ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΑΝΑΦΟΡΑ  ΣΕ  ΔΥΟ  ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

1^η.   Στο Ιστολόγιο η Μητρόπολη Ν. Ιωνίας έχει το Αποστολικό απόσπασμα σε νεοελληνικό λόγο, εδώ το αντιγράφω στο πρωτότυπο: «Μηδενί μηδέν οφείλειτε, ει μη το αγαπάν αλλήλους. Ο γαρ αγαπών τον έτερον νόμον πεπλήρωκε. Το γαρ ου μοιχεύσεις, ου φονεύσεις, ου κλέψεις, ουκ επιθυμήσεις και ει τις ετέρα εντολή εν τούτω τω λόγω ανακεφαλαιούται, εν τω αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν. Η αγάπη τω πλησίον κακόν ουκ εργάζεται. Πλήρωμα ουν νόμου η αγάπη» -Ρωμ.13,8-10. Ο Απ. Παύλος επαναλαμβάνει το του Χριστού για την αγάπη στο Θεό και τον πλησίον. Για τις δυο εντολές που αποτελούν το όλο της Χριστιανικής ζωής. Και οι δυο, όχι μόνο η μία !

      Δε είδα κανένα σχόλιο επ’ αυτού. Ίσως επειδή εκκλησιαζόμαστε, φοράμε βραχιόλι κομποσκοίνι, λέμε το «Κύριε Ιησού …» και τελειώσαμε! Αλλά ο Χριστός, ο Παύλος, οι Πατέρες, επί του προκειμένου και η μετάφραση μας επισημαίνουν ότι το πράγμα είναι αλλιώς.

     Προσθέτω. Η συνέχεια του χωρίου είναι εξόχως σημαντική! Διαβάζοντας αυτά ο Αυγουστίνος της πολλής σοφίας και βαριάς «ντόλτσε βήτα» -έφτασε να έχει εξώγαμο- προχώρησε στους επόμενους στίχους. «Και τούτο ειδότες τον καιρόν ότι ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι …». Ύπνος βαθύς και βαρύς τα ως εδώ. «Η νυξ προέκοψεν, η δε ημέρα ήγγικε, αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους, και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός. Ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν …». Αυτό ήταν! Ως εδώ ήταν! Από την άλλη ώρα ήταν στη μέρα, ήταν στο φως! Ξύπνησε άλλος άνθρωπος. Ένιωσε πως έγινε μέσα του, και έγινε, κάτι απίστευτο, πως τον άρπαξε από το σκοτάδι η Χάρη του Θεού, και τον πέρασε στο φως! Διαβάστε παρακάτω ως τον 14^ο στίχο. Φωτίζουν πάρα πολλά που δεν είναι του παρόντος. Και, παραπέμπουν στην ακόλουθη ωραία ευχή- προσευχή. «Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, την ανεξιχνίαστον της ευσπλαχνίας σου επικαλούμαι άβυσσον. Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε»!

2^η.  Από την ανάρτηση του δημοσιογράφου Νίκου Μεγγρέλη για την ταινία «ο άνθρωπος του Θεού» -Άγιος Νεκτάριος- και τη σχετική συζήτηση στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ αντιγράφω. «Καταρχάς αυτοί που τους άρεσε. Άνθρωποι πολλοί, άνθρωποι απλοί. Όχι απαραίτητα αυτό που λέμε «της Εκκλησίας» … Άνθρωποι που συγκινούνται από την ανθρωπιά, από απλά πράγματα … Άνθρωποι που έμειναν με την αίσθηση πως αυτός ο άνθρωπος του Θεού θα είχε χρόνο να τους ακούσει. Θα μπορούσε να τους συμπονέσει, να τους καταλάβει».

     Διαβάστε μόνοι σας τις δυο ομάδες αυτών που δεν τους άρεσε, και φαντάζομαι ότι θα συμπέσετε με τη γνώμη του. Αλλά κρατείστε το τελευταίο. «… Δεν ξέρω τι ένιωσαν όλοι αυτοί και μετά την προβολή. Αν αναλογίστηκαν κάτι από έναν άνθρωπο που έζησε τόσες προσβολές και δεν αντέδρασε. Αν κατάλαβαν κάτι λίγο. Πόσο τους άγγιξε. Αυτό ο καθένας το ξέρει για λογαριασμό του, κι ο Θεός. Αλλά η εικόνα είναι ίδια παντού στην εκκλησιαστική μας ζωή πια. Έρχονται εικόνες θαυματουργές, κληρικοί λένε σπουδαία πράγματα για την ταπείνωση και την αγάπη, γίνεται η Ευχαριστία – το κάλεσμα για κοινωνία και ένωση. Και όπως πάμε, έτσι φεύγουμε, θαρρώ. Κανείς δεν κατανύγεται. Κανείς δεν νιώθει την καλή αλλοίωση, να κάμει λίγο χώρο στην καρδιά, στη θέση που έπιασε για τον άλλο. Καταναλώνουμε ευσέβεια μπόλικη και δεν αφήνουμε να βγει τίποτα παραέξω. Μόνο ίσως κάποιοι λίγοι …».

       Κρατάω ότι άλλαξε ζωή ο ηθοποιός που υποδύθηκε τον Άγιο. Δεν ξέρω αν ήταν σαν ή όπως του Αυγουστίνου, έχω ακούσει όμως ότι άλλαξε, δηλαδή, τον άλλαξε ο Θεός. Το περίεργο είναι ότι οι πολλοί δε ρώτησαν τίποτε γι αυτό, μόνο θέλησαν «τη σέλφι τους, ένα κομμάτι από τη δόξα του και τη λαμπρότητά του – κι ας έδειχνε εκείνος λίγο αλλού και πολύ ξένος με όλα αυτά. Δεν ξέρω τι ένιωσαν με τόση φασαρία για τον άνθρωπο της σιωπής …»

     Όντως τα τελευταία χρόνια καταναλώνουμε μπόλικη ευσέβεια, όμως δεν ξέρω αν η ζωή μας κρατάει κάτι ουσιαστικό, αληθινό, αν έχει την κάποια σχέση με την αγάπη στον όποιο άλλο, που είναι το όλο της χριστιανικής ζωής! Να μην αναφέρω ενδεικτικά «τα της κατσίκας του γείτονα», του ανέκδοτου του μακαριστού Αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλος. Μην ξεχνάμε: «Πλήρωμα -Α και Ω-ουν νόμου η αγάπη» !

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα…»

Αθανάσιος Κοτταδάκης