ΟΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ 1912-1913 & 98 ΕΤΗ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΙΒ’ - Διονύσιος Βουλγαρόπουλος

 ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ  

 

ΟΙ  ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΙ  ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ 1912-1913  

& 98 ΕΤΗ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΙΒ’  

 
Την 11^η Ιανουαρίου 1923 άφησε την τελευταία του πνοή ο δαφνοστεφής στρατηλάτης των Βαλκανικών Πολέμων βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’. Ήταν μόλις 55 ετών. Γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου 1868. Ήταν ο πρωτότοκος γιος (Διάδοχος) των  Βασιλέων Γεωργίου Α΄ και Όλγας. Ο Κωνσταντίνος ήταν αυτός: «ο με τόσα το έθνος θρέψας όνειρα , όταν εγεννήθη» κατά τον Σπ. Μαρκεζίνη. Στο παρόν ιστορικό σημείωμα, αντί μνημοσύνου θα γίνει αναφορά σε μία μεγάλη ιστορική στιγμή όπου ο Ελληνικός Στρατός υπό τις οδηγίες του Κωνσταντίνου κατανίκησε τους Βουλγάρους το 1913.
Πριν από 108 χρόνια την Άνοιξη του 1913 η Ελλάς ζούσε  τις ενδοξότερες  ημέρες της σύγχρονης Ιστορίας της, μέρες θριάμβων και τροπαίων που άνοιγαν τον δρόμον προς την πραγματοποίησιν των εθνικών ονείρων της ελληνικής φυλής.
     Τόσο ο  Α’ όσο και  ο Β’ Βαλκανικός Πόλεμος , εστεφάνωσαν με δάφνες τα ελληνικά όπλα που έδειξαν το μέτρον της ανδρείας της αποφασιστικότητας και της ισχύος του Ελληνικού Στρατού.  Ψυχή και λόγχη τα όπλα που εχάραζαν τον δρόμον των εθνικών ονείρων.
Το καλοκαίρι του 1913 ξεκίνησε ο ελληνο-βουλγαρικός πόλεμος. Αγωνία αλλά και ακλόνητη αδάμαστος πίστις ξεχείλιζε στην ψυχή του Έθνους. Ξαφνικά μία αστραπή φώτιζε τους ζοφερούς ορίζοντες. Μία θαμπωτική λάμψη υψώθηκε τότε, μια μορφή βγαλμένη από το όραμα των ηρώων του 1821, ήταν ο Βασιλεύς - Στρατηλάτης Κωνσταντίνος ΙΒ’. Ο Κωνσταντίνος έδινε το σύνθημα στον Στρατό: «Καταδιώξατε τους Βουλγάρους οπουδήποτε και αγρίως». 

    Στις δύο λέξεις  περικλείετο η όλη ψυχολογία του ελληνικού λαού. Η ορμή του έθνους το απαύγασμα μιας ιστορίας πενήντα αιώνων είχε τούτο το ιδιαίτερο μήνυμα εκείνο του Βασιλέως κατά την στιγμή της ενάρξεως του Β’ Βαλκανικού Πόλεμου.
Εις το 1912 η Ελλάς εμάχετο την οθωμανική αυτοκρατορία.  Το 1913 η Ελλάς  ερρίπτετο πάλι εις έναν ιερόν πόλεμον με ορμή. Τότε η Ελλάδα απελευθέρωνε ελληνικά εδάφη, στις μέρες μας τα ξεπουλάνε με τον θανατικό πολικό κορονοϊό, με τις Πρέσπες, δίνονατας το Αιγαίο, τον εναέριο χώρο, με Μνημόνια, με σκοπό την εξαθλίωση της ελληνικής φυλής με τους εκατοντάδες λαθρομετανάστες που έστειλε ο Ερντογάν τα προηγούμενα χρόνια.
Ασύγκριτο ήτο τότε το  φρόνημα του Στρατού μας.  Ο επικεφαλής εκείνου του αγώνα Βασιλεύς Κωνσταντίνος διακήρυσσε:

 «Τίποτε δεν ημπορεί να σταματήσει τους Έλληνες στρατιώτες. Άναψε το αίμα των, και είναι αποφασισμένοι να ρίψουν εις τα μούτρα τους δούλους της Βαλκανικής , Βουλγάρους, τις ύβρεις ή να πεθάνουν. ».
Ο Στρατός μας μέσα σε λίγες μέρες 19-21 Ιουνίου 1913, υπό  την δυσκολία του καύσωνος, είχε γράψει τα έπη του ΚΙΛΚΙΣ, της ΚΡΕΣΝΑΣ, του ΛΑΧΑΝΑ και προήλαυνε νικηφόρος  μέχρι τη Θράκη. Οι ήχοι από τους κρότους των ελληνικών πυροβόλων αντιχούσαν εις τα πρόθυρα της Σόφιας.
Ο λαός ονόμασε «Βουλγαροκτόνο» τον Βασιλέα Κωνσταντίνο! Και αυτό διότι ο θρυλικός εκείνος Βασιλεύς, είχε επιτύχει όπως ο Αυτοκράτορας Βασίλειος Β’, να διαλύσει την αναιδή φιλοδοξία και την αχαλίνωτη θηριωδία των βαρβαρικών λειψάνων της βαλκανικής.
Ως «ανθρωπόμορφα κτήνη», είχε αποκαλέσει ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος τους Βούλγαρους και δεν είχε άδικο. Παγκόσμιον αγανάκτηση προκάλεσαν οι βουλγαρικές ανανδρείες. Εξευτελισμένα ράκη του βουλγαρικού στρατού έφευγαν πανικόβλητα, εμπρός εις την θύελλαν την ελληνικής  λόγχης. Οι Βούλγαροι στο πέρασμά τους πραγματοποίησαν σφαγές, βιασμούς, λεηλασίες. Σεπτοί ιεράρχες, ιερείς, διδάσκαλοι  και γυναικόπαιδα εβρήκαν φρικαλέο θάνατο! Επί τρεις ημέρας εθάπτοντο χιλιάδες Έλληνες που εδολοφόνησαν οι Βούλγαροι εις τας Σέρρας, την Δράμα, το Δοξάτο. Το αίμα των Ελλήνων πότισε τα χώματα της Ανατολικής Μακεδονίας και έγραψε όπως χαρακτηριστικά ελέχθη στο τύπο της εποχής, «κόκκινα τα νερά του ποταμού της Αγίας Βαρβάρας της Δράμας», από την ομαδική σφαγή τριών χιλιάδων Ελλήνων.  Αυτή η θηριωδία του ηττημένου εχθρού προκάλεσε την αγανάκτηση Ελλήνων και ξένων.  Οι αγγλικές εφημερίδες έγραψαν τότε:
«Οι Βούλγαροι επισκιάζουν όλας τας φρικαλεότητας του παρελθόντος και αποδεικνύουν ότι δεν έχουν πλέον το δικαίωμα να συγκαταλέγονται μεταξύ των πολιτισμένων λαών. ».  
Ο αείμνηστος Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’, είχε όνειρο να εκμηδενίσει την βουλγαρική απειλή. Όταν η Ελλάς επιέζετο από τους Συμμάχους να δεχθεί ειρήνη, ο Κωνσταντίνος αντετάχθη και μαζί του αντετάχθη ολόκληρο το ελληνικό έθνος.Είχε δηλώσει ο Στρατηλάτης πως : «Μόνον εις το πεδίον της μάχης θα υπαγορεύσωμεν τους όρους ειρήνης.». Στις λέξεις του Βασιλέως συμπυκνώθηκε η  δίκαιη οργή του λαού κατά των Βουλγάρων.
Τότε οι Έλληνες ήταν ενωμένοι.Οι γενναίοι Έλληνες αξιωματικοί εφονεύοντο όρθιοι ή έφιπποι στην πρώτη γραμμή. Σώζεται η στιχομυθία του Ταγματάρχη Αντώνιου Κουτήφαρη, που ενώ πληγώθηκε θανάσιμα από οβίδα του βουλγαρικού πυροβολικού, είδε ξαφνικά στο πλευρό του τον Κωνσταντίνο! Δευτερόλεπτα, μια πνοή τον χώριζε από τον θάνατο. Ανέκτησε όμως προς στιγμήν τις δυνάμεις του και είπε εις τον Βασιλέα: «Προχωρούμε Μεγαλειότατε! Προχωρούμεν προς την Σόφιαν.». Και αμέσως εξέπνευσε.
      Η εποποιία των ετών 1912-1913,  η συνέχεια δηλαδή της εθνεγερσίας του 1821,  είχε τούτο το χαρακτηριστικό: Ενώ ο Στρατός εμάχετο και νικούσε υπό ομαδικό πνεύμα, εν τούτοις δημιουργήθηκαν αξίες και ηρωικά είδωλα που ουδέποτε θα χάσουν την ακτινοβολία των. Οι αξιωματικοί εκείνης της εποχής είχαν γεννηθεί ήρωες, είχαν εξορίσει τη λέξη «υποχώρηση», ο νους τους ήταν πάντα «εμπρός»!
Μάλιστα στη μάχη της Κρέσνα σε ορισμένους τελείωσαν τα πυρομαχικά. Τότε οι άνδρες του Ταγματάρχη Βελισαρίου, ζητούσαν από τον ηγέτη τους επιμόνως φυσίγγια. Ο θρυλικός εκείνος ήρως τους εκεραυνοβόλησε λέγοντας: «Δεν έχετε φυσίγγια; Με τις πέτρες πάρτε τους μωρε!» Και έτσι εσώθη η Κρέσνα. Μετά από τις πρώτες μάχες της ενάρξεως του ελληνο-βουλγαρικού πολέμου του 1913, ο Στρατηλάτης Βασιλεύς Κωνσταντίνος απεύθυνε διάγγελμα προς τα ελληνικά στρατεύματα και μεταξύ άλλων τόνιζε:
   «Εις τον ανδρείον στρατόν μου, τον ηρωισμόν  κατά τας μάχας δια την απελευθέρωσιν της Μακεδονίας, τον άξιον στρατόν μου, ο οποίος συνέτριψε τον εχθρόν οπουδήποτε και αν τον συνήντησε αυτόν, εκφράζω θαυμασμόν και την υπερηφάνειαν μου διότι ηγούμαι αυτού».
Στον Αρχιστράτηγο Βασιλέα Κωνσταντίνο, ο δήμαρχος των Αθηναίων απέστειλε τηλεγράφημα στο οποίο μεταξύ άλλων τόνιζε: « Ευχόμεθα όπως ο πολεμιστής Βασιλεύς, οδηγήσει τον στρατόν της Ελλάδος και εις νέας νίκας.» Και πράγματι χάρη στις νίκες του Ελληνικού Στρατού η Μακεδονία απελευθερώθηκε και προστέθηκε ένα ακόμη λαμπρό έπος εις την ιστορίαν της Ελλάδος. Διότι άξιοι Ηγέτες και άξιοι αξιωματικοί και μαχητές εδιδάχθησαν ότι η πατρίδα δεν αξιά να αποθνήσκουν μόνο υπέρ αυτής αλλά οφείλουν και να νικούν.
Τα ανωτέρω ήταν μία σύντομη αναφορά στις μεγάλες ιστορικές στιγμές του λαοφιλούς και αειμνήστου Βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΒ’ ο οποίος  στάθηκε αντάξιος συνεχιστής των ηρώων του 1821.  Αιωνία του η μνήμη.
 

Μετά τιμής,

 

Διονύσιος Βουλγαρόπουλος, δημοσιογράφος.