Η ασπλαγχνία τιμωρείται

 Η ασπλαγχνία τιμωρείται

«Εἶπεν ὁ Κύριος· Ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν…» (Λουκ. ιστ΄ 19-31).

Η έκταση της ασπλαχνίας

Πόσο ματώνει η καρδιά, όταν σκεπτόμαστε πως η ιστορία αυτή αποτελεί σίγουρα το χαρακτηριστικό γνώρισμα, το σύμβολο της κοινωνίας μας! Με διάφορες παραλλαγές, με την ίδια όμως πάντοτε τραγικότητα, επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία. Πόσοι και πόσοι αδιαφορούν για τη στέρηση και τη δυστυχία των αδελφών τους! Κλείνουν ερμητικά την καρδιά τους στον πόνο του συγγενή, του εργάτη, του υπαλλήλου τους. Τεράστια ποσά δαπανούν οπουδήποτε και δεν δίνουν σε κάποιο αναξιοπαθούντα συνάνθρωπό τους.
Αλλά προσοχή, μη νομίσει κανείς ότι η σκληροκαρδία είναι αποκλειστικό ελάττωμα των πλουσίων. Πολύ πιθανόν την ώρα που αγανακτούμε για την ασπλαχνία ορισμένων να φερόμαστε και μεις σκληρά με άλλο τρόπο. Μήπως δεν υπάρχουν και άλλοι φτωχότεροι από μας; Τί κάναμε να τους ανακουφίσουμε; Ενδιαφερθήκαμε για να πιάσει δουλειά ο άνεργος οικογενειάρχης που έχει αποκάμει πια να μένει με τα χέρια δεμένα και να βλέπει τα παιδιά του να στερούνται;

Στείλαμε κάτι στη χήρα, που παλεύει με το τίποτα να θρέψει δυό και τρία παιδιά; Η συνεχώς παραπονιόμαστε και μεις ότι δεν μας φτάνουν τα όσα παίρνουμε; «Είσαι φτωχός; έλεγε ο Μ. Βασίλειος σ’ ένα κήρυγμά του, όταν είχε ξεσπάσει στην Καισάρεια πείνα φοβερή. Εξάπαντος υπάρχει και άλλος φτωχότερος από σένα. Εσύ έχεις τροφές για δέκα μέρες, εκείνος έχει μόνο για μιά. ως άνθρωπος πονεμένος και ευσεβής… μη διστάσεις να δώσεις».
Και αλλού έλεγε για τους σκληρόκαρδους πλούσιους. «Εάν αυτόν που γδύνει έναν καλοφορεμένο τον ονομάζουμε λωποδύτη, εκείνον που αφήνει τον άλλο γυμνό, ενώ μπορεί να του προσφέρει ρουχισμό, διαφορετικά θα τον ονομάσουμε;». Και αυτός κατά έναν άλλο τρόπο είναι λωποδύτης. Ας εξετάσουμε προσεκτικά τη διαγωγή μας μήπως κι εμείς φερόμαστε σκληρόκαρδα στην τόση δυστυχία που βλέπουμε γύρω μας.

Οι συνέπειες θα είναι φοβερές

«Ἀπέθανε καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη», συνέχισε ο Κύριος. Όση περιουσία και αν έχει κανείς δεν μπορεί να δωροδοκήσει τον θάνατο. Τελικά ο πλούσιος εξ αιτίας της ασπλαχνίας του βρέθηκε στον Άδη «ἐν βασάνοις».
Και όταν στην απόγνωσή του ζήτησε από τον Αβραάμ να τον λυπηθεί και να στείλει τον ευτυχισμένο Λάζαρο να τον δροσίσει με μιά σταγόνα νερό, πήρε την αμείλικτη απάντηση: «Τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθὰ σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι». Ο καθένας με την στάση του στην επίγεια ζωή του καθόρισε οριστικά πια τη θέση του εδώ. Άλλωστε μεταξύ μας υπάρχει ένα χάσμα αγεφύρωτο.
Φέρνει ρίγος και φρίκη η κατάσταση του πλούσιου στον Άδη, όταν την καλοσκεφθούμε, αλλά ακόμη φέρνει κι ένα τεραστίας σημασίας μήνυμα, που είναι καιρός να το αναλογισθούμε. Νομίζει κανείς ότι βλέπει μέσα από την παραβολή τις φλόγες του Άδη να σχηματίζουν πύρινες γλώσσες και να φωνάζουν: «Η ασπλαχνία τιμωρείται!» Ο αψευδής λόγος του Θεού είναι σαφέστατος στο θέμα αυτό: Η σκληροκαρδία μια μέρα θα τιμωρηθεί αυστηρά. Ο Θεός δεν παίζει.
«Ἡ κρίσις ἀνέλεος τῷ μὴ ποιήσαντι ἔλεος» (Ιακώβ. βʹ 13). Η τιμωρία του Θεού θα είναι αυστηρότατη σ’ εκείνον που έκλεισε τα αυτιά του στον στεναγμό των αδελφών του.
Ο Κύριος δεν σπεύδει να επιβάλει τις κυρώσεις – και τον πλούσιο τον ανέχθηκε επί μακρόν. Συνεχώς δίνει νέες προθεσμίες, νέες ευκαιρίες, για να συναισθανθεί ο άσπλαχνος άνθρωπος την ενοχή του και να μετανοήσει.
Ας καλοσκεφθούμε λοιπόν, – όχι αύριο, αλλά τώρα! – το σοβαρό αυτό θέμα. Ας εξετάσουμε προσεκτικά τη ζωή μας. Εδώ κρίνεται το αιώνιο μέλλον μας. Εκείνος που αδιαφορεί στο σπαρακτικό «πεινώ» του συνανθρώπου του θα τυραννιέται μ’ ένα φοβερό «διψώ» στο καμίνι της αιώνιας οδύνης. Και ας παρακαλέσουμε θερμά τον Χριστό:

«Ω Κύριε μη με αφήσεις να ζήσω ούτε μιά μέρα καθώς ο σημερινός πλούσιος. Αλλά αξίωσέ με τελειώνοντας τη ζωή μου με πίστη να βρεθώ κι εγώ στους κόλπους του Αβραάμ».

Πηγή: Περιοδικό «Ζωή» Οκτ-22