Ο ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ Ο ΤΑΚΗΣ Ο ΕΣΤΙΑΤΟΡΑΣ ΤΗΣ ΠΟΕΔ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟΥ ΔΑΣΚΑΛΩΝ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ

 Ο ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ Ο ΤΑΚΗΣ

Ο ΕΣΤΙΑΤΟΡΑΣ ΤΗΣ ΠΟΕΔ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟΥ ΔΑΣΚΑΛΩΝ

 

Ήταν από τους ακριβούς μου φίλους. Με καταγωγή από την Πάφο μεγαλώσε στην Χώρα σε φτωχογειτονιά κοντά σε ένα λεβέντη παππού προστάτη και αρωγό. Πάντα τον μνημόνευε με απέραντη ευγνωμοσύνη.Επαγγελμά καφετζής, παραδοσιακός, μεσημεριανός εστιάτοράς.Τον γνώρισα το 1993 τον Οκτώβριό στα γραφεία της ΠΟΕΔ όταν πρωτοπήγα στο Διοικητικό Συμβούλιό.

Με τον καιρό φιλέψαμε. Ήταν ο πρώτος άνθρωπός που έβλεπά όταν έφτανά στο γραφείο. Χαιρόταν όταν του έφερνά φρέσκα φρούτα από τα περιβόλια κοντά στην Χοιροκοιτία. Έκρυβε αρετές ,αγωνιζόταν για την οικογένειά του και είχε ένα κριτήριο απέναντι στα γεγονότα και τους ανθρώπους αφοπλίστικά ακριβοδίκαιο. Δεν θα ξεχάσω πόσο κουράγιο μας έδωσε όταν σε μια δύσκολή στιγμή στα πρώτα μας βήματα στα εκπαιδευτικά πράγματά μας εξήγησε πως με την διψήφια εκλογική μας δύναμή στην πολίτική κάποιοί κυβέρνησαν το νησί. Έμεινά και τον έβλεπά. Αυτός μου χαμογέλασε.Ήταν μια πρωτινή μετάγγιση ελπίδος. Έτσι βάθαινε η φιλία μας.

Για τις μαγειρικές του τι να γράψω. Ήταν το μαειρκόν των εκπλήξεών. Λουφκιά με αξεχαστές δυσευρετές χωστές. Όσπριά καλομαγειρεμένα. Φαγητά εκλεκτά σχάρας. Καθόμαστάν κάποτε κατάκοποι και μας παρηγορούσε η φιλοξενία η φροντίδα του ιδιαίτερά όταν δεν υπήρχε πίεση. Αργά προς το απόγευμά τρώγαμέ με τον εκλεκτόν δάσκαλό μου στα εργασιακά και την εκπαιδευτική νομοθεσία Αντρέα Λουκά και τρωγαμέ καποτέ με τον Τάκη να μας κρατά συντροφιά.

Ένα απογευμά ήμούν μόνος στο γραφείο .Μπήκε έκλεισε την πόρτα και κάθησε απέναντι εξομολογούμενoς τα βάσανα ,τους σταυρούς του. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του Τα είπαμε για μιαν ώρα. Ως αδέρκιά. Που τότε ο δεσμός ήταν στ" αλήθκεια ριζιμιός.

Όταν το 2005 έφυγά από την ΠΟΕΔ μετά από εξι χρόνια κοπιώδη στην Γραμματεία και δώδεκα στο Συμβούλιο της Ιστορικής Οργάνωσης του Νεάρχου Κληρίδη και του Φώτη Πίττα ήταν ο τελευταίος που αποχαιρετησα. Ήταν λυπημένος στα αλήθκειά.

Να πας εις το καλόν είπεν μου με την καρκιάν του...

Τούτες τις μέρες αθθυμούμε τον επίμονα .Τους τζιαιρούς που μου μήναν να πάω ως τη Χώράν να με δει. Τες χαρές που καμνέν άμαν έρεσσα τζιαι θώρουν τον. Ελαλέν μου με σσίλιους τρόπους πως καλά έκαμά τζιαι εστράφηκά στα σκολεία. Σαννα τζιαι εκαταλάβεν πρωτός πως εχαλούσαν τα πραματα, οι αδρώποι, πως ήτουν να ρτει κάτι δύσκολόν.

Εν το προκαμέν. Έφυεν εις τους ουρανούς πριν την κρίσην ,τις καταστροφες. Έπεψεν μου ο Αντρέας έναν μήνυμάν πως ο φίλος μας εν άντεξεν την μάχην.

Επήρεν με το παράπονόν τότες. Έχαννα έναν φίλόν. Γιάννη μου ελάλεν μου τζι αννοιέν η καρκιά μου.

Ένα σκεττόν ρε Τάκη. Μετά χαράς Γιαννή μου.

Ήταν ένας μαχητής ένας άρκοντας ταπεινός

δίχα αππομάν τζιαι ψευκιάν.

Ήταν πρωτινός της φτώσιας της αδρωπιάς. Εβάρεν μας πενηντα κανταρκά περίτού... Διχά πτυχία ..

Αληθινός ήτουν

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ