Ο Γιάννης Αγιάννης στον Ιανό - Υπ.

Ο Γιάννης Αγιάννης στον ΙΑΝΟ

Η ιστορία είναι ως κάποιο σημείο γνωστή και χιλιοειπωμένη. Από τα πρωινάδικα ως τα σοβαρά δελτία ειδήσεων κι από τους τηλεοπτικούς εισαγγελείς ως τα stories των κοινωνικών δικτύων. Μια 70χρονη κυρία συλλαμβάνεται από τον σεκιουριτά της γνωστής αλυσίδας τροφίμων Lidl να έχει κρυμμένα στην τσάντα της λίγο κρέας και λίγο τυρί. Καλείται ο υπεύθυνος του καταστήματος, ο οποίος εφαρμόζει κατά γράμμα την προβλεπόμενη διαδικασία: καλεί την Αστυνομία και υποβάλλει μήνυση κατά της κυρίας για κλοπή. Η κυρία εκλιπαρεί: «Σας παρακαλώ, μη με πάτε στην Αστυνομία, θα το μάθουν τα παιδιά μου και θα τα κάνω ρεζίλι». Οι εντολές της εταιρείας (που περηφανεύεται για την κοινωνική ευαισθησία της) είναι ωστόσο, σαφείς και κατηγορηματικές. Τα γεγονότα γίνονται αντιληπτά από πελάτες του καταστήματος, οι οποίοι προθυμοποιούνται να πληρώσουν το αντίτιμο των κλαπέντων τροφίμων, αλλά δεν εισακούονται. Η Αστυνομία φτάνει και η κυρία οδηγείται στο τμήμα.

Κι εκεί έκπληκτος ο αξιωματικός υπηρεσίας ακούει να ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας. Όχι με δακρύβρεχτες περιγραφές ούτε με διάθεση άμβλυνσης των γωνιών για να πέσει η κατηγορούμενη στα μαλακά. Κάθε λέξη της μια ειλικρινής μετάνοια και ταυτόχρονα μια ευθεία βολή στον ατσαλάκωτο καθωσπρεπισμό μας και στη δήθεν κοινωνική ευαισθησία μας: Έχασα τον άντρα μου και το γιο μου σε τροχαίο πριν δέκα χρόνια. Ο άντρας μου είχε πάρει δάνειο 30.000€ για να παντρευτούν τα άλλα μας παιδιά. Τώρα το δάνειο έμεινε σε μένα. Ξοδεύω επιπλέον 400€ κάθε μήνα για δυσεύρετα φάρμακα που έρχονται από Αμερική. Με καλούν συνέχεια τα παιδιά μου για φαγητό. Ήθελα μια φορά να τα καλέσω κι εγώ, όπως παλιά. Είδα τα κρέατα. Δεν ήταν κανείς δίπλα μου. Είπα μέσα μου ‘πάρτα Μαρία’.

Ο διάβολος με έβαλε. Το μετάνιωσα επί τόπου. Φοβήθηκα να τα γυρίσω πίσω, μήπως με δουν. Πουλήθηκα στο διάβολο... Ζητώ συγγνώμη από την εταιρεία. Δεν θα ξαναφάω κρέας στη ζωή μου. Το υποσχέθηκα στον εαυτό μου, γιατί νικήθηκα από τον πειρασμό.

Η ιστορία στη συνέχεια γίνεται βούτυρο στο ψωμί του καθενός. Οι εισαγγελείς της μικρής οθόνης τα βάζουν με το ανάλγητο κράτος. Αυτόκλητοι μάρτυρες εμφανίζονται στην οθόνη της τηλεόρασης για να ισχυριστούν απόπειρες αυτοκτονίας της γυναίκας … Οι δημοσιογράφοι αναπαράγουν αφιλτράριστα και χωρίς διασταύρωση όποια είδηση θα ανεβάσει την τηλεθέαση (άρα και τις αποδοχές τους).

Τη σκυτάλη παραλαμβάνουν τα social media. Το hashdag #cancel_lidl είναι πρώτο trend στο twitter. Οι αντιπολιτευτικές εφημερίδες κάνουν πάρτι, αναπαράγοντας σχόλια με βολές κατά της Κυβέρνησης και χυδαία εργαλειοποίηση της ενέργειας των Lidl.

Οι κυβερνητικοί δημοσιογράφοι διαρρέουν fake είδηση πως χάρη σε παρέμβαση υπουργού τα Lidl απέσυραν τη μήνυση. Η εταιρεία αδειάζει τον υπουργό στέλνοντας ανακοίνωση που πρωτομεταδίδεται σε μεσημεριανή εκπομπή, κάπου ανάμεσα σε πιπεράτες ιστορίες πρωταγωνιστών σήριαλ.

Έγκυροι δημοσιογράφοι και ακτιβιστές διαρρέουν την επίσης fake είδηση πως η εταιρεία Σκλαβενίτης, γνωστή για την κοινωνική ευαισθησία της, έστειλε βανάκι με τρόφιμα στην κυρία. Οι υπεύθυνοι της εταιρείας μη θέλοντας να καρπωθούν τη δημοσιότητα μιας ενέργειας που δεν έχουν κάνει, διαψεύδουν την είδηση. Γνωστός δημοσιογράφος σατυρικής εκπομπής σχολιάζει στο μεταξύ στο twitter: Ο Σκλαβενίτης θα πρέπει να ενημερώσει αν η προσφορά του γίνεται μόνο σε όσους κλέβουν από ράφια ανταγωνιστών ή στέλνει βαν με τρόφιμα και σε όσους κλέβουν από τα δικά του.

Μέλη του Ρουβίκωνα, του σύγχρονου αυτόκλητου τιμωρού των πάντων, σπάει στη συνέχεια με βαριοπούλες τα τζάμια της εισόδου και της γυάλινης πρόσοψης του καταστήματος Lidl στο οποίο συνέβη το περιστατικό.

Όλοι θέλουν να πάρουν κατιτίς από την ιστορία. Πάντα προς όφελός τους ή προς ζημιά των ιδεολογικών -και όχι μόνο- αντιπάλων τους. Κι αυτό όφελος λογαριάζεται κι έχει μεγαλύτερη ηδονή γι’ αυτούς!

Από το πάρτι δεν θα έλειπε κι η γνωστή δημοσιογράφος, σεναριογράφος, τέως παρουσιάστρια και αυτόκλητη φεισμπουκική εισαγγελέας Έλενα Ακρίτα, υπέρμαχος κάθε κατατρεγμένου, αμείλικτη κατήγορος κάθε είδους αδικίας (ακόμα και υπόνοιας αδικίας, ειδικά αν πρόκειται για σεξιστική συμπεριφορά), ενίοτε με χαρακτηρισμούς που δε συνάδουν με το fair play των κοινωνικών δικτύων («είσαι ανώνυμος κουκουλοφόρος, φασιστόμουτρο, κοτούλα κοκοκό, σκουλήκι, νταής της δεκάρας, βοθρόλυμα»). Βέβαια όλα αυτά επιλεκτικά. Γιατί οι αντίπαλοί της τής καταλογίζουν πως όταν γνωστός ηθοποιός, φίλος της κατηγορήθηκε για πολύ σοβαρό περιστατικό σεξουαλικής παρενόχλησης, εκείνη το έκανε γαργάρα.

Έτσι και στην υπόθεση του Lidl. Κράζει την εταιρεία και το post της έχει μέχρι σήμερα (20 Φεβρουαρίου) 12.000 like, 878 σχόλια και 1.069 αναδημοσιεύσεις. Αυτό σημαίνει ιδεολογικός στρατός! Μέσα στα 878 σχόλια εμφανίζεται και κάποιος που της θυμίζει ότι στον Ιανό, (ναι, το γνωστό πολυχώρο της οδού Σταδίου, που τον καιρό της φοιτητικής μας ζωής στριμωχνόμασταν στο πατάρι του για να ακούσουμε και να δούμε από κοντά κάποιον γνωστό συγγραφέα να μιλά για τα βιβλία του) εκεί λοιπόν, οι υπάλληλοι με εντολή της εταιρείας καταβρέχουν στο σχόλασμα το χαλί της εισόδου για να μην πάνε και κάθονται οι άστεγοι! Εκεί λοιπόν, στον Ιανό η κ. Ακρίτα έχει παρουσιάσει πολλές φορές τα βιβλία της.

Και τι απάντησε η δημοσιογράφος, παρουσιάστρια και συγγραφέας; Μνημείο αντικειμενικότητας ο λόγος της! Ότι όταν παρουσίαζε τα βιβλία της δεν είχε γίνει το περιστατικό με το κατάβρεγμα του χαλιού! Ενώ όταν έγινε το περιστατικό στα Lidl ήταν εκεί και ψώνιζε; σχολίασε κάποια αναγνώστρια.

20 Φλεβάρη σήμερα, παγκόσμια ημέρα κοινωνικής δικαιοσύνης. Αναρωτιέμαι αν ζούσε ο Β. Ουγκώ και έγραφε ξανά τους Άθλιους, ποιους χαρακτήρες θα προσέθετε στο έργο μαζί με τον Γιάννη Αγιάννη, τον επίσκοπο Μυριήλ, τον Ιαβέρη, την Τιτίκα, την Φαντίνα, τον Μάριο και τόσους άλλους …

Δεν είναι όμως η σημερινή μέρα, μόνο παγκόσμια ημέρα κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι ταυτόχρονα η δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου, του Ασώτου. Και διαβάζοντας ξανά τα λόγια της κυρίας Μαρίας θαρρώ πως η ειλικρινής μετάνοιά της -που εκφράζεται ούτε μία ούτε δύο φορές στα λεγόμενά της- ακούστηκε σε όλες τις εκκλησιές της πατρίδας μας μέσα από το ευαγγελικό ανάγνωσμα: «Πάτερ ἤμαρτον εἰς τὸν ουρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου». Και αυτό αρκεί για να την κάνει στα μάτια μου ηρωίδα της μέρας, της βδομάδας, του χρόνου. Σε εμένα που -αλίμονο- όλο πιάνω τον εαυτό μου να κουνάω το χέρι στους παραβάτες και να διεκδικώ τα «δικαιώματά» μου: «Οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετά τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ» (Λκ. 15:29), μη συναισθανόμενος πως ούτε υπάκουο ούτε φιλότιμο ούτε εργατικό παιδί του Πατέρα είμαι. Και το χειρότερο: δεν τον νιώθω καν ως Πατέρα, αλλά σαν αφεντικό.

Υπ.