πατήρ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ, όπως πατήρ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΜΕΝΑΝ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

 πατήρ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ, 

όπως πατήρ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΜΕΝΑΝ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

       Για την ώρα αναφορά στον πρώτο, στο δεύτερο επαναφορά εν καιρώ. Αναφορά, λοιπόν, στη βαρυσήμαντη ανάρτηση πατρός Νικολάου Λουδοβίκου : «Κοινωνία-Πανδημία - Εκκλησία». Βαρυσήμαντη, όχι τόσο  γιατί ο συντάκτης της έχει κάνει λαμπρές θεολογικές και άλλες σπουδές -από μεταπτυχιακά και διδακτορικά «να φάν’ κι οι κότες», σήμερα-όσο γιατί προέρχεται από έναν πρώην άθεο -«ευρισκόμουν εκτός Εκκλησίας ως άθεος»- ο οποίος και βρήκε το Χριστό, και έγινε Λειτουργός του. Για την ακρίβεια, του έκανε τη μεγάλη χάρη ο Χριστός, και να τον βρει, και να τον κάνει Λειτουργό του-«Ουχ υμείς με εξελέξασθε, αλλ’ εγώ εξελεξάξην υμάς». Ιωαν.15,16. Όπερ μπορεί να σημαίνει ότι, πιο πολύ από πολλούς, έχει συνείδηση για το πού ακριβώς βρίσκεται, και που πάει. 

     Ανθολογώ, λοιπόν, και παραθέτω από το γραπτό του με αξιολογική σειρά τρία βασικά αποσπάσματα ευρύτερου ενδιαφέροντος, που θαρρώ πως καλύπτουν όλο το φάσμα.:

1.   «Η πανδημία αφήνει πίσω της αποκαλυπτικά σημεία λαλίστατης  αθεολογησίας  που θα πρέπει να μας προβληματίσουν … είδαμε μια ανόητη άρνηση της πραγματικότητας του κορονοϊού, μαζί με μια αδιάκριτη πεποίθηση στην αναγκαστική βοήθεια του Θεού, χωρίς καμιά δική μας συν-ενεργητική προφύλαξη».

    Προσθέτω. Ιδιαίτερα μέσα στους ναούς και τα Άγιά τους! Με άλλα λόγια η υπόθεση χάθηκε από την αρχή και από χέρι. Από την ανωτέρω χονδροειδή ανοησία και τα … «καμώματα», ευάριθμων κληρικών βάσης και κορυφής, που ως ήταν επόμενο προβλήθηκαν από τα ΜΜΕ καταιγιστικά εις βάρος της Εκκλησίας.

     Και να μη μιλήσουμε εδώ για την περίπου μαγικού, ο Θεός να με συγχωρήσει, ως και ειδωλικού τύπου «εκκλησιαστικότητα» του κύριου όγκου των απλών χριστιανών ορθόδοξων. Αλλά! Να προσθέσουμε. Πάντα ταύτα 60 χρόνια μετά τη διθυραμβικά επελθούσα, στέλνοντας, μάλιστα, στον αγύριστο όλα τα πριν, περιβόητη «Στροφή στην Ορθοδοξία». Ά φ ε ρ ι μ !

2.      «Υπάρχει ένα τραγικό τραύμα πίσω από τον ανάπηρο και σχεδόν μανιοκαταθλιπτικό Νεοελληνικό  εκσυγχρονισμό … Ένα σημαντικό μέρος των διανοουμένων και των δημοσιογράφων  … βγάζουν ένα πραγματικό μένος για την Ορθόδοξη Εκκλησία,  την οποία, όπως φαίνεται από τα γραφόμενά τους, γνωρίζουν  όσο περίπου  γνωρίζουν τον Σιντοϊσμό-Ιαπωνική θρησκεία- ή τη θρησκεία των Αυστραλών Αβοριγίνων – αν και γι’ αυτό το τελευταίο φταίει και η σχετική αφασία κάποιων επισήμων εκπροσώπων της Εκκλησίας». 

Προσθέτω. Και όχι μόνο, πράγμα το οποίο δείχνει πόσο πολύ-πολύ προσεκτικοί πρέπει να είμαστε σε λέξεις, κινήσεις, και πράξεις. Εκτός βέβαια, αν προτιμούμε να ενεργούμε έτσι, έχοντας στο πίσω μέρος της κεφαλής μας πιεστική την ανάγκη να δειχτούμε, «τζάμπα μάρτυρες», κατεβάζοντας στα μικρονοϊκά μέτρα μας την ουσία της χριστιανικής ομολογίας-μαρτυρίας, το μεγαλείο του χριστιανικού Μαρτυρίου !

3.   «Αρκετοί πολιτικοί μας, εν παρενθέσει, φαίνεται σαν να έχουν για την Εκκλησία, την ανόητη  άποψη των αρχών του (αφελούς) Διαφωτισμού –(ότι, δηλαδή, είναι) μαγικές τελετουργίες, αυθαίρετος νομικισμός και φαντασιώδης μεταφυσική, ενώ τίποτε από αυτά δεν εκπροσωπεί το εκκλησιαστικό γεγονός – και δεν γνωρίζουν συνήθως τίποτε, ούτε για την πραγματική θεολογία και ανθρωπολογία της Εκκλησίας,, ούτε για το τεράστιο πνευματικό έργο που συνολικά επιτελεί».  Προσθέτω. Και το επίσης τεράστιο κοινωνικό έργο που επιτελεί !

     Κλείνω, επαναλαμβάνοντας επίμονα, και, ο Θεός να με συγχωρήσει, δηκτικά. Πάντα ταύτα δυστυχώς 60 χρόνια μετά τη διθυραμβική επέλαση της περιβόητης «Στροφής στην Ορθοδοξία», και τον πληθωρισμό των χαρισμάτων, προορατικών, θεώσεων, θεοπτών … και άλλων παραπλήσιων τινών.

      Αλλά και παρακαλώντας κάποιους σαν τον π. Νικόλαο Λουδοβίκο, να πουν ανοιχτά μερικά πιο συγκεκριμένα πράγματα όσο μπορούν πιο απλά-απλά, πέρα από την επιστημονική γλώσσα που απευθύνεται σε λίγους και αφήνει έξω τον όσο πολύ απλό λαό, μπας και δώσει ο Θεός, όπως είναι η ευχή και είπε το σημερινό Ευαγγέλιο. Και, ο απλός αυτός «λαός ο καθήμενος εν σκότει να δει και να βγει στο μέγα φως» !       

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα …»

Αθανάσιος Κοτταδάκης