ΚΛΗΡΙΚΟΥ ΠΤΩΣΗ ΔΕΙΝΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΑΓΩΓΗ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΚΛΗΡΙΚΟΥ  ΠΤΩΣΗ   ΔΕΙΝΗ  ΚΑΙ  ΣΥΝΕΠΑΓΩΓΗ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

      Συμπλεύσαμε στο Ρ.Σ. «Πειραϊκή Εκκλησία» από 2006 έως 2012, μα δεν συνέβη να τον γνωρίσω εκεί. Από τις αναρτήσεις, και από πάλαι ποτέ μαθητή του μάλλον έμαθα τα κατ’ αυτόν. Είκοσι συναπτά χρόνια, από 30 ως 50, που μεστώνει ο νους και ψυχή ξεκαθαρίζει πού, πώς και γιατί θα δοθεί. Στους εκλεκτούς κλητούς και εκλεκτούς, «τους χωρούντας τον λόγον τούτον», είχε δοθεί αυτός και λειτουργούσε ως θερμουργός Προεστώς στο Ευχαριστιακό Τραπέζι Χριστού-Εκκλησίας. Ύψιστη η τιμή ! Ισάριθμα επίσης χρόνια ως φλογερός διδάχος της Αλήθειας Του, θεολόγος καθηγητής σε ψυχές νεανικές. Από άλλη πλευρά, απροσδιόριστα υψηλή τιμή !

     «Ικανόν» αυτά τα δυο ! Εσύ όμως, Κύριε Ιησού Χριστέ, μόνο Εσύ πιο καλά κι από τον ίδιο γνωρίζεις, τι και πώς στροβιλίστηκε μέσα του τον 21^ο χρόνο, κι έφτασε στην πτώση αυτή τη δεινή ! Εσύ που δεν ήρθες να κρίνεις αλλά να σώσεις τον κόσμο, Εσύ έχεις τον πρώτο και έσχατο λόγο για τη δική του περίπτωση, και η Αγάπη Σου τώρα μετράει τα συν πλην αυτής, τα τι και πώς από δω και στο εξής. 

     Δική μας μοίρα η απορία, η έκπληξη, η συμπάθεια, η εκ των έξω περιγραφή. Έβγαλε, λέει, το σκούρο του, άφησε τη Χάρη Σου. Μίκρυνε τη γενειάδα του, έντυσε σε λευκό πουκάμισο την καρδιά του γυμνή ! «Όλοι τους παίρνουν το λόγο και του λένε: «Έγινες αδύναμος κι εσύ, όπως εμείς, έγινες όμοιος μ’ εμάς … Πώς έπεσες από τον ουρανό, Εωσφόρε, τέκνο της αυγής»-Ησαϊα,14,10,12.

******   ***   ******

     Δεν ξέρω αν θα τον απέτρεπες «από την αποτρόπαια πράξη», ούτε αν θα τον γλίτωνες «από την πνευματική αυτοκτονία», πάτερ Ελευθέριε, και με άλλους τόσους σαν τους τέσσερες σύγχρονους Αγίους πλάι του να είχες σταθεί ! Η αίσθησή μου είναι πως «η δαιμονική επήρεια» είχε μέσα του γερά σφηνωθεί! Αφήνω βέβαια ότι εκείνα τα, «αποτρόπαια πράξη», «πνευματική αυτοκτονία», «η δαιμονική επήρεια», τον πάνε ακόμα πιο κάτω από ό, τι γραπτά άλλων, παρ’ ότι πρόθεσή σου ήταν να του συμπαρασταθείς,

     Θυμίζω. Οι πρωτόπλαστοι ήταν στον «κήπο της ευτυχίας», δωρεά του Θεού Πατέρα κι αυτό, όπως και το από την ανυπαρξία τους έφερε στην ύπαρξη. Και ήταν στη συντροφιά Του, αλήθεια τι συντροφιά, νυχθημερόν! Και όμως άφησαν να κλέψει την καρδιά τους «το φίδι, το πιο πανούργο από όλα τα ζώα του αγρού που είχε δημιουργήσει ο Θεός»-Γεν.3,1. Έτη συναπτά τρία είχε τον Ιούδα κοντά του ο Χριστός. Και τον κοινώνησε στο Μυστικό Δείπνο, ενώ όλα τα ήξερε. Αλλά και την ώρα που οδηγός της κουστωδίας τον πρόδιδε, «φίλο» Εκείνος τον προσφώνησε-«Εταίρε, εφ’ ω πάρει;»-Ματθ.26,50. Μόνο του παραπονέθηκε τόσο ανθρώπινα, τόσο φυσικά. «Φιλήματι τον Υιόν του Ανθρώπου παραδίδως;»-Λουκ.22,49. Δηλαδή, έφτασες, λοιπόν, ως εκεί; Με παραδίδεις μολύνοντας ως σήμα προδοσίας την πιο πηγαία, πιο ευγενική, και ιερή ανθρώπινης αγάπης πρακτική ! 

      Ένα το φως, μόνη οδός εξόδου εδώ, η περίπτωση του επίσης φλογερού Πέτρου. Η άρνησή του δεν ήταν από την αποτρόπαια πράξη της προδοσίας πιο μικρή. Πριν καλά-καλά αποσώσει την τρίτη άρνηση του Χριστού, και στο βάραθρο είχε βρεθεί. «Έτι λαλούντος αυτού, εφώνησεν αλέκτωρ. Και στραφείς ο Κύριος ενέβλεψε τω Πέτρω …» Ανεξιχνίαστη αυτή η ματιά Αγάπη του Χριστού ! «Και εξελθών έξω ο Πέτρος έκλαυσεν πικρώς»-«Κι αμέσως ενώ ακόμα μιλούσε, λάλησε ο πετεινός … Τότε ο Κύριος γύρισε, έριξε μια ματιά στον Πέτρο … Ύστερα απ’ αυτό ο Πέτρος βγήκε έξω και έκλαψε πικρά»-Λουκ.22,60κε. Δεν ξέρω, αλλά εύχομαι να ευλογηθείς κάποτε με παρόμοια δική Του ματιά.

******   ***    ******

      Δεν αξιώθηκα, αδελφέ μου, της ύψιστης δικής σου τιμής. Κλήρος μου μόνο, ποτάμι το δάκρυ, ανεξήγητα πως και γιατί, κάθε που άκουγα: «Η Θεία Χάρις η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελείποντα αναπληρούσα, προχειρίζεται …». Έχω στη πλάτη τριάντα πέντε χρόνια πιο πολλά από εσέ. Κατηχητής από δευτεροετής της Θεολογίας φοιτητής -1954-55. Ζωντανή στα μάτια μου η εικόνα πάνω από εκατό παιδιών-Κατώτερο Κατηχητικό Ευαγγελίστριας Πειραιώς. Τεντωμένα λαιμουδάκια σε συναγωνισμό, ποιο θα ψάλλει πιο δυνατά το εναρκτήριο: «Ευλογητός ει Χριστέ ο Θεός ημών, ο πανσόφους τους αλιείς αναδείξας…». Δεκαπέντε χρόνια πάνω από τα δικά σου είκοσι στη μάχιμη έδρα του θεολόγου καθηγητή, τα τελευταία ένδεκα στην Ιωνίδειο Πρότυπη ή Πειραματική Σχολή-Λύκειο-Πειραιά. Δεν πιστεύω πως δε σκέφτηκες της δικής σου εικοσαετίας τα αντίστοιχα νέα της παιδιά. Την πληγή που θα άνοιξε στην ψυχή τους, κοντά στα τόσα του σημερινού χάους δεινά, η δική σου βαριά πετριά. Ελπίζω να τους κρατάς κάποια θέση στην προσευχή. Συγχώρα με που θα πω ότι, χωρίς ίσως να το καταλάβεις «έπαιξες κι έχασες εν ου παικτοίς». Και προσθέτω. Ελπίδες καλές και ευχές θερμές η ατυχής περίπτωσή σου να γίνει στους επιγενόμενους πικρή, μα λυτρωτική αφορμή, πολλής-πολλής προσοχής-προσευχής, καλού, προσεκτικά ζυγισμένου μετρήματος των εσωτερικών αποθεμάτων του, «ο δυνάμενος χωρείν, χωρείτω»! Ελπίδες καλές και ευχές θερμές απόφασης ήρεμης, συνετής, ανεπηρέαστης από πολλά τε και άλλα πλην μιας ειλικρινούς απόφασης να δοθούν ταπεινά μια για πάντα στη διακονίας της Εκκλησίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

******   ***  ******

       Και ένα τελευταίο, όχι λίγο σημαντικό. Το θυμάμαι καλά. Εξήντα πέντε τόσα χρόνια πριν στη Θεολογική του Πανεπιστημίου Αθηνών διδάχτηκα πως η Ιεροσύνη είναι Μυστήριο ανεξάλειπτο! Όμως ως συνηθίζεται σε πολλά τελευταία, κάποιοι κοντά στα αλλά αποδίδουν και αυτό στα εκ της Δύσεως παρεισφρήσαντα στην ορθόδοξη θεολογία οχληρά και δεινά. Ήγουν, ότι η ορθόδοξη θέση είναι πως η Ιεροσύνη δεν είναι Μυστήριο ανεξάλειπτο. Επί του προκειμένου, λοιπόν, θα ενδιέφερε πολύ ο αποχωρήσας αυτοβούλως από το άγιο ιερατικό του λειτούργημα να πει αν, ως τώρα ή στο μέλλον ένιωσε να του κρούει ο Χριστός διακριτικά την πόρτα της ψυχής, και να του απευθύνει, ας πούμε σε παραλλαγή την εις Σαούλ έξω από τη Δαμασκό ερώτηση : «Ανδρέα, Ανδρέα, γιατί με εγκατέλειψες»! Αν θέλετε και με αντίστοιχη «παρ’ ελπίδα επ’ ελπίδι» ανάλογης με του Παύλου θετικής ανταπόκρισης

                               Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα …»

                                           ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ