Πατρῶν Χρυσόστομος: «Ἡ Πόλις οὐχ ἑάλω».

Πατρῶν Χρυσόστομος: «Ἡ Πόλις οὐχ ἑάλω».

 
          Στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Εὐαγγελιστρίας Πατρῶν ἐτέλεσε τήν Θεία Λειτουργία τήν Κυριακή 29.5.2022, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος στό τέλος ἒκαμε μνημόσυνο ὑπέρ μακαρίας μνήμης καί αἰωνίου ἀναπαύσεως, τοῦ ἀοιδίμου τελευταίου Βασιλέως καί Αὐτοκράτορος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, Κωνσταντίνου τοῦ Παλαιολόγου καί τῶν συμπολεμιστῶν αὐτοῦ, πού ἒπεσαν ἐπί τῶν ἐπάλξεων τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων.

          Γιά τήν θλιβερή ἐπέτειο αὐτή, τήν ἀποφράδα ἡμέρα τῆς ἁλώσεως, τούς ἀγῶνες καί τίς θυσίες τῶν μαρτύρων ὑπερασπιστῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τήν τουρκική σκλαβιά τεσσάρων καί πλέον αἰώνων, μίλησε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ἀνέγνωσε κείμενα ἀφορῶντα στήν Κωνσταντινούπολη, στό κλέος αὐτό τῆς Οἰκουμένης, στόν ὀφθαλμό τῆς γῆς, στή δόξα τῆς Ρωμηοσύνης, στήν Μεγάλη Ἐκκλησιά, στόν πόνο τῆς πρώτης καταστροφῆς ἀπό τούς σταυροφόρους τό 1204 καί στήν ὑπό τῶν βαρβάρων Τούρκων ἃλωση τό 1453.
          Ἐμνήσθη τῶν λόγων τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ὁ ὁποῖος γράφει γιά τήν Κωνσταντινούπολη.
          «Ὧ Κωνσταντίνου κλεινόν ἓδος μεγάλου, ὁπλοτέρη Ρώμη, τόσσον προφέρουσα πολήων, ὁσσάτιον γαίης οὐρανός ἀστερόεις».
          Ἡ Πόλις, «ἑάλω, ἀλλ’ οὐχ ἑάλω» ἐτόνισε ὁ Σεβασμιώτατος. Εἶναι ἡ πρωτεύουσα  τῆς καρδιᾶς μας, τῶν σκέψεών μας, τῆς Ρωμηοσύνης, τῆς ζωῆς μας, τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου. Εἶναι «πόλις τῆς Οἰκουμένης τό ἂγαλμα, τῆς καλλονῆς ἡ ἑστία, τό πρόσκαιρον τῆς τρυφῆς χωρίον, ἡ ξένη θέα πασῶν τῶν χαρίτων, τοῦ ἡμετέρου γένους τό ἒδαφος, τό τῶν ἀγαθῶν πρυτανεῖον, ὁμόροις τό θέλγητρον καί ἀλλογενέσιν ἡδύτατον λάλημα. Πόλις ἁγία καί μητρόπολις πιστή, νέα τε Ρώμη καί νέα Ἱερουσαλήμ ἡ αὐτή, γῆ ἀγαθή καί καλή, γῆ ρέουσα μέλι καί γάλα καί πηγή παντοδαπῶν ἀγαθῶν. Ὂρος τετυρωμένον καί πῖον, ὂρος δασύ καί κατάσκιον, ὂρος ἃγιον ἐν ᾧ ὁ τῶν ὃλων Θεός κατοικεῖν ἠρετίσατο». (Ἰωσήφ Βρυέννιος)
          Ἐν συνεχείᾳ ὁ Σεβασμιώτατος, μίλησε γιά τόν θρῆνο καί τόν κλαυθμό τοῦ Γένους, ὃπως τυπώνεται μέσα ἀπό τούς θρηνητικούς καί πονεμένους στίχους τῶν τραγουδιῶν καί  τῶν ὓμνων του.
          Ἐπίσης γιά τήν βεβήλωση τῶν παγκοσμίου αἲγλης καί σημασίας, μνημείων τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὃπως  συμβαίνει μέ τήν «Ἁγία Σοφία», τήν Μεγάλη Ἐκκλησιά μας, τόν ὀφθαλμόν τῆς γῆς, τήν Μητρόπολη τῶν ἀπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.
          Κατέληξε δέ, μέ ἀναφορά στήν θυσιαστική προσφορά, στήν θυσιαστική παρουσία στήν Βασιλεύουσα τῶν ἀριθμητικῶς ὀλίγων, ὃμως τόσων πολλῶν καί γενναίων ἀμυντόρων καί ὑπερασπιστῶν, τῶν ἱερῶν καί τῶν ὁσίων τῆς Ὀρθοδόξου καί ἀμωμήτου πίστεώς μας καί τοῦ Γένους μας, οἱ ὁποῖοι μέ πρῶτον τόν Παναγιώτατο καί Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο καί τούς περί Αὐτόν τιμίους συνεργάτας, Κληρικούς καί Λαϊκούς, ἳστανται ὂρθιοι, ἀμετακίνητοι, σταθεροί καί ἀκλόνητοι, ἀκοίμητοι βιγλάτορες ἐπί τῶν ἱστορικῶν, ἡρωϊκῶν, Ὀρθοδόξων Ἑλληνικῶν Ἐπάλξεων, στά ἂπαρτα καί ἀθάνατα κάστρα τῆς Ρωμηοσύνης.
          Σέ αὐτούς πού κρατᾶνε τήν λαμπάδα ἀναμμένη καί καταυγάζουν ἀπό τό ἀειλαμπές Φανάριον τήν Οἰκουμένην ἃπασα. Σ’ αὐτούς πού βαστᾶνε στούς ὣμους τους, ὡς ἂλλοι ἂντλαντες πνευματικοί τό βάρος καί τήν εὐθύνη τῆς παράδοσης ἀτόφιας, γιά νά διατηρηθῇ τό Γένος Ὀρθόδοξο καί βαθειά Ρωμαίϊκο ἓως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.
          •Μετά τό μνημόσυνο τῶν προασπιστῶν τῆς Βασιλευούσης, ὁ Σεβασμιώτατος, ἐδεήθη ὑπέρ μακαρίας μνήμης καί αἰωνίου ἀναπαύσεως, τῶν εὐκλεῶς ἀγωνισαμένων καί ἡρωϊκῶς πεσόντων κατά τήν μάχη τῆς Κρήτης (1941) καί γιά τά θύματα τῆς φρικτῆς Γερμανικῆς βαρβαρότητος εἰς βάρος τοῦ ἀμάχου πληθυσμοῦ τῆς Κρήτης καί τήν ὁλοσχερῆ καταστροφή ὁλοκλήρων χωριῶν.
          Ἡ παρουσία τοῦ Συλλόγου τῶν ἐν Πάτραις Κρητῶν, ἦτο συγκινητική, μάλιστα δέ  τῶν νέων καί τῶν νεανίδων, οἱ ὁποῖοι ἐπλαισίωσαν τίς ἑορταστικές ἐκδηλώσεις ντυμένοι μέ τίς παραδοσιακές Κρητικές φορεσιές.
          Στό τέλος, ἐψάλη ἀπ’ ὃλους ὁ Ἐθνικός Ὓμνος καί ἀκολούθησε «τρισάγιο» καί κατάθεση στεφάνων στό μνημεῖο τῆς Ἐλευθερίας, στήν Πλατεία Ὂλγας Πατρῶν.