Οἱ κύριοι τῶν πάντων - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

 
Κυριακή ΙΣΤ΄
Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Οἱ κύριοι τῶν πάντων

 «Ὡς μηδέν ἔχοντες καί πάντα κατέχοντες»

(Β΄Κορ. στ΄10)

         

          «Ὡς μηδέν ἔχοντες καί πάντα κατέχοντες»

Ὅταν συναντηθοῦν δυό ἄγνωστοι ἄνθρωποι καί θέλουν νά γνωριστοῦν, ἀμέσως δίνουν συστάσεις ὁ ἕνας στόν ἄλλον. Δίνει τό χέρι καί λέει τό ὄνομά του. Μερικές φορές τήν σύσταση τήν κάμνει κάποιος τρίτος. Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα γίνεται μιά τέτοια σύσταση. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὄντας ὁ ἴδιος διάκονος τοῦ Θεοῦ, μᾶς συνιστᾶ τόν ἀληθινό, τόν γνήσιο διάκονο τοῦ Θεοῦ. Ὁ γνήσιος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, λέει, εἶναι ἄνθρωπος μέ πολλή ὑπομονή, μέ ἁγνότητα καί καθαρότητα, μέ μακροθυμία καί ἁγιότητα, μέ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέ ἀγάπη ἀνυπόκριτη, μέ καλοσύνη, μέ λόγο ζωντανό, μέ ὅπλα πνευματικά. Εἶναι πτωχός, πάμπτωχος, καί ὅμως πλουτίζει πολλούς. Δέν ἔχει τίποτε στήν ἐξουσία του, στήν κατοχή του  καί ὅμως στήν πραγματικότητα τά ἔχει ὅλα, κατέχει τά πάντα.

          Σ’ αὐτή τήν τελευταία διαβεβαίωση, στό τελευταῖο συστατικό γνώρισμα τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, θέλω νά μείνουμε σήμερα. Νά δοῦμε τί σημαίνει ὁ λόγος: «ὡς μηδέν ἔχοντες καί πάντα κατέχοντες» καί ἄν ἔχει ἐφαρμογή στή δική μας ζωή.

*****

«Ὡς μηδέν ἔχοντες καί πάντα κατέχοντες»

Ἀντίθεση φοβερή ὁ λόγος αὐτός, ἀδελφοί μου! Σκεφτήκατε  τί θά εἰπεῖ νά εἶσαι φτωχός, καί νά πιστεύεις πώς εἶσαι πλούσιος; Ξέρετε τί εἶναι νά μή ἔχεις τίποτε, καί νά λές πώς τἄχεις ὅλα; Πῶς ἐξηγεῖται αὐτό; Εἶναι λόγος φανταστικός; Πρόκειται γιά παράκρουση κάποιου φτωχοῦ πού ὀνειρεύεται πώς εἶναι πλούσιος; Ὄχι! Ὁ λόγος τοῦ Παύλου εἶναι πραγματικός. Δέν ὑπάρχει καμμιά ὑπερβολή σ’ αὐτόν τόν λόγο. Ὁ λόγος αὐτός εἶναι τό βίωμα τῶν ἁγίων. Εἶναι αὐτή ἡ οὐσία τῆς ζωῆς τους. Μποροῦν νά βεβαιώνουν μαζί μέ τόν Ἀπόστολο, πώς εἶναι καί αὐτοί ἀληθινοί διάκονοι τοῦ Χριστοῦ καί νά τό ἀποδεικνύουν πάνω στά πράγματα, μέ τό νά παρουσιάζονται ὅτι δέν ἔχουν τίποτε, ἐνῶ κατέχουν τά πάντα, τά ἔχουν ὅλα, τούς ἀνήκει ὅλο τό σύμπαν. Οἱ Ἅγιοι πάντοτε ἐμφανίζονται στόν κόσμο ὡσάν νά μή ἔχουν τίποτε. Καί πράγματι μέ βάση τά ἀνθρώπινα κριτήρια δέν ἔχουν τίποτε. Ὅλοι τους αὐτά πού εἶχαν τά ἔδωσαν. Ταπεινά καί ἀθόρυβα μοίρασαν τήν περιουσία τους στούς φτωχούς καί τούς πεινασμένους καί ἔγιναν οἱ ἴδιοι πτωχοί. Ἦσαν «μηδέν ἔχον­τες». Μηδέν. Πτωχοί, πάμπτωχοι. Θυμηθεῖτε τούς μεγάλους πατέρες Βσίλειο, Γρηγόριο, Χρυσόστομο, Μ.Ἀντώνιο, τήν Ἁγία Φιλοθέη τήν Ἀθηναία, τήν Ὁσία Μελάνη, τόν Ἅγιο Νεκτάριο καί τόσους ἄλλους μέσα στούς αἰῶνες. Τά ἔδωσαν ὅλα χωρίς νά κρατοῦν γιά τόν ἑαυτό τους τίποτε.        Στήν πραγματικότητα ὅμως ἦσαν οἱ «πάντα κατέχοντες». Τά κατεῖχαν ὅλα. Ὅλο τό σύμπαν. Γιατί; Διότι ἀρνούμενοι τὰ πάντα, ἀποκτοῦσαν Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἐδη­μιούργησε τὰ πάν­τα. Τὰ ἐπωλοῦσαν ὅλα καὶ ἀποκτοῦσαν τὸ χωράφι μὲ τὸν «κεκρυμμένον θησαυ­ρόν». Ἀποκτοῦσαν «τὸν πολύτιμον μαργαρίτην», τὸ ἀνεκτίμητο μαργαριτάρι, τὸν Χριστό. Ἔχοντας δὲ τὸν Χρι­στό, τὰ εἶχαν ὅλα. Ἀκόμη καὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά· οἱ περιουσίες ὅλων τῶν πιστῶν ἦσαν στὴν διάθεσή τους. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἦταν στὶς πιὸ ἀπόμερες ἐρημιές, δὲν τοὺς ἔλειπε τίποτε, διότι ὁ Χριστὸς ἐφρόντιζε γιὰ ὅλες τίς ἀνάγκες τους. Καί ὄχι μόνο αὐτό. Οἱ Ἅγιοι, μέ τό νά κατέχουν τόν Χριστό, μποροῦσαν νὰ φροντίζουν καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους. Νὰ θεραπεύουν τὶς ἀσθένειές τους, νὰ τοὺς συντρέχουν στὶς δυστυχίες τους, νὰ τοὺς σκεπάζουν ἀπὸ θλίψεις καὶ συμφορές.

Αὐτὸ ἦταν καί εἶναι τὸ μυστικὸ τῶν Ἁγίων, τῶν φίλων του Θεοῦ. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἐπέτυχαν οἱ Ἅγιοι νὰ ἀπο­κτήσουν τὰ πάντα, νὰ γίνουν μαζὶ μὲ τὸν Θεὸ συγκυ­βερνῆτες τοῦ κόσμου. Ἀρνή­θηκαν τὸ λίγο καὶ ὁ Θεὸς τοὺς ἐχάρισε τὸ πᾶν. Καί ἔτσι αὐτοὶ οἱ πτωχοὶ εἶχαν τὴν δύναμη νὰ πλουτίζουν πολλούς. Αὐτοί οἱ πεινασμένοι μποροῦ­σαν νὰ τρέφουν μυριάδες δυστυχισμένους τῆς ζωῆς. Μόνον ὁ  ἱερός Χρυσόστομος ἔτρεφε στήν Κων/λη 7.000 ἀν­θρώπους τήν ἡμέρα. Ἔργο πού μιμοῦνται καί σήμερα ἄξιοι κληρικοί Μητροπολίτες καί ἁπλοί ἐφημέριοι μέ τούς τίμιους συνεργάτες τους.

Τό ἔκαμαν καί τό κάμνουν αὐτό διότι ἦσαν καί εἶναι οἱ «μηδὲν ἔχον­τες καὶ πάντα κατέχοντες».

****

          Αὐτός εἶναι ὁ δρόμος τῶν Ἁγίων. Δρόμος δύσκολος ὁπωσδήποτε. Πῶς νά τά δώσει κανείς ὅλα καί μάλιστα ἄνθρωπος οἰκογενειάρχης, ἁπλός βιοπαλαιστής, ἤ καί πλούσιος ἀκόμη. Πῶς νά τά δώσει τήν στιγμή πού τά παιδιά ἔχουν τίς ἀνάγκες τους γιά σπουδές καί ἀποκατά­στα­ση; Χωρίς ἀμφιβολία πρέπει νά κατεβάσουμε τόν πῆχυ. Δέν μποροῦμε νά φθάσουμε ὅλοι τόσο ψηλά. Αὐτή ἡ ἄρνηση τῶν πάντων εἶναι ἕνα μονοπάτι δύσβατο, θἄλεγα κατακόρυφο. Δέν εἶναι γιά ὅλους. Οἱ περισσότεροι βαδίζουμε πιό στρωτό δρόμο.

          Ὅμως καί ἔτσι ἀκόμη τό θέμα εἶναι καί γιά μᾶς. Ἔχει σχέση καί μέ τή δική μας ζωή. Ἄν δέν μποροῦμε, ἀδελφοί μου, ὅλοι νά τά δώσουμε ὅλα, σίγουρα μποροῦμε νά μή δοθοῦμε ὅλοι σ’ αὐτά. Καί ὅταν λέω ὅλοι ἐννοῶ ἐξ ὁλοκλήρου. Μή δώσουμε τήν καρδιά μας, τήν ψυχή μας στά ὑλικά πράγματα. Ἕνα πράγμα νά θυμᾶστε: Ὅσο περισσότερα κρατᾶμε γιά τόν ἑαυτό μας, ἀπ’ αὐτά πού ἔχουμε, ἤ πού περνοῦν ἀπό τά χέρια μας, τόσο λιγότερα οὐσιαστικά ἔχουμε. Ὅσο αὐξάνει ἡ περιουσία μας, τόσο λιγοστεύει ἡ οὐσία μας, ἡ οὐσία τῆς ζωῆς μας, ἡ χαρά καί ἡ εὐτυχία μας.

          Ἔχει μεγάλη σημασία λοιπόν νά κατανοήσουμε ὅτι ἡ συγκέντρωση πολλῶν πραγμάτων μᾶς φτωχαίνει. Μή παρασυρόμαστε ἀπό τήν καταναλωτική μανία τῆς ἐποχῆς μας καί συσσωρεύουμε πολλά πράγματα, πού συχνά εἶναι ἄχρηστα, ἀλλά καί ἄν δέν εἶναι ἄχρηστα ὅμως δέν μᾶς εἶναι καί ἀπαραίτητα, δέν εἶναι ἀναγκαῖα γιά τήν καλή μας διαβίωση. Μανία μᾶς ἔχει πιάσει μέ τό νά μαζεύουμε πράγματα στά σπίτια μας. Χάνουμε, ἀδελφοί μου, χάνουμε πολλά μ’ αὐτό μάζεμα. Μπορεῖ νά γεμίζει τό σπίτι μας μέ συσκευές, μέ διακοσμητικά, μέ κάδρα καί κορνίζες καί δέν ξέρω τί ἄλλο, ἀδειάζει ὅμως ἡ ψυχή μας. Ἁπλότης, λιτότης, ἀδελφοί μου.

          Καί ὅταν ἀδειάζει ἡ ψυχή μας  δέν μποροῦμε νά κρατήσουμε μέσα μας Αὐτόν ὁ Ὁποῖος εἶναι τό πᾶν. Διότι αὐτά πού συγκεντρώνουμε καταλαμβάνουν χῶρο ὄχι μόνο μέσα στό σπίτι μας, ἀλλά καί μέσα στήν ψυχή μας. Ἀπορροφοῦν τό ἐνδιαφέρον μας, τήν ἀγάπη μας, τήν φλόγα τῆς ψυχῆς μας. Καί βέβαια δέν μένει χῶρος γιά τόν Χριστό καί ἡ ψυχή λιμοκτονεῖ.

*****

«Ὡς μηδέν ἔχοντες καί πάντα κατέχοντες»

          Ἀδελφοί, γιά τόν Θεό ὑπάρχει καμμιά ἀνάγκη; Ἄλλο τόσο ὑπάρχει ἀνάγκη γιά τό παιδί τοῦ Θεοῦ, γιά τόν πιστό, πού παραδίνεται στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ μέ ἀπόλυ­τη ἐμπιστοσύνη. Ὁ χριστιανός εἶναι πλούσιος. Ὄχι τόσο σέ ὑλικά ἀγαθά. Στά ὑλικά ὑλικά πράγματα ἀρκεῖται στά ἀναγκαῖα. Καί τά ἀναγκαῖα τοῦ τά δίνει καθημερινά ὁ Θεός. «Μηδέν ἔχοντες λοιπόν καί πάντα κατέχοντες». Ὁ δρόμος τῶν Ἁγίων. Τῶν φίλων τοῦ Θεοῦ. Ἄς τόν μιμηθοῦμε τό κατά δύναμιν.      

Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἀρχιγραμματεύς  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου