Η προσευχή που δεν απαντήθηκε

Ο Άντονι Μπλούμ, αυτός ο επίσκοπος που έζησε στην Αγγλία κι έχει γράψει πολλά ωραία περί προσευχής, γράφει σ' ένα βιβλίο του τα εξής: Κάποιος, λέει, είχε το πάθος του θυμού με ένα συγκεκριμένο γείτονά του, ερχόταν πολύ συχνά σε λόγια, τσακώνονταν άσχημα, οπότε προσευχόταν πάρα πολύ να σταματήσει αυτή η κατάσταση.   
 
 Μια μέρα λοιπόν προσευχήθηκε πάρα πολύ το πρωί : «Κύριε, σε παρακαλώ βοήθησε με μ' αυτόν τον άνθρωπο να μην τσακωθώ σήμερα» κτλ.. Ε, βγαίνει μετά από το σπίτι τον συναντάει στο δρόμο, κουβέντα στην κουβέντα γίνανε μαλλιά - κουβάρια . Γύρισε πίσω ράκος στο σπίτι. << Γιατί;>> λέει στον Θεό, «Αφού Σου το ζήτησα ειδικά, η προσευχή που έκανα σήμερα ήταν τόσο πολλή, γιατί το επέτρεψες αυτό;» Και του απαντάει ο Θεός : «Μου ζήτησες να απαλλαγείς από το πάθος του θυμού. Πώς φαντάστηκες ότι θα απαλλαγείς αν δεν τον συναντάς;» Όντως, θα ήταν αυτό θεραπεία του πάθους;
Δηλαδή είναι άλλη η λογική του Θεού, δεν είναι η δική μας, που θα θέλαμε να αίρονται τα εμπόδια διαρκώς ,για να μην φαίνονται τα πάθη μας τελικά. Πως θα το ήξερα ότι έχω αυτό το πραγματικό πρόσωπο αν δεν εκτεθώ σε κάποιες συνθήκες, αν φυσικά μιλάμε για θεραπεία των παθών κι όχι απλώς να κοιμούνται τα πάθη κι εγώ να μένω στις αυταπάτες μου.
 
---------------------------
 
Από το βιβλίο: Ο έξω χρόνος και ο μέσα καιρός, εκδόσεις Αρμός