Μνήμη Μητροπολίτη Μελετίου - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

 Μνήμη Μητροπολίτη Μελετίου

Είναι το μνημόσυνο… υστεροφημία;

(Μνημόσυνο Μητροπολίτου Μελετίου)

Στον τάφο κάθε ανθρώπου θα μπορούσε να είχε γραφτεί αυτό που λέει ο Δάντης στην πρώτη θέα της Βεατρίκης: «Εδώ ξεκινά η Νέα Ζωή».

Η νέας ποιότητας ζωή, αφού η Ζωή είναι μία. Εισαγωγικά η, με τα γονιδιακά δεδομένα, βιολογική ζωή και στην συνέχεια η Νέα Ζωή, αυτή δηλαδή που συναρτάται και εξαρτάται από την ποιότητα των κριτηρίων (Μνήσθητί μου, Κύριε) και από την ποιότητα των προσωπικών δεδομένων, αν ξέρω και μπορώ να αγαπάω! Πράγμα που… «αιμοδοτεί» και τα κριτήρια.

Αν δεν ξέρω και δεν μπορώ να αγαπάω, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα. Με περιορίζουν σε αυτοεγκλεισμό και με φυλακίζουν στην αυταπάτη του πύργου προστασίας μου, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κόλασή μου.

Όταν είμαστε και ζούμε στην πρώτη φάση των γονιδιακών δεδομένων, συνήθως «η Ζωή καθυστερεί» ή και τελματώνεται στην περιοχή της φαντασίας. Νομίζουμε διάφορα. Επενδύουμε σε «σημαντικές» αυταπάτες. Κουβαλάμε αγωνίες αναπληρωματικές της ποιότητας που δεν έχουμε. Και όταν λείπει ο Χριστός και η πίστη σ’ Αυτόν, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο.

Δεν μάθαμε να αγαπάμε, και βουλιάζουμε στην σωματική ακολασία που φαντάζει, στα μύχια δεδομένα μας, ισχύς, δύναμη και παράταση.

Δεν μάθαμε να συγχωρούμε, και γεμίζουμε «αιτιολογημένες» στη σκέψη μας κακίες και φθόνο.

Δεν ξέρουμε να προσφέρουμε, και πιστεύουμε ότι τα αποκτήματά μας (χρήματα – περιουσία γενικώς) θα είναι η καλύτερή μας συντροφιά.

Δεν διανοούμαστε την θυσία ως τρόπο μας, και παγώνει η καρδιά μας εντελώς, σε βαθμό δολοφονικό, όχι μόνον των άλλων, αλλά και του εαυτού μας.

Περνάνε και τελειώνουν κάποια στιγμή οι μέρες της ζωής μας (… είναι μετρημένες, δεν είναι ατέλειωτες!) και φεύγουμε για ένα ταξίδι πρωτόγνωρο από κάθε άποψη. Η αντιστοίχιση της αναλογίας ανάμεσα στην εμβρυακή αρχική φάση τής εδώ ζωής και στην μετέπειτα ζωή, είναι σχεδόν «ταυτόσημη» με την επίγεια φάση της ζωής και την Νέα Ζωή που ξεκινά με τον θάνατο. Καινούργια όλα. Την θαλπωρή του μητρικού κόλπου την διαδέχεται το… τραύμα της γέννησης. Την συνηθισμένη καθημερινότητα της ζωής την διαδέχεται το… άγνωστο της Νέας Ζωής. Και στο άγνωστο όμως της Νέας Ζωής ο χαρακτήρας μας και τα δεδομένα του παραμένουν, όταν ΟΛΑ… λύονται και για τα μάτια μας αφανίζονται.

Και τότε έρχεται η Εκκλησία του Χριστού να προσευχηθεί γι’ αυτούς που… «πέρασαν απέναντι». Για όσους η γονιδιακή ζωή έληξε, και άρχισε η Νέα Ζωή στην Χώρα των Ζώντων που είναι ο Χριστός. Μέσα σ’ αυτή την προσευχητική συνήθεια και διαδικασία θα κάνουμε (ο επίσκοπος και όλοι οι κληρικοί) το Σάββατο 20 Ιουνίου την Ευχαριστιακή προσφορά μνημοσύνου για την ανάπαυση της ψυχής του πνευματικού μας Πατέρα, Μητροπολίτου Μελετίου. Η ζωή του πατρός Μελετίου είχε μια ποιότητα, της οποίας το πραγματικό όνομα είναι Αγιότητα. Άνθρωπος θυσιαστικής αγάπης, γεμάτος συγχωρητικότητα, χωρίς επίγεια αποκτήματα (χρήματα – περιουσία) «ἀφομοιωμένος τῷ Υιῷ τοῦ Θεοῦ» (Εβρ. 7, 3) έγινε τύπος «τοῖς πιστεύουσιν», οδηγός των πλανωμένων, φως του κόσμου, καλός ποιμήν. Άνθρωπος ελεύθερος κατά πάντα. Με ελευθεροστομία και θεολογική πληρότητα διδασκαλίας. Πραΰς και μαχητής. Συζητάμε στην περίπτωσή του για μια αγιότητα όχι συμπεριφορικών καμωμάτων…, προφητειών…, μελλοντικών προβλέψεων και άλλων τέτοιων μοντέρνων εκδηλωμάτων. Συζητάμε για την αγιότητα των κριτηρίων, που είναι ελεύθερα από σκοπιμότητες, υπόδουλα μόνον στον Χριστό. Πίστευε ότι, ό,τι πολύτιμο, χωρίς εξαίρεση, υπάρχει μέσα μας έρχεται από αλλού, από τον Χριστό, όχι ως δώρο, αλλά ως δάνειο, που πρέπει να ανανεώνεται αδιάκοπα. (Σ’ όποιον του δόθηκε πολύ θα του ζητηθεί και πολύ).

Ελεύθερος από νοσηρές εσωτερικές δεσμεύσεις, ήταν ελεύθερος από το να «λαμβάνει πρόσωπα ανθρώπων». Δηλαδή να σχετικοποιεί την διδασκαλία προκειμένου να είναι ευάρεστος στους ακούοντες. Μισούσε τον εκκλησιαστικό λαϊκισμό, ο οποίος έλεγε, φανερώνει την γύμνια της αγωνίας των διοικούντων από την έλλειψη οπαδών… έστω της Εκκλησίας. Η Εκκλησία, έλεγε, έχει μέλη τίμια, όχι ταλαίπωρους χειροκροτητές, που το εγώ τους είναι σκοτωμένο. Ο ποιμένας, έλεγε, πρέπει να απεχθάνεται το αρχαίο ρητό των Λατίνων “Omnia serviliter pro dominatione” «Τα πάντα δουλοπρεπώς προ της δεσποτείας». Όπως είπαμε ήταν ελεύθερος.

Κάποια στιγμή, όταν άρχισε να μεταφράζει στην δημοτική και να τελεί την Λατρεία στην δημοτική, ενώ είχε ήδη ξεσηκωθεί εναντίον του όλος ο εσμός των θεολογικά ανοήτων και ευσεβών ανεγκεφάλων με το άλλο… θεολογικό άπορον του 666 (στο οποίο το βιβλίο που έγραψε είχε καθαρίσει το τοπίο σε όσους σκέπτονται), ένας… ερημίτης (όχι από το άγιον Όρος) ο οποίος έλεγε μάλιστα ότι σεβόταν τον π. Μελέτιο και τον αγαπούσε, τού έγραψε μια… νουθετητήριο επιστολή με επιμύθια κατάληξη την προτροπή: Σταμάτησέ τα όλα αυτά… σκεπτόμενος την υστεροφημία σου!!!

Έγινε έξαλλος μόλις έλαβε το γράμμα και γέμισε θλίψη! Έλεγε: «Θεέ μου, αν οι ερημίτες αγωνιούν για την υστεροφημία, σε ποιό ερεβώδες βάθος και σκοτάδι δαιμονικό έχουμε πέσει»; Στην κηδεία και στις επιμνημόσυνες προσευχές παρακαλούμε να έχει ο νεκρός «Αιωνία μνήμη», φαίνεται ότι η ανοησία, έλεγε, φαντάζεται ως μνήμη… το μυαλό των υπολοίπων, και όχι την ύπαρξη του Θεού. Παιδί μου, έλεγε, δεν καταλάβαμε φαίνεται ούτε αυτό που πήρε είδηση ο ληστής… Μνήσθητί μου Κύριε!!!

Στα μνημόσυνα των νεκρών δεν συντηρούμε την ανάμνηση των αγαπημένων μας, αλλά παρακαλούμε τον Χριστό να τους έχει στην μνήμη Του, να παραγράψει τα λάθη και τα αβλεπτήματά τους, και να τους δώσει την ψυχική δύναμη να ζητήσουν την φιλανθρωπία Του την αιμορραγούσα. Η επιπόλαια άποψη ότι «οι άνθρωποι θα δουν τότε το… συμφέρον τους», θέλει να ξεχνά ότι, αν δεν ξέρουμε και δεν μπορούμε να αγαπάμε κάποιον, ούτε και όταν τον δούμε μπροστά μας και σε όποια θέση… πάλι δεν θα τον αγαπάμε. Αλλαγή καρδιάς χρειάζεται, όχι αλλαγή συνθηκών. Οι χριστιανοί δεν επιτρέπεται να ανοητολογούν σε τέτοια θέματα.

Ο Χριστός δίνεται στους ανθρώπους, ως ισχυρός ή ως τέλειος – κατά την εκλογή τους. Οι χριστιανοί θέλουν (και πρέπει) να Τον προσδοκούν Πατέρα τους, που τους υποδέχεται επιστρέφοντας στο Σπίτι Του και Σπίτι τους με ανοιχτές αγκάλες, κατά τον λόγο του αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού:

«Κάθε άνθρωπος, που απόχτησε λίγο προζύμι αρετών, αλλά δεν πρόλαβε μ’ αυτό να παρασκευάσει ψωμί, γιατί ήθελε μεν αλλά δεν κατόρθωσε να το κάνει, εξ αιτίας ραθυμίας ή αμέλειας ή δειλίας ή από την αναβολή από μέρα σε μέρα, και ο θάνατος τον πρόλαβε, και παρ’ ελπίδα “τον έκοψε στα δύο”, δεν θα ξεχαστεί από τον Δίκαιο Κριτή και Δεσπότη».

Γι’ αυτό κάνουμε μνημόσυνα. Για να «αρτοποιήσουν» οι κεκοιμημένοι την αγάπη τους προς τον Χριστό και να «τραφούν» από Αυτόν. Εμείς ας παρακαλέσουμε τον Χριστό, να δοξάσει και να αναπαύσει τον Πατέρα μας και να δέχεται και να ακούει τις παρακλήσεις του για μας όλους. ΑΜΗΝ.

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος