«ΕΥΓΕΝΗΣ ΚΑΛΟΣΥΝΑΤΟΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΑΓΑΠΗΤΟΣ» - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

«ΕΥΓΕΝΗΣ  ΚΑΛΟΣΥΝΑΤΟΣ  ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ  ΑΓΑΠΗΤΟΣ»

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

         Τα είπε όλα το Πατρινό Site, «ευγενής, καλοσυνάτος, ιδιαίτερα αγαπητός», ατόφιος ο Θεόδωρος, ο αγαπημένος μου γαμπρός. Και αυτό ακριβώς είναι το ίχνος που άφησε να μένει διαπαντός! Είπε και ότι η είδηση του θανάτου του έπεσε στην Πάτρα ως «εν αιθρία κεραυνός», ως «βόμβα μεγατόνων», προσθέτω, από την δική μας πλευρά. Έφυγε νωρίς, 66 ετών, εικοσαετία συν νωρίτερα από τα χρόνια μου. «Ανεξιχνίαστες οι βουλές Σου! Κύριε, δόξα σοι»! Έφυγες απροσδόκητα, ξαφνικά, βιαστικά, τρεις μέρες η όλη νοσοκομειακή φροντίδα που σου παρασχέθηκε, δεν ξέρω αν έφτασες αργά. Να πω πως γλίστρησες μέσα από τα χέρια των γιατρών; Όλα αυτά και άλλα τινά, από τη μια κάνουν το πράγμα πιο απίστευτο, και τον πόνο της καρδιάς μας ακόμα πιο οξύ, από την άλλη εκπέμπουν ενδιαφέρον SOS για όλους, για όλους τους «περιλειπόμενους» αξιοπρόσεκτο σήμα ζωής !

     Διαβάζω και ξαναδιαβάζω στα Site, τις κατά συναδελφικό χρέος ανακοινώσεις μνήμης και τιμής σου από συστάσεις εκπαιδευτικών, θεσμών, άλλες των αγαπητών σου φίλων και γνωστών, όλες με ένα λόγο αγαθό. Για το θάνατο όντως «εν αιθρία κεραυνό», Θεοδώρου Κυριάκου Μπίρμπα, Μαθηματικού, Ηλεκτρολόγου Μηχανικού, Καθηγητή Πληροφορικής με Διδακτορικό, τ. Σχολικού Συμβούλου, τ. Περιφερειακού Διευθυντή Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δυτικής Ελλάδος. Όμως και θα επανέλθω και θα μείνω στο πρώτο και βασικό, σ’ αυτό που ήσουν και μένεις διαπαντός. «Ευγενής, καλοσυνάτος, ιδιαίτερα αγαπητός στην τοπική κοινωνία», και ευρύτερα προσθέτω μετά λόγου γνώσεως.

     Το βλέμμα τώρα καρφώνεται στην αναρτημένη φωτογραφία σου, σ’ εκείνο το γλυκό σου υπομειδίαμα, «ολοζώντανος, αυθεντικός, ο αγαπημένος μου γαμπρός σε αποχαιρετισμό», σιγοψιθυρίζω, και το δάκρυ, «θάλασσες και πελάγη» στα μάτια μου. Πλάι μου η πεθερά σου σε θρήνο ακατάπαυστο και αναστεναγμό! «Μέρες καλοκαιριού, στις Σπέτσες, στη βεράντα, μόλις χτες, μουρμουρίζει, σήμερα όμως ο άνθρωπός μας δεν είναι στον κόσμο αυτό», και την πνίγει ο λυγμός! Αλλά και αναθυμάται που σου είπε σε τόνο παρακλητικό. «Γιατί, παιδί μου, δεν κάνεις το εμβόλιο κι εσύ»; «Είναι η πεποίθησή μου», είπες, έμεινες, κι  επέμεινες εκεί!

******   ***   ******

      Λόγο κακό δεν έχω να πω για κανέναν. Διό και θα συνεχίσω αλλιώς, με λόγο που οι πλείστοι καταλαβαίνουν πολύ καλά πια, αλλά και που ενδέχεται να κάνει ορισμένους να αναλογιστούν, να συναισθανθούν ίσως, τι κρίμα στους ώμους τους κουβαλούν, τι τραγικό μερίδιο ευθύνης έχουν εδώ! Δε θα πω λόγο δικό μου. Λόγο του Αγίου και Μεγάλου Βασιλείου, του φωτισμένου, του εγκρατέστατου σε πολλά τε και άλλα, και θεολογικά, αλλά επί του προκειμένου και στα ιατρικά! Υπάρχει και σχετική Διδακτορική Διατριβή* επ’ αυτού, και εντοπίζει καίριες γνώσεις του σε όλους της ιατρικής επιστήμης κλάδους ή τομείς-Υγιεινή, Βιολογία, Επιδημιολογία, Αιτιολογία νόσων, Συμπτωματολογία νόσων, Θεραπευτική, Χειρουργική, Ψυχιατρική …». Και όπου επί πλέον αντιμετωπίζει θαυμάσια τον άνθρωπο, ως ενότητα ψυχοσωματική, όπως η σύγχρονη Ιατρική.

     Αυτού, λοιπόν, του φωτισμένου, του Μεγάλου «λόγον αγαθόν εξερεύξεται η καρδία μου», αυτόν θα καλέσω «εις μέσον» να διακηρύξει “urbi et orbi”, και ιδιαίτερα να ξεκαθαρίσει το πράγμα στους χριστιανούς μια για πάντα και να πει : «Ὥσπερ ἑκάστη τῶν τεχνῶν βοήθεια ἡμῖν πρὸς τὸ τῆς φύσεως ἀσθενὲς ὑπὸ τοῦ Θεοῦ κεχάρισται͵ … οὕτω καὶ ἰατρική …». Αυτή, λοιπόν, η Ιατρική Επιστήμη είναι η χαρισμένη από το Θεό ως η αρμόδια βοήθεια στις αδυναμίες και τα παθήματα της φύσης μας. Αυτή μόνη αρμόδια δικαιούται να πει και να ενεργήσει το πώς ή τι ! Όχι εγώ ή εσύ. Όχι ο Μοναχός, ο Ιερέας, ο Επίσκοπος ατομικά ! Και αυτό δεν περιορίζει, ούτε αποκλείει τη με  όση δύναμη πίστης έχει καθένας παράλληλη και θερμή Άνω αναφορά !

     Αντιγράφω, λοιπόν, ενδεικτικά πρώτα κάποια αποσπάσματα εισαγωγικά, όμως λίαν ενδιαφέροντα και χαρακτηριστικά. «Μόνον των ζώων θεόπλαστον ο άνθρωπος …». Και, αυτός ο άνθρωπος είναι. «Νους ενδεδυμένος προσφόρω-κατάλληλο, άριστο θεϊκό τρόπο εδώ- πρεπούσης σαρκός». Προσέχουμε τώρα πολύ τη βασική διάκριση που ακολουθεί. «Την μεν υγείαν, τω σώματι ενυπάρχειν, την δε ζωήν, ψυχή συνυπάρχειν». Επίσης το πολύ-πολύ σπουδαίο, ότι, ο άνθρωπος δε ζει μόνος, ζει με τους άλλους μαζί, είναι όν κοινωνικό, με ό,τι συνεπάγεται για τον ίδιο, για τον άλλο, για τους δυο μαζί αυτό. «Τις ουν ουκ οίδεν ότι ήμερον και κοινωνικόν ζώον ο άνθρωπος, και ουχί μοναστικόν, ουδέ άγριον»; Και ακόμα πιο ξεκάθαρα. «Ουδέν γαρ ούτως ίδιον της φύσεως ημών, ως το κοινωνείν αλλήλοις, και χρήζειν αλλήλων, και αγαπάν το ομόφυλον». Ιδού και η αλληλέγγυος κοινωνική ευθύνη ζωής. «Το πιο χαρακτηριστικό ιδίωμα-γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης είναι ο ένας με τον άλλο να ζει, ο ένας να έχει την ανάγκη του άλλου, και το χρέος να αγαπάει τους συνανθρώπους του»!

     Πάμε τώρα στα θέματα, «γιατρός και άρρωστος», και στη συνέχεια, «Επιδημία και Επιδημιολογία» πιο ειδικά, όπου ας ακούσουν οι πάντες πόσο σαφέστατα, εναργέστατα, ευκρινέστατα ο Άγιος και Μέγας Βασίλειος προσδιορίζει ποιοι έχουν την αρμοδιότητα και την ευθύνη εδώ, και κατά προέκταση αφήνει να διαφανεί, ποιοι είναι αναρμόδιοι, από τούτο και ανεύθυνοι, και τι συνεπάγεται τούτο γι αυτούς.

    Αντιγράφω πάλι ενδεικτικά. «Τους τα σώματα νοσούντας τοσούτον-τόσο πολύ- τοις ιατροίς καταπιστεύειν-οφείλουμε να εμπιστευόμαστε-ώστε καν τέμνωσιν, καν καίωσιν και πικροίς φαρμάκοις ανιώσιν-δίνουν για τη θεραπεία τους-ευεργέτας λογίζεσθαι» ! Και τούτο γιατί, εδώ είναι η καρδιά του προβλήματος. «Επειδή το εμπαθές ημών σώμα ποικίλαις … βλάβαις υπόκειται, η ιατρική τέχνη εις τύπον της κατά ψυχήν θεραπείας … υπό του πάσαν ημών την ζωήν οικονομούντος Θεού συγκεχώρηται»-έχει συν-παραχωρηθεί, είναι σε συνέργεια με το Θεό-Δες και την ανάρτηση, «Πολλές φορές εφημερεύει ο ίδιος ο Θεός στο χειρουργείο …»- Κατά ταύτα και δια ταύτα, συνάγει. «Ορώμεν την ιατρικήν επιστήμην χρησιμεύουσαν … ως παντός πάθους των εξ  ιατρικής βοηθημάτων προσδεομένου». Όποιος αρρωσταίνει, πάει και φωνάζει το γιατρό.

      Αλλά δεν παραλείπει και να προσθέσει. Παρότι, «δέδοται ημίν το του νου κριτήριον εις της αληθείας σύνεσιν»-«Μας έχει δοθεί ο νους για να διακρίνουμε το αληθινό, και να ενεργούμε συνετά». Δυστυχώς επειδή. «Δυσανάγωγον-δύσκολο στην αγωγή- το των ανθρώπων γένος», συμβαίνει να είναι, «ποικίλα τα των ανθρώπων ήθη», και από αυτό και τούτο,  «ου πάντες ομοίως περί των χρησίμων βουλεύονται»!  Καθένας κατά τν κεφαλή του κάνει τη δική του … «ιατρική» ! 

      Και να κλείσουμε με κάποια πιο συγκεκριμένα Επιδημιολογικά, για τις λοιμικές Πανδημίες, και το πολύ-πολύ επικίνδυνο αυτών για την υγεία και τη ζωή του ανθρώπου, ατομικά και κοινωνικά, Πράγμα για το οποίο έχουμε πια άμεση και πικρή πείρα, από την πανδημία του επάρατου κορωνοιού Κόβιτ19. Που ταλαιπωρεί αρκετό καιρό τώρα την παγκόσμια κοινότητα, και έχει στείλει και στέλνει στον άλλο κόσμο αδίστακτα ανθρώπους σωρηδόν. «Φασί δη τον λοιμόν-λένε λοιπόν, για το λοιμό, γράφει-οι περί τα τοιαύτα δεινοί-οι αρμόδιοι γιατροί- επειδάν ενός ανθρώπου ή κτήνους άψηται, κατά διάδοσιν επί παντας τους εγγίζοντας διανέμεσθαι. Φύσιν γαρ-γιατί φυσικό, βασικό ιδίωμα-είναι της νόσου τοιαύτην, το εξ αλλήλων πάντα αναπιμπλάναι της αρρωστίας»-από τον ένα στον άλλο να ανανεώνεται συνεχώς και να αναμεταδίδεται η αρρώστια !

     Και επειδή επίσης γνωρίζουν -οι περί τα τοιαύτα δεινοί- οι αρμόδιοι γιατροί-ότι. «Αι .. ουν εκ του λοιμού βλάβαι χρόνω εγγίνονται τοις ανθρώποις, κατά μικρόν του αέρος την παρ’ εαυτού φθοράν εντιθέντες τοις σώμασιν», πράγμα ύπουλο και άκρως επικίνδυνο για την υγεία και αυτή τη ζωή. Τι ορίζουν ή τι κάνουν, ποια θεραπευτική μεθοδολογία ακολουθούν οι υπεύθυνοι γιατροί. «Επί λοιμικών νοσημάτων, οι των σωμάτων θεραπευταί τους μεν υγιαίνοντας τοις προφυλακτικοίς βοηθήμασιν ασφαλίζονται, τους δε κεκρατημένους ουκ εγχειρούσιν». Τους προσβεβλημένους όμως πέρα από το να τους κρατήσουν σε απόσταση ή απομόνωση, επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα να τους δώσουν χείρα βοηθείας, τίποτα δεν επιχειρούν. Σήμερα, βέβαια, τους παίρνουν στα Νοσοκομεία όσο πιο έγκαιρα γίνεται, επεμβαίνουν θεραπευτικά με ό, τι το πιο πρόσφορο διαθέτουν επιστημονικά. Και πιστοί-γιατροί και νοσηλευτές-στον  όρκο του Ιπποκράτη, όχι  πάντα ακίνδυνα για τους ίδιους, παρά τα σύγχρονα μέσα προφύλαξης, τους παρέχουν τις θεραπευτικές φροντίδες, και αν θέλετε ή συμφωνείτε, από τούτο, ως ένα βαθμό και, αυτό-θυσιαστικά!

*****   ***   *****

       Αυτά στην αιώνια μνήμη σου, αγαπημένε μου Θεόδωρε. Δεν έχω να πω ή να προσθέσω άλλο τι. Άλλωστε είναι περιττό, είσαι ήδη αλλού. Είσαι ως πίστευες, ελπίζω, ενώπιον του όλως Άλλου, που όμως γνωρίζουμε και πιστεύουμε ότι, «Αγάπη εστί»! Και επειδή αμφότεροι στα 87, και οι γιατροί υπέδειξαν να μην είμαστε εκεί, πράγμα που μας θλίβει ακόμα πιο βαθιά, και κάνει τον πόνο της καρδιάς μας πολύ-πολύ πιο οξύ, σε αποχαιρετούμε έτσι με μια ολόθερμη αγκαλιά! Και, στη νεκρώσιμη ακολουθία σου, ωσεί παρών πνευματικά, θα απευθύνω στο Χριστό, και για σένα, την ακόλουθη ωραία ευχή-προσευχή, που απ’ όταν την έμαθα, επαναλαμβάνω καθημερινά. «Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, την ανεξιχνίαστον της Ευσπλαχνίας Σου επικαλούμαι άβυσσον. Ο Θεός εκ φθοράς με ανάγαγε»!

    Και βέβαια εύχομαι-προσεύχομαι, στην κενή θέση σου, πλάι στη λατρευτή μου κόρη, και αγαπημένη γυναίκα σου, και στα δυο υπέρ-υπέρ αγαπημένα εγγόνια μας, και δικά σας παιδιά, ο Θεός της άπειρης Αγάπης  με τρόπο που Εκείνος άριστα γνωρίζει, άμεσος συμπαραστάτης και ενεργός βοηθός να σταθεί! Και η πίστη με βεβαιώνει ακράδαντα ότι θα σταθεί. Αντίο για την ώρα καλό μου παιδί !

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα …»

Αθανάσιος  Κοτταδάκης

 

·        Απόστολος Ι. Πάσχος, παθολόγος-πυρηνικός. «Η εις τα έργα του Μ. Βασιλείου διαφαινόμενη Ιατρική Παιδεία», σελ.23 κε.