Συνάντησα τήν περασμένη ἑβδομάδα κάποιο νέο,
φοιτητή, στό δρόμο, καί ὅταν τοῦ εἶπα νά ἔχει μιά πνευματικότερη ζωή, μοῦ λέγει
ὅτι: «Μά, ἐγώ θέλω νά εἶμαι κοινωνικός ἄνθρωπος»! «Ὄχι», τοῦ λέγω, «εἶσαι
κοσμικός ἄνθρωπος, δέν εἶσαι κοινωνικός. Πῆγες ποτέ σέ κανένα νοσοκομεῖο, νά δεῖς
τούς ἀσθενεῖς; Πῆγες σέ κανένα φτωχό σπίτι, νά δεῖς τί κάνουν ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι;
Τότε θά σέ ἔλεγα κοινωνικό ἄνθρωπο!». Εἶναι αὐτό πού λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος:
«Τό χαίρειν μετά χαιρόντων καί κλαίειν μετά
κλαιόντων», νά χαίρεις μέ αὐτούς πού χαίρονται καί νά κλαῖς μέ αὐτούς πού κλαῖνε.
Αὐτός εἶναι ὁ ὁρισμός τοῦ κοινωνικοῦ ἀνθρώπου, ὄχι ποῦ γίνεται χορός νά
τρέξεις. Αὐτό δέ λέγεται κοινωνικότητα, αὐτό λέγεται κοσμικότητα. Κοινωνικός ἄνθρωπος
εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος συναντιλαμβάνεται τά καρδιοχτύπια, τίς χαρές καί τά
κλάματα τῆς κοινωνίας!».
Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος
Μυτιληναίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου