Κάθε κουρέλι νηστικού σου παιδιού
σηκώνει την υπόληψη της πατρίδας.
Στενάζουνε τα παλικάρια σου μέσα στην περηφάνια τους
να μην τ' ακούσει άλλος κανείς εκτός από τη λευτεριά
που έγινε πια μητέρα τους και τα κοιμίζει όλα μαζί πάνω στο ίδιο προσκέφαλο
που τα σκεπάζει όλα μαζί με τον αστερισμό του μαντύα της
στα πεζοδρόμια, στα στρατόπεδα, στις φυλακές …
Όρθια κολώνα, αντάρτισσα,
από τ’ αχτιδοβόλημα της φωτιάς σου
τα σύννεφα λάμπουν όλου του κόσμου!
Νικηφόρος Βρεττάκος, Εις μνήμην 1940-1944, Αθήνα 1981, σ. 18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου