ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΟΝΙΤΣΗΣ
Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΘΡΥΛΙΚΗΣ ΜΑΧΗΣ
ΤΗΣ ΚΟΝΙΤΣΗΣ
(25-12-1947 έως 06-01-1948)
Γράφει ο Διονύσιος
Βουλγαρόπουλος,
δημοσιογράφος
Στο παρόν ιστορικό σημείωμα θα αναφερθώ στην σημαντική από ιστορική και εθνική πλευρά αλλά ταυτόχρονα και ξεχασμένη λόγω σκοπιμοτήτων, «Μάχη της Κονίτσης» των κρίσιμων ετών 1947-1948.
Τον Φεβρουάριο του 1946 το Κ.Κ.Ε, έλαβε την απόφαση ενάρξεως του Γ’ γύρου του συμμοριτοπόλεμου. Ομάδες συμμοριτών (ανταρτών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ), καθ’ όλη την διάρκεια του 1946-1950, επιτίθεντο εναντίον τμημάτων Στρατού και κυρίως Αστυνομικών Σταθμών και αποσπασμάτων της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής (Ε.Β.Χ.). Σκληρές μάχες διεξήχθησαν σε Λιτόχωρο, Νάουσα, Νυμφαίο Φλώρινας, Καρδίτσα, Καρπενήσι, στην Ζαχάρω και γενικότερα σε όλη την Πελοπόννησο. Στο Μάνδαλο Γιαννιτσών (Ν. Πέλλας), 58 άνδρες της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής αντιμετώπισαν επίθεση 600 κομμουνιστών και αγωνίσθηκαν αβοήθητοι επί δεκαεννέα ώρες εναντίον τους. Η εποχή εκείνη ήταν η φοβερότερη περιπέτεια που ζούσε ο ελληνικός λαός.
Πάνε εβδομήντα δύο (72) χρόνια που οι χαρμόσυνοι ήχοι της καμπάνας έσβησαν μέσα στην αντάρα της μάχης της Κονίτσης. Τη μεγάλη ημέρα της Χριστιανοσύνης, την ώρα που εγεννήθη ο Θεός της Ειρήνης και της Αγάπης το 1947, οι κόκκινοι λύκοι της κομμουνιστικής στέπας διάλεξαν για να εξαπολύσουν την επίθεση τους εναντίον της Κόνιτσας με σκοπό την κατάληψη της πόλεως και τη δημιουργία της «Κυβερνήσεως του Βουνού».
Επικρατούσε αγωνία θανάτου παντού στα γύρω υψώματα καθώς εμαίνοντο
άγριες μάχες. Φλόγες, ερείπια και θρήνοι ακούγονταν. Η ελληνική ψυχή στάθηκε
αλύγιστη. Αιώνες θρύλων και δόξης υποκλίνονταν εκείνη την δραματική ημέρα
ενώπιον των γενναίων υπερασπιστών που έγραψαν στην Κόνιτσα με το άγιο αίμα τους
μια από τις πιο λαμπρές εποποιίες της Ελληνικής Ιστορίας. Τη θρυλική εκείνη
νύχτα των Χριστουγέννων του 1947, Στρατός, Χωροφυλακή, Μ.Α.Υ. και ο απλός λαός
είδαν τους οπαδούς του Κ.Κ.Ε., να σύρονται μέσα στο σκοτάδι για να αλώσουν την
πόλη τους, βέβηλοι των βωμών και των εστιών, διώκτες της θρησκείας. Να
υπογραμμισθεί ότι την Κόνιτσα υπεράσπιζε η 75η Ταξιαρχία με δύο Τάγματα Πεζικού
(582 Τ.Π. με διοικητή τον Ταγματάρχη Γ.Περίδη και το 584 Τ.Π, με διοικητή τον
Αντ/χη Γ. Παλλαντά) υπό τον Συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Δόβα. Το 582
Τ.Π. φρουρούσε το ύψωμα του Προφήτη Ηλία και ο3ος Λόχος του τη
γέφυρα του Μπουραζανίου. Το 584 Τ.Π. υπεράσπιζε τις παρυφές της πόλεως.
Οι ισχυρές δυνάμεις των κ/συμμοριτών μετά από μάχη κατέλαβαν την γέφυρα του Μπουραζανίου στην οποία σκοτώθηκε και ο Διοικητής του Λόχου, Υπολοχαγός Βήτος. Η Κόνιτσα απομονώνεται από παντού. Όμως οι υπερασπιστές της κωμοπόλεως δεν λυγίζουν. Οι βάρβαροι δεν θα περάσουν και δεν πέρασαν! Ολόγυρα στους υπέροχους μαχητές του Στρατού και της Χωροφυλακής μαζί με τους γενναίους κατοίκους της πόλεως παρέστεκαν οι οδηγοί εις τον δρόμο της θυσίας οι Μαραθωνομάχοι, οι τριακόσιοι των Θερμοπυλών, οι υπερασπιστές της πύλης του Αγίου Ρωμανού, οι ημίθεοι της εξόδου του Μεσολογγίου, οι φτερωτοί άγγελοι της νίκης της Πίνδου.
Για ενίσχυση των υπερασπιστών έσπευσε, το 527 Τ.Π. του Ταγματάρχη Γ. Λυγεράκη, το 24ο Τάγμα Χωροφυλακής του Αλ. Παπαδόπουλου. Επίσης την 01-01-1948 και η Γ’ Μοίρα Καταδρομών (Λ.Ο.Κ.). Στις 4-01-1948 οι άνδρες της Γ’ Μοίρας Καταδρομών καταλαμβάνουν το ύψωμα του Λυκόμορου., σημαντικού σημείου για την σωτηρία της Κονίτσης. Μετά από μάχες ημερών, την 06η Ιανουαρίου 1948 λήγει η πολιορκία και οι δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού καταδιώκουν τους κ/συμμορίτες. Η Κόνιτσα είναι ελεύθερη!
Την επόμενη μέρα (07-01-1948), υπό τις ανωτέρω κρίσιμες συνθήκες, πριν από τους εκπροσώπους της Κυβερνήσεως, χωρίς καμία επίσημη συνοδεία, φθάνει στην Κόνιτσα με ένα τζίπ του Στρατού η Βασίλισσα των Ελλήνων Φρειδερίκη. Η Βασίλισσα αψήφησε τις αντιρρήσεις του Διοικητή της 8ης Μεραρχίας, καθώς ο δρόμος προς την Κόνιτσα ήταν διασπαρμένος από νάρκες και ανασκαμμένος από τις μάχες των προηγούμενων ημερών και ο χειμώνας εκείνος ήταν βαρύς, στα ηπειρωτικά βουνά. Η Βασίλισσα Φρειδερίκη επισκέπτεται στην έδρα της Ταξιαρχίας τον βαριά τραυματισμένο ηρωικό Συν/χη Κων. Δόβα και τον τραυματισμένο σοβαρά Υπολ/γο Μ. Μπαλόπουλο, στους οποίους μετέφερε τον ευγνώμονα θαυμασμό και τα συγχαρητήρια του ασθενούντος Βασιλέως Παύλου και ολοκλήρου του Έθνους. Έπειτα επισκέφθηκε όλους τους τραυματίες στρατιώτες της μάχης και τα παιδιά στην Παιδόπολη. Κατά τη διάρκεια των μαχών τα 280 μικρά παιδιά διέτρεξαν μεγάλο κίνδυνο καθώς το κτίριο που τα στέγαζε εβάλλετο δια βολών πυροβολικού των κ/συμμοριτών. Είχε να πει σε όλους ένα παρηγορητικό λόγο. Δυστυχώς το άγαλμα που είχε στηθεί στην Κόνιτσα προς την τιμήν της, έχει απομακρυνθεί για μικροπολιτικούς λόγους και πρέπει επιτέλους να αποκατασταθεί αυτή η αδικία από τους αρμόδιους φορείς. Ο κ. Κώστας Σταματόπουλος στο τρίτομο Ημερολογιο για τη Βασίλισσα Φρειδερίκη αναφέρει και την ακόλουθη στιχομυθία της Βασίλισσας με τον τραυματία Κωνσταντίνο Δόβα.
«Βλέποντας τη βασίλισσα να μπαίνει στο δωμάτιό του, ο τραυματισμένος ταξίαρχος ανασηκώθηκε με κόπο, μαλώνοντάς την για την αποκοτιά της να έλθει, πρώτη εκείνη, στην μέχρι προ ολίγου αποκλεισμένη Κόνιτσα. «Ρισκάρετε την ζωή σας, Μεγαλειοτάτη», της είπε. Και η Φρειδερίκη απάντησε: πώς ήταν βασίλισσα των Ελλήνων και πώς οι Ἕλληνες άξιζαν να ριψοκινδυνεύσει την ζωή της γι’ αυτούς!»
Η ίδια η αείμνηστη Βασίλισσα Φρειδερίκη στο βιβλίο της «Μέτρον Κατανοήσεως», αναφέρει για την Κόνιτσα μεταξύ άλλων τα εξής: «Η Κόνιτσα υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της ζωής μου. Είναι ένα χωριό που συμβολίζει την Ελλάδα!»
Στην ακριτική Κόνιτσα φάνηκε για άλλη μια φορά το μεγαλείο των Ελλήνων , καθώς όταν πρόκειται να υπερασπιστούν την τιμή της πατρίδος αδιαφορούν ακόμη και το θάνατο. Η εποποιία της μάχης της Κονίτσης έχει και ένα άλλο δίδαγμα. Οι Έλληνες που εξασφάλισαν την ελευθερία τους με τόσες γιγάντιες θυσίες, δε θα λησμονήσουν ότι ο κομμουνισμός, τυφλό όργανο των εχθρών της φυλής, είναι και θα παραμείνει εχθρός της Ελλάδος. Το αίμα των χιλιάδων μαρτύρων που έπεσαν από τα χέρια των κομμουνιστών δημίων έχει και φωνή και μνήμη.
Οι νέοι της Ελλάδος οφείλουν να μελετούν την Ιστορία και να διαφυλάξουν την ελευθερία και την ειρήνη από τη μάστιγα της ερυθράς τυραννίας. Να αντισταθούν στον πνευματικό ευνουχισμό στον οποίο μας οδηγούν οι σημερινοί κυβερνώντες. Να κρατήσουν σε πείσμα των καιρών το τρίπτυχο ‘’Πατρίδα- Θρησκεία- Οικογένεια’’
Η θρυλική καμπάνα της Κόνιτσας δεν έπαψε να χτυπά και σήμερα για τα εθνικά μας θέματα. Για την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας, την μαρτυρική Βόρειο Ήπειρο, την Κύπρο, τη Θράκη μας, το γαλάζιο Αιγαίο, για τον ελληνισμό της Πόλεως.
Κάθε έτος τελείται στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Κονίτσης το ιερό μνημόσυνο των πεσόντων της «μάχης της Κόνιτσα»ς. Ας είναι η μνήμη των πεσόντων Ηρώων αιωνία και το παράδειγμά τους φωτεινό. Θα έχουν πάντοτε την ευγνωμοσύνη ολοκλήρου του Ελληνικού Έθνους.
Οι ισχυρές δυνάμεις των κ/συμμοριτών μετά από μάχη κατέλαβαν την γέφυρα του Μπουραζανίου στην οποία σκοτώθηκε και ο Διοικητής του Λόχου, Υπολοχαγός Βήτος. Η Κόνιτσα απομονώνεται από παντού. Όμως οι υπερασπιστές της κωμοπόλεως δεν λυγίζουν. Οι βάρβαροι δεν θα περάσουν και δεν πέρασαν! Ολόγυρα στους υπέροχους μαχητές του Στρατού και της Χωροφυλακής μαζί με τους γενναίους κατοίκους της πόλεως παρέστεκαν οι οδηγοί εις τον δρόμο της θυσίας οι Μαραθωνομάχοι, οι τριακόσιοι των Θερμοπυλών, οι υπερασπιστές της πύλης του Αγίου Ρωμανού, οι ημίθεοι της εξόδου του Μεσολογγίου, οι φτερωτοί άγγελοι της νίκης της Πίνδου.
Για ενίσχυση των υπερασπιστών έσπευσε, το 527 Τ.Π. του Ταγματάρχη Γ. Λυγεράκη, το 24ο Τάγμα Χωροφυλακής του Αλ. Παπαδόπουλου. Επίσης την 01-01-1948 και η Γ’ Μοίρα Καταδρομών (Λ.Ο.Κ.). Στις 4-01-1948 οι άνδρες της Γ’ Μοίρας Καταδρομών καταλαμβάνουν το ύψωμα του Λυκόμορου., σημαντικού σημείου για την σωτηρία της Κονίτσης. Μετά από μάχες ημερών, την 06η Ιανουαρίου 1948 λήγει η πολιορκία και οι δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού καταδιώκουν τους κ/συμμορίτες. Η Κόνιτσα είναι ελεύθερη!
Την επόμενη μέρα (07-01-1948), υπό τις ανωτέρω κρίσιμες συνθήκες, πριν από τους εκπροσώπους της Κυβερνήσεως, χωρίς καμία επίσημη συνοδεία, φθάνει στην Κόνιτσα με ένα τζίπ του Στρατού η Βασίλισσα των Ελλήνων Φρειδερίκη. Η Βασίλισσα αψήφησε τις αντιρρήσεις του Διοικητή της 8ης Μεραρχίας, καθώς ο δρόμος προς την Κόνιτσα ήταν διασπαρμένος από νάρκες και ανασκαμμένος από τις μάχες των προηγούμενων ημερών και ο χειμώνας εκείνος ήταν βαρύς, στα ηπειρωτικά βουνά. Η Βασίλισσα Φρειδερίκη επισκέπτεται στην έδρα της Ταξιαρχίας τον βαριά τραυματισμένο ηρωικό Συν/χη Κων. Δόβα και τον τραυματισμένο σοβαρά Υπολ/γο Μ. Μπαλόπουλο, στους οποίους μετέφερε τον ευγνώμονα θαυμασμό και τα συγχαρητήρια του ασθενούντος Βασιλέως Παύλου και ολοκλήρου του Έθνους. Έπειτα επισκέφθηκε όλους τους τραυματίες στρατιώτες της μάχης και τα παιδιά στην Παιδόπολη. Κατά τη διάρκεια των μαχών τα 280 μικρά παιδιά διέτρεξαν μεγάλο κίνδυνο καθώς το κτίριο που τα στέγαζε εβάλλετο δια βολών πυροβολικού των κ/συμμοριτών. Είχε να πει σε όλους ένα παρηγορητικό λόγο. Δυστυχώς το άγαλμα που είχε στηθεί στην Κόνιτσα προς την τιμήν της, έχει απομακρυνθεί για μικροπολιτικούς λόγους και πρέπει επιτέλους να αποκατασταθεί αυτή η αδικία από τους αρμόδιους φορείς. Ο κ. Κώστας Σταματόπουλος στο τρίτομο Ημερολογιο για τη Βασίλισσα Φρειδερίκη αναφέρει και την ακόλουθη στιχομυθία της Βασίλισσας με τον τραυματία Κωνσταντίνο Δόβα.
«Βλέποντας τη βασίλισσα να μπαίνει στο δωμάτιό του, ο τραυματισμένος ταξίαρχος ανασηκώθηκε με κόπο, μαλώνοντάς την για την αποκοτιά της να έλθει, πρώτη εκείνη, στην μέχρι προ ολίγου αποκλεισμένη Κόνιτσα. «Ρισκάρετε την ζωή σας, Μεγαλειοτάτη», της είπε. Και η Φρειδερίκη απάντησε: πώς ήταν βασίλισσα των Ελλήνων και πώς οι Ἕλληνες άξιζαν να ριψοκινδυνεύσει την ζωή της γι’ αυτούς!»
Η ίδια η αείμνηστη Βασίλισσα Φρειδερίκη στο βιβλίο της «Μέτρον Κατανοήσεως», αναφέρει για την Κόνιτσα μεταξύ άλλων τα εξής: «Η Κόνιτσα υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της ζωής μου. Είναι ένα χωριό που συμβολίζει την Ελλάδα!»
Στην ακριτική Κόνιτσα φάνηκε για άλλη μια φορά το μεγαλείο των Ελλήνων , καθώς όταν πρόκειται να υπερασπιστούν την τιμή της πατρίδος αδιαφορούν ακόμη και το θάνατο. Η εποποιία της μάχης της Κονίτσης έχει και ένα άλλο δίδαγμα. Οι Έλληνες που εξασφάλισαν την ελευθερία τους με τόσες γιγάντιες θυσίες, δε θα λησμονήσουν ότι ο κομμουνισμός, τυφλό όργανο των εχθρών της φυλής, είναι και θα παραμείνει εχθρός της Ελλάδος. Το αίμα των χιλιάδων μαρτύρων που έπεσαν από τα χέρια των κομμουνιστών δημίων έχει και φωνή και μνήμη.
Οι νέοι της Ελλάδος οφείλουν να μελετούν την Ιστορία και να διαφυλάξουν την ελευθερία και την ειρήνη από τη μάστιγα της ερυθράς τυραννίας. Να αντισταθούν στον πνευματικό ευνουχισμό στον οποίο μας οδηγούν οι σημερινοί κυβερνώντες. Να κρατήσουν σε πείσμα των καιρών το τρίπτυχο ‘’Πατρίδα- Θρησκεία- Οικογένεια’’
Η θρυλική καμπάνα της Κόνιτσας δεν έπαψε να χτυπά και σήμερα για τα εθνικά μας θέματα. Για την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας, την μαρτυρική Βόρειο Ήπειρο, την Κύπρο, τη Θράκη μας, το γαλάζιο Αιγαίο, για τον ελληνισμό της Πόλεως.
Κάθε έτος τελείται στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Κονίτσης το ιερό μνημόσυνο των πεσόντων της «μάχης της Κόνιτσα»ς. Ας είναι η μνήμη των πεσόντων Ηρώων αιωνία και το παράδειγμά τους φωτεινό. Θα έχουν πάντοτε την ευγνωμοσύνη ολοκλήρου του Ελληνικού Έθνους.
1 σχόλιο:
Αιωνία η μνήμη των πεσοντων υπερασπιστών της ακριτικής Κόνιτσας!!
Δημοσίευση σχολίου