Προσευχή ενός ή μιας εφήβου

Προσευχή ενός ή μιας εφήβου

Αγαπημένε Κύριε,

Δεν είμαι πια πιτσιρίκι, αλλά δεν είμαι και ενήλικας. Είμαι... Κι εγώ δεν ξέρω τι είμαι! Άλλοτε θέλω να είμαι μεγάλος και άλλοτε υποστρέφω στον ανεύθυνο μικρό. "Θέλω" ό,τι νομίζω πως με συμφέρει κάθε φορά, από την κάθε πλευρά. Πορεύομαι...! Προς τα πού; Όλα μού είναι ασαφή. Κι Εσύ, παρότι σ’ αγαπώ, (τέλος πάντων προσπαθώ να σ’ αγαπώ) ασαφής μου φαίνεσαι. Γιατί δεν μου δείχνεις το πρόσωπό Σου; Προσπαθώ να καταλάβω αυτό που άκουσα από τον Θεολόγο στο σχολείο, ότι δηλαδή μια τέτοια συνάντηση, χωρίς προϋποθέσεις, είναι συντριβή. Γι’ αυτό ο Χριστός την αποφεύγει. Είναι η αναλογία της "συνάντησης" του χαρτιού με την φωτιά. Ενώ ο Χριστός θέλει η συνάντηση μαζί Του να έχει την αναλογία της "συνάντησης" του χρυσού με τη φωτιά, που κάνει τον χρυσό καθαρότερο και λαμπρότερο.

Λοιπόν μου γυρεύεις να γίνω "χρυσός"; Αυτό καταλαβαίνω. Όμως κάτι τέτοιο, ενώ σαν αποτέλεσμα με καταγοητεύει, η προσπάθεια που συνεπάγεται με φοβίζει, εξαιτίας του κόπου που απαιτεί. Ξέρω ότι δεν πρέπει να φοβάμαι τα δύσκολα και ότι «κάθε ζωντανή ύπαρξη στα δύσκολα στέκεται», όμως σε παρακαλώ... σιγά-σιγά! Πρώτα θέλω να το καταλάβω.

Μετά να καταλάβω τον εαυτό μου. Κατόπιν να το αποφασίσω. Και στη διαδρομή θέλω να είσαι μαζί μου όταν κουράζομαι ή και πέφτω. Υποσχέθηκες στους δασκάλους μας τους Αποστόλους σου, να είσαι πάντοτε μαζί μας! Δεν πιστεύω να το ‘χεις ξεχάσει;

Βοήθησέ με, Σε παρακαλώ, να ‘χω πάντοτε υγιή αντανακλαστικά, ώστε όταν πέφτω να αντιδρούν επανορθωτικά και να με νοιάζει το πόσο γρήγορα θα σηκωθώ και όχι το αν έπεσα. Διαισθητικά καταλαβαίνω ότι δεν μας "ανακρίνεις" για τα λάθη μας, αλλά μας αγκαλιάζεις στην επιστροφή μας, ώστε να αλλάξουμε κριτήρια! Να καταλάβουμε ότι Συ είσαι αγάπη και αυτό είναι το μόνο που μένει και είναι το σπουδαιότερο και μεγαλύτερο: Η θυσιαστική αγάπη. Εσύ είσαι η πραγματική ζωή και η απομάκρυνση από σένα μας "σκοτώνει"... Η απομάκρυνση! Όχι, Εσύ...! Σ’ ευχαριστώ και σ’ αγαπώ. Βοήθησε με να σταθεροποιηθεί σιγά-σιγά ο ψυχισμός μου και να μην έχει up και down όπως τώρα, που άλλοτε χοροπηδάω από χαρά, και άλλοτε δεν κουνιέμαι από μαυρίλα. Μου είπαν οι γονείς μου ότι τα πέρασαν κι αυτοί αυτά και ότι είναι τμήμα της ανθρώπινης διαδρομής. OK θέλω να το ζήσω. Καταλαβαίνω ότι αφότου όταν γεννηθήκαμε εποικοδομούμε!

Δώσε να αγαπήσω το δρόμο της ζωής μου, ο οποίος, και με τις δυσκολίες του, θα με φέρει ωριμότερο κοντά Σου!

Δώσε να αποκτήσω την ωριμότητα της δυνατότητας να εμπιστεύομαι, ξεκινώντας από Σένα, και να μη φοβάμαι να κάνω λάθος, αφού θα έχω την ψυχική σιγουριά ότι με όλα ωριμάζω.

Δώσε να καταλάβω ότι η ζωή δεν είναι περίπατος σε νοτισμένο λιβάδι, ούτε έξοδος για καφέ ή κάποιο χόμπι, αλλά έχει πολύπλευρες αφορμές για να ωριμάσουμε «εν τη πράξει», που λέγαν και οι παλιότεροι.

Δώσε νάχω αντοχές να αγαπώ, και να αποκτήσω κριτήρια του τι πρέπει να αγαπώ, και τι να απορρίπτω. Φυσικά δεν θέλω να είμαι φυλακισμένος στα όνειρα κάποιου άλλου π.χ. των γονέων μου!

Δώσε να καταλάβω ότι η προσευχή είναι μια κίνηση προς τον σημαντικό Άλλον, Εσένα δηλαδή, και ότι δεν είναι μια ευσεβής απλώς συνήθεια, αλλά τρόπος να γίνουν σημαντικοί και οι άλλοι και να μπορώ να απευθύνομαι και σ’ αυτούς. «Χωρίς προσευχή υπάρχει αυτοεγκλεισμός στην εγωκεντρική φυλακή μας», λέει διαρκώς ο ιερέας της ενορίας μας. Το ψιλοβλέπω και το ψιλοαισθάνομαι.

Δώσε να ψάχνω και να βρίσκω.

Βοήθησέ με να μη φοβάμαι να χάνω· να μη θέλω να είμαι πάντα νικητής. Να μη βουλιάξω στην ηθική δειλία της τελειομανίας. Να μη φλυαρώ (χα-χα όπως τώρα) για τους κανόνες του... παιχνιδιού, αλλά να "παίζω" και να μαθαίνω.

Να μαθαίνω να αγαπώ Εσένα, τον εαυτό μου σωστά, όχι εγωκεντρικά, και τους άλλους ελεύθερα.
Να χαίρομαι που είσαι Πατέρας μου.
Να χαίρομαι για ό,τι και όσα μου ΄δωσες.
Και να χαίρομαι, πάνω απ’ όλα, να τα μοιράζομαι.
Βοήθησέ με Σε παρακαλώ. Σ’ ευχαριστώ. Σ’ αγαπώ.

 Πηγή: Ενοριακό info