Θα περπατήσω δίπλα σου, άλλη Αντιγόνη
Όχι στον πηγαιμό για την Αθήνα!
Είναι μακρύς ο δρόμος που εδιάβης
και πια κουράστηκες, καταλαβαίνω.
Θα πάρουμε μαζί του γυρισμού τη στράτα
ψάχνοντας τις μικρές ψηφίδες
που ρίχναμε στη διαδρομή ως τα τώρα.
Το ξέρα, πως τα μάτια σου δεν σε βοηθούνε
για αυτό κι έσκυβα με χαρά
κάθε εύρημα της ζωής μας
στο χέρι πάλι να σου δώσω.
Μα είναι, λιγοστά εκείνα που αναγνωρίζεις
και όσο κι αν πασχίζω
η διαδρομή μοιάζει σβησμένη
μες στου μυαλού σου
τα κρυφά τα μονοπάτια
Και έτσι,
κάθε ψηφίδα που δεν ξέρεις
ένα κομμάτι
παίρνει μπρος στα μάτια μου από σένα.
Μνήμη τη μνήμη νιώθω πως σε χάνω
και μόνο τα παλιά σου ρούχα
πλάι μου περπατούνε.
Ζήνων
4 σχόλια:
Καλογραμμένο όπως πάντα. Δεν μπορώ να ενώσω τις ψηφίδες για κατανοήσω την γενική εικόνα.
Ο ποιητής σίγουρα θέλει κάτι να πει. Όμως και εγώ κάποιο μήνυμα πήρα μπορεί να μην είναι το ίδιο με τον ποιητή αλλά το δημιούργησα εγώ στα μέτρα της σκέψης μου. Αυτή νομίζω ότι είναι η ομορφιά της ποιήσεως.
Νομίζω ότι το ποίημα είναι ένα σχόλιο στην ασθένεια της άνοιας!
Τί ευκαιρία είναι αυτή'
μεσ' τα παραμύθια ο Χάνσελ και η Γκρέτελ,
μαζί βρίσκουν τον δρόμο!
Αλλά στην ζωή ελάχιστοι έως κανείς
είναι συνοδοιπόροι μας'
Μόνο ο ωραίος Θεός μέσα απ' τους ανθρώπους Του
"πάντα" μας συνοδεύει,
είτε με ράσα ,είτε με επεισόδια- θαύματα!
Τον δρόμο με συνοδό την ποίηση
εύκολα θα τον περπατήσεις,
ίσως χωρίς λύσεις, αλλά άνετα!
Δημοσίευση σχολίου