«Ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός,»
Οἱ
εἰκόνες μέ τίς ὁποῖες φανερώθηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα, τοῦ ἀνέμου, τῆς φωτιᾶς, τοῦ
περιστεριοῦ στήν Βάπτιση τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί ἡ ἴδια ἡ ὀνομασία Ἅγιο Πνεῦμα
δέν μᾶς βοηθοῦν νά κατανοήσουμε τόν ἀκατάληπτο Θεό. Τά λόγια ὅμως τῆς
καθημερινῆς μας προσευχῆς, «Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας,
ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν...» μποροῦν νά μᾶς βοηθήσουν κάπως.
Μᾶς
βοηθοῦν νά κατανοήσουμε κατά πρῶτο καί κύριο λόγο ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν εἶναι
μιά ἀπρόσωπη δύναμη, ἐνέργεια, ἰδιότητα ἤ τέλος πάντων κάποιο χαρακτηριστικό
τοῦ Θεοῦ, ἀλλά εἶναι Πρόσωπο. Εἶναι
Θεῖο Πρόσωπο τοῦ Ἑνός Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὅπως πρόσωπα εἶναι ὁ Πατήρ καί ὁ Υἱός. Εἶναι
Θεός ἀληθινός καί προαιώνιος, συνάναρχος μέ τόν Πατέρα καί τόν Υἱό καί ὁμότιμός
τους. Συμπροσκυνεῖται καί συνδοξάζεται μαζί τους, ὅπως ἀκριβῶς προανήγγειλεν
ὁ Κύριος στούς Ἀποστόλους μετά τήν Ἀνάστασή Του, ὅταν τούς εἶπε νά βαπτίζουν
σέ ὅλο τόν κόσμο τούς πιστούς «εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος» (Ματθ. κη´19). Γι᾽ αὐτό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα ὡς Θεός Παντοδύναμος καί
Ἄπειρος πού εἶναι, ὀνομάζεται Βασιλεύς οὐράνιος, ὁ Ὁποῖος εἶναι πανταχοῦ παρών
καί γεμίζει μέ τήν παρουσία του τά πάντα.
Ὀνομάζεται
ἀκόμη καί «Παράκλητος», πού σημαίνει παρηγορητής, ἐνισχυτής. Τό Πανάγιο Πνεῦμα
εἶναι ὁ ἄλλος Παράκλητος» (Ἰω. ιδ´16) γιά τόν ὁποῖον ἔλεγε ὁ Κύριος στούς
Μαθητές Του, ὅτι θά παρακαλέσει τόν Πατέρα νά τούς τόν στείλει, γιά νά μένει
μαζί τους «εἰς τόν αἰῶνα». Ὁ ἕνας Παράκλητος εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς
Χριστός, ὁ ἄλλος Παράκλητος εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού ἦλθε στήν Ἐκκλησία δέκα ἡμέρες
μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου στούς οὐρανούς, κατά τήν ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς.
*****
Ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὑπῆρξε ἡ κορυφαία στιγμή τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας.
Γιά νά περιγραφεῖ ἡ στιγμή αὐτή χρησιμοποιήθηκε πολύ πετυχημένα ἡ εἰκόνα τοῦ
σώματος τοῦ Ἀδάμ, πρίν δεχτεῖ τή ζωογόνο πνοή τοῦ Θεοῦ Δημιουργοῦ. Ἦταν ἕνα
τέλειο σῶμα, ἀλλά δέν εἶχε ζωή. Μόλις ὅμως δέχτηκε τήν πνοή τοῦ Θεοῦ, γέμισε
ζωντάνια καί δύναμη. Κάτι ἀνάλογο συνέβη καί μέ τήν Ἐκκλησία. Βγῆκε μέσα ἀπό
τήν Θυσία τοῦ Κυρίου καί τήν Ἀνάστασή Του ὁλόλαμπρη καί θαυμαστή, ἀλλά ἀκίνητη
καί κλεισμένη στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ. Ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τῆς
μετέδωκε αὐτό πού τῆς ἔλειπε, τήν θεϊκή πνοή καί ζωντάνια. Καί ἀπό ἐκείνη τή
στιγμή πλημμύρισε ὁλόκληρο τόν κόσμο.
Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, λοιπόν, εἶναι ἡ
πνοή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ μυστική καρδιά της, πού ζωογονεῖ ὁλόκληρο τόν ὀργανισμό
της. Ἐκεῖνο τελεσιουργεῖ τά ἱερά Μυστήρια. Ἐκεῖνο μεταδίδει τόν φωτισμό, τόν
ἁγιασμό, τήν δύναμη καί ὅλα τά χαρίσματα στά μέλη της. Ἐκεῖνο καθοδηγεῖ τήν Ἐκκλησία
«εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» (Ἰω. ιστ´13).
Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο εἶναι ἐκεῖνο
πού ὅταν κατοικήσει στόν ἄνθρωπο τοῦ δίνει τήν πίστη καί τόν φωτισμό. Χωρίς Αὐτό
κανείς δέν μπορεῖ νά ἔχει ἀληθινή πίστη. Χωρίς τόν φωτισμό του, λέγει ὁ Ἅγιος Ἰννοκέντιος
Μόσχας, κι ὁ πιό ἔξυπνος καί σοφός μένει τυφλός ὡς πρός τά ἔργα τοῦ Θεοῦ καί ζεῖ
«ὡς ἄθεος ἐν τῷ κόσμῳ».
Τό Ἄγιο Πνεῦμα γεννᾶ στήν καρδιά
τοῦ ἀνθρώπου τήν ἀληθινή ἀγάπη. Καί ἡ ἀληθινή ἀγάπη εἶναι σάν μιά φωτιά καθαρή,
μιά πηγή θερμότητας, πού ζεσταίνει τίς καρδιές καί ἑνώνει τούς πιστούς σέ ἕνα σῶμα
καί δημιουργεῖ μεταξύ τους ἄρρηκτους δεσμούς πνευματικούς.
Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο δίνει στόν ἄνθρωπο
τήν δύναμη νά ἀντιστέκεται στούς πειρασμούς τοῦ κόσμου. Κι ἔτσι νά χρησιμοποιεῖ
τά ἐπίγεια ἀγαθά, σάν περαστικός ταξιδιώτης, χωρίς νά κολλᾶ σ᾽ αὐτά.
Ἐκεῖνο χαρίζει τήν ἀληθινή χαρά,
τήν καρδιακή εὐτυχία, τήν ἀσάλευτη εἰρήνη καί διδάσκει τήν ἀληθινή προσευχή. Ἀφοῦ
κανείς δέν μπορεῖ νά προσευχηθεῖ σωστά χωρίς τόν φωτισμό καί τήν συναντίληψή
του, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὀ θεῖος Παῦλος (Ρωμ.
).
*****
Αὐτό τόν πλοῦτο τῶν θείων
χαρισμάτων τόν ἔχουμε λάβει ὅλοι οἱ πιστοί, ἀμέσως μετά τό Βάπτισμά μας, κατά
τό Ἱερό Μυστήριο τοῦ Χρίσματος. Τό Ἅγιο Χρῖσμα ὑπῆρξε ἡ προσωπική μας
Πεντηκοστή. Μιά ἀόρατη γλώσσα φωτιᾶς κάθισε τότε πάνω μας, ἤ μᾶλλον εἰσῆλθε
στήν καρδιά μας. Μιά ἀκοίμητη φλόγα ἡ ὁποία καίει πάντοτε μέσα μας. Φλόγα ἡ ὁποία
καίει τά πάθη, τίς κακίες, τίς ἁμαρτίες μας, θερμαίνει τήν καρδιά μας στήν ἀγάπη
τοῦ Θεοῦ, φωτίζει τή διάνοιά μας στήν κατανόηση τῶν θείων ἀληθειῶν. Μεταμορφώνει
τόν ἄνθρωπο, πού λαμβάνει «τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ» (Κολ. γ´10).
Ἡ ἔντασή της ὅμως δέν εἶναι πάντα
ἡ ἴδια. Διότι, ὅταν, ἀδελφοί μου, παραδινόμαστε θεληματικά στήν ἁμαρτία καί
λησμονοῦμε τό ἅγιο θέλημα τοῦ Δημιουργοῦ μας, ἡ φλόγα αὐτή μικραίνει, τρεμοσβήσει,
γίνεται μιά μικρή σπίθα, πού σιγοκαίει κάτω ἀπό τή στάχτη τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας.
Ἀντιλαμβανόμαστε λοιπόν ὅτι γιά
νά φουντώνει μέσα μας ἡ φωτιά τῆς θεϊκῆς ἀγάπης καί ὁ Παράκλητος νά καθιστᾶ τήν
ψυχή μας κατοικητήριό Του χρειάζεται ἀγώνας καθαρότητος, ταπεινώσεως, ὑπακοῆς
στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀγώνας πολλῆς καί θερμῆς προσευχῆς, ἀγώνας κατά τό δυνατόν
ἐπάξιας συμμετοχῆς στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας μέ ἀποκορύφωμα τήν Θεία Κοινωνία.
*****
« Ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός,, ἐκάθισέ τε ἐφ᾽ἕνα ἕκαστον,
καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου »
Πεντηκοστή σήμερα, ἀδελφοί. Οἱ
ψυχές μας σκιρτοῦν ἀπό ἀγαλλίαση καί οἱ καρδιές μας ξεχειλίζουν ἀπό εὐγνωμοσύνη
πρός τόν Κύριο καί Θεό μας γιατί ἐκπληρώνοντας τήν ὑπόσχεσή Του μᾶς ἔστειλε τό
Πανάγιο Πνεῦμα, Βασιλιά, παρηγορητή καί ἐνισχυτή, πηγή ζωῆς καί δυνάμεως στόν
πνευματικό μας ἀγώνα.
Ταυτόχρονα ὅμως προσευχόμαστε
στόν Ἀγαθό Παράκλητο καί ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας τόν ἱκετεύουμε: «Παράκλητο Πνεῦμα, θεῖο καί Πανάγιο, Σύ πού
κατέβηκες καί μετέβαλες τό ὑπερῶο τῶν Ἱεροσολύμων σέ Ἐκκλησία καί μεταμόρφωσες
τούς ἀγράμματους μαθητές σέ ἀποστόλους καί εὐαγγελιστές. Σύ «κάτεθλε» καί σ᾽ἐμᾶς.
Ὡς πνοή βιαία ξερίζωσε τά πάθη τῶν καρδιῶν μας. Ὡς πῦρ θέρμανε τήν καρδιά μας. Ὡς
ἔλαιον θεράπευσε τά μυστικά μας τραύματα. Ὡς γλώσσα λάλει μας λόγους παραμυθίας,
στηριγμοῦ καί παρηγοριᾶς. Ὡς περιστερά κάνε μας ἀνθρώπους εἰρηνικούς. Αὔξανε
στήν ψυχή μας τή φλόγα τῆς ἀγάπης σέ Σένα. Θεράπευσε τίς ἀσθένειές μας. Διῶξε
μακρυά τούς ἐχθρούς μας ὁρατούς καί ἀόρατους. Ὤ Πανάγιο Πνεῦμα « ἐλθέ καί
σκήνωσον ἐν ἡμῖν... καί σῶσον ἀγαθέ, τάς ψυχάς ἡμῶν».
Καθεδρικός Ἱερός Ναός Ἁγίου Ἰωάννου,
Λευκωσία
Κυριακή Πεντηκοστῆς 07.06.2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου