Η ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΜΟΥ ΚΟΥΛΛΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ
Η ΑΡΙΣΤΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ
Ήταν όμως υπεύθυνη του Λογοτεχνικού Ομίλου του Σχολείου όπου γνωριστήκαμε για τα καλά. Η κα Κούλλα Παρασκευά ήταν από τις χαρισματικές φιλολόγους της γενιάς της και στολίδι του Στ Λυκείου. Άνθρωπός στιβαρός αλλά και εκ φύσεως χαμογελαστή. Είναι αλήθεια πως είχαμε πνευματική συγγένεια. Στην πρώτη επίσημή μας συνάντηση ως λαϊκός χωριάτης Πρόεδρος της Ε3 κατέβαλα το άπαν των δυνάμεών μου να γλυτώσω την τάξη από περιπέτειές για τις κατά συρροήν ζαβολιές ή καλύτερά καταιγιστικές αθώες πελλάρες στα Γαλλικά.
Θα κατάλαβέ την αντιστασιακή δικολαβική μαχητικότητά και στο γραφείο κατόπιν με ζύγισε με τα ασφαλτά της ζύγιά και μας την χάρισε .Από εκείνη το απόγευμά.Μάλλον είχε βραδυάσει πηγαιναμε απογευματινή βάρδια τότε με αντιμετώπιζε με μια συγκαταβατική ανεκτικότητά που με σκλάβωσε.Συνομιλούσαμε για τη γλώσσα τη λογοτεχνία το χριστιανικό κίνημα.Σιγά σιγά κατάλαβε πως η τάξη μας ήταν φιλότιμή αλλά ήθελε και να γελά να αστείεύει έξυπνά.Ήταν και όντως διαλογική και τα βρήκαμε...
Η συνέχειά ήταν μια ολόκληρη σειρά διαλόγων που μου άνοιγαν ορίζοντές.Μπορώ να γράφω ώρες για τη μαθητεία μου κοντά της την στηριξη στα πρώτα μου λογοτεχνικά βήματά.
Της χρωστώ επίσης την ταπείνωση που είδα στο βίο της.Κάποτε την ικετευά φοιτητής πια να συμμετέχει στις ιστορικές πλέον ποιητικές συναντησεις που οργάνωνέ η φοιτητική κοινοτητά της ΠΑΚ και είχα την τιμή να συντονίσω μια από αυτές.Αρνήθηκε ευγενικά με ευχαρίστησε και μου είπε αφοπλιστικά :Ασε με να είμαι ο εαυτός μου" Δεν ήθελέ τιμές αυτή η σπουδαία φιλόλογος ποιήτρια και πεζογράφος.
Αποχαιρετώντας με απλο το Λύκειό χαρούμενή με τις πρώτες μου επιτυχίες ξέροντας πλέον τον ενθουσιασμό μου και τη βιασύνη μου να μετέχω σε πολλά και να σκορπώ την ύπαρξή μου μου τόνισε με φωτεινό λόγο.Εμείς είμαστε του Χριστού.Δεν χρειαζόμαστε έριδες εννοούσε.Ήταν στο σπάνιά μερίδα των ανθρώπων που ένωνάν δεν ξεχωριζαν βιαστικά τους ανθρώπους.Όταν πλέον άρχισα να προχωρώ να δημοσιεύω ασταμάτητά σχεδόν με πήρε στην άκρή ως έχουσα την πονεμένη σοφία της ζωής και με ορμήνεψε " Να μείνεις ταπεινός "Συχνά μου επαναλαμβανε την αγάπη της για λόγο ευγενικό.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες. Τελειώνω εξομολογούμενός πως σταδιακά καταλαβά πως είμαστε πνευματικά συγγενεις αλλά μοιάζαμε και στην ροπή να στέκουμέ μπροστά. Επικεφαλης της ΧΦΕ φοιτητριών σε χρόνια δύσκολά στον αγώνα έκρυβε δυναμισμό μεγάλό.Ενώ δεν δισταζε με ρώμη να στηρίζει το αληθινό και να σπάζει επίπλαστά στεγανά.
Τις τελευταίες δεκαετίες όταν συναντιόμαστε
είναι πανήγυρίς. Της θυμίζω διάφορά εύθυμά και νοσταλγικά. Πάντα με συμβουλεύει να παραμείνω στο δρόμο της χαρούμενης επικοίνωνίας. Εγώ ως ουτιδανός χωρικός επαναλαμβάνω πως της χρωστώ πολλά από τα ελλήνικα που έμαθα μα πρωτίστως τη μυστηριακή μύηση στον κόσμό της όντως ποιήσεως όταν μεταρσιομένή μου εξηγούσε με υπομονή και πάθος το Σικελιανό....
Ως ουτιδανός λογογράφος ευχαριστώ τη λεβεντοκόρη της Μεσαρκάς για την ελευθερία του προσώπου που με δίδαξε την προσευχή που μου εξήγησε και το φως που δωρισε στο προσφυγοσχολείο μας μετα το 1980.
ΥΓΑνάμεσα στα πολλά της χρωστώ και την πρώτη γνωριμία μου με τα γραφτά και τη βιωτή του Θεοδόση Νικολάου .Μου άνοιξε δρόμους
ΥΓ2.Ανάμεσα στις άλλες αρετες των πεζών της είναι και ηατμοσφαιρική ζωγράφιση της Μεσαρκάς και του Λευκονοίκου καθώς και η μυσταγωγική περιγραφή γεύσεων μαγειρικών
του τραπεζιου της Τζερκατζής τζιαι των γιορτών.Από εκει έμαθα για το οφτόν του Φάλλα.Και τέλός πεζογραφικά πολιόρκησε και κατάκτησε τον εικονισμό του θαύματός αβίαστά τερπνα και φωτεινά.Μια μορφή προσευχομένη εικόνισε και βίωσε το ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ.Γι αυτό που να την ηξηάσω.Γεμάτη φως ετζιερασες αληθκειες στη ζωήν μας.Εφωτισες τους νιους τις νιες τζι αντέξαν τζιαι προκόψαν Να πω ψέματά.Έχω την μες την καρκιάν μου τη φτωσιή τζιαι τη βεβαρυμένην.Εναν καλόν της εκαμα ούλλα τουτά τα χρόνια.Εκάμνα την να γελά να χαμογελά τζιαι τούτον εσιερουμουν το πολλά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου