Κήρυγμα Κυριακής
Κυριακή Θ' Ματθαίου
Δαμάζοντας
τα κύματα...
Χώρο που προσφέρει δυνατότητες
κέρδους και ενδεχόμενα καταστροφής. Ένα χώρο περίεργο και "αδιάβατο"
και μια απεραντοσύνη ομορφιάς. "Θάλασσα μεγάλη και ευρύχωρος", όπως
λέει ο ψαλμός του Εσπερινού. Πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι κάθε μεγάλη
συγκέντρωση νερού την ονομάζουμε θάλασσα. Π.χ. Κασπία θάλασσα, Νεκρά θάλασσα,
θάλασσα της Γεννησαρέτ κ.λ.π.
Η θάλασσα καλύπτει τη μεγαλύτερη
έκταση της όλης επιφάνειας της γης. Μέσα σ’ αυτήν άρχισε ο Θεός την ζωή. Πρώτα
απ’ όλα έφτιαξε τα θαλάσσια όντα. Από εκεί ξεκίνησε η ζωή και βγήκε από εκεί
και στην ξηρά. Αποτελεί ανάμεσα στα άλλα και την κοιτίδα, δηλαδή την μήτρα, της
ζωής. Έτσι θέλησε και έτσι ρύθμισε ο Χριστός.
Οι δεκατέσσερεις στίχοι (22-36)
από το κεφάλαιο 14 του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου περιγράφουν την περιπέτεια των
αποστόλων στην τρικυμισμένη θάλασσα της Γεννησαρέτ, που απειλεί να τους
καταποντίσει, ενώ ο Χριστός βρίσκεται μακριά τους (στό "ὄρος
προσεύξασθαι"). Όμως αίφνης εμφανίζεται να περπατάει πάνω στα κύματα!
Εκείνοι τρομάζουν και ο Πέτρος, ως "απόδειξη" της γνησιότητας του
προσώπου του Χριστού, του ζητάει να διατάξει (ο Χριστός) να πάει και ο ίδιος
προς Αυτόν περπατώντας πάνω στα κύματα. Ο Χριστός του λέει: Έλα. Ο Πέτρος
ξεκινάει, περπατάει, πλησιάζει προς τον Χριστό και τότε... Βλέπει τα πελώρια
κύματα και "ξεχνάει" τον Χριστό. Κι αμέσως αρχίζει να βουλιάζει!
Χαμένος ανθρωπίνως, Του ζητάει να τον σώσει. Ο Χριστός τον λέει ολιγόπιστο· τον
ανασύρει και βρίσκονται μαζί πάνω στο πλοίο.
Αυτό το περιστατικό είναι
εντυπωσιακή περιγραφή των ανθρωπίνων. Είναι άραγε άλλο τίποτε κάθε ανθρώπινη
ζωή, από μια "θάλασσα"; Η αντιστοιχία των δεδομένων της ανθρώπινης
ζωής με αυτό το κομμάτι του Ευαγγελίου είναι εκπληκτική. Πλήρης αντιστοίχιση
κατά τις συνθήκες! Κύματα ταράζουν τις ανθρώπινες ζωές. Κύματα άγρια και
δολοφονικά. Κύματα προβλημάτων, αρρώστιας, κακού, οδύνης, κενού. Και ο Χριστός;
Στο "ὄρος προσεύξασθαι"…!!!" Ανύπαρκτος" στις ανάγκες μου.
Εγώ πνίγομαι κι Αυτός… προσεύχεται σιωπηλά! Σε τέτοιες φάσεις της ζωής, με την
οδύνη της ωμότητας και την απαίτηση απάντησης, έρχεται και "μπαίνει
μπροστά" σε κάθε ανθρώπινη ψυχή, το θέμα της πίστης! Σ᾿ όλα τα φρικτά
κύματα της ζωής μου, γιατί ο Θεός σιωπά;
Στην ανθρώπινη ζωή, η σιωπή του
Θεού είναι για το μυαλό μας μια σκανδαλιστική στάση! Εμείς, μικροί και
αδύναμοι, του ζητάμε θαύμα για να Τον πιστέψουμε, κι Αυτός σιωπά και μας
παραπέμπει στην απάντησή Του στον Θωμά:… "Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί
πιστεύσαντες";
Πόσες φορές κι εμείς, σαν τους
αποστόλους, δεν είμασταν βέβαιοι ότι είμαστε μόνοι "βασανιζόμενοι ὑπό τῶν
κυμάτων"; Όμως, αφ᾿ ενός μέσα στα κύματα και αφ᾿ ετέρου από την σιωπή του
Θεού μαθαίνουμε την αγάπη Του και καταλαβαίνουμε ότι ο Χριστός σέβεται με
απόλυτο τρόπο την ελευθερία μας και αφήνει πολύ περισσότερες επιλογές, απ᾿ ό,τι
πιστεύουμε, στα χέρια και στην κρίση μας, ότι είναι πάντοτε παρών ακόμα και
μέσα στην σιωπή Του! Αυτός ήταν και εκεί, επί των κυμάτων! Η δική μας κοντόθωρη
προοπτική αυτό… το είχε αποκλείσει από τα ενδεχόμενα.
Εμείς ξέρουμε "μόνον"
τον νόμο της βαρύτητας, που ισχύει σ᾿ όλη την γη και την ατμόσφαιρά της. Οι
πέτρες βουλιάζουν, τα πουλιά πετούν. Ο Πέτρος ήταν ένας βράχος (αυτό σημαίνει
Πέτρος) μεγάλης αντοχής, αλλά φυσικά "συνυφασμένος" με την βαρύτητα.
Έτσι λοιπόν… βούλιαξε! Αυτό νομίζουμε...
Κι εμείς, μαζί με τον Πέτρο, δεν
θέλουμε να καταλάβουμε ότι όλοι οι φυσικοί νόμοι δεσμεύουν τους πάντες, (ακόμα
και τον Χριστό, ως άνθρωπο) και ότι μόνον η αυθυπέρβαση και η αυτοπαράδοση,
η απόφαση δηλαδή να εμπιστευθούμε τον εαυτό μας μαζί με όλα τα άλλα
στον Χριστό, αρχίζει να στήνει μέσα μας την πίστη. Δεν θέλουμε επίσης να
καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει εναντιότητα μεταξύ πίστεως και λογικής, αλλά…
διαφορότητα.
«Η πίστη είναι το μυστήριο της
ανθρώπινης ύπαρξης. Λογική και πίστη δεν είναι αντίπαλοι, είναι συναγωνιστές
στην προσπάθεια να υπερπηδηθεί το τέρμα. Πίστη δεν είναι απλώς η παθητική
παραδοχή του απίστευτου, αλλά ο αγώνας ανάμεσα στο εγώ και την αμφιβολία, όταν
το εγώ βρίσκεται μπροστά στον Θεό». Σπ. Κυριαζόπουλος
Για μας, μπροστά σε τέτοιες
συνθήκες και σε τόσο οριακά θέματα, μένουν ως στάση περίσκεψης και ωριμότητας
οι κραυγές του Πέτρου: «Κύριε, σῶσον με»· και του δύστυχου πατέρα του
σεληνιαζομένου νέου: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Τότε ανοίγεται...
η δυνατότητα να... δαμάσουμε τα κύματα. ΑΜΗΝ.
Με αγάπη και ευχές
π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου