"εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε,Εγώ νενίκηκα τον κόσμον"
Πόλεμος... λέξη γραμμένη στις
σελίδες της ιστορίας και σε κάποια ακόμη ρυτιδιασμένα πρόσωπα
γνωστών... πόλεμος... κάτι μακρινό, άπιαστο, αδύνατο να συμβεί σε εμάς τα
πολιτισμένα όντα, κάτι για τους τριτοκοσμικούς, κάτι για τα παιδιά ενός κατώτερου
θεού...
Πόλεμος... κάτι για
το οποίο γελούσαμε στη σκέψη πως θα το ζήσουμε στα λιγοστά χρόνια μας εδώ στη
γη και που με αδιαφορία προσπερνούσαμε τις δεήσεις κατά τη θεία λειτουργία που
αναφέρονταν σε αυτόν.
Πόλεμος... κάτι που οι νεότερες γενιές έπρεπε μονάχα να μελετούν και να στοχάζονται πάνω στα λάθη του παρελθόντος...κάτι που γαλουχήθηκαν να το θωρούν μονάχα μέσα από τις τηλεοράσεις, τις εφημερίδες, το διαδίκτυο...
Και συνάμα με όλα
αυτά συζητούσαμε και για αυτόν που και που... Πόλεμο στην οικονομία ,στην
οικογένεια, στα νησιά μας, στην υγειά ακόμα ακόμα και στον εσωτερικό μας
κόσμο...κι όλο τον αποφεύγαμε κι όλο για αυτόν μιλούσαμε, δίνοντας στις λέξεις
σημασία μεταφορική.
Και τώρα ...;
Τώρα που πρέπει, που
επιβάλλεται πώς να επαναφέρουμε τις λέξεις, πώς κυριολεκτικά να τις προφέρουμε,
πώς να καταλάβουμε; Πώς; Κι ας εξακολουθεί να μην είναι ακόμη απειλητικά κοντά
μας, κι ας μην έχει ακόμη αλλάξει ριζικά τις ζωές μας...
Πες μου μπαμπά, πες
μου εσύ... ποτέ σου δεν μου μίλησες για πόλεμο, ποτέ σου δεν μου είπες πως
παιδιά χάνουν τον πατέρα τους μέσα σε ένα βράδυ χωρίς να ξέρουν εάν θα τον ξανά
δουν! Κι εάν χρειαστεί να χάσουμε κι εμείς εσένα; Δες ,συμβαίνει και στους
πολιτισμένους που μου 'λεγες πως λύνουν με συζήτηση τις διαφορές τους και τα
συμφέροντα πέφτουν σε ένα τραπέζι αφαιρώντας αργά ζωές ,όχι όμως έτσι, τόσο
ακαριαία!
Πες μου μπαμπά...τι
γίνεται με τις μάνες που χάνουν συζύγους και γιους; Θα το άντεχε άραγε η μαμά;
Εγώ ,θα το άντεχα; Κοίτα με την αδύναμη...και με τους ηλικιωμένους που χάνουν
τα παιδιά τους ανήμποροι να προσφέρουν οτιδήποτε, ανήμποροι να αντέξουν το
πικρό ποτήρι του θανάτου τούτου ; Άραγε πώς να νιώθουν κι αυτοί οι σύζυγοι και
γιοι; Πες μου τι θα απογίνουν τα γυναικόπαιδα που ούτε νερό δεν έχουν να πιούν, που ο ήλιος και το φεγγάρι τους βρίσκει κρυμμένους υπό τον φόβο των
βομβαρδισμών, τους βρίσκει στον δρόμο της προσφυγιάς;
"Θα τα αντέχαμε
εμείς όλα αυτά;", θα σε ρωτήσω κι εσύ θα σκύψεις το κεφάλι μπροστά στην
ολόδροση από τα νιάτα αγανάκτηση μου...
Θα αρχίσεις να
φοβάσαι πως το επόμενο βήμα είναι να κατηγορήσω τον Θεό, να αμφισβητήσω, να
απομακρυνθώ από την αγάπη Του. Προς μεγάλη σου έκπληξη όμως με ακούς να σου
φωνάζω " Πες μου, γιατί Τον κατηγορούμε; Μα φυσικά είναι εύκολο να ρίξεις
το φταίξιμο σε κάποιον που θεωρείς δεδομένο...σε κάποιον που ασταμάτητα σε
αγαπά! Τον ξεχάσαμε υπό τη σκέψη πως Αυτός δεν θα μας ξεχάσει, ζητώντας
απόδειξη όπως τότε η σταυρωτές Του ,να κατέβει από τον σταυρό...".
Γιατί δεν απαντάς,
μπαμπά; Γιατί το βλέμμα δεν σηκώνεις; Γιατί δεν προσπαθείς έστω να με
παρηγορήσεις, να με καθησυχάσεις; Κοίτα! Ξεκινάω να ζω αυτά που μου έταξες πως
δεν θα ζήσω,που με άφησες να ονειρευτώ πως δεν θα ζήσω...μα σε ευγνωμονώ για
αυτά μου τα όνειρα! Γιατί ακόμα κι εάν ανατρέπονται τουλάχιστον υπάρχουν ακόμη
εκεί στην άκρη του μυαλού μαζί με το όνειρο κάποτε να πραγματοποιηθούν...
Κάτσε να μιλήσουμε
στον Θεό μπαμπά, το ξέρω πως κι εσύ φοβάσαι κι ας μην το ομολογείς ούτε στη
μαμά από εγωισμό, μη και νομίσει πως δεν μπορείς να μας προστατεύσεις...θυμάσαι
; Είναι απέραντη η αγάπη Του μου έλεγες!Τόσο απέραντη που είναι αδύνατον στο
μικρό μας μυαλό να χωρέσει! Έλα ξανά πες το μου! Και τώρα που όλα γκρεμίζονται,
πες το ξανά,να ' ρθει σαν ηλιαχτίδα ζεστή να φωτίσει τα σκοτάδια μας!
Έλα μπαμπά,θα
μάθουμε μαζί να προσευχόμαστε για τον πόλεμο κι ας μην χρειάστηκε ποτέ άλλοτε
να το ξανά κάνουμε...κι ας δώσει ο Θεός να μην χρειαστεί να το ξανά κάνουμε...
Μπαμπά, είδα τον
θρήνο για να καταλάβω πως θα ήταν εάν σε χάναμε, πως σε αγαπώ με τα καλά και τα
κακά σου...
Μπαμπά, φοβάμαι...
Αλλά θυμάμαι τα
λόγια που μας έμαθες..." εν τω κόσμω θλίψιν έξετε , αλλά θαρσείτε,Εγώ
νενίκηκα τον κόσμον"!
Φοιτήτρια: Τμήμα Φυσικής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου