Η αληθινή μετάνοια προϋποθέτει στοιχειώδη αυτοεκτίμηση. Απουσία αυτοεκτίμησης προδιαθέτει προς κατάθλιψη. Στο σημείο αυτό επικρατεί πολλή σύγχυση μεταξύ των χριστιανών.
Κάποιοι προσέρχονται στον
πνευματικό με ενοχές ακριβώς επειδή δεν έχουν αυτοεκτίμηση.
Άλλοι υποτιμούν ή και απεχθάνονται τον εαυτό τους, κάτι που το θεωρούν ταπεινό
φρόνημα. Και ορισμένοι καταλήγουν σε απελπισία ακριβώς επειδή τους λείπει η
αυτοεκτίμηση.
Κατά την εμπειρία μου ο πνευματικός καλείται να δώσει στον καθένα «τις βιταμίνες που του λείπουν» κατά τη γνωστή φράση του οσίου Παΐσίου. Έχει να στηρίξει τον ετοιμόρροπο και τον καταθλιπτικό, να ψαλιδίσει τον ναρκισσισμό του υπερόπτη, καθώς και να εξυγιάνει την αυτοεκτίμηση όσων είναι νοσηρή στηρίζοντάς την στην εν Χριστώ αυτογνωσία. Εξατομίκευση είναι και εδώ η αποστολή του.
Χωρίς να έχει καμία σχέση με τα
ρηχά και φτηνά συναισθήματα να αγαπάμε τον εαυτό μας, η αυτοεκτίμηση, φυσικά,
βασίζεται και στα αληθινά ισχυρά σημεία του ανθρώπου. Αλλά πρωτίστως αυτοεκτίμηση
αντλεί κανείς επειδή ο Θεός τον αγαπά, επειδή έχει αξία γι' Αυτόν.
(π. Βασίλειος Θερμός Το βλέμμα στην ενδοχώρα- μια
συνοδοιπορία με τον πνευματικό • Εκδόσεις Γρηγόρη)
1 σχόλιο:
και πόσοι πνευματικοί ξέρουν να το κάνουν αυτό;
Με ποια εφόδια;
w
Δημοσίευση σχολίου