«ΦΙΛΟΣ ΜΕΝ ΠΛΑΤΩΝ, ΦΙΛΤΑΤΗ Δ΄ ΑΛΗΘΕΙΑ», Αριστοτέλης. - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

«ΦΙΛΟΣ  ΜΕΝ  ΠΛΑΤΩΝ,  ΦΙΛΤΑΤΗ  Δ΄ ΑΛΗΘΕΙΑ», Αριστοτέλης.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

Α.      Αριστοτελικά, λοιπόν, φίλτατε κε Αναστάσιε, συγχωρείστε μου να αμφισβητήσω τη βεβαιότητα που αναδύεται στο προς εμέ απαντητικό σχόλιο σας από το γραφόμενο, «παρανόμησε και το ομολόγησε», Αμφότερα ούτε τα είδα, ούτε τα διάβασα κάπου. Και μάλλον το αντίθετο βεβαιώνεται, τόσο στο εκτενές «Δικάζομαι», όσο και στα δημοσιευθέντα για την εμφάνιση του στο δικαστήριο, και ιδιαίτερα στις μετά ταύτα δηλώσεις του. Οπότε, στο δικό σας : «Από την μία ο κληρικός στην Πάτρα που άνοιξε τις πόρτες»,  εκείνο το,  «τον παραδέχομαι», μένει μετέωρο και φεύγει, όσο κι αν μπορεί να μένει στην αγάπη σας.  Ενώ στο, «Από την άλλη ο κληρικός που με πόνο ψυχής δεν τελεί την Θεία Λειτουργία», εκείνο το, «αποκαλύπτομαι μπροστά του», μένει, αν και θα ήταν προτιμότερο ένα απλό  και ταπεινό «επιτέλεσε το χρέος του». Περίπου ή αντίστοιχα ως το δικό σας. «Δεν εκκλησιάσθηκα, έχω μάθει να πειθαρχώ στις ιατρικές συμβουλές και τις αποφάσεις της Εκκλησιαστικής Αρχής, που αφορούν όχι μόνο εμένα, αλλά το σύνολο των συνανθρώπων μου».

Β.   Η δικαστική απόφαση για αναβολή εκδίκασης των του π. Αναστασίου είναι ένα ευδιάκριτο “Roi Mat” στον ίδιο, και στην ηγεσία της Εκκλησίας. «Δική σας υπόθεση.  Βγάλτε, λοιπόν, το φίδι από την τρύπα», μοιάζει να λέει. Ο μεν π. Αναστάσιος και οι ευάριθμοι δικοί του αφήνοντας το στυλ του «ηρωικού προασπιστή» τάχα μου «των παραδεδομένων», και ακολουθώντας το, «πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε. Αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών υμών ως λόγον αποδώσοντες, ίνα μετά χαράς τούτο ποιώσι, και μη στενάζοντες. Αλυσιτελές γαρ τούτο»-Εβρ.13,17.

Δεδομένου ότι εκείνο που προέχει είναι η ενότητα του ενοριακού και του όλου εκκλησιαστικού σώματος. Η δε Συνοδική και η τοπική, «εις τόπον και τύπον Χριστού» Εκκλησιαστική Ηγεσία, εξετάζοντας προσεκτικά αν ωφελεί και προάγει την ενότητα της Εκκλησίας, η μέχρι σήμερα γραμμή και τακτική του «κατ’ οικονομίαν», και ας πούμε έτσι, η στάση «αγίας διάκρισης» απέναντι στους εκτρεπόμενους κληρικούς ιδιαίτερα.Ή μήπως την βλάπτει, οπότε πρέπει να χρησιμοποιήσουν «παιδευτικά» και «ελεγκτικά» την ασημένια ράβδο με το Σταυρό του Χριστού ανάμεσα στα δυο φίδια στην κορυφή, σύμφωνα με το: « … τοῖς δὲ ἀπειθέσι, καὶ εὐτραπέλοις, χρῷ αὐτῇ, ράβδῳ ἐπιστυπτικῇ, (ελεγκτική), ράβδῳ παιδεύσεως (παιδαγωγική)», ως τους ορίστηκε, όταν την παρέλαβαν. Γιατί δεν είναι δα και δυσδιάκριτο ότι κάποιοι από τους «απειθείς και ευτράπελους» ερωτοτροπούν με τον «αποτειχισμό», και τα αφελή, όσο και επικίνδυνα παρεπόμενα αυτού !

Γ.    Τα τελευταία δεν είναι άσχετα με την προσφώνηση, και σε τόνο υψηλό του Αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου σε άρτι χειροτονηθέντα «εις τύπον και τόπον Χριστού». Αντιγράφω. «Δεν είναι όλα ρόδινα ... υπάρχουν πολλές δυσκολίες … που προέρχονται από έξω, αλλά δυστυχώς και από μέσα από την Εκκλησία … Πού θα στραφείς; Ασφαλώς σε Αυτόν που έδωσες τη ζωή σου. Και ύστερα, ανθρώπινα σε αυτό που υποσχέθηκες. Στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Και επομένως δεν έχεις δικά σου βιώματα; Δεν έχεις δυνατότητα να αμφισβητήσεις κάτι, δεν είναι δυνατόν να έχεις κάτι προσωπικό, που πιθανόν να έχεις ερωτηματικά από αυτά που ακούς; Έχεις το δικαίωμα αυτό. Αλλά πάνω από όλα είναι η υπακοή στην Εκκλησία και στη Σύνοδό της, διότι αυτή καθοδηγεί αυτό το σκάφος. Και σε αυτήν θα πειθαρχείς. Πιθανόν όμως η γνώμη σου να είναι ισχυρή, πιθανόν να είναι δυνατή. Σεβόμαστε την ελευθερία σου και την ελευθερία του καθενός. Αλλά θα πρέπει να έρθει και να πει «πατέρα μου εγώ αυτό είμαι», και να αφήσει τα καθήκοντά του και να αποσυρθεί στο σπίτι του, στο μοναστήρι του, στο κελί του και από εκεί να έχει τις θέσεις τις δικές του. Υπάρχει μια φράση, που πολλοί την ακούνε και ανατριχιάζουν: «Αποτειχίζομαι». Αυτός, λοιπόν, που διαφωνεί και δεν θέλει να τηρήσει τη γραμμή της Εκκλησίας, της Ιεράς Συνόδου, έρχεται και λέει αυτά που είναι δικά μου πιστεύω, αλλά όμως οφείλω υπακοή στην Εκκλησία. Επομένως «σας δίνω ένα χαρτί και σας λέω αποτειχίζομαι, και από δω και πέρα κάνω ιδιωτική ζωή, κάνω αυτό που θέλω». Η ενότητα της Εκκλησίας είναι πάνω από όλα γιατί στηρίζει την αληθινή πίστη. Αυτές οι σκέψεις πρέπει να επικρατούν και σε αυτούς που ανεβαίνουν σήμερα τα σκαλιά του θυσιαστηρίου, αλλά και αυτούς που υπηρετούμε. Οι ανάγκες των καιρών μας, η πατρίδα μας, η κοινωνία μας, η αποιεροποίηση των πάντων γύρω μας, είτε λέγεται οικογένεια, είτε λέγεται νεότητα, είτε λέγεται παιδεία, είτε λέγεται στρατός. Αυτή η μανία της αποιεροποιήσεως δεν απαντιέται, ούτε αντιμετωπίζεται με κανέναν άλλον τρόπο, παρά με την Πίστη μας, τις ρίζες μας, τη βάση μας. Μπορούμε να παρεκκλίνουμε μέσα μας. Δεν βιαζόμαστε. Υπακούμε στο θέλημα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας»*.

      Η απαραίτητη προσθήκη, και το σημείο αιχμής εδώ είναι, τι συνήθως γίνεται, και τι πρέπει να γίνεται, όταν κάποιος κληρικός δεν έχει την αναγκαία ειλικρίνεια και εντιμότητα γι αυτό, και συνεχίζει στο δικό του βλαπτικό, βέβαια, της ενότητας του τοπικού ή ευρύτερου εκκλησιαστικό σώματος «σκοπό» ! Πιο συγκεκριμένα και ανοιχτά :  Αν τοπικός Επίσκοπος ή  Σύνοδος της Ιεραρχίας αντίστοιχα δεν χρησιμοποιούν την ώρα που πρέπει και με τους όρους που πρέπει την ποιμαντική τους ράβδο «ελεγκτικά» και «παιδευτικά» απέναντι σ’ αυτούς, «τους απειθείς και ευτράπελους» ! Αν καθυστερούν, ή αν, ως είναι το χρέος τους δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη να «εγχειρίσουν» αυτό το απόστημα ! Και από τούτο ποιες οι συνέπειες στο τοπικό και το ευρύτερο εκκλησιαστικό σώμα. Τουτέστιν, αν απ’ αυτό κι αυτό, κι από τούτο κι εκείνο, δεν ολισθαίνει σιγά-σιγά μα σταθερά στην … «αποιεροποίηση»  και τα δυσάρεστα παρεπόμενά της!

Με «την αγάπην πρώτην, ην ουκ αφήκα … «

Αθανασιος Κοτταδάκης

·        «Κι αν υποθέσουμε ότι η Εκκλησία εν Συνόδω κάνει λάθος, και πάλι πρέπει αυτήν ν’ ακολουθούμε, διότι εκτός Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία», Άγιος Παϊσιος.