Να μην κοπεί το θέλημά μου - π. Νικόλαος Λουδοβίκος

 " Γενηθήτω το θέλημά σου "

Αυτό δεν είναι εύκολο, γιατί υπάρχει μέσα μας ναρκισσισμός και φιλαυτία. Φόβος καταλαμβάνει τον άνθρωπο. Δεν γνωρίζουμε τον Θεό ούτε την αγάπη Του. Δεν γνωρίζουμε την πρόνοιά Του.

Το «γενηθήτω το θέλημά σου» έχει λοιπόν, καταρχήν, φόβο. Είναι ένα βήμα που όμως, αν πραγματοποιηθεί, γινόμαστε ελεύθεροι και οπουδήποτε βρεθούμε βρισκόμαστε κατά βάθος εκεί όπου θέλουμε- επειδή ο Θεός, στην πραγματικότητα, δίνει στον άνθρωπο αυτό που του έχει εν αγάπη προορίσει και δεν τον ταλαιπωρεί ,αναλαμβάνοντας επιπλέον και την τελικά αίσια έκβαση των πειρασμών οι οποίοι απαραιτήτως θα ενσκήψουν.

Δεν μπορούμε να το κάνουμε εύκολα όμως. Γι' αυτό είμαστε όλοι στο μεταίχμιο. «Γενηθήτω το θέλημά σου, αλλά και λίγο το θέλημά μου». Αν πει γενηθήτω το θέλημά σου ο άνθρωπος, λύνονται όλα του τα προβλήματα υπαρξιακά.

Βοηθά πολύ η ύπαρξη ενός πνευματικού. Όχι για να κοπεί το θέλημά μου (γιατί δεν πρέπει να κοπεί), αλλά για να παιδαγωγηθεί. Να θέλω, αλλά όχι φίλαυτα, να θέλω βάζοντας και τους άλλους μέσα. Ποιούς άλλους; Τον Γέροντα, τον Θεό δηλαδή, και όλους τους άλλους ανθρώπους. Κάνω αυτό το άνοιγμα για να μπορέσω να θέλω να μάθω σωστά - όχι να μην θέλω καθόλου.

Αγωνιζόμαστε να πούμε «γενηθήτω το θέλημά σου» και δεν μπορούμε. Και η ζωή αυτή μας δόθηκε, πιθανόν, για να το πούμε κάποια στιγμή. Είναι μερικοί άνθρωποι που φτάνουν σ' αυτό το σημείο, να πουν «γενηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανό και επί της γης». Δεν είναι μοιρολατρία . Είναι πολύ ενεργητική κατάσταση. Αν ήταν μοιρολατρία, θα το κάναμε εύκολα. Είναι δύσκολο, διότι αυτή η κατάσταση έχει πολύ προσωπική ενεργητικότητα και ελευθερία. Πρέπει να κάνουμε ασκήσεις προς τα εκεί.

«Γενηθήτω το θέλημά σου» είναι η κατάσταση του σταυρού και της ευτυχίας μαζί, παραδόξως. Παράλογο; Ο σταυρός να είναι ευτυχία; Και όμως είναι! Πολύ παράδοξο. Λογικά είναι παράδοξο, γιατί ο ναρκισσισμός αντιστέκεται συνέχεια, ο φόβος αυτός είναι πολύ μεγάλος- μήπως χάσουμε την αυτοτέλεια του εγώ ή κάποιος εισχωρήσει κυρίαρχα στην περίκλειστη ολότητα του εαυτού μας.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος φόβος απ' το αίσθημα ότι κάποιος θα μπει εκεί μέσα (στο εγώ μας) και θα τα διαλύσει όλα, έστω και αν είναι ο Θεός. Ακόμα και ο Θεός, με ποιό δικαίωμα να μπει εκεί; Ο Θεός όμως δεν εισέρχεται κατ' αυτό τον τρόπο. Είναι πολύ όμορφος ο τρόπος Του : εν Αγίω Πνεύματι. Δηλαδή, εισερχόμενος μας φτιάχνει αυτό που, στο βάθος, θέλουμε να γίνουμε.

Είναι ανενδεής ο Θεός. Είναι Τριάς. Ζει μια αιώνια κατάσταση αγάπης ο ίδιος. Δεν έχει ανάγκη την δική μου μετάνοια, αλλά η αγάπη Του χαίρεται επειδή μετανοώ. Είναι Πατήρ που έχει έναν Υιό και ένα Πνεύμα που αναπαύεται στον Υιό.

π. Νικόλαος Λουδοβίκος, 

Η ιστορία της αγάπης του Θεού, εκδόσεις Βατοπαιδίου