Ὁ Μίκης καὶ ὁ ὄντως Μεγάλος - π. Δανιήλ Ἀεράκη

Ὁ Μίκης καὶ ὁ ὄντως Μεγάλος

 

Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

 
Ζήτησε νὰ κηδευτῆ ὡς κομμουνιστής! Τὶς τελευταῖες του ἐπιθυμίες τὶς ἐμπιστεύτηκε στὸν Γέν. Γραμματέα τοῦ Κ.Κ.Ε.. Ζήτησε νὰ μὴ τεθῆ ὁ Σταυρὸς στὸ φέρετρό του οὔτε καὶ στὸν τάφο του. Μόνο πού κομμουνιστὴς σημαίνει ζῶ μὲ κοινοκτημοσύνη. Ὅλα κοινά! Βέβαια δὲν λέει ὁ κομμουνιστὴς αὐτὸ ποὺ λέει ὁ ἀληθινὸς χριστιανός: «Τὰ δικά μου, δικὰ σου». Ὁ κομμουνιστὴς λέει: «Τά δικά σου δικά μου!». Ἦταν, λοιπόν, ὁ Μίκης Θεοδωράκης κομμουνιστής;
• Τί προσέφερε γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ τόπου καὶ τῶν φτωχῶν «συντρόφων» του; Θὰ πῆτε: Προσέφερε μουσικὸ πολιτισμό! Σύμφωνοι. Μόνο ποὺ ἡ ψυχὴ τοῦ πολιτισμοῦ εἶναι ὁ πολιτισμὸς τῆς ψυχῆς. Καὶ ψυχὴ σημαίνει ἀγάπη. Καὶ δὲν ξέρω, ἂν ἕνα ἡγετικὸ στέλεχος τοῦ κομουνισμοῦ ξέρει τί σημαίνει ἀγάπη.
• Οἱ ἡγέτες τοῦ κομμουνισμοῦ εἶναι ὡς ἐπί τό πλεῖστον καὶ αὐτοί... πλουτοκράτες! Ἀπ᾽ αὐτὸ τὸν κανόνα δὲν μπόρεσε νὰ ξεφύγη καὶ ὁ πεθαμένος πλέον Μίκης. Ὅσο κι ἂν τὰ τραγούδια του ξεσήκωναν τὰ πλήθη, ὅσο κι ἂν τὸ ὄνομά του ἔγινε γνωστὸ σ᾽ ὅλη τὴν ὑφήλιο, ὅσο κι ἂν τὸν ὕμνησαν ὡς «ἐθνικὸ κεφάλαιο», δὲν μπόρεσε νὰ ξεφύγη ἀπό τό «μεγάλο κεφάλαιο», γιὰ τὸ ὁποῖο εὐκαίρως ἀκαίρως μιλάει ὁ «σύντροφος» Κουτσούμπας. Ἀρκεῖ μία ματιὰ στὴν παραλία τοῦ Κορινθιακοῦ. Μεγάλη ἔκτασίς της, στὸ Βραχάτι, ἦταν ἀπαγορευμένη γιὰ τὸν λαό. Ἰδιωτική, φυλασσόμενη παραλία, μὲ κτίσματα ὄχι βέβαια σπιτάκια, ὅλα ἰδιοκτησία τοῦ «φίλου τοῦ λαοῦ» Μίκη. Ἐκεῖ τό σκάφος τοῦ κομμουνισμοῦ πλέει ἄνετα καὶ ἀνενόχλητα!
Τὴν ἀξία του ὡς μουσικοσυνθέτη κανένας δὲν ἀμφισβητεῖ. Ἀλλὰ «ἄξιόν ἐστιν» ὑμνεῖν καὶ ἐπαινεῖν ἕναν ἄνθρωπο, ὅταν αὐτὸς εἶναι φιλάνθρωπος. Ἀξίζει νὰ δοῦμε τὶς προσφορὲς τοῦ πεθαμένου πλέον Μίκη ὑπὲρ τῶν πυροπαθῶν, ὑπὲρ τῶν σεισμοπαθῶν, ὑπὲρ τῶν πλυμμηροπαθῶν, ὑπὲρ τοῦ φτωχοῦ λαοῦ, ὑπὲρ τοῦ Ἔθνους μας, γιὰ νὰ διαπιστώσουμε, ὅτι ὁ κομμουνισμός του δὲν ἤξερε τί σημαίνει ἀλληλεγγύη, πολὺ περισσότερο τί σημαίνει ἀγάπη!
Οἱ ὀλυμπιονίκες μας στὸ Τόκυο εἶχαν τὴν εὐαισθησία νὰ προσφέρουν ὑπὲρ τῶν πυροπαθῶν τῶν μεγάλων πυρκαγιῶν τοῦ Αὐγούστου τὸ μισὸ ποσό, πού τοὺς δωρήθηκε. Ὁ διεθνὴς μπασκετμπολίστας Γιάννης Ἀντετοκοῦμπο εἶχε τὴν εὐαισθησία νὰ προσφέρη ἕνα ἑκατομμύριο εὐρώ ὑπὲρ τῶν πυροπαθῶν. Ὁ μεγάλος μας Μίκης δὲν εἶχε τὴν εὐαισθησία στὴν καλλιτεχνικὴ καὶ προσοδοφόρα διαδρομή του νὰ προσφέρη, ἔστω λίγα εὐρώ, γιὰ τὶς ἀνάγκες, πού κατὰ καιροὺς προκαλοῦν οἱ φυσικὲς καταστροφές.
• Πάντως μὲ τὸ θάνατο τοῦ Μίκη Θεοδωράκη δὲν ἐξέλιπε «ὁ τελευταῖος μεγάλος», ὅπως κατὰ κόρον ἀκουγόταν τὶς μέρες τῆς κηδείας του.
Πρῶτον, γιατί μεγάλος εἶναι ὁ ἥρωας καὶ ὁ μάρτυρας. Καὶ εἶναι βέβαια ἀλήθεια, πώς γιὰ τὴν ἰδεολογία του φυλακίστηκε κάποτε καὶ ἐξωρίστηκε, ἀλλά ἀπείρως περισσότερο ἀπό αὐτὸν βασανίστηκαν καὶ βασανίζονται πολλοὶ ἄλλοι.
Δεύτερον, γιατί ὑπάρχουν πολλοὶ πού εἶναι μεγάλοι, χωρὶς τυμπανοκρουσίες καὶ εἰδωλοποιήσεις. Μεγάλοι σὲ ταπείνωσι καὶ εὐγένεια, σὲ ἠθικὴ καὶ τιμιότητα, σὲ ἀγάπη καὶ προσφορά. Μεγάλοι εἶναι οἱ «μικροί» τοῦ κόσμου, πού ὅμως θαυμάζουν καὶ ἀνυμνοῦν τὸν Ἕναν, τὸν ὄντως ΜΕΓΑΛΟ, τὸν Ἰησοῦ Χριστό.